Δεν τα πάω καλά με τα τηλεφωνήματα και σπάνια παίρνω πρώτη.
Πριν δυο μήνες όμως ανησύχησα για μια φίλη μου που εξαφανίστηκε τελείως κι είπα να πάρω να δω τι κάνει.-Έχουμε τη νύφη μου στο νοσοκομείο, μου είπε. Πονούσε το πόδι της και ψάχναμε να δούμε τι φταίει, μέχρι που σε μια ακτινογραφία, πήγε ο αδερφός μου να την βοηθήσει κι έγινε κομμάτια το πόδι της στα χέρια του.
Έτσι ξαφνικά ανακάλυψαν ότι πάσχει από καρκίνο των οστών με ολική μετάσταση. Νέα κοπέλα ακόμη, με ένα ανήλικο παιδάκι.
Πριν μερικές μέρες που μου ξανατηλεφώνησε και ρώτησα για τη νύφη της, δεν υπήρχε πια.
.
4 σχόλια:
Τι να πει κανείς τώρα; Να χαιρόμαστε τη ζωή όσο την έχουμε, ίσως;
Νομίζω να χαιρόμαστε τη ζωή και να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο.
"να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο"
αυτο ειναι ισως το μονο δεδομενο
Συνήθως οι άνθρωποι κυκλοφορούν ως "αθάνατοι" και "αιώνιοι" για αυτό δεν μπορούν να χαρούν καμιά στιγμή. Λενε και κείνο το περίφημο: ΄Αντε θα ξεκουραστώ σε δυό χρόνια (ασ πούμε) θα πάρω σύνταξη σαν να μην γνωρίζουν ότι ταυτόχρονα προσδοκούν το θανατό τους. ΄Οταν πεθαίνει ένας νέος άνθρωπος συχνά πλανιέται το ερώτημα γιατί; αλλά ξεχνιέται μέσα στη βοή και τη φασαρία των ζωντανών.
Δημοσίευση σχολίου