.
Το γκρι σκοτώνει το βλέμμα στην πόλη.
Όπως και τα αμετροεπή ψεύτικα χρώματα κι αρώματα των καλοντυμένων νωδών προσόψεων που κατασκευάζουμε γύρω μας.
Κυκλοφορούμε με πληγωμένα βλέμματα που αιμορραγούν από την τσιμεντοποίηση και την χωροταξική ραστώνη.
Και τι να σου κάνει η σπάνια κι ολοένα συρρικνούμενη συσκευασμένη Φύση σε μορφή κοσμοβριθών πάρκων και μικρών αλσυλλίων;
Πόσο ζείδωρη μπορεί να είναι σε σύγκριση με την έμπλεη χαρά της γνήσιας και παντοίας επαφής μαζί της;
Φευγαλέο ξεγέλασμα αισθήσεων.
Αγχίνους μνήμη.
.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
14 σχόλια:
(Ήθελα να βάλω και μια αγαπημένη μου φωτογραφία από τις κορυφογραμμές αλλά δεν τα κατάφερα-έχω καιρό να χρησιμοποιήσω αυτές τις δυνατότητες του μπλογκ και τα ξέχασα)
Εν πόλη το πρότερον ευρήσεις, η φιλομαθής, τα πληγωμένα πρόσωπα;
΄Η ανταλλάττεις ιδέας μορφάς και σχήματα;΄Η προς τους καιρούς σεληνιακώς ομίλησες και δίκην χαμαιλέοντος ηλλοιώθης; ¨Οχι όμως εν τω προσώπω η παρρησία κεχρήσθαι.Πλήν ει κατά τας νόσους της πόλεως δει παραλάττειν τον λόγον. ΄Οχι εδόθει σοι πάσα εξουσία αγάπης. Πρώτη ως πρώτη το πρώτον του λόγου βιβλίον.
Ωστ΄αγνοείν παντάπασιν την ανάρτησιν;
Kyklodiwkton said:
Elli μου ήρθε στο μυαλό η διαφήμιση της Νόβα:
"Γιατί κυρ-αστυνόμε μιλάς εγγλέζικα;".
Μακάρι να ήξερα καλά αρχαία να καταλάβαινα πλήρως τη μομφή σου.
Όμως νομίζω πως ούτε κι εσύ κατάλαβες την μεταφορική έννοια των πληγωμένων βλεμμάτων.
Κάνω λάθος;
Ξέρεις ο λόγος σου με έκανε να γράψω στα αρχαία.΄Οταν αναχωρεί θριαμβεύτρια η κάθε λέξη.Νομίζω ότι αφήνεις τις λέξεις σου να θριαμβεύουν " Αγχίνους" λόγου χάριν. Τί έχεις εναντίον του οπλισμένου σκυροδέρματος; Το υλικό οδηγεί την αισθητική στο τέλος; Πληγωμένα βλέμματα βλέπουν την επέτειο θανάτου της ευαισθησίας των ανθρώπων. Τα μικρά αλσύλλια μπορούν να διοχετεύσουν με μυστηριώδη τρόπο στη ψυχή της φύσης
την τελευταία μετάνοια . Ξέρεις μικρούς χώρους που δεν είναι αλσύλλια. Τα προαύλια των σχολείων, τα πεζοδρόμια, οι πεζόδρομοι, τα χωρίσματα των μεγάλων δρόμων,οι ταράτσες και τα μπαλκόνια των σπιτιών. ΄Αμα δείς αυτούς τους χώρους και τα σκεφθείς φυτεμένα θα δείς την επέκταση των αλσυλλίων μια συνέχεια και το σώμα της φύσης να καλωπίζεται. Δεν είναι το τσιμέντο είναι το στόλισμα της ψυχής μας. Τα πληγωμένα βλέμματα βλέπουν τα πανάκριβα αλλά περιττά στοιχεία της ψυχής μας.
ellitemnousa@gmail.com
Και δεν το είπα μου αρέσει όπως γράφεις.Ο λόγος σου είναι ένδυμα ψυχής αλλά μου αρέσει να παίζω νε το λόγο.
Φευγαλέο ξεγέλασμα αισθήσεων;
"vitae necisque potestas";
"Τα λατινικά ενοποιούν σε έναν και μοναδικό όρο τα σημαινόμενα της ζωής."
ellitemnousa@gmail.com
Kyklodiwkton said:
Ευχαριστώ elli για το "ένδυμα ψυχής".
Και μένα μ' αρέσει να παίζω με το λόγο. Έτσι προήλθε το κείμενο αυτό.
Πρωί. Ο αέρας έξω έρχεται κρύος φέρνοντας κάτι από χειμώνα. Τα σύννεφα πυκνά απλώνονται στον ουρανό. Κάποια πουλιά κάνουν ακροβατικά στην ορμή του ανέμου εκεί ψηλά.
(Να πετούν άραγε ποτέ μόνο για την χαρά του πετάγματος; Να εκμεταλλεύονται το δώρο τους αυτό; Ή μόνο από ένστικτο για τις ανάγκες της επιβίωσης;)
Το Rose among thorns της Dulce Pontes δονεί παράξενα αυτό το πρωινό και το "πληγωμένο βλέμμα" μου από το σκυρόδεμα που ξεκουράζεται στα σύννεφα.
Θα προτιμούσα πέτρες και ξύλα σαν πρώτη ύλη, κι όχι το οπλισμένο (με το δάχτυλο στην αισθητική σκανδάλη).
Τα αλσύλλια και οι φυτεμένοι χώροι δεν καλλωπίζουν το σώμα της φύσης, αλλά την ανθρώπινη αστική τάση να στριμώχνεται και να τσιμεντώνει τα πάντα μέσα κι έξω.
Ισοπεδώνουμε, καταστρέφουμε καίμε, για να χτίζουμε πέρα από κάθε αισθητική.
Και βάζουμε χρώμα και αρχιτεκτονικές τεχνοτροπίες τάχα για να καλύψουμε την ασχήμια.
Και μετά προσθέτουμε και πράσινο για να χορτάσουμε την έμφυτη ανάγκη μας να είμαστε σε διαρκή επαφή με τη φύση.
Σε ποια ψευδαίσθηση κρυβόμαστε κάτω από λουλουδάτες τέντες;
Γι αυτό πληγώνεται η ψυχή μου και το βλέμμα μου.
Κι αν η ψυχή μας έχει περιττά στοιχεία όπως λες θα είναι επίκτητα.
Το βάρος που της προσθέσαμε εμείς και δεν την αφήνουμε να πετάξει σε άλλα ύψη.
Όπως τα πουλιά που βλέπω έξω.
Μεγάλωσα σε βουνά και χωμάτινες αλάνες και κατέληξα στα σκυροδέματα.
Γι αυτό πληγώνομαι περισσότερο.
Γι αυτό και η αγχίνους μνήμη.
(κι ούτε λατινικά ξέρω)
Καλημέρα!
Τα λατινικά σημαίνουν
"κύριος είσαι της ζωής και του θανάτου κάποιου"
Η απάντησή σου ήταν τέλεια. Τέτοια κείμενα να βαζεις στο blog σου και με το κείμενό σου αυτό σου αξίζει αυτή η φράση.
Δεν θα τη "μόλυνα" ποτέ με μιά νέα απάντηση
Μπράβο!!!!! είσαι εξαιρετική. χαίρομαι που βγήκε τέτοια απάντηση.
Kyklodiwkton said:
Δεν κατάλαβα!!!
Περνάω κάποιου είδους τεστ;;;
Kyklodiwkton said:
Elli, περιμένω κάποια απάντηση, αλλιώς δεν το χω σε τίποτε να σβήσω όλο το ποστ μαζί με τα σχόλια και τους "επαίνους".
Δεν μ' αρέσει αυτή η υποψία ανωτερότητας που αφήνεις να ίπταται.
Με ποια ιδιότητα και ως τι με επιβραβεύεις;
Και δεν θα βάζω τέτοια κείμενα στο μπλογκ μου αν δεν το ξαναφέρουν οι συγκυρίες.
Γιατί, δεν γράφω για να μου πει κανείς μπράβο κι ούτε διαλέγω τα κείμενά μου με γνώμονα αν αρέσουν κι αν θα 'χουν αναγνωσιμότητα.
Κι ούτε με ενδιαφέρει η συλλογή και ο μεγάλος αριθμός σχολίων.
Για να πω την αλήθεια, όταν έγραψα αυτό το κειμενάκι το μόνο σχόλιο που περίμενα ήταν από τον φίλο μου τον Στέλιο, κάτι όπως "τι είδους οίστρος σε έπιασε τώρα καλέ" και θα του εξηγούσα τι και πώς.
Δύο, άντε τρία σχόλια το πολύ.
(Έχω γράψει πολύ πιο ουσιαστικά κείμενα που έχουν προσπεραστεί)
Κι αυτό εδώ το …καταντήσαμε ανατολικό!
Kyklodi, η όποια θλίψη προέρχεται από το προχωρημένο φθινόπωρο, ταιριάζει στην ατμόσφαιρα όπως πρέπει να ταιριάζουν και τα ρούχα μας.
Και το οπλισμένο σκυρόδεμα σε τίποτα δε φταίνει, ίσα ίσα που φροντίζει να μη μας πέφτει σε καιρούς σεισμών το ταβάνι στο κεφάλι. Η χρήση του που γίνεται στα καθ' ημάς είναι, όμως, απορριπτέα κι αυτή πρέπει να καυτηριάζουμε.
Και μη νομίζεις ότι δεν υπάρχει διέξοδος. Σκέφτομαι αργότερα, όταν πάρω σύνταξη, να εγκατασταθώ σε αστικό συγκρότημα που δεν επιβάλλεται το μπετόν στην αισθητική αλλά την εξυπγρετεί. Για σκέψου, πού λες να είναι αυτό το μέρος...
ΥΓ: Και να μη σβήσεις τίποτα, μια χαρά είναι το σύνολο, αρχικό κείμενο και σχόλια, δικά σου και της Έλλης.
Με συγχωρείς που μπήκα στο blog σου. Δεν κουβαλάω καμία αυθεντία.
Και φυσικά μπορείς να τα σβήσεις όλα δικό σου είναι το blog. Μου άρεσαν αυτά που έγραψες γι' αυτό στάθηκα και έγραψα σχόλια. Δεν ήξερα ότι ήταν για φίλους μόνο. Με συγχωρείς και πάλι. Δεν θέλω να σχολιάσω αυτά που είπες. Κατά τη δική μου άποψη εκνευρίστηκες χωρίς λόγο.
Kyklodiwkton said:
Στέλιο,
δεν λέω ότι το σκυρόδεμα δεν είναι χρήσιμο.
Και χίλιες φορές καλύτερο από τις αμερικάνικες γυψοσανίδες που αφήνουν τον κόσμο ξεσπιτωμένο με την πρώτη θεομηνία.
Όμως στην περιοχή που μένω, το σκυρόδεμα δεν εξυπηρετεί την αισθητική, αλλά άλλους λόγους που έχουν σχέση με την τσέπη των εργολάβων.
Κι ούτε τα βάζω με το σκυρόδεμα, γιατί τότε θα 'πρεπε να τα βάλω με τους εργολάβους και τον τρόπο που το χρησιμοποιούν, και μετά με τους νόμους που τους επιτρέπουν να το χρησιμοποιούν έτσι, και μετά με αυτούς που ψηφίζουν τέτοιους νόμους (ή δεν ψηφίζουν για να υπάρχει ελευθερία ασυδοσίας), και μετά με αυτούς που ψηφίζουν αυτούς που ψηφίζουν τέτοιους νόμους, και θα ξαναγυρνούσα σε …μένα, που
-παρεμπιπτόντως- δεν έχω θλίψη αυτόν τον καιρό αλλά πετώ ξανά στα ύψη - πότε θα ξαναπέσω από κει δεν ξέρω…
Όσο για το μέρος… Κάπου στα νότια της Γαλλίας; Κάπου με τεράστια πισίνα; Στη Ζαχάρω; (Είχα τρεις ευκαιρίες και τις εξάντλησα!)
Έλλη,
αν δεν μ' αρέσει κάτι είναι οι παρεξηγήσεις.
Και τούτην εδώ την ξεκίνησα εγώ!
Γιατί, μου παραφάνηκαν καλά τα σχόλια από μία άγνωστη και νόμιζα πως είσαι κάποια κακοήθης που το παίζει ανώτερη και με ειρωνεύεται με έμμεσο τρόπο!
Εγώ πρέπει να σου ζητήσω συγνώμη και λυπάμαι που στάθηκα τόσο αφιλόξενη απέναντί σου.
Το μπλογκ μου δεν είναι μόνο για φίλους. Αν ήταν, θα είχε κωδικό εισόδου.
Μπορεί να το επισκεφθεί και να σχολιάσει ο καθένας.
Αυτό που εννοούσα είναι ότι δεν γράφω για να αρέσω στους άλλους και για να μαζεύω σχόλια.
Γράφω μόνο και μόνο από δική μου ανάγκη έκφρασης χωρίς να μετρώ πόσοι θα το διαβάσουν κι αν θα έχει απήχηση.
Και συνήθως τα σχόλια που δέχομαι είναι ελάχιστα κι ακόμα πιο συνήθως προέρχονται από τον φίλτατο και αξιότιμο κ. s.frang.
Είσαι ευπρόσδεκτη να γράψεις όποτε θελήσεις, ό,τι θελήσεις (και αν ξαναθελήσεις).
Και δεν σβήνω τίποτε.
Τα αφήνω για να βγάζει μάτι η άσχημη συμπεριφορά μου με την κομπλεξικιά κι ανασφαλή καχυποψία, δίπλα-δίπλα στα ωραιολεξοστόλιστα κείμενα, (οποία αντίθεση) ώστε να ντρέπομαι κάθε φορά που τα βλέπω για να πάρω ένα μάθημα να φέρομαι πιο συνετά στο μέλλον.
Δημοσίευση σχολίου