Αγάπη;

Κάποτε είχα δημοσιεύσει τους αφορισμούς μου. Ένας από αυτούς έλεγε:

Συνήθως:
Οι ασυνείδητα καλοί
γίνονται θύματα.
Οι έξυπνα καλοί
"προσφέρουν" αρκετές φορές στον διπλανό τους.
Οι δυναμικά ευσυνείδητοι καλοί
αλλάζουν κάτι από τον κόσμο γύρω τους
(ανάλογα με την ζέση τους)

Ως καλό, ορίζω όχι μόνο το να αποφεύγεις να βλάψεις με οποιονδήποτε τρόπο τον πλησίον, αλλά και να τον βοηθάς όποτε είναι δυνατόν.

Κάποιοι κάνουν το "καλό" γιατί έτσι τους έχουν διδάξει, γιατί έτσι πρέπει, χωρίς να σκεφτούν ποτέ "γιατί" ή να ενδώσουν στον πειρασμό της σκέψης του μη καλού.
Κάποιοι λόγω θρησκευτικότητας.
Κάποιοι γιατί φοβούνται την επαπειλούμενη τιμωρία. (Κοινωνική ή θεϊκή)Από υποχρέωση. Από φιλότιμο. Για λόγους κοινωνικής ηθικής. Λόγω υπαγόρευσης της συνείδησής τους. Για ανταπόδοση, σα χρωστούμενο.
Κάποιοι γιατί το επέλεξαν. Θα μπορούσαν να μην το κάνουν ή έχουν δοκιμάσει και την άλλη πλευρά, αλλά συνειδητά επιλέγουν να υποστούν τις συνέπειες (της βλακείας και της κοροϊδίας για πολλούς σήμερα) του να είναι "καλοί".
Κάποιοι όχι μόνο επιλέγουν να είναι παθητικά καλοί, αλλά αγωνίζονται κιόλας γι' αυτό. Είναι το πιστεύω τους και προσπαθούν να κάνουν κάτι όχι μόνο για τον τυχόν περίγυρό τους, αλλά για τον πολύ κόσμο.
Υπάρχει και κάποια άλλη κατηγορία.
Όταν ανεβαίνεις ψηλά εσωτερικά, τότε σε πλημμυρίζει ένα φως. Αισθάνεσαι απέραντη αγάπη. Δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά, από το να αγαπάς και να κατανοείς όλο τον κόσμο. Κανένας δε σου φαίνεται ενοχλητικός, ανόητος, ηλίθιος, μισητός, αχώνευτος, εχθρός… Δε χρειάζεται να κάνεις προσπάθεια να ανεχτείς τον άλλον και να είσαι καλός μαζί του, γιατί έτσι πρέπει ή για κάποιον από τους παραπάνω λόγους. Τον αγαπάς γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Η αγάπη σε κάνει να καταλαβαίνεις τα κίνητρά του, κανένα αρνητικό συναίσθημα δεν σου δημιουργείται…

Έχουμε αποκλείσει την επαφή με την ψυχή μας.
Ένα σωρό τοίχοι ανάμεσα σε μας κι αυτήν. Και να γκρεμίσεις δυο τρεις και να νομίζεις ότι κάτι έκανες, υπάρχουν πολλαπλάσιοι πίσω τους.
Τα αισθήματά μας είναι τόσο επιφανείας. Μόνο ο μεγάλος πόνος μας διαπερνά κάπως βαθύτερα. Αλλά και σ' αυτόν, ψάχνουμε λύσεις να ξεφύγουμε, να ανεβούμε ξανά στον αφρό.
" Έργο ψυχής", "κατάθεση ψυχής"… συνέχεια αυτό ακούμε όταν κάποιος βάζει κάτι από τον εαυτό του σε ένα έργο του (όχι απαραίτητα καλλιτεχνικό).Είναι όμως έτσι;
Έχουμε βάλει τόσες πολλές φλούδες ανάμεσα στην ψυχή και σε ό,τι είμαστε που δύσκολα έχουμε πραγματική επικοινωνία.
Γιατί αν είχαμε θα αισθανόμασταν το φως της.
Κι αυτή την πλημμύρα αγάπης για τα πάντα.

Μακάρι να 'χα σπουδάσει φιλοσοφία να μπορούσα να μιλήσω πιο εμπεριστατωμένα…