Καφεδοφιλοσοφίες

Ήμουν πολύ νέα ακόμα όταν κοιτούσα κάτι φριχτά σχέδια ενός υφάσματος.
Σκεφτόμουν ότι είναι απαίσιο και κακόγουστο.
Και μετά σκέφτηκα ότι αυτό το ύφασμα κυκλοφορεί γιατί κάποιοι το αγοράζουν.
Γιατί για κάποιους είναι ωραίο, όσο απίθανο κι αν μου φαίνεται.

Κι έτσι κάπως, άρχισα να βάζω νερό στο κρασί της απολυτότητας του γούστου μου και της άποψής μου για το τι είναι ωραίο ή όχι.

Κάτι που μου αρέσει εμένα, μπορεί να μην αρέσει σε άλλους.
Και κάτι που αρέσει σε άλλους μπορεί να φαίνεται αποκρουστικότατο σε εμένα.
Γιατί έτσι είναι. Χωρίς σωστό και λάθος.

Οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί, με διαφορετική ουρά ζωής και βιωμάτων πίσω μας (και μπροστά μας) και αυτά είναι φυσιολογικά.
Και κάτι σχόλια, αχ κοίτα τι φοράει, τι χάλι είναι αυτό κ.λπ. δεν υπήρχαν ούτε καν σαν σκέψεις μέσα μου. Απλώς υπήρχαν γούστα που ταίριαζαν με το δικό μου λιγότερο ή περισσότερο, ή καθόλου.

Κι αν κάτι μου έκανε εντύπωση προσπαθούσα να μπω στην ιδιοσυγκρασία του άλλου ατόμου και να υποθέσω τα κριτήρια που το έκαναν να επιλέξει ως αρεστό κάτι τέτοιο (πολλές φορές δεν είναι μόνο το αρεστό, αλλά και η πρόκληση, η ανάγκη για το ξεχωριστό, η διαφοροποίηση κ.α.).

Και φτάνουμε στις κούπες που αγόρασα.
Ήθελα δυο μεγάλες για να χωράνε μπόλικο καφέ μέσα. Κι ήταν οι τελευταίες στο κατάστημα.
Η μία μου άρεσε πολύ σαν σχέδιο. Η άλλη καθόλου. Όμως τις πήρα και τις δύο.

Κάθε φορά που πήγαινα να κάνω καφέ απέφευγα την 'άσχημη' και προτιμούσα πάντα την 'όμορφη'.
Και μετά μπήκε ο μηχανισμός της σκέψης κόντρα στη μηχανικότητα.
-Για έλα εδώ, μου είπα, γιατί δε σου αρέσει;
-Γιατί τα σχεδιά της είναι πιο χοντροκομμένα, κ.λπ. κ.λπ.
-Και γιατί να μη σου αρέσουν αυτά τα σχέδια;
Για δες τα λίγο αλλιώς, σα να σου αρέσουν, μπλα, μπλα...

Πες, πες, πες... τελικά πέτυχε η αυτοπλύση εγκεφάλου και τώρα η 'άσχημη' μου αρέσει περισσότερο από την 'όμορφη' που μου παραφαίνεται πλουμιστή και ήρθε η σειρά της να την αποφεύγω, μηχανικά πια.

Να, λοιπόν που και η υποκειμενικότητα του γούστου είναι αρκετά ρευστή.
Κι όχι μόνο αυτή, αλλά και γενικότερα η υποκειμενικότητα ακόμη και της γνώμης ή των ιδεών μας μπορεί να διαφοροποιηθεί μπροστά σε μια αποδεκτή και ισχυρή πλύση εγκεφάλου (τονίζω το αποδεκτή).

Να μην πιάσω το θέμα της "αυθεντίας", του "γνώστη", της "ανωτερότητας", της "μόδας"  ή άλλους τρόπους που χρησιμοποιούνται για να δημιουργηθούν παράθυρα αποδοχής (στιλ Δούρειου Ίππου) στο μυαλό μας, ώστε Κάποιοι νας μας υποβάλλουν και να μας επιβάλλουν αλλότριες ιδέες και γνώμες.


Ας το αφήσω ως ένα απλό παράδειγμα μιας κούπας καφέ, που με λίγη εύπειστη προσπάθεια τα αρχικά χοντροκομμένα της σχέδια απέκτησαν τελική μοντέρνα μινιμαλιστική και αποδεκτή  ο-μορφή.

Εικόνες: Kira Panina

 

Ανα-Μετρήσεις

Oleg Oprisco

Ευτυχώς που κάποιοι μας μετρούν λάθος

κι έτσι μας δίνουν τη δυνατότητα

να τους μετρήσουμε εμείς σωστά.

Πανσυμπτώσεις

La Maison - René Magritte

Πρώτα έμενε Εκείνη μόνη της στο ακριβώς απέναντι διαμέρισμα που είχε πρόσφατα αγοράσει και μετά ήρθε κι Εκείνος να μείνουν μαζί.
Τα ηχηρά γέλια της, αναστάτωναν συχνά την ησυχία του μικρού ακάλυπτου που μας χώριζε. Χειμώνα-καλοκαίρι, καθότι μανιακοί καπνιστές και οι δύο, άφηναν συχνά την μπαλκονόπορτά τους ανοιχτή και μαζί με τον καπνό, ξεγλιστρούσε έξω και το κελάρυσμά της.


Είχε νικήσει η τοπική ομάδα της πόλης κι όλοι μαζεύονταν στον Λευκό Πύργο για να το γιορτάσουν.
Καθώς βρισκόμουν στην περιοχή, κατηφόρισα τη Δαγκλή με κατεύθυνση τον Λευκό Πύργο, για να δω από περιέργεια, τι στο καλό κάνουν όσοι μαζεύονται εκεί.
Ένα τεράστιο κοκκινωπό φεγγάρι με περίμενε στην απλωσιά του ουρανού της πλατείας της ΧΑΝΘ που έσκασε σαν έκρηξη στα μάτια και στο μυαλό μου.

Catrin Welz-Stein

Οι σκέψεις μου, ανάμεσα σε άλλα, δεν θυμάμαι πώς, ταύτισαν το μάτωμα του Φεγγαριού με τα συχνά γέλια Εκείνης και τα μετέτρεψαν σε στίχους. Κοιτούσα τους τρελαμένους οπαδούς να ουρλιάζουν συνθήματα, να τραγουδούν, να χορεύουν, να σκαρφαλώνουν σε πινακίδες και φανοστάτες που δεν άντεχαν το βάρος τόσων ατόμων μαζί, και άλλα τόσα διάφορα, κρατώντας στο μυαλό μου ένα ρουμπίνι από άλλους κόσμους.



Αργότερα, γνωριστήκαμε καλύτερα με Εκείνην κι Εκείνον.
Τα πικρά δηκτικά σχόλια για συζύγους σε μορφή αστεϊσμού και πειράγματος που έκαναν ο ένας στον άλλον, μόνο καλό σημάδι δεν ήταν.
Μετά έφυγα από εκείνο το σπίτι, άλλαξα γειτονιά, δεν ήξερα τι απέγιναν.
Συνάντησα μια μέρα τυχαία Εκείνη στον δρόμο.
Χωρίσαμε, μου 'πε. Κανένας τους πια δεν έμενε στο παλιό σπίτι, έψαχνε να το πουλήσει.

Rafal Olbinski

Χθες, ημέρα της Υπερπανσελήνου (κάτι συμπτώσεις), συνάντησα τυχαία πρώτα Εκείνον στον δρόμο.
Δεν τον αναγνώρισα. Το πρόσωπό του οικείο σαν φυσιογνωμία, αλλά δεν θυμόμουν από πού και πώς τον ήξερα. Κρατούσε έναν σκύλο, Με κοίταξε ελάχιστα παραπάνω, τον κοίταξα ελάχιστα παραπάνω, αλλά ούτε εκείνος, ούτε εγώ είπαμε κάτι. Ίσως να έσπαγε κι εκείνος το μυαλο του από πού με ξέρει.

Και καθώς τον προσπέρασα και προσπαθούσα να θυμηθώ τι και πώς, να 'σου κι Εκείνη λίγα μόλις μέτρα πιο πίσω με ακόμη έναν σκύλο.
Μου χαμογέλασε, μιλήσαμε στα γρήγορα... -Μένεις εδώ, στην περιοχή; -Ναι, -Εσύ, -Όχι... βιαζόμουν, δεν είπαμε και πολλά ...και συνέχισε την ανηφόρα πίσω από Εκείνον.

Ίσως να τα ξαναβρήκαν, μετά από τόσα χρόνια, ίσως κάτι άλλο...
Ποιος να ξέρει;
Η Πανσέληνος σίγουρα.
Εγώ ίσως το μάθω στην επόμενη σύμπτωση.

1-0 = Καφετιέρα-Κυκλοδίωκτον

Troy Brooks

Σήμερα το πρωί, με περίμεναν, πάλι, δύο από τα ...μυστήρια του σύμπαντος.

Μυστήριο ένα: Ζάχαρη-Καφές = 0-1
Ο καφές χωρίς καθόλου ζάχαρη φαίνεται λιγότερο πικρός από τον καφέ με λίγη ζάχαρη (για όποιον έχει συνηθισει να τον πίνει γλυκό).

Μυστήριο δύο: Μηχανικότητα-Λογική = 1-0
Άμα ξεχνάμε τους νόμους ζεστού-κρύου, διαστολής-συστολής και η τάχα μηχανική νοικοκυροσύνη να ξεπλύνουμε αμέσως τη γυάλινη καφετιέρα, ξεπερνά τη λογική και τα μαθήματα φυσικής, η καφετιέρα ραγίζει.




Θα με ρωτήσετε και γιατί αυτά να αποτελούν μυστήρια και μάλιστα του σύμπαντος;
Και θα απαντήσω και γιατί να θεωρούνται δεδομένα;
Μόνο και μόνο επειδή τα έχουμε συνηθίσει;

Migle Kosinskaite

Καμιά φορά βλέπω το ανθρώπινο σχήμα ή κάποια ζώα και σκέφτομαι πόσο ατσούμπαλα και περίεργα όντα είμαστε (τουλάχιστον εξωτερικά) κι ότι δεν το καταλαβαίνουμε, μόνο και μόνο επειδή μάθαμε να το θεωρούμε ως 'φυσιολογικό' από τη στιγμή της γέννησής μας.


Ίσως να φταίνε και τα πολλά βίντεο με ...δεινόσαυρους που αναγκάζομαι να βλέπω τώρα τελευταία, ίσως και η πίκρα για τη ραγισμένη καφετιέρα... μη δίνετε σημασία...

Αδιέξοδες Συναθροίσεις

 


-Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα...
είπε Εκείνος.

-Μπλε, μπλε, μπλε, μπλε, μπλε, μπλε, μπλε...
είπε Εκείνη.

-Είμαι τόσο σίγουρος γι' αυτό, όσο ένα κι ένα κάνουν δύο! 
δήλωσε απόλυτα Εκείνος.

-Σε ποιο ακριβώς υποσύνολο της πραγματικότητας αναφέρεσαι;
ζήτησε διευκρινήσεις Εκείνη, καθώς έπινε έναν δροσερό φρεσκοστυμμένο χυμό από δύο πορτοκάλια.

Μασουλήματα Σκέψης

Καθώς ετοίμαζα σήμερα το πρωινομεσημεριανό μου, σκεφτόμουν διάφορα. Απ' αυτά τα διάφορα, τις αναλύσεις και τους συνειρμούς, μου βγήκαν τα παρακάτω επιστεγάσματα συμπερασμάτων:

Οι Πραγματιστές αλλάζουν τον κόσμο

αλλά οι Ονειροπόλοι τους δείχνουν τον δρόμο.

Μην υποτιμάς τα χαμηλότερα σκαλοπάτια.

Αν δεν υπήρχαν αυτά, δε θα υπήρχαν ούτε τα ψηλότερα.

Σε ένα εξ ορισμού Αρμονικό Σύνολο,

η αλλαγή της βελτίωσης εκλαμβάνεται ως δυσαρμονία.

Δεν ξέρω αν τα έχουν πει κάποιοι άλλοι με διαφορετικό τρόπο (που θα τα 'χουν πει), αλλά ξέρω πολύ καλά πώς προέκυψαν από δικούς μου συλλογισμούς κι όχι από απλές αντιγραφές αναπαραγωγής.

 Πίνακες: Friedensreich Hundertwasser      

          

Το Πονεμένο Άτι... ...μο

 
-Πονάει πολύ το άτιμο...

Είπε ο Πρίγκιπας και ξεπέζεψε μαραμένος από το άσπρο του άτι... μο δόντι και τον πόνο που του προκαλούσε, ακριβώς μπροστά στα πόδια της Σταχτοπούτας.
Τα δυό του μάτια είχαν γείρει προς τα κάτω καρτερικά και οι καμπύλες τους έμοιαζαν με δύο μικρά ξεχωριστά κύματα.
Το ίδιο και τα χείλη του, με την από γεννησημιού του μόνιμη κυματοειδή μορφή τους.
Ένα τρικυμισμένο τοπίο όλο του το πρόσωπο.
Η Σταχτοπούτα το κράτησε μεσ΄ τα δυό της χέρια και του ΄δωσε ένα φιλί για να απαλύνει τη φουρτούνα του πόνου που όμως δεν του πέρασε.



-Στα παραμύθια δεν υπάρχει οδοντίατρος, καλέ μου, του είπε. Μόνο δοκιμασίες! Τρεις, όπως συνηθίζεται. Με αυτές περνούν όλα και φτάνεις στο επόμενο επίπεδο.
-Και πρέπει να τις περάσω όλες; Έχω να πάω και στη δουλειά, παραπονέθηκε εκείνος. Με περιμένει το βασίλειό μου! Καλύτερα να γεμίσω το στόμα μου με στοματικό διάλυμα να ζαλίσω τον πόνο.

Η Σταχτοπούτα σούφρωσε τα κόκκινα χειλάκια της σε duck face...

-Όχι, όχι, όχι, είπε τρεις φορές, χτύπησε με πείσμα το τακουνάκι από το φημισμένο γοβάκι της στο πάτωμα άλλες τρεις και πέρασε έτσι τη σχέση τους σε επόμενο επίπεδο με το να κατεβάσει, ξαφνικά κι απρόσμενα, μούτρα μέχρι το δάπεδο.


-Γιατι όχι σεντεφένια μου, τι έπαθες κυρά μου και μου μούτρωσες, πες μου άστρο του πρωινού μου; Είπε εκείνος προσπαθώντας να την καλοπιάσει.
-Έχει πιο πολλά άστρα το βράδυ, γιατί με είπες ΄του πρωινού σου΄ που δε φαίνεται κανένα; μούτρωσε περισσότερο εκείνη που πήρε φόρα.
-Γιατι τώρα έχουμε πρωί ακόμα κι εσύ είσαι το άστρο του ουρανού μου που παραμένει άσβηστο παντοτινά και που δεν τολμά ποτέ να το σκεπάσει ούτε το φως του ήλιου.

Η Σταχτοπούτα, μαλάκωσε με όλα αυτά τα γλυκόλογα. Τα σουφρωμένα χειλάκια της απλώθηκαν ξανά σαν τραχανάς σε υποψία χαμόγελου,το προσωπάκι της ξαναγλύκανε και είπε με δυσανάλογα σκληρή κι απότομη φωνή...

-Εντάξει, αλλά στοματικό διάλυμα δε θα βάλεις! 
-Μα, γιατί όχι, φως των ματιών μου που μου συννέφιασες απότομα και θες με τρελάνεις;
-Γιατί θα μοσχομυρίζει ο στόμας σου και όλες θα θένε να σε φιλήσουν!
-Μα, πονάω πολύ, χαρά της ύπαρξής μου!
-Και μένα; Εμένα δε με σκέφτεσαι καθόλου που θα με τρυπάει αδιάκοπα το μικρό αγκαθάκι της ζήλειας;
-Μα, ο έρμος, μόνο εσένα σκέφτομαι πολύτιμο καμάρι μου, νύχτα και μέρα!
-Ε, τότε δε θα βάλεις στοματικό διάλυμα . και -
-Και τι θα κάνω ζωή της ζωής μου, ψυχή της ψυχής μου που υποφέρω;
-Θα περάσεις τις τρεις δοκιμασίες και θα γίνεις καλά!



-Και ποιες είναι αυτές οι τρεις δοκιμασίες ροδοπέταλό μου πλουμισμένο με λαμπυρίζουσες δροσοστάλινες πούλιες υετού;
-Πάρε μελάνι σουπιάς, κονδυλοφόρο και περγαμηνή και γράφε!

(συνεχίζεται...) 

 Η καταπληκτική εικονογράφηση ανήκει στην ιταλίδα: Anna Laura Cantone