Ημιμύθι

Και καθώς μια αστραπή έσχιζε πέρα στον ορίζοντα τον φουρτουνιασμένο ουρανό, χτύπησε κάτω το πόδι της με δύναμη, τόσο που ακούστηκε σαν τη μακρινή βροντή που δεν έφτασε ποτέ στα αυτιά τους.

-Δε θέλω να επιστρέψω!
-Μα, έλα τώρα μην κάνεις σαν παιδί, κοτζάμ βασιλοπούλα.
-Δε μου αρέσει το παλάτι, θα μείνω εδώ.
-Εδώ έξω, κάτω από τα δέντρα;
-Ναι, για πάντα!
-Μα, γιατί; Τι έχει το παλάτι;
-Μυρίζει μούχλα.
-Τι μούχλα, που από το πρωί μέχρι το βράδυ το καθαρίζουν οι 19 υπηρέτες και οι 62 υπηρέτριες;
-Μυρίζει κλεισούρα.
-Τι κλεισούρα που συνέχεια αφήνουμε ανοιχτά τα παράθυρα που χάλασε το κλιματιστικό;

-Δεν μου αρέσει η ζωή εκεί μέσα πια.
-Μα, ξέρεις πόσοι ζηλεύουν τη ζωή σου, με τα όλα σου;
-Δεν είναι δική μου ζωή αυτή, δεν τη διάλεξα εγώ.
-Μα, τι λες; Εσύ δεν συμφωνούσες σε όλα όσα έγιναν; Εσένα δε σε ρωτούσε πρώτη, πάνω από όλους, ο Πολυχρονεμένος μας;
-Όχι, δεν ήμουν εγώ που συμφωνούσα!
-Και ποιος ήταν;
-Η ανάγκη. Αλλά τώρα πείσμωσα, κουράστηκα να την ακούω κι αυτήν και σας. Δε θέλω κανέναν πια. Μόνο αυτά τα δέντρα. Άντε, ίσως και κανέναν βάτραχο...
-Έλα στα συγκαλά σου κυρά μου και πλησιάζει ο χειμώνας.

-Μη μου το θυμίζεις, όσο το σκέφτομαι, με αρπάζει μια ανείπωτη μελαγχολία για όσα θα φέρει μαζί του...
-Και πού ξέρεις τι θα φέρει;
-Τα ίδια και χειρότερα με πέρυσι και πριν από πέρυσι και πιο-πιο πριν από πέρυσι.

-Καλά, σ' αφήνω εδώ μερικές μέρες ακόμα να συνηθίσεις την ιδέα της επιστροφής. Εξ άλλου, ξέρεις κι εσύ η ίδια πως αν δεν επιστρέψεις με τη θέλησή σου, θα στείλει ο πατέρας σου τους στρατιώτες του να σε μαζέψουν με το ζόρι.
-Το ξέρω, άσε με, φύγε! Λίγες μέρες ακόμα... κάτι είναι κι αυτό... ως τότε μπορεί και να...

Η βροχή πλησίαζε. Η κυρία της αυλής έφυγε βιαστικά για να μη γίνει μούσκεμα. Της έπαιρνε δυο ώρες να ετοιμάσει την κόμμωσή της, δεν ήταν για να την εκθέτει σε τέτοια φαινόμενα.
Η βασιλοπούλα έμεινε μόνη κάτω από τα δέντρα με τη βροχή και τους επικίνδυνους κεραυνούς να πλησιάζουν όλο και πιο κοντά...







Εικόνες: Margaret Macdonald Mackintosh