δίναμε ραντεβού με τη βροχή
κι ας το ξέχναγε εκείνη καμιά φορά.
Εγώ πάντα πιστή,την περίμενα.
Κι όταν ερχόταν
μούσκευε τα λουλούδια στο μπαλκόνι
και έκανε τα φύλλα τους να γυαλίζουν,
έκλαιγε ασταμάτητα στα τζάμια μου
κι ανατρίχιαζε με την ψύχρα της το σώμα μου.
Καμιά φορά
για να την καλωσορίσω,
την άφηνα να μπει μέσα.
Άνοιγα διάπλατα την πόρτα
και η κουρτίνα πήγαινε πέρα δώθε χορεύοντας.
Τότε η βροχή,
στην αρχή δειλά με μερικές ψιχάλες
και μετά ολοένα πιο ορμητική,
με τρελές ριπές
μούσκευε την κουρτίνα,
το ράφι με τα βιβλία μου δίπλα στην πόρτα,
μαστίγωνε το πρόσωπό μου και τα ρούχα μου
κι όταν χόρταινε, έφευγε απότομα
κι έδινε τη θέση της στο βράδυ.
Σκοτεινό με μυρωδιά υγρασίας.
Μα εγώ πάντα περίμενα
τον ήλιο της επόμενης μέρας
να μας στεγνώσει.
Την κουρτίνα
τα βιβλία
και μένα.
4/6/11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου