Το καλαμάκι δέχτηκε να μου τη δώσει. Τι βολικά και υπάκουα που είναι συνήθως τα καλαμάκια (αν δεν έχουν καμιά δολιοφθορά τρύπας στην λιγνόψηλη υπόστασή τους).
Μαζί με τη γουλιά τράβηξα και 2-3 ανακατεμένες σκέψεις αλλά πού να συνέρθω…
Άραγε το απλό ως καταφύγιο έχει διαφορετικά αποτελέσματα όταν γίνεται από αδυναμία κατανόησης και διαφορετικά όταν γίνεται από ενσυνείδητη αποποίηση του πολύπλοκου;
Γκέντελ, Χιούμ, Τσόμσκι, το στοίχημα του Πασκάλ, η ψευδαίσθηση του Σανκάρα, Ποσοδείκτες, Επαγωγική Λογική, το πρόβλημα της Αυτοαναφοράς, Ντεντερνισμός, Ρασιοναλισμός, Ωφελιμισμός… ζαλίστηκα σήμερα να περιπλανιέμαι ανάμεσά τους.
Τι ωφελεί όλος αυτός ο προβληματισμός; Ποιο μεγάλο ζήτημα ταυτοποίησης της υπόστασής μας μάς κατατρέχει; Γιατί να μην μας αρκεί να απλώνουμε το χέρι να κόβουμε ένα μήλο και δαγκώνοντάς το να αισθανόμαστε την πληρότητα του ζειν.
Τώρα θα μου πεις και ο Αδάμ και η Εύα άπλωσαν το χέρι κι έκαναν κάτι παρόμοιο και γνώρισαν την ανάποδη πλευρά του ζειν (για όποιον πιστεύει την κυριολεξία όλων αυτών)…
Σκεπτικισμός, Ουσιοκρατία, Οντολογικές Πεποιθήσεις, Δυϊσμός…
Τι στο καλό ψάχνει ο εγκέφαλός μας, αφού στο κάτω-κάτω όλα είναι υποκειμενικά και ο καθένας μας υιοθετεί όποια θεωρία του ταιριάζει καλύτερα και "κουμπώνει" καλύτερα στις πνευματικές του αναζητήσεις;
Κι αυτό μπορεί να θεωρηθεί βεβαιότητα και να υπάρξει εφησυχασμός ή συνεχίζεται με μια διαρκή ατέρμονη αναζήτηση;
Μήπως, τελικά, υπάρχουν κι άλλοι αντικειμενικότεροι τρόποι γνώσης (επίγνωσης, αυτοπροσδιορισμού) με τη συμμετοχή και του υπόλοιπου εαυτού μας κι όχι μόνο του εγκεφάλου; (και δεν εννοώ αποκλειστικά τις στιγμές της μέθεξης).
Τον τελευταίο καιρό, άσχετη με όλα αυτά, έχω καταμπερδευτεί…
Πίνακας: "Eve the Only One Left to Us" - Max Ernst, 1925
.
2 σχόλια:
Έχεις ωριμάσει… σε παρακολουθώ από τότε που ξεκίνησες.
Ανώνυμε, μακάρι το "ωρίμασμα" που λες να είναι πορεία προς τα εμπρός.
Παντως, μολις προχθές είχα πάλι μια συζήτηση σχετικά με αυτό το θέμα...
Δημοσίευση σχολίου