Φυσάει/Νυχτώνει

Ψάχνοντας κάτι άλλο, βρήκα διάφορα γραφτά μου που τα είχα ξεχάσει.
Ανάμεσα σε αυτά κι ο παρακάτω μονόλογός μου σε ένα παλιό σημειωματάριο.
Γραμμένος ακριβώς έτσι, με ορμή σκέψης, χωρίς ούτε μια διόρθωση ή μουτζούρα.

Φυσάει. 

Κι εγώ που άφησα πίσω μου μια θάλασσα, αισθάνομαι να με χαιρετά με τη μυρωδιά της που στέλνει το αεράκι. Μα η πόρτα κλειστή! 

Α, και να της έδινα μια και να άνοιγε στο διάστημα και στο χρόνο. Αυτόν που πέρασε κι αυτόν που θα 'ρθει. Να τον έπλαθα στα χέρια μου σαν γνώστης, σαν από καιρό να ήξερα τι πρέπει.

Νυχτώνει. 

Κι η σιωπή ετοιμάζεται να με σκεπάσει για άλλη μια φορά. Κι η νύχτα παχιά με θυμάται συχνά. Βουλιάζω μέσα της ψηλαφώντας ίχνη και άκρες. Τα πόδια μου κολλάνε στην πηχτή της λάσπη κάνοντας διστακτικά βήματα. 

Πάμε καλά από 'δω Οδυσσέα; Είναι μακριά η Ιθάκη;

"Όταν θα φτάσεις στην Ιθάκη θα ξέρεις πια τι 'ναι ο θάνατος."

Όχι, δεν υπάρχει Οδυσσέας, ούτε Ιθάκες. 

Μόνο βήματα. Διστακτικά, αγωνιώδη, ανέμελα, ανήξερα. 

Πάρε τα βήματα και φτιάξε το χρόνο.

Πάρε τα  βήματα και σχημάτισε το δρόμο.

Πριν και μετά.

Σαν μια στατιστική μελέτη. 

Όμως οι προθέσεις μας δεν είναι πάντα δεδομένες.

Κι η ελπίδα δεν καθορίζει πάντα το αύριο. 

Μόνο (αρκεί) να είσαι έτοιμος να πηδήξεις από το καράβι. 
Ο Οδυσσέας θα φτάσει στην Ιθάκη. 

Άσ'τον αυτόν, την είχε χαρτογραφήσει από χρόνια στο μυαλό του. Βουτιά στην άγνωστη θάλασσα. 

Και αν πνιγώ; 
Συμβαίνουν κι αυτά. Τόλμησες όμως - κι αυτό δεν είναι παρηγοριά. Όταν παλεύεις με τα κύματα δεν δρέπεις δάφνες. Όταν πνίγεσαι δε σου σφίγγουν το χέρι. 

Και τι σημασία έχουν οι άλλοι κάτι τέτοιες στιγμές. 
Και πότε να έχουν; 

Ζωές περικυκλωμένες. 

Οι πραγματικοί μονόλογοι λείπουν. 

Οι περισσότεροι γράφονται για να ακουστούν. 

Η δυστυχία του να κουβαλάς ό,τι αρνείσαι.

Έχεις δρόμο ακόμα. Κοίτα γύρω σου ναυάγια.

29/11/10