Το γλαστράκι

.
Καθόμουν στο μπαλκόνι και διάβαζα.
Είναι τόσες φορές που αποφεύγω να κάθομαι όμως, γιατί δεν έχω πού να ξεκουράσω το βλέμμα μου. Ή γυρίζω προς τα πράσινα φυτά μου και την υποψία βουνού που φαίνεται πίσω από τις πολυκατοικίες, ή προς την υποψία θάλασσας με κανένα καραβάκι και κάποια φωτάκια το βράδυ. Τον χειμώνα, καμιά φορά που φυσάει, αισθάνομαι τυχερή που μπορώ να απολαύσω και την μύτη του χιονισμένου Όλυμπου.
Τρία ελάχιστα κομματάκια φύσης που συνήθως καλύπτονται από το νέφος της πόλης. Το υπόλοιπο οπτικό μου πεδίο… πολυκατοικίες και πολυκατοικίες και πολυκατοικίες.
Ευτυχώς, το απέναντι ιδιόκτητο τριώροφο είναι ένα κτίσμα κάποιας αισθητικής.
.
Ο αέρας που φυσούσε και η απογευματινή μαυρίλα, έφερναν την βροχή κι εγώ το απολάμβανα, αφήνοντας πότε-πότε το βιβλίο και διαβάζοντας τις αισθήσεις με το ξεσήκωμα του ουρανού. Οι αστραπές ήδη είχαν αρχίσει πέρα μακριά και τότε το είδα. Μια χαρά με κεραυνοβόλησε προς μεγάλη μου έκπληξη. Μια γνήσια χαρά με ένα ταυτόχρονο κλώτσημα στην καρδιά. Τόση μεγάλη χαρά για ένα μικρό γλαστράκι;
Στη μέση του κάτασπρου τοίχου, ακριβώς απέναντί μου (στο ιδιόκτητο τριώροφο), κρεμόταν ένα πιο κάτασπρο γλαστράκι που πηγαινοερχόταν άστατα με τις διαθέσεις του ανέμου. Από μέσα του ξεπεταγόταν φουντωμένα κλαράκια με μικρά-μικρά φυλλαράκια που κατέληγαν γέρνοντας σε μικρά φουξ λουλουδάκια.
Δεν ξέρω γιατί αισθάνθηκα τόση χαρά που το ανακάλυψα. Σα να βρήκα μια πραγματική παρέα. Σα να βρήκα κάτι ξεχωριστά όμορφο μέσα σε όλα αυτά τα κτίσματα. Σα να βρήκα έναν λόγο για να κάθομαι περισσότερο στο μπαλκόνι μου.
Επιτέλους, να και κάτι μέσα στα τσιμέντα που να ικανοποιεί πραγματικά την όρασή μου, να ταξιδεύει όμορφα το μυαλό μου και να το αισθάνομαι πολύ οικείο.
Να 'ναι καλά οι γείτονές μου που το κρέμασαν!
.