Υπέρβαση

Σώματα του Σήμερα 
δίχως Αύριο

τι Αύριο κουβαλάτε μέσα σας
 κρυμμένο από το Σήμερα;

.

Ο Άγνωστος

Σε είδα στα σκουπίδια με ένα μισοφαγωμένο χαμόγελο. Η ευτυχία στα μάτια σου απείραχτη. Τα μαλλιά σου ξεθωριασμένα από το χρόνο. Κι η μπλούζα σου το ίδιο. Το αριστερό της μανίκι, δηλαδή, που είχε μείνει.
 
Στεκόσουν ανέμελα ανάμεσα σε δυο σφιχτοδεμένες μαύρες σακούλες που δε χωρούσαν στον κάδο. Στηριζόσουν πρόχειρα σε ένα μπουκάλι χυμού, ενώ φλούδες από ροδάκινα άφηναν αργά αλλά καθοριστικά υγρό το στίγμα τους πάνω σου.
 
Ποιος είσαι, πού ήσουν και πώς κατέληξες εκεί;
Δεν ξέρω. Ξέρω όμως πού πας!
Να 'το που έφτασε το σκουπιδιάρικο...



(Το 'γραψα κάπου ανάμεσα στο 2010-2011)

Ο πίνακας από τον Kess van Dongen       




.

Ξέρεις

Πάντα ξέρουμε. Από την αρχή.

Είναι η λήθη που μας εμποδίζει.

Κι είναι το α στερητικό που προτρέχει
της α-λήθειας μας οδηγός.

Μα ξεχνιόμαστε, σαν άνθρωποι

και το α- βιαστικό να κατα-νοήσει,

γίνεται μια α-νους αυταπάτη,

ξεχνώντας πως το ω-μέγα

δεν κατακτιέται με γράμματα

μα με αριθμητική,

ξεκινώντας από το μηδέν.

Συμμαζεύοντας τα χαρτιά μου, βρίσκω διάφορα.
Βρήκα ξεχασμένο, χθες το παρακάτω:

Το μαύρο κοράκι κάθισε σήμερα στον ώμο μου από νωρίς το πρωί. Θα πρέπει να ξέφυγε από το βιβλίο του Πόε δίπλα στο κομοδίνο μου. Προσπάθησα να το διώξω αλλά ήταν μάταιο. Με κοιτούσε συνέχεια με τα διαπεραστικά του μάτια σιωπηλό.

-Τι θέλεις πια, του φώναξα τσατισμένη.

-Ξέρεις, μου είπε με μια τσιριχτή φωνή που αντήχησε και αντανακλάστηκε πολλές φορές στα ηχεία του μυαλού μου.

-Δεν ξέρω, αντιστάθηκα. Δεν καταλαβαίνω, γιατί, πώς…

Ξέρεις, μου ξανατσίριξε.

-Μόνο να βλέπω το παρελθόν και να το συγκρίνω με το τώρα μπορώ. Αλλά πάλι… είναι πράγματα που δεν καταλαβαίνω…

-Ξέρεις…

-Δεν ξέρω! Μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω. Είναι όμως έτσι; Βλέπεις, περπατάμε τυφλοί ή καλύτερα, επιλεκτικά τυφλοί, βλέποντας ό,τι θέλουμε να δούμε.

-Ξέρεις!

-Πόσες διαστάσεις έχει η αλήθεια; Ποιο είναι το μέγεθος της πραγματικότητας; Μήπως οσες έχει κι ώσπου φτάνει το μέγεθος της αντιληπτικής μας ικανότητας; Αν όλα είναι υποκειμενικά, πώς μπορώ να ξέρω;

-Ξέρεις!

-Όχι δεν ξέρω. Βλέπω αποχρώσεις αλλά όχι πίνακα. Ζω υποκειμενικά και υποκειμενικά αντιλαμβάνομαι. Η υποκειμενικότητά μου είναι διάτρητη γιατί βομβαρδίζεται συνέχεια από αυτά που φέρνουν οι στιγμές.

-Ξέρεις.

-Ξέρω ότι όταν βολεύομαι να βλέπω με αυτά τα μάτια είναι δύσκολο να τα αλλάξω και να δω με διαφορετικά…

13/7/11

 

Φυσάει/Νυχτώνει

Ψάχνοντας κάτι άλλο, βρήκα διάφορα γραφτά μου που τα είχα ξεχάσει.
Ανάμεσα σε αυτά κι ο παρακάτω μονόλογός μου σε ένα παλιό σημειωματάριο.
Γραμμένος ακριβώς έτσι, με ορμή σκέψης, χωρίς ούτε μια διόρθωση ή μουτζούρα.

Φυσάει. 

Κι εγώ που άφησα πίσω μου μια θάλασσα, αισθάνομαι να με χαιρετά με τη μυρωδιά της που στέλνει το αεράκι. Μα η πόρτα κλειστή! 

Α, και να της έδινα μια και να άνοιγε στο διάστημα και στο χρόνο. Αυτόν που πέρασε κι αυτόν που θα 'ρθει. Να τον έπλαθα στα χέρια μου σαν γνώστης, σαν από καιρό να ήξερα τι πρέπει.

Νυχτώνει. 

Κι η σιωπή ετοιμάζεται να με σκεπάσει για άλλη μια φορά. Κι η νύχτα παχιά με θυμάται συχνά. Βουλιάζω μέσα της ψηλαφώντας ίχνη και άκρες. Τα πόδια μου κολλάνε στην πηχτή της λάσπη κάνοντας διστακτικά βήματα. 

Πάμε καλά από 'δω Οδυσσέα; Είναι μακριά η Ιθάκη;

"Όταν θα φτάσεις στην Ιθάκη θα ξέρεις πια τι 'ναι ο θάνατος."

Όχι, δεν υπάρχει Οδυσσέας, ούτε Ιθάκες. 

Μόνο βήματα. Διστακτικά, αγωνιώδη, ανέμελα, ανήξερα. 

Πάρε τα βήματα και φτιάξε το χρόνο.

Πάρε τα  βήματα και σχημάτισε το δρόμο.

Πριν και μετά.

Σαν μια στατιστική μελέτη. 

Όμως οι προθέσεις μας δεν είναι πάντα δεδομένες.

Κι η ελπίδα δεν καθορίζει πάντα το αύριο. 

Μόνο (αρκεί) να είσαι έτοιμος να πηδήξεις από το καράβι. 
Ο Οδυσσέας θα φτάσει στην Ιθάκη. 

Άσ'τον αυτόν, την είχε χαρτογραφήσει από χρόνια στο μυαλό του. Βουτιά στην άγνωστη θάλασσα. 

Και αν πνιγώ; 
Συμβαίνουν κι αυτά. Τόλμησες όμως - κι αυτό δεν είναι παρηγοριά. Όταν παλεύεις με τα κύματα δεν δρέπεις δάφνες. Όταν πνίγεσαι δε σου σφίγγουν το χέρι. 

Και τι σημασία έχουν οι άλλοι κάτι τέτοιες στιγμές. 
Και πότε να έχουν; 

Ζωές περικυκλωμένες. 

Οι πραγματικοί μονόλογοι λείπουν. 

Οι περισσότεροι γράφονται για να ακουστούν. 

Η δυστυχία του να κουβαλάς ό,τι αρνείσαι.

Έχεις δρόμο ακόμα. Κοίτα γύρω σου ναυάγια.

29/11/10

 

Φυλακισμένοι

Είχα μια φίλη μπλόγκερ που χάθηκε εδώ και καιρό.
Σήμερα κάτι έγινε σε μια άλλη πλευρά του διαδικτύου που λέγεται Face Book και μου φάνηκε ότι το μέιλ που μου έστειλε μια κοπέλα είχε την ηχώ της φωνής της.

Αφιερώνω αυτό το μειλ (από αυτήν την πλευρά, όχι από εκεί) στους αποστεωμένους υπερασπιστές μιας λογικής που λειτουργεί σαν το κρεβάτι του Προκρούστη. Που αντιδρούν, κλείνουν τα αυτιά τους, πετσοκόβουν και τελικά καταφέρνουν να τα φέρουν όλα στα δίκαια προαποφασισμένα μέτρα τους.
Λίγη σημασία έχει γι αυτούς η πραγματική αλήθεια.
Μόνο το δικό τους συρματόπλεγμα και ό,τι περικλείει είναι το αποδεκτό.


Το μειλ:
"Πόσο προβλέψιμες είναι οι αντιδράσεις των ανθρώπων που ζούν βάσει προκατασκευασμένων ηθικών συνήθως ιδεών...αντιδρούν πάντα με προκαθορισμένο τρόπο. Η αντίδρασή τους είναι προβλέψιμη. Είναι ρομπότ. Ο αληθινός άνθρωπος αντιδρά αυθόρμητα. Αν του πεις κάτι, τα λόγια σου βρίσκουν ανταπόκριση, όχι αντίδραση. Ανοίγει την καρδιά του στα λεγόμενά σου, εκθέτει τον εαυτό του σε αυτά και σου αποκρίνεται.
Ο άνθρωπος που έχει συγκεκριμένες ιδέες για το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα, για το πώς πρέπει να ζει ή να σκέφτεται, σκληραίνει. Δεν αντιδρά στα ερεθίσματα άμεσα. Αν τον ρωτήσεις κάτι έχει έτοιμη την απάντηση. Είναι μηχανικός. Θωρακίζεται, προστατεύεται , εξασφαλίζεται. Το αντίθετο του πνευματικού ανθρώπου."

Ή όπως το 'γραψα σαν κατακλείδα σε ένα ποίημα μου:
"Γεμίσαμε λυτρωμένους νεκρούς
και ζωές εν τάφω."


Το πιο λυπηρό από όλα είναι ότι έχουν βολευτεί τόσο πολύ νοητικά σε όσα νομίζουν ως τα μόνα σωστά, που δεν πρόκειται ποτέ, όχι να βγουν αλλά ούτε καν να καταλάβουν τη φυλακή τους...



.