Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Φυσούσε

Φυσούσε χθες τόσο πολύ
που γέμισε τρικυμία.
Αναταράχτηκαν κομμάτια νου και καρδιάς
και παρασύρθηκαν από τον άνεμο
να πετούν και να στροβιλίζονται στους δρόμους
πάνω από τα κεφάλια των περαστικών
και τις στέγες των σπιτιών.
Πάνω από το πλήθος της διαδήλωσης
και τις φωνές των μεγαφώνων
τα χειροκροτήματα και τα συνθήματα.
Έφευγαν μακριά σαν κυνηγημένα
λες και βρήκαν ξαφνικά
μιαν ανέλπιστη ελευθερία.
Κι όμως, δεμένα με αόρατη κλωστή,
ξαναγυρνούσαν πάλι πίσω
φέρνοντας γεύση από άνεμο και σκόνη.
Ναι, η σκόνη έφταιγε για τα δακρυσμένα μάτια.


.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Τρελο δερμα
στην αγκαλια μου νοτισμενο απο εκσταση
μαγεμενο αγριμι
αστρου σκια πως αιωρειται νομιζει
σε νεον αναμεσσα
Φιλικο αρωμα, μεθυσμενος της σαρκας του
σεληνη αυγουστιατικη
χαμογελο,στ'ανησυχα χερια μου
με ριγη να φιλησει κοιταει την ασφαλτο
κι αηχο γελιο
Ωσπου ευκολο προσωπο ξαναγυρναει στα ματια μου
φλογισμενου ηλιου που σβηνει ανταυγεια
τραγουδαει βουτωντας στο βλεμμα μου
μισανοιχτα γλυφει τα χειλη
και απ'απογνωση πνιγεται
Ως να με καθυσηχασουν τα δακρυα