Ήττα, ήττα και πάλι ήττα…Πολλές φορές, ούτε καν δίνω μάχη.
Παραιτούμαι a priori…Ήττα προς το παρόν…(αναφορά από το "κεκλεισμένων των θυρών")
Σήμερα ανακάλυψα μια παγίδα στο δρόμο του "δεν φοβάμαι να με μηδενίσω… κλπ κλπ".
Είναι η παγίδα του "παρατάω τη μάχη, σταματάω να προσπαθώ και ξαναγυρίζω πίσω".
Γιατί δεν μου το επεσήμανε κανείς;Γιατί δεν σκέφτηκε να μου το πει;
(αναφορά σε παλιότερο ποστ)
Monday, July 03, 2006
2 Comments:
homelessMontresor said...
Καθώς νυχτοπερπατούσα... τσουπ σε πέτυχα! Κουράγιο, οι ήττες είναι για να μαθαίνουμε. Άσε που καμιά φορά δίνουμε μάχες που ξεπερνάνε τον εαυτό μας και ερχόμαστε αντιμέτωποι με την προσωπική ήττα. Είναι επώδυνο, αλλά μας μαθαίνει ποια είναι τα όρια μας, μας δείχνει οτι "Ωπ... λάθος δρόμο πήρες, γύρνα από την αρχή και πάρε την άλλη στροφή!" Γύρνα πίσω λοιπόν, μονάχα μην μείνεις ακίνητη και άπραγη! Δοκίμασε και τον άλλο δρόμο, ίσως αυτός σε οδηγήσει στον προορισμό σου! Μην λές "δεν φοβάμαι" γιατί αυτό είναι ψέμμα! Πες "Αποδέχομαι τον φόβο μου, και προσπαθώ να τον ξεπεράσω!"Τώρα αν όσα έγραψα παραπάνω δεν έχουν να κάνουν με αυτό που βιώνεις αυτή τη στιγμή, κράτα την συμβουλή αυτή σε μια άκρη του μυαλού σου! Επίσης μην διστάσεις να με πάρεις στα σοβαρά κι ας είμαι μια μικρή παιδίσκη γιατί ως γνωστόν από παιδί και τρελό μαθαίνεις την αλήθεια! :-)
03 July, 2006 01:36
Κυκλοδίωκτον said...
"Μικρή παιδίσκη"!!! Καλό! Σμουτς μοντρεσοράκι. Ευχαριστώ για τις συμβουλές :)
03 July, 2006 02:34
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου