Ημιμύθι

Και καθώς μια αστραπή έσχιζε πέρα στον ορίζοντα τον φουρτουνιασμένο ουρανό, χτύπησε κάτω το πόδι της με δύναμη, τόσο που ακούστηκε σαν τη μακρινή βροντή που δεν έφτασε ποτέ στα αυτιά τους.

-Δε θέλω να επιστρέψω!
-Μα, έλα τώρα μην κάνεις σαν παιδί, κοτζάμ βασιλοπούλα.
-Δε μου αρέσει το παλάτι, θα μείνω εδώ.
-Εδώ έξω, κάτω από τα δέντρα;
-Ναι, για πάντα!
-Μα, γιατί; Τι έχει το παλάτι;
-Μυρίζει μούχλα.
-Τι μούχλα, που από το πρωί μέχρι το βράδυ το καθαρίζουν οι 19 υπηρέτες και οι 62 υπηρέτριες;
-Μυρίζει κλεισούρα.
-Τι κλεισούρα που συνέχεια αφήνουμε ανοιχτά τα παράθυρα που χάλασε το κλιματιστικό;

-Δεν μου αρέσει η ζωή εκεί μέσα πια.
-Μα, ξέρεις πόσοι ζηλεύουν τη ζωή σου, με τα όλα σου;
-Δεν είναι δική μου ζωή αυτή, δεν τη διάλεξα εγώ.
-Μα, τι λες; Εσύ δεν συμφωνούσες σε όλα όσα έγιναν; Εσένα δε σε ρωτούσε πρώτη, πάνω από όλους, ο Πολυχρονεμένος μας;
-Όχι, δεν ήμουν εγώ που συμφωνούσα!
-Και ποιος ήταν;
-Η ανάγκη. Αλλά τώρα πείσμωσα, κουράστηκα να την ακούω κι αυτήν και σας. Δε θέλω κανέναν πια. Μόνο αυτά τα δέντρα. Άντε, ίσως και κανέναν βάτραχο...
-Έλα στα συγκαλά σου κυρά μου και πλησιάζει ο χειμώνας.

-Μη μου το θυμίζεις, όσο το σκέφτομαι, με αρπάζει μια ανείπωτη μελαγχολία για όσα θα φέρει μαζί του...
-Και πού ξέρεις τι θα φέρει;
-Τα ίδια και χειρότερα με πέρυσι και πριν από πέρυσι και πιο-πιο πριν από πέρυσι.

-Καλά, σ' αφήνω εδώ μερικές μέρες ακόμα να συνηθίσεις την ιδέα της επιστροφής. Εξ άλλου, ξέρεις κι εσύ η ίδια πως αν δεν επιστρέψεις με τη θέλησή σου, θα στείλει ο πατέρας σου τους στρατιώτες του να σε μαζέψουν με το ζόρι.
-Το ξέρω, άσε με, φύγε! Λίγες μέρες ακόμα... κάτι είναι κι αυτό... ως τότε μπορεί και να...

Η βροχή πλησίαζε. Η κυρία της αυλής έφυγε βιαστικά για να μη γίνει μούσκεμα. Της έπαιρνε δυο ώρες να ετοιμάσει την κόμμωσή της, δεν ήταν για να την εκθέτει σε τέτοια φαινόμενα.
Η βασιλοπούλα έμεινε μόνη κάτω από τα δέντρα με τη βροχή και τους επικίνδυνους κεραυνούς να πλησιάζουν όλο και πιο κοντά...







Εικόνες: Margaret Macdonald Mackintosh

Νεφέλωμα NGC 650/651

 Μπορείς να μεθύσεις άραγε, επειδή ένας αρχιμάστορας αρπάζει μια ελπίδα με τη μορφή τρέλας στο πρόσωπο ενός κοριτσιού, που πιστεύει σ' αυτόν όσο τίποτα και αποφασίζει, ως καταξιωμένος αρχιτέκτονας, να χτίσει "κάστρα στον αέρα";

Κι αν ναι, αυτό είναι ανάγκη ή αποτέλεσμα; Το μέσον ή ο σκοπός;
Κι αυτή η μέθη ή το ταξίδι στη χώρα της φαντασίας όπου όλα είναι δυνατά, όπου η πραγματικότητα χάνει την υλική της υπόσταση και γίνεται μια ρέουσα αχνώδης περιπέτεια του νου, σε τι αποσκοπεί;

Τι καλύπτει ή τι προσπαθεί να εκφράσει, αυτό το πουπουλένιο σύννεφο που σε τυλίγει και σε βάζει μέσα του έτοιμο να σε σεργιανίσει ως όπου τολμάς και αντέχεις να φτάσεις;
Ποιο το κινητρο;


Άλλοι μεθάνε κάνοντας χρήση ουσιών, άλλοι διαβάζοντας...

Θερινό Ενοικιοστάσιο

Sarah Deremer

Μη με ψάξεις
στην οδό Χάους
που με άφησες.
Μετακόμισα

στην οδό Μεταμόρφωσης.
Στο σπίτι με τα
ολάνοιχτα μεγάλα παράθυρα
και τις πολλές πόρτες.

Τόσες πολλές
που καμιά φορά
καθώς τις εξερευνώ
με χάνω ολότελα.

Έξι Σπόροι

Anna Pinskaya

Διάφανοι λαμπυρίζοντες καρποί
κόκκινος Πειρασμός
Αίμα η γεύση τους
γλυκιά και στυφή
Ο Πλούτος του ροδιού
φιλοξενία του Άδη

Για να ξεφύγεις
θεϊκή Χάρη
Ή το χέρι του Ορφέα
που τολμά να φτάσει
Να παλαίψει στο βυθό σου
τη Νέκρωση

The Color of Pomegranates (Sayat Nova, 1969)

Δύο οι δρόμοι
Ύψωση ή Έλξη
Αρκεί να μην κοιτάς πίσω
να Εμπιστεύεσαι
Να οδηγεί το αγίνωτο
το μη κατακτημένο

Παραμιλητά του ίδιου ασθενή του θαλάμου 62

Michelino Iorizzo

-Αλλά αν θες να τα πάρουμε με τη σειρά...
-Δε θέλω να τα πάρουμε με τη σειρά, θέλω να με βάλεις σε ένα πολύχρωμο αερόστατο και να δούμε από ψηλά τα τετραγωνισμένα χωράφια του καλοκαιριού, μπορείς;
-Αν με αφήσεις...
-Σε αφήνω, οδήγα...

Και ξεκινήσαμε.
Άτσαλα και βιαστικά, δε λέω κι ούτε που έμοιαζε καν με απογείωση. Εγώ να αφήνω να χύνεται μαυρίλα και να μουτζουρώνω τον κόσμο κι εσύ να προσπαθείς να τον καθαρίσεις και να τη μαζέψεις με τους κλισέ τρόπους που πίστευες ότι πιάνουν. Και να σκέφτομαι μέσα μου, αχ, δεν μπορεί, τζάμπα με ξεσήκωσε...
Και μετά, ίσως από την επιμονή της μαυρίλας, ίσως γιατί σα να κατάλαβες ότι δε φτουράνε μπροστά της τα 'δοκιμασμένα' τερτίπια των αντι-λόγων, άνοιξες το τεράστιο κατακόκκινο αερόστατο που 'χε το σχήμα της καρδιάς σου και με έβαλες μέσα. Και κάπου εκεί ήταν που αρχίσαμε να πετάμε. Κι ούτε που χρειάστηκε να πάμε και πολύ μακριά. Μέχρι τα βρεγμένα δέντρα του κήπου κι ας σκόνταψες σε μια γυψοσανίδα για λίγο (ούτε καν που το πήρα χαμπάρι, θεωρώντας τη μέρος του τοπίου!).

Hugo Urlacher

Και δε με πείραξε που το αερόστατο δεν ήταν πολύχρωμο αλλά μονόχρωμο με ένα τόσο βαθύ κόκκινο. Ούτε που, αντί για τα θερισμένα καλοκαιρινά χωράφια με τις χρυσαφένιες μπάλες χόρτου, είδαμε την αρχή του φθινοπώρου. Τέτοια ταξίδια κρύβουν πάντα μέσα τους μικρά θαύματα, όπως και η ικανότητα να ταξιδεύεις, που έχει κρυμμένη μέσα της περισσότερη αξία από το ταξιδιωτικό μέσο και τον τελικό προορισμό.

Κι έτσι που οδηγούσες και πήγαινες μπροστά, πέρασε μια αστραπή απ΄τις σκέψεις μου: Ένα κλικ είναι όλα! Ένας διακόπτης στο μυαλό μου. Τον γυρίζω και αλλάζω διάθεση και οπτική, αμέσως εδώ και τώρα, χωρίς ούτε μία επιπλέον σκέψη. Ένα μόνο κλικ! Κι ήξερα πως μπορούσα να το κάνω εκείνη τη στιγμή. Αλλά δε θέλησα. Κάτι μέσα μου με σταμάτησε, λες κι η μαυρίλα δεν είχε απλώσει ακόμα όλα τα δώρα που έκρυβε πίσω της και ένα τέτοιο βιαστικό άλμα θα τα κατάστρεφε.
Κι αφού όλο αυτό το μαύρο που έσερνα μαζί μου μπορούσε να αλλάξει τόσο απλά, έχασε τη βαρύτητά του και πετούσε κι αυτό μαζί μας ανακατεμμένο με τα μαύρα σύννεφα του κήπου σου.

Michelino Iorizzo

Και μετά, όταν έφυγες, πίσω από το διάφανο μπλε βάζο που μου ΄κλεβε συνεχώς το βλέμμα, καθώς λαμπύριζε κόντρα στο φως, άρχισε να μου μιλά η λευκή κουρτίνα μου που σειόταν από το πρωινό δροσερό αεράκι.
-Πότε είναι και πότε παύει να είναι φτερό, ένα φτερό στον άνεμο; με ρωτούσε με κάθε κίνησή της καθώς ελαφροανέμιζε κι αυτή σαν φτερό.
-Αν το πάρει ένα πουλί για να φτιάξει τη φωλιά του, συνεχίζει να είναι φτερό; Ή μήπως πια λογίζεται και το ίδιο φωλιά;
-Κι αν το κατάλευκο φτερό πέσει σε έναν λάκκο με λάσπη και λασπωθεί ολόκληρο, θα συνεχίσει να ΄ναι φτερό, αφού έχει χάσει τις ιδιότητες του φτερού και τη δυνατότητα να πετάει στον άνεμο; Και το κυριότερο! Θα μπορεί πια να αισθάνεται φτερό;
-Κι αν σκαλώσει στα κλαδιά ενός δέντρου και το κοροϊδεύουν τα φύλλα που δεν είναι πράσινο σαν κι αυτά, θα θέλει να αισθάνεται φτερό ή θα ντρέπεται γι αυτό το παράταιρο άγχρωμο άσπρο που είναι;

Τέτοια λέγαμε με την κουρτίνα, χαμένοι σε διάφορες σκέψεις.
Και μαζί με την κουρτίνα και το μπλε βάζο, πήρα να μετρώ και τα υπόλοιπα που έχω και μου βγήκαν πάρα πολλά. Κι είπα, αφού έχω ήδη τόσα να σταματήσω να ανησυχώ γι αυτά που λείπουν.

Κι όπως διασώθηκε και δεν έσπασε το πεσμένο αγαλματάκι του Μότσαρτ που το 'βαλα σα σημάδι, έτσι είπα πως θα διασωθώ κι εγώ. Και τελικά, μια και επιζήσαμε κι οι δυο, άλλαξα προσανατολισμό στο κρεβάτι μου για να μπορώ να βλέπω το αυθεντικό μπλε και το πράσινο, άναψα πορτοκαλί φώτα και κεριά και με ένα απρόσμενο σκίρτημα ξαναρχής του έρωτα τελείωσε η πρώτη μέρα των διακοπών μου μέσα στο σπίτι...

Ειρηνικοί Πολεμιστές

Τηλεόραση δεν έχω κι όσους αγώνες παρακολούθησα ήταν από σπόντα.

Έτσι, τη Δευτέρα το μεσημέρι, χωρίς να ξέρω τίποτα για το πρόγραμμα των Ολυμπιακών αγώνων, είδα τυχαία στο γιουτιουμπ την ταινία "Ο δρόμος του ειρηνικού πολεμιστή" με πρωταγωνιστή έναν αθλητή στο αγώνισμα των κρίκων.

Δεν ξέρω τι ώρα έγιναν οι αγώνες, αλλά καθόλου απίθανο να έγιναν την ώρα που έβλεπα την ταινία.
Το ίδιο βράδυ έμαθα ότι ο Λευτέρης Πετρούνιας κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους κρίκους.

Ε, και;
Ε, τίποτα!
Μια απλή σύμπτωση χωρίς κανένα συμπέρασμα, αλλά μια ωραία αφορμή για να αναφερθώ στην ταινία - μάλλον ατυχή τηλεοπτική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Dan Millman και χρειάζονται πολλά περισσότερα από άσπρα μαλλιά για να μας πείσει κάποιος στο ρόλο του σοφού.

Λόγω της νίκης του αθλητή μας, λοιπόν, η εν λόγω ταινία έγινε επίκαιρη και οι συγκυρίες μού δίνουν την ευκαιρία να σταθώ σε ένα στιγμιότυπο προς το τέλος της:


"Η Ζωή έχει μόνο τρεις κανόνες: Το Παράδοξο, το Χιούμορ και την Αλλαγή." 



Περισσότερες πληροφορίες και αναλύσεις θα βρείτε στην ταινία εδώ, ή στο βιβλίο εδώ.




Y.Γ.
Κι αν κάποιοι από εμάς φτάνουν στο μηδέν, δεν είναι γιατί απαξιώνουμε την ίδια τη ζωή, αλλά τον τρόπο που μας έμαθαν να τη ζούμε και δεν μας έφτασε αυτό το λίγο...

Παραμιλητό ασθενή στον θάλαμο 62

Πρόσεξε μη σε σκοτώσει
και σένα η ανυπαρξία μου,
σε προειδοποίησα.

Μα εσύ δεν μ΄ άκουσες
-χρόνια δωρητής χαμόγελων-
νόμιζες κρατούσες ασπίδα.

Μόνο όταν έπιασες το κρύο μου χέρι
κατάλαβες, μα ήταν αργά πια.
Ο θάνατος μας σώριασε,
νικητής, και τους δύο.

'Ανθρωποι Αταξίδευτοι

Σκεφτόμουν να γράψω κάτι για ορισμένους ανθρώπους που συνηθίζουν να θεωρούν την άποψή τους ως τη μόνη σωστή και πρέπουσα, από τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα.

Λες και κάποιος άλλος δεν μπορεί να έχει διαφορετική άποψη από τη δική τους κι αν έχει, χαρακτηρίζεται το λιγότερο ηλίθιος, χαζός, βλαμένος (έως και ψεύτης)... λες και είναι οι μόνοι κάτοχοι του σωστού και του τι πρέπει να γίνεται ή πώς πρέπει να γίνεται και η άποψή τους αποτελεί, λίγο-πολύ, θέσφατο!

Και δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αυτό που προβάλουν ως το μόνο σωστό βασίζεται στα προσωπικά τους βιώματα και αποκλειστικά και μόνο στην ατομική τους άποψη για τον κόσμο κι ότι οι άλλοι άνθρωποι έχουν διαφορετικό τρόπο να βλέπουν και να αντιμετωπίζουν τα όσα συμβαίνουν.

'Άνθρωποι αταξίδευτοι', έτσι τους σκέφτομαι. Που δεν έχουν ταξιδέψει στις διαφορετικές εμπειρίες και στους ατέλειωτους τρόπους που μπορεί να αντιμετωπίζεται η ζωή και ο κόσμος. Που δεν μπορούν να δεχτούν (ούτε καν να ανεχτούν χωρίς άσχημες αντιδράσεις) την διαφορετικότητα στην σκέψη και στους τρόπους που ενεργούν και αντιδρούν οι άλλοι.

Κι ύστερα βρήκα στο ιστολόγιο της Laeta ένα απόσπασμα του Ekchart Tolle για τη γκρίνια που εξηγεί πόσο κλεισμένοι είναι στον υποκειμενισμό και στο Εγώ τους και με κάλυψε πλήρως:


"Μερικά Εγώ, που ίσως δεν έχουν και πολλά άλλα με τα οποία να ταυτιστούν, επιβιώνουν εύκολα μόνο και μόνο με την γκρίνια. Όταν είσαι στη λαβή ενός τέτοιου Εγώ, η γκρίνια, ιδιαίτερα σε σχέση με άλλους ανθρώπους, είναι καθ’ έξιν και, φυσικά, μη συνειδητή, πράγμα που σημαίνει ότι δεν γνωρίζεις τι κάνεις. 
Η απόδοση αρνητικών ετικετών σε ανθρώπους, είτε κατάμουτρα ή, συνηθέστερα, όταν μιλάς γι’αυτούς σε άλλους ή ακόμα και όταν τους σκέφτεσαι, είναι συχνά μέρος αυτού του προτύπου. Οι υβριστικοί χαρακτηρισμοί είναι η πιο άξεστη μορφή απόδοσης ετικετών και της ανάγκης του Εγώ να έχει δίκιο και να θριαμβεύει πάνω στους άλλους: «μαλάκας, κάθαρμα, σκρόφα» - όλα τελεσίδικες ετυμηγορίες που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν...

Η αγανάκτηση είναι το συναίσθημα που συνοδεύει την γκρίνια και τη νοητική απόδοση ετικετών στους ανθρώπους και προσθέτει ακόμα μεγαλύτερη ενέργεια στο Εγώ. Αγανάκτηση σημαίνει να αισθάνεσαι χολωμένος, τσατισμένος, θιγμένος ή προσβεβλημένος. Νιώθεις αγανάκτηση για την απληστία των άλλων ανθρώπων, για την ανεντιμότητά τους, την έλλειψη ακεραιότητας, γι αυτό που κάνουν, για ό,τι έκαναν στο παρελθόν, γι’αυτό που είπαν, γι’αυτό που αμέλησαν να κάνουν, γι’αυτό που έπρεπε ή δεν έπρεπε να κάνουν.

Το Εγώ λατρεύει την αγανάκτηση. Αντί να παραβλέπεις την έλλειψη συνειδητότητας στους άλλους, την κάνεις ταυτότητά τους. Ποιος το κάνει αυτό; Η έλλειψη συνειδητότητας σ’εσένα, το Εγώ. Μερικές φορές το «ελάττωμα» που αντιλαμβάνεσαι σε κάποιον άλλο δεν υπάρχει καν. Είναι μια ολοκληρωτική παρερμηνεία, μια προβολή από ένα νου εκπαιδευμένο να βλέπει εχθρούς και να βγάζει τον εαυτό του ανώτερο ή δικαιωμένο. Άλλες φορές το ελάττωμα μπορεί να υπάρχει, αλλά, όταν εστιάζεις πάνω του την προσοχή σου, μερικές φορές αποκλείοντας οτιδήποτε άλλο, το ενισχύεις. Κι αυτό στο οποίο αντιδράς όταν το βλέπεις σε κάποιον άλλο το ισχυροποιείς στον εαυτό σου."

Ekchart Tolle - από το βιβλίο "Για μια νέα ζωή"

Ονειρογραφήματα

Ήταν στον ορίζοντα.
Κι ένα τεράστιο αόρατο πινέλο βουτούσε στη θάλασσα για να βραχεί και μετά στριβόταν στο στρογγυλό κροκί του ήλιου για να γεμίσει χρώμα και να γράψει...


Κι ύστερα, κάτι με τετράδια και κάποιες άλλες παρόμοιες ποιητικές εκφράσεις που προβάλονταν εκεί μπροστά μου στον ορίζοντα και γω να απορώ για το πόσο εύκολα κι αβίαστα ερχόταν η ροή τους, μέχρι που κατάλαβα ότι ήταν στο όνειρό μου.



Κι αφού το χάλασε αυτή η ορμή συνειδητότητας, έτρεξαν όλα να εξαφανιστούν άρον άρον και να αφήσουν μόνο αυτό το γοβάκι μνήμης πίσω τους.