Μάρμαρο

...
η ζωη μια δρασκελια,
η χαρα μας μια σταλια,
νιατα παραπονεμενα,
κι ονειρα,
στην αντηλια...



.

Φυσούσε

Φυσούσε χθες τόσο πολύ
που γέμισε τρικυμία.
Αναταράχτηκαν κομμάτια νου και καρδιάς
και παρασύρθηκαν από τον άνεμο
να πετούν και να στροβιλίζονται στους δρόμους
πάνω από τα κεφάλια των περαστικών
και τις στέγες των σπιτιών.
Πάνω από το πλήθος της διαδήλωσης
και τις φωνές των μεγαφώνων
τα χειροκροτήματα και τα συνθήματα.
Έφευγαν μακριά σαν κυνηγημένα
λες και βρήκαν ξαφνικά
μιαν ανέλπιστη ελευθερία.
Κι όμως, δεμένα με αόρατη κλωστή,
ξαναγυρνούσαν πάλι πίσω
φέρνοντας γεύση από άνεμο και σκόνη.
Ναι, η σκόνη έφταιγε για τα δακρυσμένα μάτια.


.

Ιπτάμενα Ξωκλήσια

Αναρωτιέμαι, αν καμιά φορά, εκεί στα έρημα ορεινά ξωκλήσια πηγαίνουν ακόμη βουκόλοι να ανάψουν κανένα κεράκι.
Κι αν τύχει να τους πάρει, λένε, ο ύπνος και ονειρευτούν άλογα που πετούν ως το φεγγάρι, τότε το ξωκλήσι, λένε, βγάζει φτερά και πετάνε όλοι μαζί του: βοσκοί, όνειρα άλογα και φεγγάρια, ως τη ζώνη του Ωρίωνα κι ακόμα παραπέρα…


-Μα, κάθεσαι και πιστεύεις ακόμα στα παραμύθια άλλων εποχών; θα μου πείτε…

Πίνακας: Kristian Hristo

Καταμπέρδεμα

Τράβηξα μια δυνατή γουλιά από καφέ για να ξυπνήσω.
Το καλαμάκι δέχτηκε να μου τη δώσει. Τι βολικά και υπάκουα που είναι συνήθως τα καλαμάκια (αν δεν έχουν καμιά δολιοφθορά τρύπας στην λιγνόψηλη υπόστασή τους).

Μαζί με τη γουλιά τράβηξα και 2-3 ανακατεμένες σκέψεις αλλά πού να συνέρθω…

Άραγε το απλό ως καταφύγιο έχει διαφορετικά αποτελέσματα όταν γίνεται από αδυναμία κατανόησης και διαφορετικά όταν γίνεται από ενσυνείδητη αποποίηση του πολύπλοκου;


Γκέντελ, Χιούμ, Τσόμσκι, το στοίχημα του Πασκάλ, η ψευδαίσθηση του Σανκάρα, Ποσοδείκτες, Επαγωγική Λογική, το πρόβλημα της Αυτοαναφοράς, Ντεντερνισμός, Ρασιοναλισμός, Ωφελιμισμός… ζαλίστηκα σήμερα να περιπλανιέμαι ανάμεσά τους.

Τι ωφελεί όλος αυτός ο προβληματισμός; Ποιο μεγάλο ζήτημα ταυτοποίησης της υπόστασής μας μάς κατατρέχει; Γιατί να μην μας αρκεί να απλώνουμε το χέρι να κόβουμε ένα μήλο και δαγκώνοντάς το να αισθανόμαστε την πληρότητα του ζειν.
Τώρα θα μου πεις και ο Αδάμ και η Εύα άπλωσαν το χέρι κι έκαναν κάτι παρόμοιο και γνώρισαν την ανάποδη πλευρά του ζειν (για όποιον πιστεύει την κυριολεξία όλων αυτών)…

Σκεπτικισμός, Ουσιοκρατία, Οντολογικές Πεποιθήσεις, Δυϊσμός…
Τι στο καλό ψάχνει ο εγκέφαλός μας, αφού στο κάτω-κάτω όλα είναι υποκειμενικά και ο καθένας μας υιοθετεί όποια θεωρία του ταιριάζει καλύτερα και "κουμπώνει" καλύτερα στις πνευματικές του αναζητήσεις;

Κι αυτό μπορεί να θεωρηθεί βεβαιότητα και να υπάρξει εφησυχασμός ή συνεχίζεται με μια διαρκή ατέρμονη αναζήτηση;
Μήπως, τελικά, υπάρχουν κι άλλοι αντικειμενικότεροι τρόποι γνώσης (επίγνωσης, αυτοπροσδιορισμού) με τη συμμετοχή και του υπόλοιπου εαυτού μας κι όχι μόνο του εγκεφάλου; (και δεν εννοώ αποκλειστικά τις στιγμές της μέθεξης).

Τον τελευταίο καιρό, άσχετη με όλα αυτά, έχω καταμπερδευτεί…

Πίνακας:  "Eve the Only One Left to Us" - Max Ernst, 1925

.

Πανσέληνος

.

.

                         The Red Moon, by Osaku Draculia

.

Γέλαγε!

Όλο γέλαγε!Και το φεγγάρι ολόγιομο.
Μα εκείνος κοιτούσε μόνο εκείνη.
Που γέλαγε!Και το φεγγάρι ματωμένο.
Μα εκείνη ούτε που το πρόσεξε.
Γιατί γέλαγε!Είχε για φεγγάρι της εκείνον.
Μέχρι που τον μάτωσε.
Κι ας γέλαγε!

Υ.Γ.
Αυτό το 'ποίημα' μου (λόγω των παλιών χαμένων αναρτήσεων), το 'χω αναρτήσει 2 φορές, η άλλη εδώ:   Πανσέληνος 2008

Πάμε Λευκό Πύργο;

Κουτάκια 2

Είπε να μου κάνει ένα δώρο.
Του 'πα να διαλέξει όποια ανάρτηση ήθελε.
Διάλεξε την ανάρτησή μου "Κουτάκια"
και πρόσθεσε τη δική του ματιά:

Ευχαριστώ!

.

.


Πολλές φορές
για να θυμόμαστε τον ουρανό
η μάνα
έλεγε τ' όνομά σου
κι ας ήσουν από χρόνια
κάτω απ' το χώμα


.

.



Καμιά φορά
έτσι για να σε θυμηθώ
πιάνω ένα αστέρι
και το κλείνω στη χούφτα μου

Μα πάντα
απ' τις σχισμές των δαχτύλων
βρίσκουν πέρασμα οι αχτίδες του
και με τυφλώνουν




.

Απολογία

.


Συγνώμη κύριε προϊστάμενε,
δεν το υπολογίσαμε
Τα σίδερα πυκνά και αλύγιστα
η κλειδαριά διπλοκλειδωμένη
και μόνιμος φύλακας απ' έξω
Πού να το φανταστούμε
πως θα δραπέτευε
με μια κρυμμένη σπίθα;


.

Ερώτημα

Θα προτιμούσες ποτέ
έναν δικό σου παράδεισο
αν ήξερες ότι θα χτιστεί
πάνω σε κάποιου την κόλαση;

.

Αγγελία

Μεσούσης της νυκτός
Θύλακες φωτός
Σε έκπτωτες πατρίδες
Αναζητούν αχτίδες

Κουτάκια

Πήραμε τις λέξεις και τις τακτοποιήσαμε ξανά στα κουτάκια τους.
Ακριβώς στα ίδια. Όπως χθες και προχθές. Όπως κάθε μέρα.
Μόνο που διαφωνούσαμε για τη σειρά.
Σε άλλα κουτάκια τις έβαζες εσύ σε άλλα εγώ
Τις ίδιες λέξεις
Και σχημάτιζαν άλλες προτάσεις
Αχ, αυτά τα κουτάκια
Σα να παίζαμε τζένγκα τραβούσαμε ένα από δω κι ένα από κει
Και τώρα βρίσκονται σωριασμένα στο πάτωμα
Ποιος θα νοιαστεί να τα μαζέψει
Άστα, θα τα πατήσει ο χρόνος σου είπα
Πήρες ξανά μόνο τα δικά σου και τα έβαλες στη σειρά
Να, έτσι είναι το σωστό, μου πες
Κι εγώ δε μίλησα
Άφησα τα δικά μου στο πάτωμα
Να μπορείς να τα πατάς κι εσύ μαζί με το χρόνο

Πηγή Εικόνας

Βροχή

Τα απογεύματα
δίναμε ραντεβού με τη βροχή
κι ας το ξέχναγε εκείνη καμιά φορά.
Εγώ πάντα πιστή,
την περίμενα.
Κι όταν ερχόταν
μούσκευε τα λουλούδια στο μπαλκόνι
και έκανε τα φύλλα τους να γυαλίζουν,
έκλαιγε ασταμάτητα στα τζάμια μου
κι ανατρίχιαζε με την ψύχρα της το σώμα μου.
Καμιά φορά
για να την καλωσορίσω,
την άφηνα να μπει μέσα.
Άνοιγα διάπλατα την πόρτα
και η κουρτίνα πήγαινε πέρα δώθε χορεύοντας.
Τότε η βροχή,
στην αρχή δειλά με μερικές ψιχάλες
και μετά ολοένα πιο ορμητική,
με τρελές ριπές
μούσκευε την κουρτίνα,
το ράφι με τα βιβλία μου δίπλα στην πόρτα,
μαστίγωνε το πρόσωπό μου και τα ρούχα μου
κι όταν χόρταινε, έφευγε απότομα
κι έδινε τη θέση της στο βράδυ.
Σκοτεινό με μυρωδιά υγρασίας.
Μα εγώ πάντα περίμενα
τον ήλιο της επόμενης μέρας
να μας στεγνώσει.
Την κουρτίνα
τα βιβλία
και μένα.

4/6/11