Πορεία...

Καμιά φορά, όταν, χαριστικά, καταφέρνω να πλησιάσω κάπως αυτό που ονομάζω "υπερσυνειδητότητα¨και να σηκώσω λίγο την άκρη του πέπλου του κόσμου, παίρνω απαντήσεις σε χρόνια αναπάντητα υπαρξιακά μου ερωτήματα και διάφορες αποκαλύψεις που με αφορούν προσωπικά.

Όπως τη βεβαίωση ότι ο δρόμος μου προχωρά σωστά και τα όσα μου συμβαίνουν (ιδίως τα χειρότερα) έχουν τον λόγο τους, ότι πάντα είχα κάποια δύναμη να με προστατεύει (κι ας μην το είχα καταλάβει ποτέ ως τώρα - οι χριστιανοί το ορίζουν μορφικά ως φύλακα-άγγελο) και μαθαίνω, επιτέλους, τον κύριο σκοπό και το 'έργο' μου σ' αυτήν την ζωή (τουλάχιστον ως τώρα και με τα υπάρχοντα δεδομένα).
Κι έτσι απλώνεται μέσα μου μια γαλήνη εσωτερικής πίστης ή αλλιώς εν-πιστοσύνης στο νόημα της ύπαρξης.

Κι ύστερα, όταν γεμάτη από ορμή προσπαθώ να μεταδώσω κάτι από όλα αυτά τα ολόφωτα και σε άλλους, το "σύμπαν" μου ρίχνει μια μπατσούλα για να με προειδοποιήσει να προσέχω με τους ανθρώπους και να είμαι φειδωλή τηρώντας το μέτρο που αρμόζει στον καθένα.

Γιατί, αυτό που θέλει την περισσότερη προσοχή, είναι η αλλαζονεία και η έπαρση που μπορεί να εισβάλει ύπουλα και κρυφά, αν δεν πιάσεις στον αέρα τα σημάδια προειδοποίησης. Έπαρση όχι τόσο ότι έχεις κατακτήσει κάτι (είναι οξύμωρο γιατί αν είχες τέτοια έπαρση δε θα τα κατάφερνες εξ αρχής), αλλά κυρίως μια φωτεινή σιγουριά ότι έχεις την ικανότητα και πρέπει να το μεταβιβάσεις και στους γύρω σου...


Επειδή έχουν δίκιο όσοι λένε "δεν είναι όλα για όλους" και δεν είναι θέμα ισότητας ή ανισότητας των ανθρώπων, αλλα θέμα πορείας του καθενός μας και συγκεκριμένες ανάγκες στο σημείο του δρόμου που βρισκόμαστε.



Κι αν θέλησα να μοιραστώ τώρα κάτι από όλα αυτά, δεν το κάνω για να δείξω το "πού φτάνω" (στο τίποτα σας πληροφορώ, στο απειροστότερο των ελαχίστων), αλλά από εσωτερική παρόρμηση (που ίσως και να είναι πάλι λάθος και να πρέπει να επιστρέψω και να σβήσω όλη την ανάρτηση) ότι ίσως χρειάζεται μια τέτοια αναφορά σαν σημαδούρα για όποιον τυχόν αναγώστη/συνοδοιπόρο, στη δική του εσωτερική πορεία προς τον ανώτερο εαυτό μας που, δυστυχώς, ξεχνάμε και παραμελούμε καθημερινά κι από συνήθεια τον τρέφουμε μηχανικά με σκουπίδια, επιτεύγματα εγωισμού και μιζέρια.