.Μάτσο είχα τα όνειρα εγώ
με οράματα και με σκοπό:
"Σαν βγω στον πηγαιμό για την Ιθάκηθα 'ναι μακρύς ο δρόμος μου
δε θα με φάνε οι Κύκλωπες
κι οι Λαιστρυγόνες δράκοι"
Κι ήταν η σκέψη μου υψηλή
και μια συγκίνηση εκλεκτή
στο σώμα μου κυλούσε
με την ψυχή μου δυνατή
κανέναν να μην κουβανεί
και ο καιρός περνούσε
Σε εμπορεία Φοινικικά
μες σε σοκάκια Αιγυπτιακά
και σε λιμάνια αλαργινά
πρωτόμπαινα -με τι χαρά!-τα λιόλουστα τα πρωινά
και ψώνιζα μυρωδικά
Κι ύστερα απ' τον κόπο μου αυτό
κι ένα ταξίδι μακρινό
γέρος, με κάτασπρα μαλλιά
με τρύπια πλώρη και σκισμένα τα πανιά
πάντα στο νου μου είχα την Ιθάκη
μα, ήμουνα τόσο ηλίθιος, που βρέθηκα στη Θράκη!
Πίνακες: Antonio Possenti
Μου 'στειλαν σήμερα σε μήνυμα:
"Σαν βγω στον πηγαιμό για την Ιθάκη, είμαι τόσο ηλίθιος που θα βρεθώ στην Θράκη", 'δανεισμένο' από τον Αρκά.
Μου άρεσε τόσο πολύ, που σκάρωσα στα γρήγορα ένα Αριστιχούργημα και το χαρίζω αποκλειστικά στον εαυτό μου -προς γνώση και συμμόρφωση- γιατί το χρειάζεται επειγόντως!
.
6 σχόλια:
Μου άρεσε αυτό που έγραψες γιατί είναι αυθόρμητο και πολλές φορές η πηγή της συντριβής είναι η αγάπη. Πιστεύω ότι αγαπάς πολύ τα πράγματα και τους ανθρώπους και όλα αυτά ενσωματώνονται σε μια κατάσταση αισθητικής ομορφιάς. Πιστεύω ότι ήσουν εχθρική γιατί ήσουν θλιμμένη αλλά ο καλός άνθρωπος προσφέρει τη χάρη στον εαυτό του να μισεί το σφάλμα του. ( Αρκεί να μην κολλήσει σ'αυτό γιατί τότε δεν θάναι ο εαυτός του και θα οδηγείται από το μίσος του). Εύπιστη και στοργική η αγάπη, είναι σημαδεμένη μες στις ίδιες σου τις λέξεις.
Μου άρεσαν πολύ όλα και σαν ένα δείγμα εκτίμησης μάζεψα στιχάκια μου και σου στέλνω ένα κειμενό μου για κάποια αγαπημένη που έφυγε, πράγμα που η μονήρης εγώ πράττω σπανίως.
Κουράστηκε ο νους, της θύμησης προσκυνητής,
με πινελιές αχνά να ιχνογραφεί το σχήμα.
Πρώτα θαμπά, μα ύστερα ολοζώντανα
της σάρκας της το χνάρι να σμιλεύει.
Θνητός ,προσκυνητής του χώματος,
τον ουρανό ν'αγγίξει και της ψυχής την ομορφιά,
που αχνοπατά στους ίσκιους.
Αλλ' είν΄ η σμίλη εφήμερη
κι΄η λάμψη της ασύστολα καγχάζει,
ας βάζει τα σημάδια της, στο μάρμαρο, στην πέτρα.
Αντίδικος της λησμονιάς με ψέμματα
την ερημιά , δε θρέφει.
Το μάρμαρο που λαχταρά να μοιρασθεί,
την αμοιβή της νιότης.
Το δάκρυ, δώρο ακριβό
γλιστρά γοργά στα μάρμαρα σκοντάφτει.
Γνέφει του ήλιου διάφανο,
γοργοπετά μονάχο,
φωνάζει της της ροδαυγής,
θαμπά εκείνη ακούει κι ανθεί η φωνή,
κι' όλες χωρεί τις σιγαλιάς τις στράτες.
Φωνή γλυκειά, συντροφιαστή,
πισωπατεί, μα φεύγει.
Μήτε η θλίψη τύχη του
μητ΄ο καημός θρονί του,
μα εκείνη κι η ψυχούλα της,
καημός κι΄αγάπη ένα.
ellitemnousa@gmail.com
Kyklodiwkton said:
elli!
σκέφτηκα πως ούτε που θα ξαναπατούσες στο μπλογκ μου.
Κι όχι μόνο ξαναπάτησες, αλλά ήρθες και πάλι με γενναιόδωρες και καλόγνωμες σκέψεις, κρατώντας απλόχερα, ως επισφράγισμα, ένα προσωπικό και αποκαλυπτικό δείγμα ευαισθησίας.
Τι να πω; Ότι συγκινήθηκα και δάκρυσα όχι από τα λόγια σου, αλλά από την πρόθυμη μεγαλοσύνη και το βάθος της δικής σου σκέψης;
Μπορεί και να αμφιβάλεις κατά πόσο γνήσια μιλώ.
Γιατί δική μου είναι η αναγνώριση του σφάλματος και η μετάνοια, αλλά το αγκάλιασμα με αγάπη και η συγχώρεση δικά σου.
Και δεν έχει σημασία αν αυτό που έγινε είναι μεγάλο ή μικρό, αλλά ο τρόπος και η διάθεση που έχει κάποιος να βλέπει και να αντιμετωπίζει τους ανθρώπους.
Πιστεύω πως, από όλη την ποικιλία που κρύβει ένας ανθρώπινος χαρακτήρας, εμείς διαλέγουμε τι θα ξεχωρίσουμε και τι θα δούμε στον διπλανό μας.
Σ΄ ευχαριστώ, και χαίρομαι που σ' έφερε ο δρόμος από τα μέρη μου.
(Δεν είναι η θλίψη που με έκανε ευερέθιστη.
Κι όχι μόνο μαζί σου.
Όλο κάτι τέτοιες ανοησίες κάνω αυτόν τον καιρό.
Η θλίψη ήταν πριν. Τώρα είμαι πάρα πολύ καλά.
Μόνο, που, μαζί με τη νοητική άνοδο μου, ανέβηκε στην επιφάνεια κι ένα εγωπαθές πλάσμα που δεν μπορώ να ελέγξω, όντας παρορμητική.
Πού το 'κρυβα; Το κοιτώ κι εγώ με έκπληξη να εκδηλώνεται.
Φαίνεται, ότι αντί να το πολεμώ, όπως νομίζω, απλώς το κουκουλώνω.
Και χαίρομαι που διέκρινες πίσω από αυτό.)
Μη σκάς και πολύ με αυτό το εγωπαθές άτομο. Ο Σάρτρ που δεν πολυπήγαινε τον Φροϋντ έλεγε ότι αυτά είναι τεχνικές της συνείδησης που κατασκευάζει αντιφατικές έννοιες, έννοιες δηλαδή που συνενώνουν μια κατάσταση μια ιδέα με την άρνησή της. Δεν προέρχεται από κανένα ασυνείδητο γιατί πως το ασυνείδητο μπορεί να δώσει νοήματα αφού πηγή κάθε νοήματος είναι η συνείδηση. Απλά βρέθηκες στριμωγμένη "καθορισμένη" σε κάποια κατάσταση και αντέδρασε το εγώ σου (διαδικασία επιβίωσης)και καλά έκανε. Είναι και υγιές στο κάτω-κάτω.Με τις ικανότητες που έχεις θα "καθίσει" όσο υπάρχει ανάγκη.Μετά θα βαρεθεί και θα φύγει αφού δει ότι οι επιλογές σου είναι σωστές και έχεις βεβαιότητα. Αν πείς και καμμιά κουβέντα παραπάνω αυτό το διάστημα δεν χάλασε κι' ο κόσμος. Εμπιστέψου κάποιους που σε αγαπούν και συνήθως σε βάθος χρόνου μας αγαπούν εκείνοι που μας προσφέρουν αυτονόητα πράγματα και δεν τα καταλαβαίνουμε. Κατά τη γνώμη μου εμπιστέψου την οικογένειά σου. Σε λίγο θα δείς πως όλα θα περάσουν.
Με συγκίνησες μ' αυτά που έγραψες που να πάρει και δεν κάνει και να συγκινούμαι στην ηλικία μου. Και μια και κατοικώ εν όρει εν απογνώσει και απομονώσει χαίρομαι που στις πολιτείες υπάρχουν ακόμα ευαίσθητοι άνθρωποι. Νάσαι καλά.
Kyklodiwkton said:
Με την εγωπάθεια παίζω μόνιμα κρυφτούλι.
Νομίζω, παντού υπάρχουν ευαίσθητοι και ευσυγκίνητοι άνθρωποι. Στις πόλεις υπάρχουν περισσότερα ερεθίσματα για εκνευρισμό και άγχος.
Θα 'λεγα ότι είσαι τυχερή που κατοικείς στα όρη, αλλά εκείνο το 'εν απογνώσει' με σταμάτησε.
(Δουλειές και προβλήματα υγείας με καθήλωσαν, γι αυτό άργησα να απαντήσω)
Αν είστε στη Β. Ελλάδα αμφότερες, να βρεθείτε να τα πείτε βρε παιδί μου, σπάσατε τα νύχια σας με καλά λόγια αμοιβαία... :-))
Λοιπόν αστειεύομαι, χάρηκα πολύ για τη νέα συνάντηση. Νάστε καλά και οι δύο!
Δημοσίευση σχολίου