"Γιγαντομαχία περί της ουσίας"

.
.
"ΤΗΝ ΟΥ ΤΙΣ ΜΕΤΑ ΤΟΙΣΙΝ ΕΛΙΣΣΟΜΕΝΗΝ ΔΕΔΑΗΚΕ ΘΝΗΤΟΣ ΑΝΗΡ"
Αυτή ανάμεσά τους περιελίσσεται, θνητός κανείς δεν το κατάλαβε
(Εμπεδοκλής, για την Αφροδίτη)

 
Η Ελένη της Σπάρτης είναι η ανάγνωση του ωραίου. Είναι η βίβλος γενέσεως και η βίβλος μελέτης του κόσμου, της φύσης και των ανθρώπων…
Και με το φιλί που της πήρανε, από τα μεσάνυχτα ως τη χαραυγή, ήπιανε το αθάνατο νερό.
(Δ. Λιαντίνης-Γκέμμα)


Αφήνω πίσω μου έναν κόσμο γρίφων.
Δεν μπόρεσα να ξεδιαλύνω αν η Ελένη ταυτοποιείται με τη Σελένη-Σελήνη.
Δεν έμαθα αν η Σελήνη που ταυτίζεται με την Άρτεμη ήταν η κυνηγός ή η κυνηγημένη.
Αν ο βοσκός Πάρις είχε σχέση με τον βοσκό Ενδυμίωνα και ποια δύναμη έλκει τους βουκόλους στο ετερόφωτο φως της.
Μόνο ότι δεν υπολόγισαν τη σκιερή πλευρά της, έμαθα.
Κι ήρθε ο χαμός.


Και την Ελένη αστόχησα κι έλεγα "μνήστητί μου"
(Δ. Σολωμός-Κρητικός)



 
Θνητός νους δεν την κατέκτησε ακόμη, στην πληρότητα της, στην εμορφιά της και στην τραγική της διάσταση, την γνώση ετούτη που διδάσκει ο Εμπεδοκλής.
(Ου. Τουτουντζή)


Γιατί, για να νικήσεις μια τέτοια σκιά, πρέπει να έχεις νικήσει πρώτα τη σκιά του εαυτού σου.
Να έχεις γίνει φως, ο δεύτερος ήλιος που θα φωτίσει ετερόφωτα ό,τι κρατάει σκοτεινό ο πρώτος.
Να μην είσαι πια "θνητός νους".
Να έχεις τη δύναμη να στοχεύεις στο επέκεινα.
Να αντέξεις να φορέσεις κατάσαρκα "ένα πουκάμισο αδειανό" κι ας είναι ποτισμένο με δηλητήριο.
Να ξημερώνεις τον πόνο ως την αμφιλύκη.


Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπα"
που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .
(Σκαρίμπας)


Γιατί ο ήλιος επίτηδες φυλάγει κάτι σκοτεινό.
Δεν είναι για όλους μια τέτοια σκιά.
Ανήκει μόνο στον ήρωα-νικητή που με υπομονή καταφέρνει να ξεκλειδώσει το μυστικό της.
Τους υπόλοιπους τους καταπίνει με τη στασιμότητά της.
(Κι ας ονομάζεται έρπουσα)


Γιατί η Ελένη της Σπάρτης είναι το πρώτο και το μέγα γιατί. Είναι το πότε και το πού, που ξεκινούν από το παντού και το πάντα, και τελειώνουν στο πουθενά και στο ποτέ…
Οι ήρωες και οι πιστοί της εξορύσσουν τα ψήγματα της ανθρώπινης μοίρας από τα σπλάχνα των κρατήρων και τα έγκατα των ανοίξεων…
Όποιος την ερώτησε καταμεσής στη ρούγα του χωριού
"-Μα ποιος είναι μπροστά μου ο νεκρός;"
Υποθήκεψε την ύπαρξή του με τη φρικτή της απόκριση:
"-Της μάνας σου ο γιός"
(Δ. Λιαντίνης-Γκέμμα)


Άφησα άλυτο έναν τέτοιο κόσμο.


Aπό τον κόσμο των γρίφων φεύγω ήσυχη.
Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
δεν έλυσα κανένα.
Oύτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν
πλάι στα παιδικά μου χρόνια:
έχω ένα βαρελάκι που 'χει δυο λογιών κρασάκι.
Tο κράτησα ώς τώρα
αχάλαστο ανεξήγητο,
γιατί ώς τώρα
δυο λογιών κρασάκι
έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν.
Στάθηκα Πηνελόπη
(Κ. Δημουλά)


Γιατί ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω τους γρίφους.


Παράκληση:
Στα ίσια να μου μιλάτε.
Με ευθύτητα και ευθύνη.
Καθαρά και ξάστερα.
Ειλικρινά και ανελέητα.
Αντέχω. Πάντα το άντεχα.
Αυτό κάνω κι αυτό ζητώ.
Οι επιτηδευμένες υπεκφυγές, τα μισόλογα και τα παιχνίδια εκ του ασφαλούς είναι που με έχουν εξουθενώσει.