Σε είδα στα σκουπίδια με ένα μισοφαγωμένο χαμόγελο. Η ευτυχία στα μάτια σου απείραχτη. Τα μαλλιά σου ξεθωριασμένα από το χρόνο. Κι η μπλούζα σου το ίδιο. Το αριστερό της μανίκι, δηλαδή, που είχε μείνει.
Στεκόσουν ανέμελα ανάμεσα σε δυο σφιχτοδεμένες μαύρες σακούλες που δε χωρούσαν στον κάδο. Στηριζόσουν πρόχειρα σε ένα μπουκάλι χυμού, ενώ φλούδες από ροδάκινα άφηναν αργά αλλά καθοριστικά υγρό το στίγμα τους πάνω σου.
Ποιος είσαι, πού ήσουν και πώς κατέληξες εκεί;
Δεν ξέρω. Ξέρω όμως πού πας!
Να 'το που έφτασε το σκουπιδιάρικο...
(Το 'γραψα κάπου ανάμεσα στο 2010-2011)
Ο πίνακας από τον Kess van Dongen
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου