Μιλώ για...

Είχαμε μια συζήτηση σήμερα και με αφορμή το τραγούδι "Μιλώ για σένα" του Θανάση Παπακωνσταντίνου, έθεσα τη δική μου άποψη που είναι τελείως αντίθετη με τους στίχους:



Μιλώ με τα ψηλά τ’ απάτητα βουνά
και τους μιλώ για σένα
πως έχεις ομορφιά και φρύδια τοξωτά
σαν πέτρινα γεφύρια

Και μ’ απάντησαν:
Τα γεφύρια χορταριάζουν.
άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς



Μιλώ με τ’ ουρανού τα μαύρα σύννεφα
και τους μιλώ για σένα
πως όταν περπατάς, γλυκά όπου πατάς
η στέρφα γη ανθίζει

Και μ’ απάντησαν:
Η γη ανθίζει εκεί που θέλει.
άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς.



Μιλώ με τις πηγές που ζούνε μοναχές
και τους μιλώ για σένα
πως όταν με κοιτάς, σαν λες πως μ’ αγαπάς
αγγέλοι φτερουγίζουν

Και μ’ απάντησαν:
Είναι χάρτινοι οι αγγέλοι.
άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς.





Και η δική μου αντίθεση είναι στο "άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς".
Και θα λεγα στην "άμοιρη ψυχή" να αφεθεί να ξεγελαστεί και να πιστεύει στους ανθρώπους.
Κι αν βγούνε διαφορετικοί, στέρφα γη, χορταριασμένα γεφύρια και χάρτινοι αγγέλοι, να μην απελπίζεται και να ξαναπιστέψει ξανά και ξανά, όσες φορές κι αν απογοητευτεί, όσες φορές κι αν συναντήσει ανθρώπους και να μην σταματήσει ποτέ να πιστεύει.

Γιατί είναι όμορφοι οι άνθρωποι και αξίζει να πιστεύεις σ' αυτούς ακόμα κι αν δεν πιστεύουν ούτε οι ίδιοι στον ευτό τους.
Γιατί είναι όμορφοι οι άνθρωποι κι όταν πιστεύεις σε αυτούς γίνονται μικρά θαύματα από την πίστη αυτή.
Κι αν οι ίδιοι είναι στέρφοι κι άγονοι, τα θαύματα μπορεί να μην αγγίξουν αυτούς ούτε στο ελάχιστο αλλά θα αγγίξουν εσένα.
Κι όσο άγονοι κι αν μοιάζουν, ίσως έτσι να φυτεύεις μέσα τους ένα σπόρο που ποτέ δεν ξέρεις πότε θα καρπίσει.



Γιατί είναι όμορφοι οι άνθρωποι και η πίστη και η  αγάπη μπορούν να τους μεταμορφώσουν με μαγικό τρόπο.

Γιατί είναι οι άνθρωποι, μπουμπούκια κλειστά, που όταν καταφέρει ο ήλιος να λάμψει πάνω τους και ανθίσουν, σε τυφλώνουν με την ομορφιά τους.


 Γιατί είναι όμορφοι οι άνθρωποι και μια στις τόσες -κι ίσως άθελά τους- μπορεί να ανταποδώσουν και να στείλουν στο πολλαπλάσιο γύρω τους μύριες αντανακλάσεις από αυτήν τη μαγεία της πίστης σου.

Γι αυτό ψυχή, να σταματήσεις να είσαι άμοιρη και μίζερη μετρώντας τι θα πάρεις και τι θα δώσεις και να αρχίσεις να εμπιστεύεσαι τους Ανθρώπους.
Και να ΄σαι θαρραλέα και γεναιόδωρη. Να μη φοβάσαι να δίνεις και να χάνεις γιατί δεν χάνεις όταν δίνεις.

Να μη φοβάσαι να δίνεις κι ας ξέρεις ότι μπορεί να μην εκτιμηθεί ποτέ.
Να πιστεύεις στους ανθρώπους πάντα, ακόμη κι αν δεν πιστέψει κανείς σε εσένα ποτέ!


Και να στήνεις τους ανθρώπους μπροστά σου Αγγέλους.
Όχι με ψευδαισθήσεις αλλά εστιάζοντας στα καλύτερά τους σημεία και στις δυνατότητές τους.




Κι αν βγουν χάρτινοι και πέσουν, να ξέρεις ότι έχουν πολύ δρόμο ακόμα μέχρι να μπορέσουν να σταθούν από μόνοι τους. Και να μην τους κατακρίνεις γι αυτό. Όλοι μας κάποτε από το χώμα ξεκινήσαμε.


Γι αυτό ψυχή, να μην σταματήσεις ποτέ να πιστεύεις στους ανθρώπους έστω και για λίγο, όσο κρατάει η αναλαμπή μιας διάψευσης.


 [Και, πσιτ, ψυχή, σταμάτα σε παρακαλώ αυτό το κουσούρι του να είσαι άμοιρη και κάνε κάτι επιτέλους για να το διορθώσεις!]

Όλες οι υπέροχες εικόνες ανήκουν στον Gabriel Pacheco

ZZzzZzzZzzz...

Sleeping Beauty by Irena Aizen

"Εξ' άλλου κι η ζωή ένα Όνειρο είναι. 
Άλλοι το ζουν κοιμισμένοι κι άλλοι ξυπνητοί!"

Ατάκα που πέταξα προχθές σε μια συζήτηση περί ονείρων...

Hello

Salvador Dali

-Έλα, τι κάνεις;
-Διαμορφώνω τη σημερινή μου πραγματικότητα με τα δεδομένα τού χθες...
-Έλα μωρέ, δεν πειράζει, υγεία να έχουμε, όλα τα άλλα καλά;

Μετάβαση

Εδώ και κάτι μήνες η Ζωή μου στέλνει αδίστακτα τελεσίγραφα:

"To σημερινό μοντέλο επιβίωσής σας έφτασε στο τέλος του.
H παράταση χρόνου των 3 ετών που ζητήσατε έλαβε τέλος.
Ετοιμαστείτε για τη επιβίβασή σας στο επόμενο."

Τώρα γιατί με βρίσκει συνεχώς απροετοίμαστη,
χωρίς επόμενο μοντέλο, αντιμέτωπη με το χάος,
μόνο σε αμέλεια και ψιλοβόλεμα μπορεί να μου χρεωθεί...

Φυτολογήματα

     Έχετε παρατηρήσει ότι όταν βάλεις μια γλάστρα -με ένα φυτό που δεν είναι και πολύ στα καλά του- δίπλα σε άλλα φυτά, μετά από λίγο καιρό τα υγιή φυτά απλώνουν τα φύλλα τους ώστε να το ακουμπούν για να του συμπαρασταθούν;

     Και μη μου πείτε, καχύποπτοι, ότι ούτως ή άλλως θα μεγάλωναν τα γειτονικά φύλλα. Κάποιες φορές στρέφονται αντίθετα από την κατεύθυνση του ήλιου, μόνο και μόνο για να φτάσουν στο άρρωστο φυτό.

Προσωπικά Δρομολόγια

Art by Doron Sohari

Αν, η Κοκκινοσκουφίτσα,
εκτός από το Δρόμο που της έδειξε η Μητέρα της,
μπορούσε να δει ολόκληρο το Δάσος
κι απέφευγε τον Λύκο,
εμείς δεν θα είχαμε Ποτέ
ένα Παραμύθι να διηγούμαστε.

Κάλλιο αργά παρά αργότερα

Art by Gabriel Pacheco

Αυτοί που δεν ξέρουν τους εσωστρεφείς (introverts) και δεν είχαν ποτέ ιδιαίτερη σχέση με κάποιον από αυτούς, ποτέ δε θα καταλάβουν πόσο πολύ δυσκολεύονται με τα τηλεφωνήματα, τα μηνύματα και γενικότερα με την απαιτούμενη κοινωνικότητα των γιορτών.

Π.χ. εγώ, μόλις προ ολίγου βρήκα το "κουράγιο" και απάντησα στα γραπτά F/B μηνύματα που μου έστειλαν την πρωτοχρονιά για καλή χρονιά.

Τόσο εύκολο και συνηθισμένο για κάποιους, που όμως μοιάζει αδιαπέραστο ψυχολογικό βουνό για άλλους που πρέπει να πιέσουν σκληρά τον εαυτό τους για να το κάνουν...

Κι οσο πάει, όλο και πιο πολύ γηράσκω αεί εσωστρεφόμενη...
¨Και μη ισχυρότερα!" που λένε!

Μετρώντας το απύθμενο χάος με κουταλάκι

Cup of Sea by Tiago Saraiva

-Πάει τελικά, χάθηκε κι αυτό το κουταλάκι στα απέραντα βάθη της άγνοιας!
-Τι έγινε; 
-Μετρώ την άγνοια με τα αγαπημένα μου κουταλάκια...
-Τι;;;
-Διαπιστώνω με σπαραγμό ότι λείπει ακόμη ένα και σκέφτομαι ότι ποτέ δε θα μπορέσουμε να μάθουμε τι απέγινε και...
-Και;
-Τίποτα αγάπη μου, κάτι δικές μου σκέψεις περί χάους... πώς είναι ο καφές σου;
-Μετρότατος όπως συνήθως, αφού δεν ξέρεις να κάνεις καφέ!
-Κι εσύ που ξέρεις αλλά όταν κάνεις μου χάνεις τα λατρεμένα μου κουταλάκια;

Savages - You're My Chocolate

Δεσμώτες

Σήμερα, το τυχαίο άνοιγμα (κάτι που συνηθίζω) σε μια σελίδα ενός βιβλίου του Deepak Chopra, μου 'δωσε αυτόν τον μικρό θησαυρό:
 

"Μεταμόρφωση. Όμως εσύ ο ίδιος είσαι αυτός που πρέπει να μεταμορφώνεται διαρκώς. Δεν μπορείς να φέρνεις στον κόσμο τον ίδιο τον παλιωμένο εαυτό σου και να περιμένεις ο κόσμος να φαίνεται καινούργιος σε σένα."

"Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να γνωρίζεις είναι τι να μην κάνεις. Μην κρίνεις την κατάσταση της ύπαρξης στην οποία βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή. Ίσως είσαι κουρασμένος ή στεναχωρημένος. Ίσως είσαι γεμάτος θυμό ή φόβο ή έτοιμος να κατηγορήσεις κάποιον. Ξέχνα τα όλα αυτά για μια στιγμή, γιατί η αθωότητα όπως διδάσκει ο Μέρλιν, είναι πέρα από τον νού."

"Το μυστικό για να βλέπεις με αθωότητα είναι να βλέπεις από μια νέα οπτική γωνιά. Από μία γωνία που δεν περιορίζεται από αυτό που περίμενες να δεις."

¨Σας λείπει η αθωότητα. Έχοντας βάλει μια ετικέτα σε ένα πράγμα δεν βλέπετε πια αυτό το πράγμα. Αντί γι αυτό βλέπετε μόνο την ετικέτα του."



 


Κι αυτό μου θυμίζει κάτι που είχα γράψει παλιότερα, το 2010, εδώ: Αντίτιμο:

Ονομάσαμε

την αλλοίωση στο βλέμμα

Πείρα

 



[Κι όχι μόνο την ονομάσαμε έτσι, όχι μόνο επιμένουμε να βλέπουμε με το ίδιο βλέμμα διαφορετικές καταστάσεις αλλά και την φοράμε παντού γύρω μας σαν υποχρεωτικό ένδυμα. Ένα φόρεμα γεμάτο καθρέφτες για να προβάλουμε πάνω τους τα δικά μας κατάλοιπα.]

  All Pictures by Svetlana Bobrova        

Πορεία...

Καμιά φορά, όταν, χαριστικά, καταφέρνω να πλησιάσω κάπως αυτό που ονομάζω "υπερσυνειδητότητα¨και να σηκώσω λίγο την άκρη του πέπλου του κόσμου, παίρνω απαντήσεις σε χρόνια αναπάντητα υπαρξιακά μου ερωτήματα και διάφορες αποκαλύψεις που με αφορούν προσωπικά.

Όπως τη βεβαίωση ότι ο δρόμος μου προχωρά σωστά και τα όσα μου συμβαίνουν (ιδίως τα χειρότερα) έχουν τον λόγο τους, ότι πάντα είχα κάποια δύναμη να με προστατεύει (κι ας μην το είχα καταλάβει ποτέ ως τώρα - οι χριστιανοί το ορίζουν μορφικά ως φύλακα-άγγελο) και μαθαίνω, επιτέλους, τον κύριο σκοπό και το 'έργο' μου σ' αυτήν την ζωή (τουλάχιστον ως τώρα και με τα υπάρχοντα δεδομένα).
Κι έτσι απλώνεται μέσα μου μια γαλήνη εσωτερικής πίστης ή αλλιώς εν-πιστοσύνης στο νόημα της ύπαρξης.

Κι ύστερα, όταν γεμάτη από ορμή προσπαθώ να μεταδώσω κάτι από όλα αυτά τα ολόφωτα και σε άλλους, το "σύμπαν" μου ρίχνει μια μπατσούλα για να με προειδοποιήσει να προσέχω με τους ανθρώπους και να είμαι φειδωλή τηρώντας το μέτρο που αρμόζει στον καθένα.

Γιατί, αυτό που θέλει την περισσότερη προσοχή, είναι η αλλαζονεία και η έπαρση που μπορεί να εισβάλει ύπουλα και κρυφά, αν δεν πιάσεις στον αέρα τα σημάδια προειδοποίησης. Έπαρση όχι τόσο ότι έχεις κατακτήσει κάτι (είναι οξύμωρο γιατί αν είχες τέτοια έπαρση δε θα τα κατάφερνες εξ αρχής), αλλά κυρίως μια φωτεινή σιγουριά ότι έχεις την ικανότητα και πρέπει να το μεταβιβάσεις και στους γύρω σου...


Επειδή έχουν δίκιο όσοι λένε "δεν είναι όλα για όλους" και δεν είναι θέμα ισότητας ή ανισότητας των ανθρώπων, αλλα θέμα πορείας του καθενός μας και συγκεκριμένες ανάγκες στο σημείο του δρόμου που βρισκόμαστε.



Κι αν θέλησα να μοιραστώ τώρα κάτι από όλα αυτά, δεν το κάνω για να δείξω το "πού φτάνω" (στο τίποτα σας πληροφορώ, στο απειροστότερο των ελαχίστων), αλλά από εσωτερική παρόρμηση (που ίσως και να είναι πάλι λάθος και να πρέπει να επιστρέψω και να σβήσω όλη την ανάρτηση) ότι ίσως χρειάζεται μια τέτοια αναφορά σαν σημαδούρα για όποιον τυχόν αναγώστη/συνοδοιπόρο, στη δική του εσωτερική πορεία προς τον ανώτερο εαυτό μας που, δυστυχώς, ξεχνάμε και παραμελούμε καθημερινά κι από συνήθεια τον τρέφουμε μηχανικά με σκουπίδια, επιτεύγματα εγωισμού και μιζέρια.