Σισύφεια

Maria Jarema - Words

Τελικά, δε φταίει η τρικλοποδιά για το ότι έπεσα τόσο πολύ χαμηλά.
Ο εαυτούλης μου φταίει.
Οι άλλοι μπορούν να συμπεριφέρονται όπως θέλουν.
Το πώς θα αντιδράσω όμως, είναι δικό μου ζήτημα.
Τα αρνητικά συναισθήματα, αυτά τα μικρόψυχα, με καθηλώνουν χαμηλά, σκλαβώνουν το νου μου σε κάτι υποδεέστερο.
Γίνονται τροχοπέδη για την άνοδο.
Συρρικνώνουν την ουσία μου.
Θολώνουν το φως.

Είναι το χαλινάρι που με κάνει έρμαιο της βούλησης του ά-λογου εγωιστή αναβάτη.
Κι είναι τρελές τέτοιες πορείες όταν αλλάζει θέση ο αναβάτης με το άλογο.
Κατ' ευθείαν προς το γκρεμό… (άσε που σου τσακίζεται κι η μέση).
Όμως, όταν έρθει ο καιρός (το πλήρωμα του χρόνου-καλή ώρα) και καταλάβω τι παίζεται και στείλω τις μικροψυχίες από κει που ήρθαν (κι ακόμα παρακείθε), άντε ξανά από την αρχή την ανηφοριά.
Ανηφορικό κι επίπονο το σπρώξιμο στο πέτρωμα του εαυτού.
Ολονύκτια πάλη στα μαρμαρένια αλώνια για να μπορέσεις να γευτείς μια στάλα αυγή.

Julio de Diego - Blue Print of the Future (1943)

Α, σεις πετεινάρια της αφύπνισής μου και των άσπρων αιφνιδιασμών Αγριοπερίστερα.
Όχι εγώ, αλλ' εκείνα που αγαπώ με προχωράνε
(Ελύτης-Δυτικά της λύπης)

Η ζωή μου Σισύφεια*, σε ρυθμό 2/4.
Θέση και άρση, άνοδος και πτώση.
Με τα ντα κάπο και τις κόντες της.
Με τις παύσεις και τα φόρτε της.
Μέχρι να τελειώσει το μουσικό κομμάτι.
Επίσημος χορηγός της συναυλίας μου ο χρόνος.

(Κι ας κρύβεται μέσα σε σπειροειδείς τροχιές για να μην υπάρχει. Εμείς συνεχίζουμε να τον ξεμαυροτρυπώνουμε και να τα φτύνουμε.
-Φτου-φτου! Ένας χρόνος. Σε βρήκα! 
- Καλέ πότε μεγάλωσε έτσι;)

William Baziotes-The Falcon (1947)

Μέχρι την ώρα να συναντήσω την Ελένη στη στράτα και να την ρωτήσω ποια είναι τούτη η νεκρή.
-Της μάνας σου η κόρη, θα μου πει.
-Μπριτς! θα πω μ' ένα γελάκι και θα της ξεφύγω τρέχοντας.
Θα δώσω μια να καβαλήσω εκείνο το άστρο της Αρχής και θα πάρουμε να σεργιανίζουμε μαζί τον ουρανό.
-Δεν τα 'μαθες; θα της φωνάξω από κει ψηλά. Και οι νεκροί ανασταίνονται, φτάνει να το θελήσουν,
και θα κρατηθώ καλύτερα από το πηγολαμπιδόαστρο καθώς θα παίρνουμε μια επικίνδυνη στροφή για να αποφύγουμε μια παμφάγα μαύρη τρύπα με το ανοιχτό της στόμα να χάσκει…. σβιιιιιιννν… αφήνοντας πίσω μας, στο γνόφο του σκότους και του ερέβους, μυριάδες αστεροσπιθίσματα.
(Στιγμιαίες διαστημοπυγολαμπεροΐριδες να 'χουν να παίζουν και να διασκεδάζουν τα supernova φορώντας τα πάμπερς τους.)

Κάπου εκεί, κοντά στο μέγα Ω, θα γυρίσω να κοιτάξω για λίγο πίσω.
Έτσι, τιμής ένεκεν. Εις μνήμην, που λένε.

 Milton Avery-White Moon (1957)

Το σύμπαν θα συνεχίζει να διαστέλλεται καθώς η Ελένη θα χτενίζεται μπροστά στον καθρέφτη των ειδώλων και θα γίνεται σαγηνευτικότερη περιμένοντας πάλι κάποιον να την αρπάξει (σα να λέμε, τραβάτε με κι ας κλαίω).
Ξανά-μανά τα ίδια!

-Κατακτιέται ποτέ για πάντα η Ελένη μάτια μου;
Θα μου ψιθυρίσει το αυτοπηγόφωτο άστρο καθώς θα καλπάζει διονυσιακά.

Ο απόηχος της συναυλίας μου, θα ακροβατεί στην μελωδική γραμμή της αρμονίας των ουράνιων σφαιρών μέχρι να πηδήξει μέσα της και να ενσωματωθεί -όπως εκαναν και τόσες άλλες- και κάπου εκεί (ε, ένα=τρία παραπάνω, τρία=ένα παρακάτω), καθώς θα γίνεται η καθιερωμένη εφτά διαστάσεων σιγή -τιμής ένεκεν, το 'παμε- (ή μήπως εικοσιενός; θα σας γελάσω), …βζουουπ! θα βγούμε από το συν παν βάζοντας απειροπλώρη για το …
Α, δεν ξέρω!
Περιμένετε να φτάσω ως εκεί για να σας πω!


*"Κι ακόμα είδα το Σίσυφο φριχτά βασανισμένο.
κοτρώνα αυτός θεόρατη και με τα δυό βαστούσε,
και στυλωμένος έσπρωχνε, με πόδια και με χέρια,
την πέτρα επάνω στο βουνό. κι ότι έκανε να φτάσει
και να περάσει απ' την κορφή, την έπαιρνε το βάρος
και προς τον κάμπο ανήλεη κατρακυλούσε η πέτρα.
Κι αυτός πάλι έσπρωχνε βαριά, και το κορμί του ο ίδρος,
παρέχυνε και σκέπαζε την κεφαλή του η σκόνη"
(Οδύσσεια)


Υ.Γ. για τον τίτλο.
      Σισύφεια:
Τόσο για το πάνω-κάτω της πέτρας, όσο και για το ξεγέλασμα και τη νίκη του θανάτου


.