.
.
The Red Moon, by Osaku Draculia
.
Γέλαγε!
Όλο γέλαγε!Και το φεγγάρι ολόγιομο.
Μα εκείνος κοιτούσε μόνο εκείνη.
Που γέλαγε!Και το φεγγάρι ματωμένο.
Μα εκείνη ούτε που το πρόσεξε.
Γιατί γέλαγε!Είχε για φεγγάρι της εκείνον.
Μέχρι που τον μάτωσε.
Κι ας γέλαγε!
Μα εκείνος κοιτούσε μόνο εκείνη.
Που γέλαγε!Και το φεγγάρι ματωμένο.
Μα εκείνη ούτε που το πρόσεξε.
Γιατί γέλαγε!Είχε για φεγγάρι της εκείνον.
Μέχρι που τον μάτωσε.
Κι ας γέλαγε!
Υ.Γ.
Αυτό το 'ποίημα' μου (λόγω των παλιών χαμένων αναρτήσεων), το 'χω αναρτήσει 2 φορές, η άλλη εδώ: Πανσέληνος 2011
12 σχόλια:
Μου άρεσε το τέλος του πονήματος. Καλή σου μέρα:)
Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι διαχώρισε το φεγγάρι απ' το κόκκινο πάνω του(μόλις τώρα μου ρθε αυτή η σκέψη).
Καλησπέρα
΄Ομορφο είναι. Όμως θα σχολιάσω και εγώ σκωπτικώς ως πράττετε και ημείς συνεχώς και αδιαλείπτως.
Μάτωσε λίγο ή πολύ διότι το μεν ολίγον μπορεί να ερμηνευθεί ως προειδοποίηση το δε πολύ ως προάγγελος θανάτου. Τό γέλιο όμως δεν μπορεί να είναι θανατερό οπότε καλώς τον μάτωσε λίγο, να τον ξυπνήσει λιγάκι θάθελε από τη μαγεία του φεγγαριού.
Δεν ερμηνεύω τίποτα για να μη το αδικήσω. Αυτό το ποίημα το αισθάνεσαι ή όχι. Και είναι υπέροχο. Είναι δικό σου "κυκλοδίωκτον"1
@Κύριε Θεοφίλου, ευχαριστώ για την αισθαντικότητά σας και τον χαρακτηρισμό "υπέροχο".
@Κύριε Άλμπους, και υμείς και ημείς ξέρουμε ότι το διαμάντι μυαλό σας μπορεί να γράψει θαύματα.
Γι αυτό, μην περιμένετε να σας χαϊδέψω τα αυτιά με κολακείες, για τα υποδεέστερα και πρόχειρα κείμενα που μπορείτε να αναπαράγετε με το κιλό (ή με τις ντουζίνες) εν ριπή οφθλαμού.
Όσο για τη δική σας σκωπτικότητα απέναντι στη δική μου, δυστυχώς, δε συνοδεύεται και από παρατηρητικότητα:
1. Κανείς απ' τους δύο δεν πρόσεχε το φεγγάρι, οπότε δεν είχε ανάγκη κάποιος να ξυπνήσει απ' τη μαγεία του.
2. Πουθενά δεν αναφέρεται ότι τον μάτωσε με το γέλιο της κρατώντας το υπό μορφήν στιλέτου (ή όπως λέμε καμια φορά, αφήνοντες τρομερή και φοβερή απειλή να ίπταται: "θα πεθάνεις απ' το γέλιο").
3. Όσο για το μέγεθος του τραύματος, μια και δεν αναφέρεται συγκεκριμένα τι και πώς, εύχομαι να είναι λίγο στο γόνατο (μια απλή προειδοποιησούλα δηλαδή) και να του περάσει γρήγορα με ένα απλό χαζαπλάστ (έχει και κάποια εμποτισμένα με όλα τα απαραίτητα συστατικά).
Να σας πώ: μην το λέτε,μην το λέτε΄ γιατί όλο και κάπου έπαιζε το φεγγάρι, ως ολόγιομο εφώτιζε έτι περισσότερον την καλή του και αντιθέτως τον καλό της.Σπουδαίος ρόλος.Μην νομίζετε ότι έχω την ικανότητα που πιστεύεται,ευχαριστώ πάντως.
Είναι τελικά δικό σου "κυκλοδίωκτον"; Μου θυμίζει Lorca.
@κ. albus,
-Ακόμα κι αν δεν το πρόσεξαν, είμαι σίγουρη ότι και το φεγγάρι έπαιξε το ρόλο του.
Τόσοι που μιλάνε για σεληνιασμούς κάτι θα έχουν υπ' όψιν τους.
-Καμιά φορά διαβλέπουμε πράγματα στους άλλους που ίσως να αποφεύγουν να τα δουν. Εγώ πάντως συνεχίζω να πιστεύω σ' αυτήν την ικανότητά σας ακόμα κι αν για κάποιους λόγους την έχετε μπλοκάρει.
@Αχ, κ. Θεοφίλου, μου θυμίσατε το "αχ, έρωτα" κι έβαλα να το ακούσω.
Τι υπέροχη η μουσική του Χ. Λεοντή, τι ευαισθησία... ό,τι πρέπει για ένα όμορφο ξύπνημα (το νανούρισμα ακούω).
Το ποίημα, ναι, δικό μου είναι. Σας θύμισε Λόρκα;
Να αρχίσω να ψηλώνω τη μύτη μου ότι ίσως να κατάφερα να πατήσω λιγουλάκι, έστω και στο πρώτο σκαλί, ή κινδυνεύω να χαρακτηριστώ "νέος της Σιδώνος";
Και μια και η ανάρτηση έχει σχέση με το φεγγάρι και είπαμε για Λόρκα (προτείνω, αν δεν έχετε υπ' όψιν σας, να ακούστε και τις αξιόλογες επανεκτελέσεις με τους Λιδάκη-Ιωαννίδη, "4 Θεατρικοί Μύθοι"),
ας παραθέσω και το ομώνυμο μελοποιημένο ποίημα του:
Το Φεγγάρι
-----------
Όταν βγαίνει το φεγγάρι
πέφτουν στη σιωπή οι καμπάνες
και τ' αδιάβατα δρομάκια
φανερώνονται
Όταν βγαίνει το φεγγάρι
θάλασσα τη γη σκεπάζει
κι η καρδιά νησάκι νοιώθει
μες στο άπειρο
Με το ολόγιομο φεγγάρι
δεν διψάς για πορτοκάλια
θέλεις παγωμένα φρούτα
καταπράσινα
Όταν βγαίνει το φεγγάρι
κλαίνε με λυγμούς στις τσέπες
πρόσωπα εκατό και ίδια
τ' ασημόφραγκα
-------------------
Εύχομαι να 'χουμε όλοι μιαν όμορφη μέρα!
κ. albus, για να μην παρεξηγηθώ: μπλοκάρει έγραψα πριν, χωρίς γ
@Κυκλοδίωκτον
Δε χρειάζεται να σηκώσεις μύτη. Σε σηκώνει ολόκληρη το ποίημα! Αλλά μην το πάρεις επάνω σου γιατί χάθηκες! Σ' ευχαριστώ για την ενημέρωση για τις επανεκτελέσεις των Λυδάκη - Ιωαννίδη 4 θεατρικοί μύθοι. Το "Αχ Έρωτα" σε μουσική Χρήστου Λοντή είναι από τα ωραιότερα έργα της ελληνικής δισκογραφίας. Έχω την αίσθηση πως αν ο Λόρκα έγραφε και μουσική, θα ήταν όπως του Λεοντή. Τέτοια ταύτιση λόγου και μουσικής! Το ποίημα για το οποίο ξεχωριστά σ' ευχαριστώ για τον κόπο που έκανες να το γράψεις, είναι από τα ωραιότερά του και ευτύχησε να έχει μια μοναδική μετάφραση!
κ. Θεοφίλου, δεν έχω σκοπό να "χαθώ", αφήστε που έχω υψοφοβία σε κάτι τέτοια.
Σας ευχαριστώ για την τόσο επιδοκιμαστική κριτική σας.
Αναπτέρωσε τις ποιητικές μου ελπίδες.
Δημοσίευση σχολίου