Μιλώ για...

Είχαμε μια συζήτηση σήμερα και με αφορμή το τραγούδι "Μιλώ για σένα" του Θανάση Παπακωνσταντίνου, έθεσα τη δική μου άποψη που είναι τελείως αντίθετη με τους στίχους:



Μιλώ με τα ψηλά τ’ απάτητα βουνά
και τους μιλώ για σένα
πως έχεις ομορφιά και φρύδια τοξωτά
σαν πέτρινα γεφύρια

Και μ’ απάντησαν:
Τα γεφύρια χορταριάζουν.
άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς



Μιλώ με τ’ ουρανού τα μαύρα σύννεφα
και τους μιλώ για σένα
πως όταν περπατάς, γλυκά όπου πατάς
η στέρφα γη ανθίζει

Και μ’ απάντησαν:
Η γη ανθίζει εκεί που θέλει.
άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς.



Μιλώ με τις πηγές που ζούνε μοναχές
και τους μιλώ για σένα
πως όταν με κοιτάς, σαν λες πως μ’ αγαπάς
αγγέλοι φτερουγίζουν

Και μ’ απάντησαν:
Είναι χάρτινοι οι αγγέλοι.
άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς.





Και η δική μου αντίθεση είναι στο "άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς".
Και θα λεγα στην "άμοιρη ψυχή" να αφεθεί να ξεγελαστεί και να πιστεύει στους ανθρώπους.
Κι αν βγούνε διαφορετικοί, στέρφα γη, χορταριασμένα γεφύρια και χάρτινοι αγγέλοι, να μην απελπίζεται και να ξαναπιστέψει ξανά και ξανά, όσες φορές κι αν απογοητευτεί, όσες φορές κι αν συναντήσει ανθρώπους και να μην σταματήσει ποτέ να πιστεύει.

Γιατί είναι όμορφοι οι άνθρωποι και αξίζει να πιστεύεις σ' αυτούς ακόμα κι αν δεν πιστεύουν ούτε οι ίδιοι στον ευτό τους.
Γιατί είναι όμορφοι οι άνθρωποι κι όταν πιστεύεις σε αυτούς γίνονται μικρά θαύματα από την πίστη αυτή.
Κι αν οι ίδιοι είναι στέρφοι κι άγονοι, τα θαύματα μπορεί να μην αγγίξουν αυτούς ούτε στο ελάχιστο αλλά θα αγγίξουν εσένα.
Κι όσο άγονοι κι αν μοιάζουν, ίσως έτσι να φυτεύεις μέσα τους ένα σπόρο που ποτέ δεν ξέρεις πότε θα καρπίσει.



Γιατί είναι όμορφοι οι άνθρωποι και η πίστη και η  αγάπη μπορούν να τους μεταμορφώσουν με μαγικό τρόπο.

Γιατί είναι οι άνθρωποι, μπουμπούκια κλειστά, που όταν καταφέρει ο ήλιος να λάμψει πάνω τους και ανθίσουν, σε τυφλώνουν με την ομορφιά τους.


 Γιατί είναι όμορφοι οι άνθρωποι και μια στις τόσες -κι ίσως άθελά τους- μπορεί να ανταποδώσουν και να στείλουν στο πολλαπλάσιο γύρω τους μύριες αντανακλάσεις από αυτήν τη μαγεία της πίστης σου.

Γι αυτό ψυχή, να σταματήσεις να είσαι άμοιρη και μίζερη μετρώντας τι θα πάρεις και τι θα δώσεις και να αρχίσεις να εμπιστεύεσαι τους Ανθρώπους.
Και να ΄σαι θαρραλέα και γεναιόδωρη. Να μη φοβάσαι να δίνεις και να χάνεις γιατί δεν χάνεις όταν δίνεις.

Να μη φοβάσαι να δίνεις κι ας ξέρεις ότι μπορεί να μην εκτιμηθεί ποτέ.
Να πιστεύεις στους ανθρώπους πάντα, ακόμη κι αν δεν πιστέψει κανείς σε εσένα ποτέ!


Και να στήνεις τους ανθρώπους μπροστά σου Αγγέλους.
Όχι με ψευδαισθήσεις αλλά εστιάζοντας στα καλύτερά τους σημεία και στις δυνατότητές τους.




Κι αν βγουν χάρτινοι και πέσουν, να ξέρεις ότι έχουν πολύ δρόμο ακόμα μέχρι να μπορέσουν να σταθούν από μόνοι τους. Και να μην τους κατακρίνεις γι αυτό. Όλοι μας κάποτε από το χώμα ξεκινήσαμε.


Γι αυτό ψυχή, να μην σταματήσεις ποτέ να πιστεύεις στους ανθρώπους έστω και για λίγο, όσο κρατάει η αναλαμπή μιας διάψευσης.


 [Και, πσιτ, ψυχή, σταμάτα σε παρακαλώ αυτό το κουσούρι του να είσαι άμοιρη και κάνε κάτι επιτέλους για να το διορθώσεις!]

Όλες οι υπέροχες εικόνες ανήκουν στον Gabriel Pacheco