Καλές Γιορτές

Τελικά η κρίση είναι για όλους...

...αλλά δεν πτοούμαστε και περιμένουμε τον Αι Βασίλη να μας φέρει τα "δώρα" του:

Yγεία και Aισιοδοξία

επειδή το κάθε τι έχει και την άλλη όψη του
αρκεί να καταφέρουμε να την εντοπίσουμε!

Μπερδευοπρογραμματοκατιτίξ (και ξερός!)

Μια και είχα ένα στρωμένο πρόγραμμα για φέτος, σκέφτηκα να ετοιμάσω το "Μπερδευομαντίξ" σα μια νέα δραστηριότητα.

Έλα όμως που δεν αποφασίζω μόνο εγώ αλλά και οι… περιστάσεις.

Μέσα στο καλοκαίρι μού κάνουν μια επαγγελματική πρόταση να ασχοληθώ με κάτι άλλο και μια και το "Μπερδευομαντίξ" ανήκε στη σφαίρα της εθελοντικής εργασίας-προσφοράς, προτίμησα την κουρτίνα νούμερο δύο και ρίχτηκα με τα μούτρα στη δουλειά να ετοιμάσω το νέο υλικό. Μιλάμε για πολύ ψάξιμο (συνήθως θέλω να κατέχω όσο το δυνατόν πιο πληρέστερα το αντικείμενό μου) και για ώρες διαβάσματος και προετοιμασίας.

Κι εκεί που ήμουν στα όρια να προλάβω - να μην προλάβω να ετοιμάσω το απαραίτητο υλικό, αρχίζουν οι καθυστερήσεις για την έναρξη κι όλο να εκμεταλλεύομαι τον έξτρα χρόνο.

Τελικά, να μην τα πολυλογώ, για προσωρινούς λόγους υγείας αναβλήθηκε για του χρόνου η κουρτίνα δύο. Εδώ είναι που λες: "ξαναπιάσε το Μπερδευοματνίξ". Ε, όχι. Είπαμε δεν αποφασίζω μόνη μου.

Για να ασχοληθώ με την κουρτίνα δύο άφησα να ατονήσει το παλιό στρωμένο μου πρόγραμμα. Τώρα; Ούτε το παλιό πρόγραμμα, ούτε το Μπερδευομαντίξ, ούτε η κουρτίνα δύο.

Δεν τα βάφω μαύρα όμως. Προσπαθώ να βρίσκω ευκαιρίες ακομη και μέσα από τα αρνητικά, γιατί ποιος μου λέει ότι τα αρνητικά δεν είναι οι πόρτες που κλείνουν για να ανοίξουν κάποιες άλλες καλύτερες;

Αφήνω τις λίγες συμμετοχές για το (πρώην) "στρωμένο πρόγραμμα" να γκρινιάζουν και να τηλεφωνούν επίμονα (μπορώ να πω και επιθετικά) να τους δώσω μια ευκαιρία (δεν πειράζει, η ζήτηση αυξάνει την αξία), αφήνω και το στρωμένο πρόγραμμα τελείως στην άκρη και αποφασίσω να ξεκινήσω δεύτερο κύκλο προγράμματος.

Το δεύτερο κύκλο μου τον ζητούσαν επιτακτικά, αλλά λόγω του ότι έχει πάρα - μα πάρα πολύ δουλειά και προετοιμασία, δεν είχα πάρει απόφαση να τον ξεκινήσω.

Κι όχι μόνο αυτό. Κάτι ευφημιστικά άρθρα σε εφημερίδα για τον πρώτο κύκλο και για ένα ειδικό πρόγραμμα που είχα σκεφτεί, μου δίνουν την ιδέα να επεκταθώ επιπλέον και σε ένα νέο κύκλο δραστηριοτήτων σχετικά με αυτό το πρόγραμμα. Μια και οι "δραστηριότητές μου" έχουν αποκτήσει ένα πολύ καλό όνομα, μου παραχωρούν ευχαρίστως νέο χώρο, γίνεται η σχετική διαφήμιση και σύντομα μαζεύονται και οι συμμετέχοντες.

Έτσι σε λίγες μέρες ξεκινά παράλληλα με τον δεύτερο κύκλο κι αυτό το επιπλέον πρόγραμμα.

Αποτέλεσμα; Αν γινόταν να ασχολούμαι 24 ώρες την ημέρα, επτά μέρες την εβδομάδα με το σχετικό διάβασμα, την ανάλυση, τη διήθηση και την προετοιμασία όλων αυτών που έχω να κάνω, μπορεί και να τελείωνα (ίσως) μέχρι το καλοκαίρι.
(Και μόλις τελείωνα θα ξανάπιανα πάλι την κουρτίνα δύο που την άφησα σε αναμονή γιατί δεν πρόλαβε να τελειώσει κι έχει αρκετή δουλειά ακόμη...)

Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Αρχές φθινοπώρου γνωρίζομαι με κάποια κοπέλα και μου λέει ότι ξέρει καλά έναν… ονομαστό "Κάποιον" κι όποτε έρθει στη Θεσσαλονίκη να πάμε να μου τον συστήσει και να του δώσω κάτι δικό μου, μια και ασχολούμαι με το αντικείμενό του. Αμέ! Γιατί όχι; Τι έχω να χάσω;
Έχω ένα "κάτι" παρατημένο εδώ και κάτι χρόνια. Ας το ξεθάψω λοιπόν να του το δείξω (μια και ήρθε τελικά ο "Κάποιος" στην πόλη μας).
Το ξεθάβω, το ξεσκονίζω, το περιποιούμαι με την εμπειρία που απέκτησα τόσα χρόνια που το 'χα θαμμένο, του προσθέτω και μερικά νέα στοιχεία. Ωραία, έτοιμο! Α, αυτό εκεί δίπλα του τι είναι;

Μετά από τόσα χρόνια ,πού να θυμάμαι ότι είχα ξαναπιάσει κάποια φορά στα χέρια μου αυτό το "κάτι" και του είχα κάνει διάφορες ενδιαφέρουσες μετατροπές, αλλά (ως συνήθως) τις είχα αφήσει στη μέση. Τώρα τι κάνουμε; Έχω δύο "κάτια" με το ίδιο κεντρικό θέμα, αλλά με διαφορετικές παραλλαγές που μου φαίνονται το ίδιο καλές. Να τις ενώσω σε μία; Λίγο δύσκολο, δεν πολυταιριάζουν. Να συνεχίσω την παλιά παραλλαγή και να δώσω και τις δύο διαφορετικές εκδοχές κι ας διαλέξει ο "Κάποιος" αν του αρέσει ...κάποια; Μμμμ… ίσως να ακούγεται καλή λύση κι αυτή. Πώς να συνεχίσω όμως την παλιά εκδοχή που θέλει αρκετή δουλειά για να ξαναπιάσω το χαμένο νήμα της κι την έχω ξεχάσει παντελώς; (εδώ δε θυμόμουν καν ότι υπήρχε!) Α, ναι, μην το ξεχάσω κι αυτό: και δεν έχω και ιδιαίτερα ελεύθερο χρόνο γι όλη αυτή τη δουλειά.

Ε... είναι και το άλλο…
Ξεκινώντας την κουρτίνα δύο ήθελα να παρουσιάσω παράλληλα κι ένα άλλο νέο "κάτι" και αφού το τελείωσα μου 'ρθε φαεινή ιδέα να το προεκτείνω και σε μέρος β'.

Ε, μου 'μεινε κι αυτό το μέρος β' του νέου..κατιτιού μισοτελειωμένο που περιμένει (άλλο ένα ακόμη) υπομονετικά κι αδιαμαρτύρητα την επεξεργασία του για να πάρει τον τελικό του δρόμο…
Ουφ… κουράστηκα και μόνο που τα 'γραψα. Τα 'πα τουλάχιστον και ξέσκασα.
(κι όχι μόνο αυτά, υπάρχουν και κάτι άλλα κάτια-ξεκάτια μισοαρχινισμένα ή μισοτελειωμένα που περιμένουν με ιώβεια υπομονή, χαμένα σε διάφορες γωνιές κι αρχεία, να ξανασχοληθώ κάποτε μαζί τους….)
Τέρμα το διάλειμμα όμως και η γκρίνια. Τα κεφάλια ξανά μέσα...

(Μπα όχι, δεν είναι γκρίνια, μια και η χαρά της δημιουργικότητας ξεπερνάει πάντα την όποια κούραση ή τρέξιμο χρειάζεται και σου δίνει φτερά, μόνο ένα απλό μοίρασμα για να ξεσκάσω γιατί μου 'πέσαν, όντως, πολλά και μαζεμένα όλα αυτά και καμιά φορά τα παρατάω τελείως όλα τους για να μην εκραγώ... )

… φλαπ-φλουπ, φλαπ-φλουπ φλαπ-φλουπ, φλαπ-φλιπ φλαπ-φλουπ, φλαπ-φλουπ φλουπ-φλουπ, φλαπ-φλουπ φλαπ-φλαπ, φλαπ-φλοπ φλαπ-φλουπ, φλαπ-φλιπ φλουπ-φλουπ, φλαπ-φλουπ …

"Λαϊκή Συσκότιση"

Τη δεύτερη εκλογική Κυριακή, είχαμε μαζευτεί μια παρέα και μεταξύ τυριού και αχλαδιού, αποφασίσαμε να κάνουμε κι εμείς ένα νέο κόμμα με το πιασιάρικο όνομα: 

"Λαϊκή Συσκότιση"

Τουλάχιστον θα 'χε τιμιότερο όνομα και με πιο εμφανείς σκοπούς από κάτι άλλα νεοϊδρυθέντα, διακαών πόθων, με τίτλους περί Συμμαχίας και... πράσινα άλογα...
 (ή να 'λεγα "γαλάζια άλογα", έτσι, απλά και μόνο για να σπάσω τη μονοτονία της γνωστής παράφρασης της αρχαίας ρήσης: "πράσσειν άλογα").

(το α στο άλογα, είναι το γνωστό στερητικό)

Περί Κουτσομπολιού

Α' Μέρος

Όταν είσαι απασχολημένος να χαράζεις το δικό σου δρόμο, δεν έχεις χρόνο να ασχοληθείς με το τι κάνουν οι άλλοι.

Κουτσομπολεύω: Ασχολούμαι με τους άλλους για να αποφεύγω τον εαυτό μου.

Κουτσομπολεύω: Μειώνω τους άλλους για να φαίνομαι ψηλότερος.

Κουτσομπολεύω: Όταν καθιστώ τους άλλους χειρότερους τότε, αυτόματα, φαίνομαι καλύτερος.


Β' Μέρος 

Όποιος γνωρίζει δεν κρίνει κι όποιος κρίνει δεν γνωρίζει. (Παράφραση)

Κουτσομπολεύω: Η μεγάλη ιδέα που έχω για τον εαυτό μου τοποθετεί αυτόματα τους άλλους σε κατώτερο επίπεδο και τους καθιστά υποκείμενα άξια κριτικής.

Κουτσομπολεύω:  Η μικρή ιδέα που έχω για τον εαυτό μου και που κρύβω υποσυνείδητα τόσο βαθιά μέσα μου, επιβάλλει να τους φέρω όλους στο επίπεδό μου για να αισθάνομαι καλά.

Κουτσομπολεύω: Κρίνω τα λάθη του άλλου, άρα ποτέ δεν κατάλαβα τι είναι τα προσωπικά μαθήματα που παίρνουμε από τη ζωή.

Κουτσομπολεύω: Τονίζω τα στραβά των άλλων και τα δικά μου χάνουν τη σημασία τους.



Γ' Μέρος

Όταν δεν έχω δική μου ζωή ζω μέσα από τη ζωή των άλλων.

Κουτσομπολεύω: Κρίνω τη ζωή των άλλων, αμέτοχος θεατής της ζωής και των λαθών που δεν τολμώ να ζήσω.

Κουτσομπολεύω: Κατακρίνω τη ζωή των άλλων γιατί κάνουν όσα θα 'θελα να κάνω κι εγώ αλλά διάφοροι κώδικες μου το απαγορεύουν (όρα: απώθηση-ψυχολογία).

Κουτσομπολεύω: Ασχολούμαι με τους άλλους για να ταυτιστώ υποσυνείδητα και να βιώσω καταστάσεις που δεν έχω ποτέ τη δυνατότητα να ζήσω. 
(γι αυτό προτιμώ να ενημερώνομαι από τις ειδήσεις του STAR για τα… σελέμπριτις)

Κουτσομπολεύω: Δεν έχω πια (ή δεν μου έχει μείνει) τίποτε άλλο καλύτερο και πιο ενδιαφέρον να κάνω στη ρηχή, άχαρη και μονότονη ζωή μου.

Παιδικές Απορίες

-Γιατί καλέ μαμά γιορτάζουμε το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου τόσο πανηγυρικά με παρελάσεις και όλα αυτά;
-Γιατί παιδάκι μου, από τότε λέμε μόνο ΝΑΙ!


-Μαμά-μαμά, αυτή η Βίκυ Χατζηβασιλείου είναι τρομοκράτισσα;
-Όχι παιδάκι μου, πώς σου 'ρθε;
-Πάντως μαμά, άμα σου στείλουν πακέτο αυτές τις μέρες, καλού-κακού, μην το παραλάβεις!


-Μαμά-μαμά, ξέρω γιατί δεν βρέθηκε ούτε ΕΝΑΣ πολιτικός ένοχος για όλα αυτά τα χαμένα λεφτά που συζητάνε τόσο καιρό.
-Γιατί παιδάκι μου;
-Γιατί είναι ένοχοι ΟΛΟΙ μαζί!



.

Αλόγιστα

'Ηταν ανείπωτα ρομαντική

κι όμως τόσο φλύαρη!

Όνειρο

Ήταν ένα μεγάλο όνειρο, αλλά αυτό το μέρος του ονείρου που είδα σήμερα μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση:

Περπατούσα στο δρόμο και είδα μισή φραντζόλα ψωμί κάτω. Την πήρα στα χέρια μου και δάγκωσα μια μπουκιά. Ήταν πολύ γλυκιά, με καραμελωμένη γεύση σα να 'χε κανέλα ή μοσχοκάρυδο που άφηνε ευωδιά στο στόμα και το χρώμα της ήταν σκούρο καφεκόκκινο και ήταν σιροπιασμένη σα να είχε ποτιστεί με κρασί ή μούστο.

Ήταν τόσο εύγεστη και μου άρεσε τόσο πολύ, αλλά ξαφνικά ξαναείδα καλά το κομμάτι που κρατούσα και ανακάλυψα έκπληκτη ότι ήταν ένα κομμάτι ξερό ψωμί, που είχε σκάσει κατά μήκος στη μέση, από αυτά που βρίσκονται πεταμένα στις άκρες του δρόμου και δεν τα τρώνε ούτε τα σκυλιά! Ένα μικρό ρυάκι από βρώμικα σκούρα νερά κυλούσε στο δρόμο κι ερχόταν από κάπου πλησιάζοντας στα πόδια μου και σκέφτηκα ότι μούσκεψε από αυτά τα βρομόνερα και γι αυτό έγινε μαλακή με τέτοια γεύση. Κι εγώ την έτρωγα;
Πώς ξεγελάστηκα και μπόρεσα να κάνω κάτι τέτοιο και να σκύψω να πάρω ένα τέτοιο ξερό κομμάτι από την άκρη του δρόμου; Ποιος ξέρει πόσα μικρόβια θα είχε...
Όμως ήταν τόσο εύγεστη που με μεγάλη δυσκολία με έπεισα να φτύσω τη μπουκιά που είχα στο στόμα μου. Ήθελα να την καταπιώ και να φάω κι άλλο ψωμί, ενώ είχαν μείνει υπολείμματα από τα ψίχουλά της στο στόμα μου που συνέχιζα να μασάω.

Για να ησυχάσω τη μεγάλη επιθυμία, για τη γεύση της μπουκιάς που έχασα, μπήκα αμέσως σε ένα ζαχαροπλαστείο να αγοράσω κάτι παρόμοιο.

Ζήτησα ένα κέικ που να είναι σα σιροπιασμένο (από αυτά με επικάλυψη νομίζω) κι ενώ έβλεπα διάφορα, ο πωλητής και οι πωλήτριες μού είπαν ότι δεν είχαν κάτι σαν αυτό που ζητούσα.
"Αν θέλετε όμως να δοκιμάσετε την καρδιά μας", μου είπε ο πωλητής και μου 'δειξε ένα περίπου στρόγγυλο γλυκό με ξεροψημένη κρούστα από έξω σαν κέικ.

Πήρε ένα μεγάλο μαχαίρι και το 'κοψε σε τρία παράλληλα κομμάτια λίγο άνισα, ενώ σα να 'κοψε κι ένα μικρό κομμάτι για να δοκιμάσω (ή να δοκιμάσει;) που όμως δε μου έδωσε.

Μέσα είχε γέμιση καφέ και άσπρη, σε στρώσεις σαν τούρτα. Στη μια μεριά ήταν αρκετά πιο φουσκωμένο και αφράτο και διάλεξα εκείνο το κομμάτι, ενώ σκεφτόμουν μήπως δε μου φτάσει και θα 'πρεπε να πάρω και το μεσαίο.

Μόλις δοκίμασα την πρώτη μπουκιά ήταν το ίδιο απολαυστική με το ψωμί, ίσως μάλιστα και λίγο καλύτερη.
Τι υπέροχη γεύση ήταν αυτή! Μασούσα και απολάμβανα…
 

Mετά άλλαξε το όνειρο και συνέχισε αλλιώς…

Τόσα βασικά σύμβολα μαζεμένα: Ψωμί (πεταμένο!), Κρασί (μαζί με το ψωμί βασικά θρησκευτικά σύμβολα), Βρώμικα Νερά, Καρδιά, Τρία Κομμάτια…
Αν δε μου είχε πέσει το ζάχαρο και είχα υπογλυκαιμία στον ύπνο μου, δεν ξέρω, ίσως και να σημαίνουν κάτι…

Μια τέτοια νύχτα

Ποίηση του Μιχάλη Γκανά. Αφήγηση από τον Χάρη Κατσιμίχα με μουσική υπόκρουση το παραδοσιακό Ηπειρώτικο τραγούδι: "Πήγαινα το δρόμο-δρόμο".

Τα ανόητα μυρμήγκια και το αύριο

Κοιτάξτε γύρω σας τον κόσμο και μη βλέπετε ανθρώπους, αλλά απλώς όντα, όπως θα βλέπατε μια αποικία μυρμηγκιών. Γιατί ακριβώς έτσι μας βλέπουν. Σα μυρμήγκια.
Πόλεις: Τσιμεντένιες συσκευασίες ανθρώπων, καλύτερα ελεγχόμενων.
Τι να τους δώσουμε για να τους κρατάμε απασχολημένους; Διασκέδαση και θέαμα και κατανάλωση και προβλήματα, κυρίως προβλήματα. Επιβίωσης. Ναι, αυτά είναι ό,τι καλύτερο για να τους κρατάνε μόνιμα απασχολημένους.
Και φόβο. Τους απομονώνει ο φόβος, τους αποξενώνει. Η ασφάλειά τους να βρίσκεται σε τεντωμένο σκοινί. Μερικοί θάνατοι θα τους πείσουν καλύτερα. Και η τηλεόραση το ίδιο. Μπόλικη πλούσια τηλεόραση. Εκτός από αποξένωση είναι το καλύτερο μέσον για να τους προσαρμόζει κάθε φορά στα επίπεδα που θέλουμε και να προωθεί τον εγωκεντρισμό.
Και θρησκείες. Να τους αποκοιμίζουν στην αδράνεια του σήμερα περιμένοντας ανταμοιβή σε άλλη ζωή.

Και διαφορές. Οι παντός είδους διαφορές κοινωνικές, εθνικές, πολιτικές, ιδεολογικές τους κρατούν απασχολημένους με το να στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου. Μμμμ.. και πολέμους γιατί όχι, πρέπει να αραιώνουμε σιγά-σιγά. Παραγίναμε πολλοί εδώ. Να σας πω… όλα εντάξει με τα μεταλλαγμένα και τη σταδιακή αντικατάσταση των υγιεινών τροφίμων; Οκ, οκ… μπράβο, συνεχίστε έτσι!

Εντάξει. Τα μυρμηγκάκια μας είναι απασχολημένα πια...
Ωπ, τι έχουμε σε εκείνον τον τομέα; Κάποια παράπονα; Αντιδράσεις; Να εφαρμοστεί το γνωστό σχέδιο. Άμεσο ενδιαφέρον, νοιαζόμαστε, αρκετές συζητήσεις και μακροσκελής προβολή του θέματος με μηδενική δραστηριοποίηση. Ωραία, πείστηκαν. Ξανακοιμήθηκαν. Τι; Εκείνο το πολιτικό πιόνι τόλμησε να σηκώσει κεφάλι; Ε, καλά, ας περάσει ο επόμενος στη σειρά, αυτός κάηκε. Να βγει, αμέσως, από τη μέση.

Όλα καλά. Μπορούμε να συνεχίζουμε να ετοιμάζουμε το αύριο γι αυτά χωρίς αυτά (τα ανόητα μυρμήγκια).

(Για όσους απορούν γιατί ο ονομαζόμενος "πολιτισμός" είναι αντιστρόφως ανάλογος με την πραγματική εξέλιξη του ανθρώπου.)

Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο

Το 'δα χθες το βραδάκι. Ένα παιδί με το σκέιτμπόαρντ του πήρε φόρα και κατέβαινε τον άδειο κεντρικό δρόμο και θυμήθηκα:


Ήμουν πολύ μικρή με ένα πατίνι. Έπαιρνα φόρα και κατέβαινα τον κατηφορικό δρόμο μπροστά από το πατρικό μου. Αλλά δε μου έφτανε, ήθελα κι άλλη φόρα, πιο γρήγορη ταχύτητα. Κι όταν έβαλα το πόδι μου κάτω, ήδη έτρεχα πολύ δεν πρόλαβα να το σηκώσω, ήταν σα να πατούσα φρένο. Κι έφαγα τη μεγάλη τούμπα.

Μια τεράστια πληγή που κάλυπτε όλο μου το γόνατο άρχισε να αιμορραγεί. Οι γκρινιάρικες συμβουλές της μάνας μου να μην τρέχω, να μην χτυπήσω κι όλα αυτά άρχισαν να τσιρίζουν στο μυαλό μου. Τώρα, πώς να της το πω, πώς να δει αυτό το χάλι; Φοβόμουν και το έκρυψα.

Το περιποιήθηκα μόνη μου κι επειδή έτσουζε τρομερά το έβαζα μπροστά στον ανεμιστήρα να ανακουφιστώ. Η πληγή γεμάτη αίμα και υγρά, τη μπάλωνα τρομαγμένη όπως όπως κι όλο φορούσα μακριά παντελόνια στο κατακαλόκαιρο για να κρυφτώ μέχρι να γίνει καλά. Κι ας κολλούσαν πάνω της κι ας έτσουζε περισσότερο.

Αυτή η δύναμη να υποφέρω τόσο αλλά να τα καταφέρω μόνη μου έγινε απόδειξη που με συντρόφεψε και σε άλλες δύσκολες στιγμές εκείνη την εποχή.

Τα όσα νικάμε και ξεπερνάμε γίνονται τα προσωπικά μας τρόπαια που λάμπουν στα επόμενα σκοτάδια.

 
 
 
Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο
Κουρεμένο κεφάλι όνειρο ακούρευτο
Ποδιά με σταυρωμένες άγκυρες
Μπράτσο του πεύκου γλώσσα του ψαριού
Αδερφάκι του σύννεφου!
...........................
Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο
Χαϊμαλί τρελό σαγόνι πεισματάρικο
Παντελονάκι αέρινο
Στήθος του βράχου κρίνο του νερού
Μορτάκι του άσπρου σύννεφου!

Ο. Ελύτης, Ήλιος ο πρώτος  (1943)

Φθινόπωρο

Rowan, by Lauren Liebowitz

Αυτά τα πεσμένα φύλλα
ήταν κάποτε δέντρο

                                (παράφραση)



















Φεστιβάλ Βερολίνου 2009-Βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους

Πρόοδος ή Οπισθοδρόμηση;

Ό,τι αποτελούσε παλαιότερα στην κοινωνία εξαίρεση τώρα μετατρέπεται σε κανόνα.

Δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να είναι στάδιο που οδηγεί σε πρόοδο ή -στο όνομα του πολιτισμού και της δήθεν ελευθερίας/απελευθέρωσης- ακολουθούμε μια εξελικτική πορεία με βήματα προς τα πίσω, μια και άνθρωποι χωρίς όρια, χρειάζονται εσωτερικό γνώθι για να μην καταντήσουν έρμαια και αίολα πιόνια είτε εσωτερικών είτε εξωτερικών παραγόντων.

"wind of drums",  Chidi Okoye

Κουρσεμένη Ζωή

Και ξεπήδησαν από το καράβι Νεράιδες με μαγικά πέπλα, Ξωτικά που φύλαγαν θησαυρούς, μαγεμένοι Πρίγκιπες, Πεντάμορφες, άγριοι Πειρατές και παραμύθια, πολλά παραμύθια.

Κι ο κόσμος έμεινε άφωνος και κοίταζε. Κι όλοι ξεδιψούσαν την ψυχή τους μ' αυτά γιατί δεν τους είχε απομείνει πια άλλο κάτι παρά η φυγή στον αντικαθρεφτισμό της πραγματικότητας.

Μια φυγή σε έναν κόσμο όπου το καλό και το ηθικό πάντα νικά και το ευτυχισμένο τέλος είναι δεδομένο.

Και τους ονόμασαν "ρομαντικούς δραπέτες" γιατί τη ζωή τους την είχαν κουρσέψει σύγχρονοι κουρσάροι: τα δελτία ειδήσεων, οι οικονομικοί αναλυτές, οι μάνατζερ των πολυεθνικών, οι πολιτικές εξαγγελίες για ένα καλύτερο αύριο, οι περικοπές, οι φόροι, η ανέχεια και η ανοχή.

Η ανοχή πιο πολύ απ' όλα!

Χαμογελαστές ...Περσίδες

Αίνιγμα

Εμφανίζονται τον Αύγουστο μα δεν είναι οι διακοπές μας
Έρχονται από μέρη μακρινά μα δεν είναι τουρίστριες
Πετάνε στον μαύρο ουρανό μα δεν είναι νυχτερίδες
Είναι σκόνη μα δε θέλουν ξεσκόνισμα
Ανάβουν και σβήνουν αμέσως, αλλά δεν είναι φλας
Ε, τι στο καλό είναι:

Λίμερικ

Έπεφταν λέει στον ουρανό οι όμορφες Περσίδες
Μα ούτε ήταν Ιρανές, ούτε και …Αραβίδες
Κόρες κομήτη μακρινού
Διάττοντες του ουρανού
Σκόνη που καίγεται απλώς οι εξωτικές Περσίδες

                                            

Φιλοσοφική Απορία

Γιατί όταν οι άλλοι χάζευαν τις φωτεινές Περσίδες
Εγώ το μόνο που έβλεπα ήτανε νυχτερίδες;

            Ρητό

Μόνο εν οίδα, ότι Περσίδα ουκ είδα!

          Θέμα Διδακτορικής Διατριβής

Οι περσινές περίσσιες Περσίδες του Περσέα από τον Περισσόν ως την Περσία, εις το έργον του Περεσιάδη Σπυρίδωνος*.

*(1854-1918, συγγραφεύς κωμειδυλλίων από την Αχαΐα)

                    
Πονηρό

-Έλα το βράδυ να σου δείξω τις Περσίδες μου! 

     

Παιδικό τραγούδι

Και κοιτώ, και κοιτώ, και κοιτώ στον ουρανό
όταν η Περσίδα δεν είναι εδώ.
Περσίδα, Περσίδα είσαι εδώ;
-Είμαι και παραείμαι! Καλά, εσύ είσαι ζαβό!!!

      Αστρονομική Απορία

Δηλαδή, άμα οι Περσίδες ερχόταν από τον αστερισμό του Λέοντος*
 (*ονομαστική: ο Λέων)

θα βλέπαμε στον ουρανό... Λεωνίδες;

          

Ρομαντική Ταινία

Η Περσίδα της νύχτας και ο ακοίμητος Πέρσης

      

Περ'σσή Λαρ'σ'νή Δήλωση

         Περ'σ' είδα ...Περσίδα!

Τουριστικό Άσμα (προσέλκυσης αστρονομικού τουρισμού)

Απ' το παράθυρό μου βλέπω ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά
που ψάχνουν στα ουράνια
κι όλο κοιτάνε, κοιτάνε στον ουρανό ψηλά

Πως ήθελα να είχα ένα και δύο και τρία και τέσσερα γυαλιά
που σαν θα τα φορέσω όλα
Περσίδες θα βλέπω και άστρα φωτεινά

Όσο κι αν ψάξω δε βρίσκω άλλο αλάνι* (*ανοιχτός χώρος-αλάνα)
τρελή να μ' έχει κάνει στον ουρανό ψηλά
που όταν βραδιάζει Περσίδες μ' αραδιάζει
τον ουρανό αλλάζει, γεμίζει από φωτιά

Από την πόρτα μου σαν βγω
δεν υπάρχει κανείς που να μην ειδοποιώ
και σαν το βράδυ κοιμηθώ, ξέρω πως
ξέρω πως, πως Περσίδες δε θα δω

Τα κιάλια βάζω στο λαιμό, και μια κα-
και μια κά-, και μια κάμερα κρατώ
γιατί τα βράδια καρτερώ, στην ταράτσα σαν βγω

μια Περσίδα εγώ να δω

Όσο κι αν ψάξω ... φωτιά

Διαφημιστικό τραγουδάκι για το σποτ της Αστρονομικής Εταιρίας

Γιου-ου χού-ου ου!
-Ο Ουρανός έχει!
-Τι έχει;
-Έχει Περσίδες! Περσίδες ντάνα* (*ντάνα=σωρός)
σε πόλεις, χωριά, πεδιάδες, βουνά

έχει Περσίδεεεεεεεες…  …ντάανααααααααααααααα!

Αϊ για-για-για, για-για-για!

Για να το πεις στην κοπελιά

να της θυμίσεις να τις δείτε απόψε όλες αγκαλιά

Στείλε ΜΜS (ΜΜS), όχι τσιγκουνιές (τσιγκουνιές)
και μπες στο internet και γράψ' το mail σ' όλους σου τους κολλητούς
(τους κολλητουουουουουουουουουουουουουούςςςςςς - κολλητουουουουουουουουούς)

Για να πεις στ' αφεντικό
πως θέλεις άδεια το επόμενο διήμερο* (*12 & 13 Αυγούστου)
και να δεις όλες τις Περσίδες να πετάνε στον ουρανό!

Έχει Περσίδεεεεεεεεες...
Περσίδες ντάνααααααααααααααααααα!

(κλιτς-κλατς)

Υ.Γ.

Πριν το τέλος (όρα: κλιτς-κλατς), έχω την ταπεινή γνώμη ότι θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ακόμη έναν περιγραφικό στίχο:

που φέγγουνε σαν αεροπλάνα

Περσίδες ντάναααααααααααααααααααααα!

Έκτακτο Παράρτημα:
Περσιδοπαροιμίες

-Δείξε μου τις Περσίδες σου να σου συστήσω τις Νορβηγίδες μου.

-Δείξε μου την Περσίδα σου να την δω κι εγώ. (ο έρμος)

-Δείξε μου τις Περσίδες σου να σου πω πόσες είδες.

-Την Περσίδα κι αν την βλέπεις την όρασή σου δεν χαλάς.

-Όπου ακούς πολλές Περσίδες κράτα και μεγάλο τηλεσκόπιο.

-Αγάλι-αγάλι γίνεται η Περσίδα ορατή.

-Αύγουστε καλέ μου μήνα, να 'σουν δυό φορές το χρόνο. (sic)

-Άφησε τις Περσίδες και πήγε στα πουρνάρια. (όρα σχετικό τραγούδι του Σαββόπουλου για σωματική ανάγκη)

-Όταν δεν έρχεται η Περσιδα σε σένα, πας εσύ να δεις την Περσίδα. (στο βουνό ακόμα καλύτερα)

-Κράτα με να σε κρατώ ν' ανεβούμε στο βουνό, να δούμε τις Περσίδες. (σετ με την προηγούμενη)

-Από Περσίδα που δεν τρως, τι σε νοιάζει κι αν καεί.

-Βγάζει απ' την Περσίδα σκόνη.

-Έσβησε η Περσίδα, σχόλασε ο χαμός.

-Μια Περσίδα δεν φέρνει τον κομήτη.

-Έφτασε η Περσίδα και με ζεσταίνει (Βαρώνος Μινχάουζεν)

-Ζήσε Περσίδα μου (λαμπερή) να φας τη Λαμπίρη. (σε τηλε-θέαση)

-Να λέμε τις Πεγσίδες-Περσίδες και τις νυχτεγίδες-νυχτερίδες. (θέμα ημερίδας για τις δυσκολίες προφοράς του Ρο)

-Θέλει η Περσίδα να κρυφτεί μα η λάμψη δεν την αφήνει.

-Ή μικρός-μικρός (διπλό) δες Περσίδα ή μεγάλος (μονό) διπλάρωσε (για να ισοφαρίσεις 2-2) καμιά Ιταλίδα.

-Θέλω να δω Περσίδα, αλλά ο διάκοσμος (έχει πολλά φώτα) δεν μ' αφήνει.

-Καθαρός ουρανός Περσίδες δε φοβάται.

-Καιρός φέρνει τις Περσίδες, καιρός τις καταιγίδες.

-Κάλλιο Περσίδες παρά καταιγίδες. (πάει σετ με την προηγούμενη)

-Κάλλιο 5 Περσίδες και χαίρει, παρά 10 και καρτέρει.

-Κάλλιο Περσιδόβλεπε παρά Περσιδογύρευε.

-Κακιά Περσίδα ορατότητα δεν έχει.

-Κάλλιο να σου βγει το μάτι κοιτώντας Περσίδα, παρά το όνομα κοιτώντας Νηρηίδα. (αλαφροΐσκιωτος, αλλοπαρμένος κλπ)

-Καλομελέτα και φαίνεται. (να μην πω ποια)

-Κάποια λάμψη έχει η Περσίδα.

-Λείπει η φωτορύπανση χορεύουν οι Περσίδες.

-Κοίταζε κι ας είναι Περσίδες. (για τουριστριοφθαλμολάγνους)

-Περσίδες που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται.

-Μπρος στην Περσίδα τι 'ναι ο Περσέας. (από άποψη ορατότητας φυσικά)

-Καμμένη Περσίδα δε χορεύει. (στον ουρανό)

- Η Περσίδα ή από πέσιμο ή από κάψιμο θα πάει.

-Ο χορτάτος από Περσίδες (είδε πολλές), το νηστικό δεν τον καταλαβαίνει.

-Ο κομήτης τη βροχή (των Περσίδων) δεν τη φοβάται.

- Η καλή η Περσίδα και την ημέρα φαίνεται.

-Η καλή η Περσίδα φαίνεται από όλα τα μέρη. (σχετική με την προηγούμενη)

-Ο κομήτης κι οι Περσίδες τον όγδοο μήνα χαίρονται.

-Ο βήχας, ο έρωτας κι οι Περσίδες δεν κρύβονται. (εξαιρούνται οι συννεφιασμένες νύχτες και τα μέρη με φωτορύπανση)

-Η Περσίδα σου με θάμπωσε και το φακό σου σπάσ' τον.

- Η νύχτα θρέφει τις Περσίδες κι ο ήλιος τα μανάρια. (όρα: μαυρισμένα κορμιά στις παραλίες)

-Όλα της νύχτας δύσκολα κι η Περσίδα εξαφανισμένη.

-Όλα τα 'χε η Περσίδα, το φλας της έλειπε.

-Όποιος νύχτα περπατεί (για να δει Περσίδες) λάσπες και σκατά πατεί. (όρα και επόμενη παροιμία)

-Των φρονίμων τα παιδιά πριν σκοτεινιάσει παίρνουν θέση. (διαλέγουν την καλύτερη θέση με πλήρη ορατότητα)

-Πού πας ξυπόλητος στ' αγκάθια; (να δει τις Περσίδες άρον-άρον)

-Το καλό το παλικάρι ξέρει και άλλο μονοπάτι. (για να βγει στο ξάστερο-χωρίς αγκάθια)

-Όπου βλέπεις πολλές Περσίδες αργεί να ξημερώσει. (περνάει ευχάριστα η ώρα)

-Περσίδα (να δεις) από τον τόπο σου κι ας είσαι και ξενιτεμένος. (νόστιμον ήμαρ)

-Πέσε Περσίδα να σε δω.

-Πίσω έχει ο κομήτης την ουρά.

-Πιάστηκε σαν την Περσίδα στην ατμόσφαιρα.

-Πόσες Περσίδες βγάνει ο κομήτης;

-Σαν την Περσίδα στον ουρανό.

-Περσίδα που φέγγει μην τη φοβάσαι. (δε θα σου πέσει στο κεφάλι, κάηκε-όρα και επόμενη παροιμία)

-Απ' τη σιγανή Περσίδα να φοβάσαι. (όσο λιγότερο τρέχει τόσο λιγότερο καίγεται-φύλαξε το κεφάλι σου)

-Στερνή μου Περσίδα να σ' έβλεπα πρώτη. (πάμε για αρχή 2ου γύρου;)

-Στην αναβροχιά (Περσίδων) καλή είναι και η Μεγάλη Άρκτος.

-Σε συννεφιασμένο ουρανό όσο θέλεις κοίτα.

-Περσίδα, Περσιδάκι μου στο ουρανοκαλυβάκι μου. (έδρα όπου ξημερώσει)

-Της νύχτας τις Περσίδες δεν τις βλέπεις τη μέρα και δε γελάς. (πού να δεις τέτοια χαρά)

-Τι γυρεύει η Περσίδα στον ουρανό;

-Τον έπιασαν στις Περσίδες. (κοιτούσε τις Περσίδες και δεν πρόσεχε γύρω του)

-Της έταζε Περσίδες με πετρά(δια) χίλια. (άνθρακας καρβουνιασμένος ο θησαυρός)

-Περσίδα την Περσίδα γεμίζει ο ουρανός.

-Περσίδα που φαίνεται κολαούζο δε θέλει.

-Φέξε ψηλά κι αγνάντευε. (κι άμα δεις Περσίδα να μου τρυπήσεις τη μύτη)

-Ψάχνει Περσίδες στ'  'Αγραφα. (όρα τις παραπάνω παροιμίες για τα βουνά)

-Τρεις Περσίδες πηδούν και δυο χορεύουν. (ωραίο θέαμα)

-Του έδειχναν την Περσίδα (στα βόρεια) κι αυτός την κοίταζε στα νότια.

-Του έβαλε τις δύο Περσίδες σε ένα τηλεσκόπιο. (άσσος στο κεντράρισμα)

-Η Περσίδα απ' τον κομήτη χυμάει.

-Η Περσίδα νερό δεν γίνεται. (μόνο πυρ)

-Η Περσίδα που κύλησε δε γυρίζει πίσω.

-Την κακή την Περσίδα οι κουκουβάγιες τη βλέπουν. (έχουν καλύτερη όραση)

-Μια  Περσίδα  δε φωτίζει τον ουρανό.

-Στραβός Περσίδα γύρευε στη μέση του χειμώνα. (ήταν και άσχετος παναθεμά τον)

Άντε και του χρόνου με υγεία!!!


(κλιτς-κλατς)

.

Πρωτογνώρισμα

Τι κι αν έφαγα
ολόκληρο το μήλο

ακόμη νοσταλγώ
την πρώτη μπουκιά

Δήμ(ι)ε Θεσσαλονίκης έλεος!

Μου 'ρθε και πάλι ο λογαριασμός ρεύματος και σαν διαχειρίστρια και ο λογαριασμός ΔΕΗ της οικοδομής.
Επειδή μένω στον τελευταίο όροφο της τρισδιαμερίσματης οικοδομής μας, αντιστοιχεί σε μένα (αναλογία ατόμων και ορόφου) να πληρώνω το 500 τοις χιλίοις - πα να πει το μισό από τα έξοδα για ΔΕΗ ανελκυστήρα και ΔΕΗ κοινοχρήστων.

Έχουμε και λέμε λοιπόν!
Αναλυτικός Κοινόχρηστος λογαριασμός ΔΕΗ σύνολο 63 €:
Για το Δήμο πληρώνετε: 39.50 €  - πάνω από το μισό του συνολικού λογαριασμού!
(διαιρούμε δια δύο και κρατάμε το μισό: 19,75)

Αναλυτικός Προσωπικός λογαριασμός ΔΕΗ συνολο 92 €:
Για το Δήμο πληρώνετε: 44,33 € - κι εδώ πάλι το μισό είναι συν την ΕΡΤ

(προσθέτουμε και το προηγούμενο μισό που βρήκαμε)

Και τι έχουμε;

Το εξωφρενικότατο ποσό των 64, 08 € κάθε δίμηνο για το Δήμ(ι)ο Θεσσαλονίκης!

(32,04 € το μήνα ή 384,48 € το χρόνο)

Βρε, μπας και εξοφλώ παράλληλα μέσα στο λογαριασμό καμία δόση για κλιματιστικό που αγόρασα και δεν το ξέρω;

Πληρώνουμε από τα πιο ακριβά δημοτικά τέλη σε όλη την Ελλάδα.

Πρέπει πια να σταματήσει αυτό και μάλιστα σε τέτοιους καιρούς!

Μεταφορά Ιστολογίου

Επειδή αυτό το ιστολόγιο έχει πρόβλημα και είναι κουραστικό στο να ανεβάσω φωτογραφίες και κείμενο μαζί (μπορώ να τα βλέπω μόνο σε μορφή ΗΤΜ με κώδικα) και κάνω διαμόρφωση στα τυφλά - επίσης, δεν λειτουργούν τα χρώματα, μέγεθος, στoίχιση κλπ στη διαμόρφωση κειμένου, μεταφέρομαι στο:

http://kyklo2.blogspot.com/









-

Σαμοθράκη

Υπάρχουν πράγματα που λέμε και πράγματα που νοιώθουμε. Όταν τα δεύτερα μπουν σε λέξεις χάνουν το βάθος τους, ρηχαίνουν και κατευθύνονται μόνο στο μυαλό αντί να συμμετέχει και η καρδιά. Εκτός αν, σε ειδικές περιπτώσεις, οι λέξεις καταφέρουν να δονήσουν και να αφυπνίσουν μέσα μας και κάτι άλλο εκτός από τη νοητική σύνδεση-κατανόησή τους.

Φτάσαμε το απόγευμα κατά τις 18:00 και θα φεύγαμε την επόμενη μέρα κατά τις 12.00 να προλάβουμε το καράβι στις 13:00. Ελάχιστος χρόνος για να επισκεφτείς τη Σαμοθράκη. Ιδίως όταν είναι επαγγελματικοί οι λόγοι της επίσκεψης κι έχεις ακόμα πιο περιορισμένο χρόνο.


Πηγαίνοντας, η μέρα ήταν συννεφιασμένη με τάσεις βροχής και η κορυφή του Σάου ήταν κρυμμένη στα σύννεφα. Έτσι έκανε αυτόν τον ορεινό επιβλητικό όγκο που ξεπετάγεται από τη μέση της θάλασσας, να προκαλεί ακόμη περισσότερο δέος.
Μας είχαν κλείσει δωμάτια σε ένα μέρος που λέγεται Θέρμα.




Την πρώτη μέρα ούτε είδα καλά-καλά, ούτε κατάλαβα και πολλά. Μόνο κάποια στιγμή αισθάνθηκα σαν θεατής του εαυτού μου κι όλων όσων συνέβαιναν.
Φώτα, χαμόγελα, άνθρωποι κι εγώ ταυτόχρονα παρατηρητής και παρατηρούμενος μέσα σ' όλο αυτόν τον κόσμο. Σα να έβλεπα ό,τι γινόταν σε ένα βίντεο, μόνο που αυτό το βίντεο ανήκε στο παρόν και ήμουν ενεργό μέλος.
Πώς γίνονται όλα τόσο μηχανικά, αναρωτιόμουν, πώς μένω αμέτοχη στο παρόν μου ενώ συμμετέχω σ' αυτό; Σαν καλοκουρδισμένη μηχανή συνέχισα να κάνω ό,τι έκανα και σύντομα ξεχάστηκε ο παρατηρητής κι έμεινε μόνο ο ανίδεος παρατηρούμενος.
Την επόμενη μέρα έβαλα το ξυπνητήρι νωρίς να προλάβω να δω έστω κάτι από το νησί. Οι υπόλοιποι της παρέας κοιμόταν κουρασμένοι και δεν είχαν συμμεριστεί την επιθυμία μου για μια μικρή περιπλάνηση το πρωί πριν φύγουμε.
Έτσι, μια και τα τακούνια που φορούσα ήταν τελείως ακατάλληλα για πεζοπορία ξεκίνησα ξυπόλητη. Αφού δεν έχω αυτοκίνητο και το είχα πάρει απόφαση ότι, δυστυχώς, δεν πρόκειται να δω σχεδόν τίποτε από τις ομορφιές του νησιού, σκέφτηκα να κάνω ένα γύρο στο γραφικό μέρος που μέναμε, να βγάλω μερικές φωτογραφίες τα σοκάκια και τις θεόρατες ορτανσίες (χαρακτηριστικό θαμνώδες λουλούδι του νησιού, που λόγω του κλίματος θεριεύουν και γίνονται τεράστιες) και τέλος, να καθίσω στο πανέμορφο καφενεδάκι στο έμπα του χωριού για ένα καφεδάκι μέχρι να ξυπνήσουν οι υπόλοιποι.
Περπατώντας ξυπόλητη είδα σε ένα μαγαζάκι κάτι σαγιονάρες (δεν περίμενα ότι θα 'βρισκα) και είπα να πάρω ένα ζευγάρι. Από συγκυρία κατέληξα τελικά να αφήσω τις σαγιονάρες και να αγοράσω κάτι ηλίθια πλαστικά σαμπό. Πήρα κι ένα μικρό καραβάκι που γράφει Σαμοθράκη, έτσι για αναμνηστικό (αν και δεν μου αρέσουν τέτοια αναμνηστικά και ιδίως κάτι γύψινα τελείως κιτς, αλλά αυτό ήταν αρκετά καλαίσθητο)…
(Τελικά, πρέπει να έχω με τα καράβια κάποια κρυφή εμμονή γιατί έχω μαζέψει μερικά από κάτι τέτοιες περιπτώσεις, από ξύλινα μέχρι τσίγκινα… ίσως και να μου 'μεινε κατάλοιπο από μικρή που έλεγα ότι θα φύγω στα καράβια κι το αγαπημένο μου τραγούδι ήταν ο ιδανικός κι ανάξιος εραστής κι ας με μάλωνε η μάνα μου τι θέλω και τραγουδώ τέτοια τραγούδια με …κηδείες!)

Ρώτησα την κυρία που με εξυπηρέτησε τι αξιόλογο θα μπορούσα να επισκεφτώ στην περιοχή τους και μου απάντησε αμέσως: "Τις βάθρες".
Πώς είχα την εντύπωση, από διάφορα ντοκιμαντέρ, ότι οι βάθρες είναι ψηλά στο βουνό και θέλει ώρες για να φτάσεις; Αλλά, όχι, ήταν εκεί κοντά, ένα τέταρτο δρόμο μόνο, με πληροφόρησε η κυρία κι εγώ δεν πίστευα στα αυτιά μου ότι θα μπορούσα να δω κάτι περισσότερο από τα γραφικά σοκάκια. Ξεκίνησα λοιπόν πασίχαρη για τις βάθρες. Στο δρόμο με συνόδευαν οι ήχοι από τζιτζίκια και τίποτε άλλο.

Αυτό το νησί είναι καταπληκτικό. Οι άνθρωποι και οι επισκέπτες σα να έχουν άλλη ποιότητα, απλοί με σεβασμό στο περιβάλλον, χωρίς την ηχορύπανση των σουξοτράγουδων στη διαπασών, χωρίς φασαριόζους τουρίστες που κάνουν σαματά κι φωνάζουν -τάχα διασκεδάζουν- και γενικά χωρίς όλο αυτό το συνηθισμένο εμφανές "δήθεν".

Ο δρόμος για τις βάθρες πετροστρωμένος, με αρκετά δέντρα. Σύντομα, στον ήχο των τζιτζικιών προστέθηκε και ο θόρυβος από το ποτάμι. Μόνο αυτά. Όχι ενοχλητικά σαν βουητό, αλλά σαν συνοδεία για να μπορείς να ακούς τη σιωπή σου.

Περπατώντας, ξαναθυμήθηκα την μηχανικότητα του χθες. Ακόμα συνεχιζόταν. Είχα ένα πανέμορφο φυσικό τοπίο γύρω μου, βούρκωνα από δέος κοιτάζοντας τις βραχώδεις κορυφές του Σάου, αλλά ήμουν σαν υπνωτισμένη. Σα να μη με άγγιζε πραγματικά σε βάθος τίποτε από όλα αυτά. Άρχισα να κάνω διάφορες σκέψεις για την συνειδητότητα του παρόντος. Μήπως αυτό που ζητούσα ξεφεύγει από τα ατομικά όρια και είναι τελικά κάτι σαν σύνδεση με το όλον της ύπαρξης;

Την πρώτη φορά που ένοιωσα αυτό που αυθαίρετα ονομάζω "απόλυτη συνειδητότητα του παρόντος" ήμουν ακόμη μαθήτρια, στο σκοτεινό παιδικό μου δωμάτιο, καρφώνοντας το βλέμμα μου σε μια γωνιά στη σκιά από τα παιχνιδίσματα του αμυδρού φωτός που ερχόταν από έξω. Τότε ήταν που για πρώτη φορά αισθάνθηκα ένα συγκλονιστικό συναίσθημα, μια συνειδητή επίγνωση ότι "υπάρχω".
Ακόμη μου 'χει μείνει η εικόνα αυτής της γωνίας.

Σύντομα έμειναν πίσω κι αυτές οι σκέψεις γιατί είχα φτάσει σε ένα μέρος όπου τελείωνε ο πετρόστρωτος δρόμος (κι αφού είχα πλατσουρίσει μέσα σε νερά σε κάποια σημεία του για να τον περάσω) κι αναρωτιόμουνα αν πρέπει να συνεχίσω ή ως εκεί ήταν, αλλά ποιον να ρωτήσω στην ερημιά κι ούτε είχε πινακίδα…
Αποφάσισα να ακολουθήσω το τσιμεντένιο αυλάκι και να ρωτήσω πιο πέρα κάτι νεαρούς που έκαναν ελεύθερο κάμπινγκ μέσα στα δέντρα. "Καλά πήγαινα…"
Έτσι συνάντησα τελικά την πρώτη βάθρα σκεφτόμενη την παραλλαγή "είδα τη βάθρα κάποτε" και ευγνωμονώντας χίλιες φορές την αυθόρμητη τυχαία απόφασή μου να μην πάρω σαγιονάρες αλλά αυτά τα σαμπό που αντέχουν και στα αναγκαία τσαλαβουτήματα της διαδρομής και κρατάν σταθερό το πόδι ώστε να είναι κατάλληλα και για την ανάβαση. Συνέχισα ακόμη λίγο και με μια ελάχιστη αναρρίχηση έφτασα και στην επόμενη βάθρα (αργότερα έμαθα ότι έχει πολλές και σε διάφορα σημεία)
Εκεί είχε κόσμο και κάποιους με μαγιό. Για να πας στην επόμενη βάθρα έπρεπε να περάσεις μέσα από το νερό που σου 'φτανε μέχρι το στήθος. Πολύ δελεαστικό μετά από την πορεία να πέσεις και να δροσιστείς σ' αυτά τα νερά αλλά ούτε μαγιό φορούσα, ούτε είχα χρόνο στη διαθεσή μου για μια τέτοια συνέχεια.
Κι εκεί που προσπαθούσα να δω καλύτερα έναν τέλεια καμουφλαρισμένο μεγαλούτσικο βάτραχο να ρεμβάζει στο βράχο δίπλα στη βάθρα ενώ κάποιοι του πετούσαν διάφορα για να τον κάνουν να μετακινηθεί, χτύπησε το κινητό.
Με περίμεναν, ώρα να επιστρέψω για να φύγουμε.

Στην επιστροφή, αποφάσισα αντί για το μονοπάτι να τσαλαβουτώ (ε, είχα και τα κατάλληλα πατούμενα η …τυχερή) μες στο ρυάκι που κατέβαινε από τις βάθρες. Εκεί σα να έγινε το πρώτο κλικ και να άρχισα να ξυπνώ λιγάκι επειδή χαμογελούσα και τσαλαβουτούσα με τη γνήσια χαρά μικρού παιδιού.


Στο τελευταίο κατάστρωμα του πλοίου έριχνα αποχαιρετιστήριες ματιές στο νησί που αφήναμε πίσω μας, ενώ είχαμε την τύχη να μας συνοδέψουν για λίγο και τρία δελφίνια, μάλλον γνωστά στους τακτικούς επισκέπτες γιατί σχολίαζαν ότι το ένα έχει ένα αναγνωρίσιμο σημάδι στο πτερύγιο του.
Η θάλασσα τόσο μπλε που φαινόταν σχεδόν μαύρη, αλλά μέσα της σα να έβλεπες αχτιδωτές ανταύγειες που μου θύμισαν τους βόλους που παίζαμε μικροί.

Κοιτώντας τη θάλασσα για ώρα ξανάρχισα να συμμαζεύω τις σκέψεις μου και πάλι παρατηρητής και παρατηρούμενος.
Α, δεν μπορείς να κάνεις και τα δυο ταυτόχρονα. Το λέει και η αρχή της απροσδιοριστίας νομίζω. Ο παρατηρητής επηρεάζει το παρατηρούμενο. Όμως αυτές οι απανωτές σκέψεις δεν ήταν απλές σκέψεις. Τις ένοιωθα αλλιώς. Δονούσαν και την καρδιά (όχι δεν ήταν αισθηματικού περιεχομένου) και σαν αντίκτυπο για τη γνησιότητα και το βάθος τους άρχισαν να κυλούν δάκρυα στα μάτια μου.
Μα, τι μου συνέβαινε, γιατί αισθανόμουν έτσι, τόσο έντονα; Κι έτσι, σε ένα κλικ αναλαμπής, σκέφτηκα ότι δεν πήγαζε μόνο από μένα κι ότι το νησί πρέπει να έχει ένα ιδιαίτερο ενεργειακό πεδίο που με επηρέαζε. Σαν είχε φορτίσει μια ξεχασμένη μπαταρία μέσα μου.

Α, δεν είμαι καλά… μήπως παρααφέθηκα και παραλογίζομαι; Σα να με έπνιγε όλο αυτό. Ήθελα οπωσδήποτε να το συζητήσω με κάποιον. Να τηλεφωνήσω… "Γεια, τι κάνεις; Φεύγω από τη Σαμοθράκη και αισθάνομαι ένα ιδιαίτερα έντονο ενεργειακό πεδίο"… Μπα, άστο καλύτερα!
Κάθισα σε μια γωνία του καυτού καταστρώματος με ελάχιστη σκιά κι άρχισα να σημειώνω: "Σκέφτομαι άρα μπορώ/έχω τη δυνατότητα να υπάρξω κι όχι 'υπάρχω' όπως λέγεται. Γιατί, τι διαφορά έχει ο μηχανικός, ασυνείδητος τρόπος ζωής μας από την απλή επιβίωση ενός φυτού ή ενός ζώου, χωρίς την ενσυνειδησία της πορείας μας…" ή "Μήπως ο φόβος του θανάτου εμπεριέχει και τον φόβο της απόλυτης μοναξιάς την στιγμή που ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα του είναι του -που φροντίζει να αποφεύγει και να ξεχνάει…" κλπ.

Κατέβηκα στο πιο κάτω κατάστρωμα. Ένα ζευγάρι διάβαζε. Ο νεαρός κρατούσε ένα βιβλίο του Ροδάκη: "Καβείρια Μυστήρια". Να το συζητήσω τουλάχιστον με κάποιους που δεν θα 'ταν άσχετοι τουρίστες αξιοθέατων (αν και στη Σαμοθράκη δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, είναι διαφορετικός ο κόσμος που επισκέπτεται το νησί και είναι εμφανές).Κάθισα δίπλα τους και πιάσαμε συζήτηση. Όχι, δεν ήμουν βαρεμένη. Πολύς κόσμος αισθάνεται αυτήν την ιδιαίτερη ενέργεια. Το είχαν αισθανθεί κι αυτοί. Η κοπέλα έβγαλε το κινητό της και μου 'δειχνε διάφορες φωτογραφίες που είχε τραβήξει εξηγώντας το κάθε μέρος…

Πλησιάζαμε στην Αλεξανδρούπολη πια. Ένα σμήνος γλάρων ήρθε συνοδεία μας. Κάποιοι έβγαλαν μπισκότα και τους τάιζαν. Τα πετούσαν και τα πουλιά τα έπιαναν στον αέρα ή τα κρατούσαν στο χέρι και οι πιο τολμηροί γλάροι πλησίαζαν και τα άρπαζαν.
Ξέρεις ότι τα πουλιά είναι οι τελευταίοι απόγονοι των δεινοσαύρων, είπα στην κοπέλα…
Ξαφνικά θυμήθηκα ότι είχα κι εγώ κράκερς. Άρχισα να τα σπάζω κομματάκια και να τα πετώ στους γλάρους. Ήταν τόσο ωραίο συναίσθημα. Πρώτη φορά έβλεπα από τόσο κοντά γλάρους να πετάνε. Στα μάτια τους φαινόταν καθαρά το άγριο ένστικτο της επιβίωσης.

Κράτησα στην άκρη των δαχτύλων ένα κράκερ κι ήρθε ο γλάρος και το πήρε από το χέρι μου. Τι ωραία που ήταν! Θυμήθηκα τη χαρά των παιδιών όταν ταΐζουν τις πάπιες. Για δεύτερη φορά παρομοίαζα αυτό που ένοιωθα με τον παιδικό αυθορμητισμό.
Ή μήπως για τρίτη; Κι εκεί στη βάθρα με το βάτραχο που βαλθήκαμε όλοι όσοι ήμασταν εκεί με διάφορες γνώμες γα το τι πρέπει να γίνει για να μετακινηθεί;

Το τραγούδι σαν επίλογος-αφιέρωμα για τις όμορφες συζητήσεις που κάναμε στην επιστροφή μια και το αναφέραμε (κι ας έχει επενδυθεί με εικόνα χάλια αισθητικής)...

Θεωρεί το MEGA τουρκική την Κύπρο;

(Ως γνωστό, στα δλετία ειδήσεων, επενδύουν το λόγο με ανάλογες εικόνες-ολόκληρος τομέας τεχνικής κι αυτός για το πού θα κατευθύνουν το μυαλό και το συναίσθημα του ακροατή μέσω των εικόνων.)

Σάββατο 3 Ιουλίου.
Δελτίο ειδήσεων στο MEGA στις 2 και κάτι μ.μ. (μόλις πριν λίγο δηλαδή)


Η παρουσιάστρια αναφέρεται στους Ρώσους κατασκόπους και τον χρηματοδότη τους που ήταν στην Κύπρο αλλά διέφυγε...
Και τη στιγμή της αναφοράς στην Κύπρο, δείχνει ένα βουνό που έχουν σχηματίσει πάνω του 2 τεράτιες σημαίες ...τουρκικες!

Προφανώς το ρεπορτάζ είναι μια απλή μεταγλώτισση από τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία.
Αλλά, αν και στο εξωτερικό, θεωρουν ήδη την Κύπρο τουρκική να μας το πουν να το ξέρουμε.
Γιατί άμα δεν είναι τουρκική, τότε η ελληνική κυβέρνηση (η ποια;) πρέπει να αντιδράσει άμεσα σε τέτοια βίντεο!


-

Εφιάλτης

Έχει περάσει πολύ πάνω από μια δεκαετία που είχα δει ένα όνειρο (καμιά φορά μου έρχονται διάφορες πληροφορίες στα όνειρα) και εύχομαι να μην είναι προφητικό:

Σε μια μικρή λίμνη ή θάλασσα (κλειστή) της Αμερικής, εμφανίστηκε ένα πρόβλημα μόλυνσης.
Δεν του έδωσαν σημασία σην αρχή, ούτε πίστεψαν ότι είναι κάτι σοβαρό.
Η μόλυνση όμως, ξέφυγε σιγά-σιγά από τα όρια, μόλυνε ολόκληρο τον ωκεανό και απλώθηκε παντού σ' όλο τον κόσμο.

Ας ελπίσουμε να σταματήσει η τεράστια οικολογική καταστροφή στον κόλπο του Μεξικού και να μην έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις στο οικοσύστημα.





Everybody gets so much information all day long
that they lose their common sense.
Gertrude Stein

(ας συγκρατήσουμε κι αυτό το επικοινωνιακό τέχνασμα της υπερπληροφόρησης)

Μέλλον...

Περιμένω να ξεκινήσει το λεωφορείο στο μισοσκόταδο.
Σε 5 λεπτά, με πληροφορεί το ρολόι με τους φωτισμένους κόκκινους αριθμούς.
Σε 5 λεπτά; Τόσο πολύ; Διαμαρτύρεται η σκέψη μου.
Αυτή που γεμίζει πάντα, ασυναίσθητα, όλα τα κενά χρόνου με μια ακατάσχετη φλυαρία.
Τα 5 λεπτά τής φαίνονται υπερβολικά. Με τι θα γεμίσουν;
Το πιο εύκολο είναι να πιάσεις ένα κουβάρι που ανήκει στο μέλλον ή ένα ήδη ξετυλιγμένο από το παρελθόν και να το μπερδέψεις περισσότερο.
Όμως η σκέψη αρνείται. Είναι κουρασμένη, ξενυχτισμένη, άυπνη, δε θέλει τα συνηθισμένα.
Αρνείται να υποταχτεί, και τα 5 λεπτά κυλούν με χρονοεπιβράδυνση.
Είναι πολύ κουρασμένη και για να βιώσει μια εξαιρετική στιγμή συνειδητότητας του παρόντος.

Ευτυχώς τα 5 λεπτά περνούν τελικά.
Αλίμονο αν έμενε στάσιμος ο χρόνος σε κάτι τέτοιες στιγμές νοητικού θανάτου.
Μπορεί και να αναγκαζόμαστε να υπάρξουμε πραγματικά.


Το μυαλό, τελικά, αρπάζεται και κολλάει στην ανατολή.
Να μην ξεχάσω να δω την ανατολή!
Θα 'ναι ωραία! θα 'χει ωραία κοκκινωπά-ροζ χρώματα…
θα μου αρέσει…
θα αισθανθώ εκείνη τη γνωστή ανάμνηση ευφορίας καθώς βλέπει κάποιος την ανατολή. Ναι, ναι θυμάμαι…

(Την περίμενα σε όλο το ταξίδι. Ήμουνα στο σωστό χρόνο, αλλά ξέχασα να υπολογίσω τον τόπο.
Το λεωφορείο πήγαινε στην αντίθετη κατεύθυνση και δεν κατάφερα τελικά να τη δω.
Μόνο τον ουρανό να γίνεται, σταδιακά, πιο γαλάζιος...)




Ξέρω ότι θα δεχτώ επίπληξη από το "Γραφείο καταγραφής και μελέτης Σκέψεων".
Και γι αυτό το πεντάλεπτο αλλά και για κάποιες άλλες σκέψεις κατά τη διάρκεια του ταξιδιού που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή για να τις αναφέρω.
Το τσιπάκι μέσα στον εγκέφαλό μου που καταγράφει όλες μου τις σκέψεις και τις στέλνει στον κεντρικό υπολογιστή για επισήμανση αποκλίνουσας σκέψης (για την προστασία του κοινωνικού συνόλου φυσικά - για την πάταξη αποκλινόντων συμπεριφορών εν τη γενέσει) δουλεύει ασταμάτητα.
Σχεδόν το αισθανόμουν, ακοίμητο παρατηρητή - ακόμη και των ονείρων- να στέλνει τα σήματά του.


Άκουσα φήμες, ότι έχει βγει, λέει, ένα νέο μοντέλο, που σε κάτι τέτοιες στιγμές που ξεφεύγεις από τις καθιερωμένες σκέψεις, θα σου κάνει μια μικρή ηλεκτρική εκκένωση για να σε επαναφέρει στα φυσιολογικά όρια και να σε συνετίζει εν τω άμα.
Θα γλιτώσουμε, λέει, από τον όγκο της τεράστιας γραφειοκρατίας καταγραφής και ταξινόμησης στα υποκαταστήματα και στα κεντρικά γραφεία ελέγχου και θα είναι πιο αποτελεσματικό, ασφαλές και έμπιστο.
Κι όλα αυτά επειδή έχουν αναφερθεί, απο επιστάμενους ελεγκτές, ανθρώπινα λάθη παράβλεψης και σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις ακόμη κσι χρηματισμός των καταγραφέων σκέψης για να αποφευχθούν οι απαραίτητες κυρώσεις στους αποκλίνοντες παραβάτες.

Αχ, δε θέλω αυτό με την ηλεκτρική εκκένωση.
Προτιμώ αυτό το απλό που έχω τώρα…


-

Το… Μπερδεμαντευωτίξ τυλιγμένο σε μια κόλα μυστήριο

Μπορεί τα μαθήματα να τελείωσαν την προηγούμενη βδομάδα (με πολύ τρέξιμο για μένα τις τελευταίες μέρες και χωρίς …Κόλιν Φέρθ αυτή τη φορά*), αλλά με γονείς και παιδιά να μου ζητούν επιτακτικά και δεύτερο κύκλο μαθημάτων και με μπόλικο υλικό για επεξεργασία (τόσο για τη συνεχή βελτίωση του πρώτου κύκλου όσο και για τη δημιουργία δεύτερου-μην πω και τρίτου…) η σκέψη τρέχει συνεχώς σε νέα μονοπάτια, κατεβάζει ιδέες, εμπνέεται, σχεδιάζει, ταξινομεί, οργανώνει, ετοιμάζει (και γενικά όλα όσα χρειάζονται για να είναι κάποιος αφηρημένος και χαμένος στον κόσμο του και να 'χει ένα γεμάτο από προετοιμασία καλοκαίρι).

Χθες το βράδυ, λοιπόν, κατέβηκα από το λεωφορείο και περπατώντας στο γνωστά έρημα δρομάκια, μου ήρθε μια καινούργια ιδέα, λίγο σχετική μεν, αλλά κάπως άσχετη με αυτούς τους …κύκλους.
Θα έλεγα, καλύτερα, σχετική με τετράγωνο ή καλύτερα με παραλληλόγραμμο ή ακόμα καλύτερα (για να πάρει σωστά τις διαστάσεις της στο χώρο) με ορθογώνιο παραλληλεπίπεδο!

Γύρισα σπίτι αργά το βράδυ και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ψάξω το υλικό που έχω για μια τέτοια… …τετραγωνική ριζική ανασύσταση πρότασης.
Όλα καλά, όλα ανθηρά, "το χουμε", μπορούμε να εφαρμόσουμε ένα σωρό ιδέες, τράβα μπροστά, μου είπε (το υλικό) και μετά άφησα τον ύπνο σαν διαλυτικό να τα ξεθωριάσει όλα.

Σήμερα το πρωί, παρ' όλο τον ελάχιστο ύπνο, η σκέψη αρπάχτηκε πάλι από τη νέα ιδέα.
Να το κάνω έτσι κι έτσι κι αλλιώς και θα γίνει έτσι και θα 'ναι έτσι και θα στηθεί έτσι και χρειάζομαι αυτό και το άλλο και να ετοιμάσω εκείνο και τούτο και να βρω εκείνο και το παράλλο… (τα γνωστά σχεδιάσματα του μυαλού).

Στο αρχικό στάδιο σκέφτηκα να το συστήσω με ένα τραγουδάκι.
Άρχισα λοιπόν με την τσίμπλα στο μάτι να γράφω στίχους.
Κάπως έτσι -μάλλον- θα 'ναι το τραγουδάκι που μου 'ρθε:
(χωρίς να πάρω όρκο για την τελική του μορφή ή το οριστικό του όνομα)

Από μια χώρα μακρινή
πέρα, στην Κυανή ακτή
ή μήπως κάπου στο Μαρόκο;
Ίσως… μπορεί… δεν παίρνω όρκο…

Μην είναι απ' την Αμερική;
Μπα, δε νομίζω, ούτε εκεί
Ίσως από τη Σουηδία…
ή μάλλον από τη Γαλλία…

Ρεφρέν (επωδός)
Ουφ, μπερδεύτηκα μ' αυτές τις χώρες
δεν είναι αυτά για τέτοιες ώρες
Και τέλος πάντων κάπου εκεί...
Ωχ, μήπως δεν ήρθε από τη γη;

Μήπως μας ήρθε από τον Άρη
ή μήπως από το φεγγάρι;
Μπα, μάλλον από την Αγγλία…
λες να'ναι από άλλο γαλαξία;

Έπεσε μήπως από U.F.O.
απ' τον πανέξυπνο τον μπούφο…
έπεσε από φωτεινό αστέρι
ή από άσπρο περιστέρι;

Ρεφρέν (επωδός)
Ααααα… ζαλίστηκα με όλα αυτά
μου ήρθανε απανωτά
Και τέλος πάντων νάτο εδώ
σφιχτά στα χέρια το κρατώ!
(το δείχνω)

Είναι το …(μουσική υπόκρουση: ταραμ-ταραμ) Μπερδεμαντευωτίξ!
Μα, όταν το λέω με πιάνει βηξ! Γκουχ Γκουχ Γκουχ…
(το τραγούδι τελειώνει με απανωτό βήχα)



*Περί Κόλιν Φερθ
Πέρυσι, τέτοια εποχή, είχα να κάνω πάλι την τελική παρουσίαση του έργου όλης της χρονιάς (παουερ πόιντ με προτζέκτορα κλπ). Εκείνον τον καιρό, όμως, με είχε πιάσει κάτι με τον Κόλιν Φερθ.
Ενώ ποτέ στη ζωή μου δεν έδειξα ιδιαίτερη αδυναμία σε κάποιον ειδωλοποιημένο, είτε ηθοποιό, είτε τραγουδιστή, είτε ποδοσφαιριστή είτε ξερωγωποιον… τώρα στα γεράματα, το βαθύ διαπεραστικό βλέμμα του Κόλιν Φερθ σε μια ταινία μου 'κανε κλικ, μου ανάδευσε διάφορα μέσα μου και συν τοις άλλοις, έβαλα μια αντιπροσωπευτική φωτογραφία του -φάτσα κάρτα- στο ντεσκτοπ του λάποτ να τον βλέπω συχνά.
Έτσι, με την φάτσα-κάρτα φωτογραφία πήγα να κάνω και την παρουσίαση.
Βέβαια, αισθανόμουνα περίεργα, σαν παιδί που κάνει εν γνώσει του σκανταλιά κι όταν ο Κόλιν Φερθ εμφανίστηκε τεράστιος στον πίνακα παρουσίασης και με ρώτησαν ποιος είναι αυτός, είπα απλά "ενας ηθοποιός" κι άφησα τα υπόλοιπα μαζί με τις εντυπώσεις να πλανούνται στο απυρόβλητο για μένα.

Φέτος, όμως, είχα ένα άλλο καταπληκτικό ντεσκτόπ που το χα βάλει τότε με την πανσέληνο, αλλά μου αρέσει πολύ και δεν το άλλαξα ακόμη: