Ο Λαβύρινθος

Γύρισε πίσω στο λαβύρινθο. Εκεί όπου καραδοκούσε ο Μηνόκαιρος.
Οι άλλοι έξω χόρευαν στη γιορτή του φεγγαριού. Παρέες-παρέες συζητούσαν, αστειευόταν, φώναζαν. Δυο τρία ζευγαράκια είχαν τραβηχτεί σε πιο σκοτεινές γωνιές. Κάποιοι είχαν μεθύσει κι είχαν αρπάξει δυο γυναίκες απ' τη μέση, ερωτοτροπώντας αδιάντροπα μπροστά σε όλους. Άλλοι, νεώτεροι, άδραχναν τα κέρατα του ταύρου και πηδούσαν στην πλάτη του, γελώντας με τη δύναμη της ζωής, αψηφώντας τον κίνδυνο.
Κάποιος, μόνος, είχε κουλουριαστεί γεμάτος πόνο σε μια άκρη και θρηνούσε το χαμένο του έρωτα. Δυο έμποροι μάλωναν για την τιμή των σιτηρών και του λαδιού κι έψαχναν τρόπο να εξαπατήσει ο ένας τον άλλον. Μια γυναίκα τίναζε τα ρούχα της και χόρευε προκλητικά στο ρυθμό της μουσικής. Γύρω της είχαν μαζευτεί λαίμαργα μάτια.

Κι εκείνος χώθηκε ακόμα πιο βαθειά στα σκοτάδια των διαδρόμων. Χωρίς το χρυσό μίτο αυτή τη φορά. Θυμάται πώς λαμπύριζε σ' εκείνα τα μυστηριώδη σκοτάδια και του 'δειχνε την έξοδο.
Μα τώρα η Αριάδνη ήταν στη Άνδρο (κάποιος του είπε πως την είχε δει στη Νάξο ζευγαρωμένη με το Διόνυσο, με ένα στεφάνι από αμπελόφυλλα να κοσμεί το όμορφο κεφάλι της).
Προχώρησε κι άλλο και στάθηκε. Ήξερε ότι βρισκόταν μέσα σε ένα λαβύρινθο, αλλά ποτέ δεν θα μπορούσε να τον δει ολόκληρο. Κάθε φορά έβλεπε μόνο ένα μέρος κάποιου διαδρόμου. Όσο κι αν προσπαθούσε να σχηματίσει έναν χάρτη στο μυαλό του δεν τα κατάφερνε. Ακόμη κι όταν νόμιζε ότι είχε βρει κάποιο σχέδιο, μια στροφή του φανέρωνε καινούργιους δαίδαλους, μπερδευόταν και χανόταν ακόμα περισσότερο.

Μα, σήμερα, προτίμησε το λαβύρινθο απ' τη γιορτή. Τη σιωπή από τα σκώμματα και τα χάχανα. Τον άδειαζαν οι συζητήσεις των τραπεζιών, τα θολά βλέμματα και τα φτιασιδωμένα χαρούμενα πρόσωπα.
Προτιμούσε να είναι μόνος και τυφλός στα σκοτάδια του λαβύρινθου παρά τυφλός έξω στο φως του φεγγαριού με τους άλλους.
Θυμάται, όταν ήταν παιδί, το γέρο σοφό που του ζητούσε να τον συντροφεύει στους περιπάτους του.
Τι θέλεις ένα μικρό παιδί για συντροφιά και αδιαφορείς για εμάς, έλεγαν στο γέρο αυτοί που κυνηγούσαν κάτι από τη σοφία του. "Εγώ βλέπω μόνο ό,τι έμαθα να βλέπω. Το παιδί θα δει ό,τι θα μάθει και μαζί του θα μάθω κι εγώ…" απαντούσε και τους άφηνε πίσω.

Γιατί είχε φτιαχτεί ένας τέτοιο λαβύρινθος; Άραγε να είχε καταφέρει, ποτέ, κάποιος να βρει την έξοδο; Μόνο ψαχουλεύοντας τους τοίχους μπορούσες να τον ερευνήσεις; Να 'χε κάποιο μυστικό πέρασμα; Και ο τρομερός Μηνόκαιρος; Γιατί είχε τόση δύναμη; Πού, πώς βρέθηκε εδώ, τι φύλαγε, τι εξυπηρετούσε…
Κανένας δεν ήθελε να συζητάει τέτοια θέματα. Έκλειναν τα μάτια και διασκέδαζαν απόψε στη γιορτή λες και ο λαβύρινθος δεν υπήρχε λίγα μόλις βήματα μακριά τους. Προτιμούσαν τις διασκεδάσεις για να ξεφεύγουν από το μόχθο του βίου. Τους αρκούσε λίγο κρασί, δυο αστεία κι ένα ιδρωμένο κορμί για να αφήσουν όλες τις έγνοιες πίσω. Μέχρι το ξημέρωμα. Και μετά ξανά απ' την αρχή. Κι ήταν ευτυχισμένοι κι ας μην το 'ξεραν. Ή μήπως αυτή ήταν η δυστυχία τους;


Έκλεισε τα μάτια. Δεν μπορούσε να μένει άλλο μαζί τους κι ούτε ήξερε αν έβρισκε ποτέ διέξοδο εδώ. Ίσως ο λαβύρινθος να είχε φτιαχτεί για να παγιδεύει αυτούς που αποπροσανατολίζονταν κι έχαναν τον δρόμο που τραβούσαν οι υπόλοιποι. Ίσως να μην είχε κανένα σκοπό και να ήταν ένα πανούργο τέχνασμα για να φυλακίζει εκούσια. Όμως όλα είχαν έρθει έτσι που δεν μπορούσε να πισωγυρίσει.

Άπλωσε το δάχτυλό του και το έσυρε στον υγρό τοίχο με τα ανάγλυφα γράμματα: "Έπαψα να πιστεύω αλλά ελπίζω" διάβασε μέσα του και συνέχισε να περπατάει…

-