.
Τόσες λέξεις μπιχλιμπίδια, κάνουν τα απλά πολύπλοκα, ντύνουν με ρομαντικά αχνοϋφαντά το δευτερεύον, γίνονται μεγεθυντικός φακός για το ασήμαντο…Γιατί να μας τρέφουν τόσοι λαβύρινθοι μόνο και μόνο για να κρυφτούμε απ' την ουσία;
Γερνάω, μάλλον, και γίνομαι κυνική…
..
13 σχόλια:
΄Ισως γιατί ασήμαντο δεν είναι αυτό που δεν έχει αξία αλλά το πολύτιμο που δεν επισημαίνεται εύκολα (α-σήμαντον).Το να λέμε τις λέξεις μπιχλιμπίδια σημαίνει ότι αρνούμαστε τη χρησιμότητά τους και, καταστρέφουμε την αρμονία των περιττών πραγμάτων.Μπορείτε να αναρωτηθείτε γιατί ένα τραπεζομάντηλο να έχει τόσα κεντήδια ,πια χρησιμότητα εξυπηρετεί; Γιατί ένα κουτάλι να έχει στολίδια; ΄Ετσι είναι και οι "περιττές" λέξεις. ΄οσο για τα γηρατειά θα ήθελα να σας πώ ότι γερνάμε μόνο στην ψυχή μας και από τις αναρτήσεις σας δεν φαίνεται κάτι τέτοιο.
Κύριε albus genius,
το περιττό στολίζει και κάνει επιθυμητό το ουσιώδες.
Μάλλον όλα έχουν την χρησιμότητά τους στην ιδιωτική αλήθεια του καθενός.
Αρκεί να τον προχωρούν και να μην τον κρατούν στάσιμο.
Π.χ. μόνο να κεντάει στολίδια στο τραπεζομάντηλο και να αποφεύγει να μαγειρέψει.
Για σκεφτείτε! Ένα πλουμοστόλιστο τραπεζομάντηλο χωρίς χρησιμότητα ελλείψει φαγητού.
Ίσως γίνει κουρτίνα όμως, ή κάλυμμα κρεβατιού κι εμείς να τρώμε σε φαστ φουντ. Άλλη προοπτική κι αυτή…
(Παρεμπιπτόντως, στην διακόσμηση, πάντα μου άρεζαν οι λιτές και απέριττες γραμμές που τείνουν στην φυσική ευθεία, χωρίς πολλά στολίδια, σκαλίσματα και μπιχλιμπίδια, εκτός από κείνα τα σχήματα που σου ξαφνιάζουν ευχάριστα το μυαλό.)
Την χρησιμότητα των λέξεων την καθορίζει ο πομπός, ο αποδέκτης, και οι δύο, ή κάποιος τρίτος ανεξάρτητος παρατηρητής.
Γιατί, ποια η χρησιμότητα των λέξεων στα χείλη ενός αμετροεπή φλύαρου;
Ποια η χρησιμότητά τους στα αυτιά ενός κουφού;
Και έχουν χρησιμότητα οι λέξεις μόνες τους χωρίς να 'χουν άμεση σχέση με κάποιο υποκείμενο;
Αν ναι, ποιος ο αποδέκτης της χρησιμότητας;
Αν όχι, γιατί να μην χαρακτηρίζουμε την αλόγιστα δαιδαλώδη χρήση τους ως μπιχλιμπίδια;
Τα πάντα ρει!
Όσο υπάρχει λόγος θα υπάρχει και αντίλογος.
Είναι η σφαιρικότητα και το πολυδιάστατο των πραγμάτων που μας το επιτρέπει.
Νομίζω θα σας έκανε καλό να σκύβετε και να συναινείτε λίγο στις μικρές κι απλές αλήθειες που ανακαλύπτει ο καθένας μας.
Εκτός από αυτόν του ex officio αμφισβητία παντογνώστη, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να συνυπάρξετε με τον κόσμο.
Όσο για τα γηρατειά, ίσως ο καταλληλότερος όρος να ήταν να ήταν "ωριμάζω".
Δε νομίζω όμως ότι γερνάει η ψυχή.
Ίσως να θαμπώνει, αλλά αυτό είναι άσχετο με την ηλικία.
Επειδή, αν γερνούσε, αυτή η φθίνουσα πορεία, θα ανέτρεπε τα αειδή και αέναα στοιχεία της.
Αλλά αυτή είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση για το τι πιστεύει κάποιος σχετικά με το επέκεινα.
"Γιατί, ποια η χρησιμότητα των λέξεων στα χείλη ενός αμετροεπή φλύαρου;"
Αν τις πεί πολλές φορές υπάρχει περίπτωση να οργανώσουν το μυαλό του και να τον μάθουν να σκέφτεται. ΄Ολοι σήμερα τονίζουν την αξία μιας πλούσιας γλώσσας για την νοητική ανάπτυξη.Βέβαια τυποποιημένες συνταγές δεν υπάρχουν.
"Ποια η χρησιμότητά τους στα αυτιά ενός κουφού;"
και ο κουφός ακόμη που δεν διαβάζει τα χείλη, λέξεις δημιουργεί με τη νοηματική γλώσσα μόνο που οι λέξεις του είναι κίνηση, ΄Ισως να ξέρει και καλύτερα από μας την κίνησή τους γιατί καμμιά φορά εμείς τις τοποθετούμε στο ραφάκι σαν σε φυλακή.
"Και έχουν χρησιμότητα οι λέξεις μόνες τους χωρίς να 'χουν άμεση σχέση με κάποιο υποκείμενο;"
΄Οταν κάποιος μιλάει μόνος του ή ένας άνθρωπος άρρωστος ψυχικά που το κάνει επικοινωνεί, αλλά κανείς μας δεν ξέρει τους λαβυρίνθους του μυαλού του. Για μένα είναι άλλος τρόπος.
"Εκτός από αυτόν του ex officio αμφισβητία παντογνώστη, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να συνυπάρξετε με τον κόσμο."
΄Αν έδωσα αυτή την εντύπωση λυπάμαι,δεν ήταν στις προθέσεις μου και αν το παρατηρήσατε καλώς το επισημαίνετε. Το μόνο που μπορώ να σας πώ είναι ότι θα προσέξω τη παρατήρησή σας.
Άλλο πλούσιoς λόγος, άλλο άσκοπος. Ο πλούσιος εμπλουτίζει, ο άσκοπος αποπροσανατολίζει, χάνει τον σκοπό-στόχο.
Ξέρετε πολλούς φλύαρους που έγιναν σοφότεροι απ' αυτό; Εγώ νομίζω ότι το μόνο που καταφέρνουν να γίνουν είναι βαρετοί.
"και ο κουφός ακόμη που δεν διαβάζει τα χείλη, λέξεις δημιουργεί με τη νοηματική γλώσσα μόνο που οι λέξεις του είναι κίνηση, ΄Ισως να ξέρει και καλύτερα από μας την κίνησή τους γιατί καμμιά φορά εμείς τις τοποθετούμε στο ραφάκι σαν σε φυλακή"
Άρα, συμφωνείτε ότι οι λέξεις έχουν χρησιμότητα ανάλογα με το πώς τις χειριζόμαστε. Και τότε: "γιατί να μην χαρακτηρίζουμε την αλόγιστα δαιδαλώδη χρήση τους ως μπιχλιμπίδια;".
"Και έχουν χρησιμότητα οι λέξεις μόνες τους χωρίς να 'χουν άμεση σχέση με κάποιο υποκείμενο;"
Δεν εννοούσα κάποιον (υποκείμενο) που χρησιμοποιεί τις λέξεις είτε σε μονόλογο, είτε σαν ανάγνωση, είτε σε σχέση με άλλον, αλλά αυτούσιες από μόνες τους.
Κάπως όπως λένε στο μανιφέστο του νταντά:
"Νταντά είναι η καρδιά των λέξεων. Κάθετί έχει τη λέξη του, αλλά η λέξη έχει αποκτήσει οντότητα από μόνη της. Γιατί να μην τη βρώ; Γιατί το δέντρο να μην μπορεί να ονομαστεί βροχόδεντρο όταν έχει βρέξει;
Η λέξη, κύριοι, η λέξη είναι μία δημόσια υπόθεση πρώτης προτεραιότητας"
Μετά από αυτή την ανάρτηση είχα μια ενδιαφέρουσα πρόταση (έναν τρίτο δρόμο προοπτικής), στις επιλογές σχετικά με το τραπεζομάντηλο.
Βάζω τα μπιχλιμπίδια (τραπεζομάνηλο), βάζεις την ουσία (γεύση), μου πρότεινε κάποιος καλώντας με σε γεύμα.
Δεν αποφάσισα ακόμη τι θα του απαντήσω, γιατί θα πρέπει να σκεφτώ κι άλλες παραμέτρους:
Πρώτον, ποιο θα 'ναι το καταλληλότερο φαγητό για μια τέτοια περίσταση και
Δεύτερον, αν ίσως γίνει κάποιο ατύχημα και λεκιαστεί ανεπανόρθωτα το πολύτιμο τραπζεμάντηλο (χρυσοκέντητο, άρτι φερθέν απ' την ανατολή μου είπε) ποιες θα είναι οι συνέπειες...
Ο Τριστάν Τζαρά (ένας ιδρυτής Ντανταίσμου) έδωσε την δική του εκδοχή λέγοντας "Μία λέξη γεννήθηκε, κανείς δεν ξέρει πώς".
Και επί προσθέτως, ΚΑΜΙΑ δε ξέρει πως.. αλλά ξεφεύγω απο το θέμα..
Ανώνυμε,
(δεν περίμενα ότι θα είσαι τόσο επιρρεπής στις αναφορές για το Νταντά ώστε να σπεύσεις να το σχολιάσεις),
η ελληνική μετάφραση αυτών που είπε ο Τζαρά, αναγκαστικά, εγκλωβίστηκε στην σεξιστικότητα της γλώσσας μας (φαλλοκρατική όπως την λες) και απέδωσε με αρσενικό το "κανείς", ως αναφορά στον άνθρωπο (ο άνθρωπος και στα τρία γένη: άντρας, γυναίκα, παιδί), κι εσύ, όντας φεμινιστής (τόσο πολύ πια;) έσπευσες να αποδώσεις τα άτυπα οφειλόμενα.
Δεν ξέρω τι γίνεται στην γλώσσα του κ. Τζαρά, αλλά για την δική μας γλώσσα έχουν γραφτεί πάρα πολλά για το πώς προήλθαν οι λέξεις.
Και θα χρησιμοποιήσω τον όρο κάποιος και κάποια σε αντιπαράθεση με το κανείς και ΚΑΜΙΑ σου.
Κάποιος Ακτουδιανάκης λοιπόν, εξηγεί ότι οι λέξεις (τα γράμματα πρωταρχικά) προήλθαν από τους ήχους και τα σχήματα της φύσης, κάποιος Σημαιοφόρος δίνει πιο εσωτερική ανάλυση των λέξεων και βρίσκει την κρυμμένη σημασία τους ανάλογα με τα γράμματά τους. Το ίδιο και κάποιος Τσατσόμοιρος, κάποια Καραβά, κάποια Τζιροπούλου…
Αν πάμε πιο πίσω, οι πυθαγόρειοι μίλησαν για τα τρία επίπεδα των λέξεων:
Το φαίνον, το σημαίνον και το κρυπτόν.
Το φαίνον είναι αυτό που φαίνεται, π.χ. πόρτα, το σημαίνον αυτό που μπορεί να σημαίνει η λέξη πέρα από ό,τι φαίνεται πχ, πύλη (όρα και σημειολογία: σημαίνον -σημαινόμενον, και κατά πόσο έχουν χάσει την πρωταρχική τους σημασία οι λέξεις) και τέλος, το κρυπτόν είναι αυτό που δεν μπορούμε να δούμε εμείς οι κοινοί θνητοί.
Ίσως να 'χει να κάνει με τις δονήσεις των αριθμών (κάθε ελληνικό γράμμα αντιπροσωπεύει και έναν αριθμό), ίσως με άλλα νοήματα που είναι κρυμμένα μέσα στα γράμματα και δεν ξέρουμε.
Και υπάρχουν τόσα πολλές άλλες αναφορές που θα μπορούσα να σου πω για την ελληνική γλώσσα…
Δεν είναι το Νταντά το εγχειρίδιο ερμηνείας του κόσμου, σου συνιστώ να ψάξεις και αλλού.
"ως αναφορά στον άνθρωπο"
άνθρωπος μάλλον, δεν είναι σίγουρο(άνδρας+ωψ)
"κι εσύ, όντας φεμινιστής (τόσο πολύ πια;)"
δεν ειμαι φεμινιστής, καμια απολύτως σχέση
ομως καπως μου ακούγεται η ελληνική γλωσσα..
"Δεν είναι το Νταντά το εγχειρίδιο ερμηνείας του κόσμου, σου συνιστώ να ψάξεις και αλλού."
θέλω λιγο να μείνω στο Νταντά, αισθανομαι μια οικειότητα..
και σταματηστε τις ερμηνειες, προκαλουν παρερμηνείες
Υπάρχουν κι άλλες ερμηνείες για τον άνθρωπο, όπως: άνω+θρώσκω), αλλά δίκιο έχεις, ας μην επεμβούμε άλλο στο έργο του Προμηθέα (κατά τον Αισχύλο) ή του Παλαμήδη (κατά τον Στησίχορο), ή σε όποιον άλλον αποδίδεται η γένεση της γλώσσας μας.
Σταματώ λοιπόν!
ΤΩΝ ΘΕΣΠΕΣΙΩΝ ΟΜΗΡΟΣ ΚΙ ΑΣ ΠΕΝΟΜΑΙ
ΓΛΥΚΙΑ Η ΖΩΗ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΕΜΟΚΥΚΛΙΣΤΟΣ
ΜΕ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗΣ οι ουράνιες δυνάμεις ανεβαίνουν
Συλλαμβάνεις εδώ ή εκεί ψίχα βασιλικού ή πυρκαγιάς το απόσπιθο
Που μέλλει ν' αποκαλυφθεί χρόνους πολλούς μετά το πρώτο σου
άγγιγμα
Καίει από τη μία όψη το ψευδές αλλά απ' την άλλη
Του καθρέφτη γίνεται ύδωρ
Ξέρει ο εύθεος. Βγάνει απ' τον κορυδαλλό κλώνους δεκάφυλλους
Κι από τις λίμνες των σκιών όλων μυριάδες μινυρίσματα
Κάποιος πέφτει σαν λαχνός νάρκισσος
Αλλ' ακόμη κι αν λανθασμένος πρέπει να είναι
Δεν η θέση του κενή μένει. Σαν παρατεταμένο
Παράπονο ήχος άναξ από ρικνή βάρβιτο
Της μνήμης τ' ατημέλητα διευθετεί. Και ιδού!
Μήνις παλαιών άθλων εκ νέου ξεσπά και ο νους ημίβροτος αγωνίζεται
Ή δώθε το άδικο εις χρυσόν ή κείθε το χαμένο αλλ' όχι
Ευτύχημα. Συνεχίζεται και από την αντίθετη φορά των υδάτων ο ρους
Μ' ευρήματα σελήνης και μικρής Υακίνθης παρειών θραύσματα
Τα πάντα εντέλει ανάγνωση επιδέχονται
Του μύρμηγκα η μυστηριώδης διαδρομή και της μελίσσης
το βόμβισμα
Ε, τι! Συμπληγάδες όλοι μας περνούμε
Άλλες του κίτρινου στενές κι όλες του κόκκινου κατάμαυρες
Στηθήτω μία Παρθένος κατάστικτη φιλιών η αμώμητος.
αρνάκι άσπρο και παχύ επίσης..
αντε γιατι δεν είμαι και πολύ καλά..
Συγνώμη που θα το πω, αλλά μου ρχεται στο μυαλό ένα τηγάνι "εκ του πλησίον"...
Εξ άλλου, μας έγινε σλόγκαν πια:
Ε, τι! Συμπληγάδες όλοι μας περνούμε
Άλλες του κίτρινου στενές κι όλες του κόκκινου κατάμαυρες
Δημοσίευση σχολίου