
Ήταν στον ορίζοντα.
Κι ένα τεράστιο αόρατο πινέλο βουτούσε στη θάλασσα για να βραχεί και μετά στριβόταν στο στρογγυλό κροκί του ήλιου για να γεμίσει χρώμα και να γράψει...

Κι αφού το χάλασε αυτή η ορμή συνειδητότητας, έτρεξαν όλα να εξαφανιστούν άρον άρον και να αφήσουν μόνο αυτό το γοβάκι μνήμης πίσω τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου