Αναπάντητες Κλίσεις

Giambattista Tiepolo

Φτάνω στη δουλειά. Φορώ το χαμόγελό μου και μπαίνω. Δε θέλω να τρομάξω τους ανθρώπους όπως λίγο πριν το νεαρό ζευγάρι στο λεωφορείο που έσπευσαν να μου δώσουν τη θέση τους με ανησυχία. Ποιος ξέρει, έτσι που είχα αφεθεί στις σκέψεις, πώς θα τους φάνηκα.

"Κρίμα, λέει, να χω τόσο φως και να αφήνομαι στη σκιά"… 

Και τι κάνεις όταν ανακαλύπτεις ότι η ματαιότητα είναι εκεί, καλά κρυμμένη πίσω από τα πάντα, ακόμα και πίσω από αυτά που νόμιζες ότι θα την ακυρώσουν;

Όταν στα 'χει πάρει όλα και στα 'χει ξαναδώσει, τι άλλο θέλει ακόμα από σένα;

Τι είναι αυτό που δεν σου πήρε ακόμα; 

Τι είναι αυτό που δεν μπορεί να σου πάρει και πρέπει να το ανακαλύψεις για να της ξεφύγεις;

Πού πρέπει να φτάσεις τον εαυτό σου για να μη σε φτάνει αυτή;

.

Ριγέ Καλημέρες

To περίεργο ριγέ ψάρι αναδύθηκε αργά από τα βάθη του ύπνου και με κοίταξε πίσω από το γυαλί του πιξελικού μου ενυδρείου.
Η μεσημεριανή του καλημέρα ακούστηκε γνώριμη στ' αυτιά μου.
Μα, δε μιλάνε τα ψάρια θα μου πείτε.
Μιλάνε, θα σας πω, αλλά δε λένε πολλά. Μόνο όσα είναι απαραίτητα.
Όπως τις πρωινιάτικες μεσημεριανές 'καλημέρες' που σπάνε τα φράγματα του χρόνου και των μεσημβρινών.

Μου 'φερε και πάλι αλλοπρόσαλλα όνειρα από κείνη την άλλη χώρα που ταξιδεύει κάθε φορά.
Τι περίεργα δώρα που σου κάνουν πάντα, τα περίεργα ριγέ ψάρια.
Σου τα φέρνουν στα πόδια σου και άντε να βρεις εσύ μετά τι θα τα κάνεις.
Το σημερινό, το άφησα ανεκμετάλλευτο, αλλά το ταξινόμησα στο κουτάκι XZ7SUERCV8975 της μνήμης μου για πάσα μελλοντική χρήση.

Και μετά το ψάρι έφυγε κι έμεινα μόνη να συνομιλώ μαζί του.

Παραβιάζοντας κατάφορα και πάλι τη σιγή ιχθύος, μου είπε τα εξής:

-Όσοι μετρούν πόσα κουκιά θα πάρουν πάντα λειψά θα τα έχουν.
-Κουκιά, καλό μου ριγόψαρο; Ξέρεις εσύ από κουκιά; Μήπως κουπιά ήθελες να πεις;
-Όσοι δε μετρούν πόσα κουπιά θα δώσουν, πάντα θα τους περισσεύουν, συνέχισε την πρότασή του.
-Τι κουπιά ψάρι μου; Για βάρκες μιλάς και ψαράδες; Μήπως για τριήρεις;
-Εγώ προσαρμόστηκα στο Π σου, προσαρμόσου τώρα κι εσύ στο νόημα, μου ξανάπε το ψάρι με νόημα χωρίς να μου κλείσει κανένα μάτι και επέστρεψε στη σιωπή του.


-Από μέσα μας προς τα έξω θα προέρχονται πάντα οι καλύτερες λύσεις, μονολόγησα προς το μέρος του για να με ακούσει.
Κι εκείνο που δεν έβγαλε ξανά κιχ, έκανε ένα χικ, τάχα για να μου δηλώσει την αντίθεσή του, αλλά 'γω ξέρω ότι κατά βάθος φταίνε τα καυτερά υπονοούμενα που πάντα πειράζουν στο στομάχι.

Και να 'μαι τώρα ονλάιν να ψάχνω συνταγές για ψάρια...

Κρίσεις και Κριτικές

 

"Όποιος γνωρίζει δε μιλά κι όποιος δεν ξέρει κρίνει".

Κάπως έτσι το 'χε πει, αν θυμάμαι καλά, ο Καστοριάδης.

Και κάποιος άλλος είχε πει: "Χειρότερη κι από την αμάθεια, είναι η ψευδαίσθηση της γνώσης" (ή αλλιώς η ημιμάθεια).

Όλοι έχουν άποψη, αλλά ελάχιστοι γνώμη ουσιαστική.

Η άποψη είναι ετυμολογικά εξ όψεως των πραγμάτων. Επιφανειακή.

Η γνώμη, προϋποθέτει γνώση. Πηγάζει από το βάθος.

Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι έχουν γνώμη, λόγω ψευδαίσθησης της γνώσης κι αυτοί είναι οι χειρότεροι.

 

Γιατί τα γράφω αυτά;

Για τα αποτελέσματα, εκ των υστέρων, των απόψεων που μοιάζουν με γνώμες.

Κάνεις κάτι δημιουργικό κι έρχονται ένα σωρό άνθρωποι να το επαινέσουν και να πουν διάφορα ευφημιστικά.

Αλλοίμονό σε αυτόν που γεμίζει ικανοποίηση ότι κάτι κατάφερε βάσει αυτών των ανθρώπων, όσοι και να 'ναι.

Πλάνες σειρήνες της μετριότητας που σε αποπροσανατολίζουν από τον στόχο που έχεις βάλει, εκτός αν στόχος είναι η δημαγωγική ικανοποίηση ενός άλφα πλήθους.

Τότε καλά κάνεις και εφησυχάζεις και θεωρείσαι επιτυχημένος.

Αν όμως, όντως κυνηγάς  το καλύτερο, αυτές οι απόψεις που εκφράζονται τόσο ενθουσιωδώς δεν είναι και ο καλύτερος γνώμονας επιτυχίας.

Οι άνθρωποι αρκούνται αρκετές φορές στο λίγο. Ή το λίγο σου τους φαίνεται πολύ.

 

Κι εσύ που ξέρεις όμως να μετράς; Η μήπως δεν ξέρεις;

Η διαφορά πολλές φορές δεν είναι αισθητή σε αυτό το επίπεδο αλλά στο επόμενο.

Όταν αγνοείς τις επευφημίες και συνεχίζεις τη δουλειά σε αυτό που ξεκίνησες ή έχεις στοχεύσει, για να το φτάσεις παραπέρα.

Τότε έρχεται η δεύτερη ανάγνωση και ακρόαση.

"Βελτιώθηκες" (α, και γιατί δεν μου το λέγατε νωρίτερα ότι χρειαζόμουν βελτίωση;)

Αναγνωρίζουν τη δουλειά σου άτομα που ανήκουν στον τομέα σου με υψηλότερο επίπεδο (α, και πού ήσαστε πριν μέσα στις τόσες επευφημίες του πλήθους;)

Σου γίνονται πιο σοβαρές προτάσεις κ.λπ. κ.λπ.

Πάντα εχθρός του καλού θα είναι το καλύτερο, του καλύτερου το άριστο και πάει λέγοντας.

Η τελειότητα δεν είναι για τα ανθρώπινα μέτρα. Μόνο το κυνήγι της.

Και τα επίπεδα δεν κρίνονται από το ποιοι σε κρίνουν, αλλά από το πού μπορείς να φτάσεις και τι μέτρα σύγκρισης βάζεις.

Γιατί ακόμα και μετά το επόμενο επίπεδο υπάρχει κι άλλο κι άλλο…

Αρκεί να θυμάσαι ότι τα όρια (ποιανών όρια και ποιος τα βάζει όμως;) είναι νοητικά κατασκευάσματα που μπαίνουν μόνο για να μπορούμε να τα φτάνουμε και να τα ξεπερνάμε ή τουλάχιστον να το προσπαθούμε χωρίς εφησυχασμούς.

Εικόνες:  Catherine Alexandre

 

Νυχτερινός Σκοπός

Κι αν ποτέ κουραστούμε
ή ξεμείνουμε από τρόπους
για να αγαπάμε τους ανθρώπους
οφείλουμε να εφεύρουμε καινούργιους.
Πάντοτε θα το αξίζουν!

Επίσημη Εγγραφή

Μόλις σήμερα, ανακάλυψα
το τυπικό εγγραφής
στον "Σύλλογο Αιθεροβαμώνων".

Δεν κάνεις καμία αίτηση ή κάτι σχετικό.

'Εχουν ειδικό ραντάρ αυτόματης καταγραφής πτήσεων.

Μόλις σε ανιχνεύσει
στέλνουν ειδικούς Συλλέκτες,
με μια μεγάλη απόχη,
που τρέχουν ξωπίσω σου
και σε κυνηγούν να σε μαζέψουν.





.

Ήλιος Πλάγιος Δεύτερος

Πρωί Σαββάτου.

Παίρνω τον βαπορίσιο μου καφέ, πλένω μερικά σύκα και βγαίνω στο μπαλκόνι.
Η μέρα μου ξεκινά. Όμως, ήδη έχει προλάβει να με πυροβολήσει η ζωή με δύο ριπές.

Σαν ξαφνικές αστραπές τις αισθάνθηκα μέσα μου. Στιγμιαία έκρηξη απίστευτης χαράς που διαρκεί κλάσματα δευτερολέπτου. Αναίτια. Έτσι αισθάνομαι τις ριπές.
Μετά από πόσο καιρό! Σε απόσταση λίγης ώρας μεταξύ τους.
Ήρθαν, με βρήκαν σαν πυροβολισμοί διαγώνια κάπου στο μέσον του σώματός μου, με αναστάτωσαν αναπάντεχα (λες και μου ανακοίνωσαν ότι κέρδισα τον πρώτο λαχνό) και εξαφανίστηκαν.

Θα 'ναι που είσαι εντάξει με τις υποχρεώσεις σου, προσπαθεί να ταξινομήσει η λογική τα συμβάντα. Ή που ξεφορτώθηκες ένα μεγάλο βάρος χθες.
Και γιατί να μην είναι που είδα ένα βίντεο με ένα λιοντάρι το πρωί να παίζει τόσο τρυφερά με μια μικρή αντιλόπη; Ή οι νέες προοπτικές που μου ανοίγονται;

Κοιτάζω τη γειτονιά κάτω μου. Το παρδαλό γατί που ξαπλώνει ανάσκελα και χουζουρεύει τεντωμένο στη μέση του πεζοδρομίου. Την υπερπροστατευτική απέναντι μαμά που επισκέπτεται ανελιπώς, κάθε Σ/Κ την φοιτήτρια κόρη της και τώρα ετοίμασε σε δίσκο να πάρουν ένα πρωινό μαζί στο μπαλκόνι. Την μανιακή νοικοκυρά στη διπλανή πολυκατοικία, μονίμως με ποδιά, μονίμως αεικίνητη και μονίμως να καθαρίζει ή να τινάζει κάτι από νωρίς τα χαράματα μέχρι αργά το βράδυ. Τον φωνακλά γείτονα που πετάει μια σακούλα στην υπομονετική γυναίκα του που σκουπίζει το πεζοδρόμιο. Τους ταλαιπωρημένους από την κρίση μαγαζάτορες που φωνάζουν δυνατά καθώς συνομιλούν ο ένας στον άλλον από τα αντίθετα πεζοδρόμια. Τον πλανόδιο καρπουζοπώλη που σταμάτησε κι όσους έτρεξαν να αγοράσουν και επιστρέφουν με τις διάφανες νάιλον σακούλες γεμάτες φρούτα…

Κάνω ξανά το τεστ μέσα μου. Έγινε κάτι απ΄ αυτά πιο όμορφο, απέκτησε ιδιαίτερο νόημα;
Όχι, εκτός από την ομορφιά της απλότητας στην ειρηνική καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Τίποτα συνταρακτικότερο, τίποτα βαθύτερο.

(Έϊ! Οι αλλαγές, μέσα μας γίνονται πάντα, το ξέχασες;)

Κοιτάζω το άδειο απένταντι μπαλκόνι και θυμάμαι μια φράση-πληγή από το περσινό καλοκαίρι: "Θες να στρώσω έξω να φάμε;"
Κάρφωμα στη μοναξιά μου η φωνή της γειτόνισσας στον άντρα της και οι μικρές συνηθισμένες απολαύσεις ευτυχίας που μοιράζεται ένα ζευγάρι.
Αναρωτιέμαι, πόσες ασήμαντες -για τους άλλους- φράσεις ή στιγμές κρατάει κάποιος μέσα του που τον έχουν σημαδέψει βαθιά…

Ο ήλιος πλάγιος, εισβάλλει από τις κατεβασμένες τέντες και μου καίει τα πόδια. Αλλάζω θέση. Προηγουμένως έχω αλλάξει θέση και στο φυτό που αγαπάει τον ήλιο και το σώζω κάθε χρονιά με το ζόρι, μια και θέλει σχεδόν καθημερινό πότισμα. Το 'βαλα σε άλλη θέση για να το βρίσκει περισσότερο ο ήλιος.

Και μένα εκεί με έβαλα, από σήμερα, στις μικρές καθημερινές μου στιγμές.
Σε άλλη θέση για να με βρίσκει περισσότερο ο ήλιος.

Εικόνες: Sergio Cerchi

Το μετέωρο βήμα του ιδαλγού

Arunas Rutkus

Όχι όσα άφησες πίσω σου
αλλά όσα αντιμετώπισες
έγιναν τα σκαλοπάτια σου.

Πτηνολογίες

Gabriel Pacheco

Εμένα που με βλέπεις,
κάποτε,
ξύπναγα στη μέση της νύχτας
να κυνηγήσω τ' όνειρο.

5W

 

Πόσο πιο εύκολες και δρομολογημένες
(καθοδηγούμενες από την εσωτερική κατευθυντήρια γραμμή)
μοιάζουν οι αποφάσεις
όταν βρίσκεσαι σε ένα ανώτερο επίπεδο συνειδητότητας!

Και μετά, ξαναπέφτεις πάλι και αναρωτιέσαι:
Και τώρα τι κάνουμε;
Πώς το αντιμετωπίζουμε κι αυτό
με τον καλύτερο δυνατό τρόπο;

Οι δύο Λύκοι

Παρατηρώ στο νέο δρόμο που πήρε η ζωή μου, δύο τάσεις να με τραβάνε καθημερινά.
Η μία είναι η καθημερινότητα με όλες τις μικρότητές της.
Η άλλη είναι η καθημερινότητα με τη γεύση ονείρου.

Κάθε μέρα, επιλέγω αν θα θρέψω την μια ή την άλλη και σε ποια θα αφεθώ.
Η πρώτη κερδίζει εύκολα συνήθως. Δε θέλει και πολύ με τις υπάρχουσες συνθήκες.
Η δεύτερη, που άμα την δοκιμάσεις δε θες να επιστρέψεις με τίποτα στην πρώτη -εκτός αν προλάβουν και στην έχουν στημένη στη γωνία οι μικρότητες- θέλει τον ελάχιστο κόπο της για να αποκτηθεί.

Την αναζητώ σε λέξεις, κείμενα μουσικές, εικόνες.
Κάτι από όλα αυτά κάνει κλικ μέσα μου, κόβει το νήμα της πεζότητας κι αρχίζω να ανασηκώνομαι και να βλέπω τα πάντα με μια υψηλότερη οπτική, αιθέρια και ευγενέστερη.

Μόνο που κάθε μέρα πρέπει να την δημιουργώ από την αρχή και αναρωτιέμαι πότε θα καταφέρει να γίνει μόνιμη ή τουλάχστον διαρκείας για να καταγραφώ κι εγώ επισήμως στον "Σύλλογο Αιθεροβαμώνων".


.

Κόκκινη κλωστή λυμένη

The red tree - Shaun Tan

Καμιά φορά,
τα παραμύθια ξεκινάν
και μας κλείνουν μέσα τους
χωρίς καν να το αντιληφθούμε...

Κι εδώ το βίντεο από την καταπληκτική ιστορία του Shaun Tan

Νυχτώνει

The boy who drank stars by Botjira

Όταν όλα τελειώσουν
και η λάμψη μας σκορπίσει στο διάστημα
χρόνια μετά
σε έναν μακρινό πλανήτη
κάποια περίεργα όντα,
που ίσως και να μας μοιάζουν,
θα βλέπουν το τώρα μας
τη νύχτα στον ουρανό.

Σε εκείνη τη στιγμή θα 'θελα
να βρισκόμουν μεμιάς!

"Ο άνθρωπος δεν είναι αυτό που του συμβαίνει
αλλά οι επιλογές του για το πώς θα το αντιμετωπίσει"

"Εμπιστέψου με!"

Alastair Magnaldo Photography

Η τάση αποφυγής και οι φωνές μέσα στις σκέψεις μου.
Εκεί που πας να σταθείς στα πόδια σου και να ορίσεις τον εαυτό σου,
μαίνεται η ζωή να σε δοκιμάσει.

Ξέρει ότι αντέχουμε
ή θέλει να επεκτείνει κι άλλο τα όριά μας;
Θα δείξει...

Και ξέχασα, δεν είμαι άστρο...
ή τουλάχιστον όχι ακόμα!

Ασκήσεις επί χάρτου

moon lamp by ZedLord

Ολοκληρωτικός μηδενισμός μου
και θάνατος προσφιλούς προσώπου
και απέραντη πολύμηνη κατάθλιψη

Μ' αυτήν τη σειρά με βρήκαν
Κι είπα να δώσω στη ζωή άλλη μια ευκαιρία
Όχι για μένα, αλλά για όσους με χρειάζονταν ακόμη λίγο
μέχρι να σταθούν στα πόδια τους

Κι εκεί στην παράταση μού την είχε στημένη
Το φεγγάρι ξεκαρδίστηκε στα γέλια
"Ζωή είναι θα περάσει" του λέω
"Ναι, αλλά πώς;" με ρωτάει και μου κλείνει το μάτι

Με τον Μάνο και τους μύθους...

 
Μεσάνυχτα αργά χθες.
Ο Μάνος περνούσε με έναν Μετρονόμο κάτω από τη μασχάλη του.
"Δεν είμαι φιλόσοφος" σιγομουρμούριζε...
"Είμαι απλώς ένας ζωντανά σκεπτόμενος άνθρωπος. Επειδή, όμως, η σκέψη έχει γίνει είδος πολυτελείας, στον καιρό μας… φαντάζω σαν φιλόσοφος, ενώ έχω απλούστατα κοινό νου..."

 Κι ύστερα νομίζω πώς άκουσα να λέει...
"Δόξα τω Θεώ, στον έρωτα δεν γνώρισα απογοητεύσεις παρά μονάχα ωραίες στιγμές που με ωρίμασαν, είχα την εύνοια της τύχης να γνωρίσω ωραίους έρωτες, που μ’ έκαναν κι εμένα ωραίο."

Αλλά γι αυτό δεν παίρνω όρκο. Μόνο πως αμέσως μετά, τα χείλη του άρχισαν να σφυράνε μια μελωδία. Τη μελωδία του γνωστού "Μύθου".

Έναν μύθο θα σας πω, που τον μάθαμε παιδιά:

"Ζούσε κάποτε κάποιος βουτηχτής αδύτων με σπασμένη μάσκα, γεμάτη ραγισματιές, αλλά που με τον καιρό τις είχε συνηθίσει και δεν τις έβλεπε πια.

Ώσπου μια μέρα συνάντησε μια καταπράσινη πεντακάθαρη λιμνούλα.

Από την πρώτη βουτιά κάτι δεν του άρεσε στο βυθό της.

Την έβλεπε γεμάτη σκουπιδάκια.

Καθάρισέ τα, να μπορώ να σε απολαμβάνω στην τελειότητά σου, της είπε μια ηλιόλουστη μέρα.

Δεν υπάρχει τίποτα για να καθαρίσω, του απάντησε εκείνη, εμπιστέψου τα λόγια μου και δες με οπως είμαι.

Μα ο βουτηχτής δεν μπορούσε να την εμπιστευτεί. 

Τα σκουπίδια βρισκόταν εκεί, σε κάθε του βουτιά. 

Κοίτα τα και διώξτα σε παρακαλώ, την ικέτευε κι όλο της τα έδειχνε.

Μα εκείνη δεν μπορούσε να δει και να διώξει κάτι που δεν υπήρξε ποτέ.

Κι ούτε να προσποιηθεί ότι υπάρχουν κι ότι τάχα τα διώχνει για να του κάνει τη χάρη.

Δεν ήθελε ποτέ να ντυθεί το ψέμα όσο κι αν κόστιζε αυτό.

Κι ας το φώναζε συνέχεια στον βουτηχτή, πότε με  γαλήνη πότε με άγρια κύματα.

Ο βουτηχτής δεν την πίστευε μα ούτε και μπορούσε να βγάλει τη μάσκα με τις ραγισματιές για να δει κι αυτός τον καθάριο της βυθό.

Η μάσκα είχε γίνει ο εαυτός του πια. Η αναπνοή του. 

Χωρίς τη μάσκα θα πέθαινε η ύπαρξή του.

Και δεν το άντεχε.

Και δεν ξαναβούτηξε ποτέ στα καταπράσινα νερά της."

Για τον μύθο που μας λέτε άλλον μύθο θα σας πω:

"Ζούσε κάποτε ένα παλικάρι που αγάπησε πολύ μια κοπέλα.

Την έκανε γυναίκα του και την έβαλε ψηλά σε ένα θρόνο.

Της έχτισε το καλύτερο παλάτι και σκότωνε γύρω της όλους τους δράκους για να τη φυλάει.

Και της αγόραζε τα καλύτερα που υπήρχαν. 

Πανάκριβα αντικείμενα και διαμαντικά και μαλάματα και την στόλιζε.

Το πιο ακριβό από όλα ήταν η καρδιά του που της είχε χαρίσει σε ένα κουτάκι να τη φυλάει κατάδική της.

Μα η κοπέλα δεν είχε να του χαρίσει τίποτα. 

Και αισθανόταν μικρή κι ασήμαντη μπροστά του.

Κι όλο μαράζωνε κι έκλαιγε κρυφά.

-Τι έχεις αγάπη μου, τη ρωτούσε εκείνος γεμάτη ανησυχία.

-Τίποτε, του απαντούσε εκείνη, είναι από την πολλή ευτυχία.

Μόνο τον αληθινό εαυτό της είχε για να του χαρίσει.

Όπως κι αν ήταν αυτός.

Εκείνος ήταν έτοιμος να τον δεχτεί με μεγάλη χαρά.

Όμως η κοπέλα δεν είχε τη δύναμη να το κάνει.

Δεν μπορούσε να ξεγυμνώσει τον εαυτό της και να δείξει πόσο μικρός ήταν.

Κι ήταν κρίμα γιατί αν το έκανε, θα θέριευε με την αγάπη και την συμπαράσταση του παλικαριού.

Κι έτσι κράτησε τον εαυτό της κρυφό, μόνο για εκείνη. 

Μα ο καιρός περνούσε και ολοένα πάγωνε απέναντί του.
Δεν άντεχε να της θυμίζει με το πολύ της παρουσίας του το λίγο της.

Αυτό που δεν τόλμησε ποτέ να παραδεχτεί και που φρόντιζε τόσο καλά να κρύβει.

Και η ντροπή μετατράπηκε σιγά σιγά σε μαχαίρι.

Σε μια αδύναμη στιγμή του παλικαριού, βρήκε ευκαιρία να το υψώσει με όλο το μεγαλείο της μικρότητάς της και να το στρέψει ίσα στην καρδιά του.

Μα, όταν άνοιξε το κουτάκι, ανακάλυψε ότι η καρδιά είχε χαθεί για πάντα.

Μαζί με το παλικάρι."

Υπάρχει κι ένας τρίτος μύθος, αλλά ο Μάνος, εδώ και καιρό μας έχει φύγει πολύ μακριά και δεν σφύριξε ακόμα τη δική του μελωδία.

Κάποιοι λένε ότι ακόμα δεν γράφτηκαν ούτε οι στίχοι του...

Οι παραμυθένιες εικόνες από τον: Silvano Braido.

Η αναφορά στον Μάνο, από αποσπάσματα όσων έχει πει ο Μάνος Χατζιδάκης και στη μελοποίηση του τραγουδιού Μύθος σε στίχους Θρασύβουλου Σταύρου.

 Το κοινό γνώρισμα των δύο Μύθων που δεν περιλαμβάνονται σε καμιά δισκογραφία, είναι ότι δύο άνθρωποι καλέστηκαν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και όσα εμπόδια τους έστησε για να έχουν αυτό που τόσο ήθελαν και δεν τα κατάφεραν. 
Άγγιξαν την υπέρβαση και δεν την γεύτηκαν.
Μη με ρωτήσετε πώς συμβιβάστηκαν με αυτό που έκαναν και πώς συνέχισαν να πορεύονται.
Οι καθρέφτες και οι ψυχολογικές "ευγενείς απωθήσεις" είναι άλλο κεφάλαιο των μύθων.