Αριάδνη

Είδα ένα περίεργο όνειρο χθες βράδυ.
Είχα μπλεχτεί μέσα στον Λαβύρινθο και δεν μπορούσα να βγω.
Απόμακροι ψίθυροι ερχόταν στ' αυτιά μου.
Η Αριάδνη είχε αγκαλιάσει τον Θησέα από το λαιμό και κοιτώντας τον ίσα στα μάτια μιλούσε σιγανά με τα λόγια τού Καζαντζάκη:

"Απόψε έχουμε πανσέληνο. Θα γίνει ο μεγάλος αγιασμός στην αυλή του παλατιού. Μείνε αν θες να καυχάσαι κι εσύ στη ζωή σου πως είδες τους Κρητικούς να προσεύχονται και να χορεύουν"…

και κάτι άλλα για ταυροκαθάψια και μυστήρια που δεν πολυκατάλαβα.

Έμεινε τελικά ο Θησέας, έφυγε.. δεν ξέρω.
Μόνο, τις νύχτες με πανσέληνο, κάτι κλάματα ερχόταν από τα μέρη της Νάξου.
Την εγκατέλειψε λέγανε χαιρέκακα τα κουτσομπολιά.

Όχι, φώναζε ο Ρόμπερτ Γκρέιβς.  

"Η Αριάδνη έχει φεγγαρικό χαρακτήρα. Γέμισμα και άδειασμα. Τον μαρτυρά και το κρητικό επίθετο στο όνομά της: 'Αρίδηλα' (λάμπω, φαίνομαι από μακριά)".

Και να είναι στη χάση θα 'ρθει και το γέμισμα.
Κι αν είναι στο γέμισμα θα ρθει και το άδειασμα.

(Τελικά δεν κατάλαβα πώς ο Θησέας γίνεται 'Δυσσέας κι ας το 'πε τόσο ..αρίδηλα ο Γκρέιβς)

Κι έμεινε, η Αριάδνη, εκεί στη Νάξο σαν τον μύθο για την κόκκινη μηλιά ενός λεηλατημένου πολιτισμού.
Άξιον εστί κι αυτό «κι η αχτίδα του ήλιου γίνηκεν, ιδέστε ο μίτος του Θανάτου» (Ο.Ε.)


Κι έτσι, χαμένη στις σπείρες του λαβύρινθου, χωρίς τους ήχους των κορυβάντων, με τον απόηχο του μεγάλου αγιασμού και του μύθου της Αριάδνης και του Θησέα (ο Μινώταυρος πού ήταν; όπου ήθελε ας ήταν, μόνο μέσα μου να μην ξεπεταχτεί απρόσμενα καμιά φορά), σέρνοντας πίσω μου ένα μπλε καροτσάκι της λαϊκής, πότε άδειο - πότε γεμάτο, πηγαινοερχόμουν μέχρι που να μην αντέχω άλλο πια την κούραση.

Κι εκεί που σκεφτόμουν πως στις διαστάσεις της ζωής μας υπάρχουν πράγματα (από το πράττω-ενεργώ, άρα δεν αφήνομαι, διαμορφώνω το περιβάλλον μου) που δεν τελειώνουν, επειδή η αρχή συμπίπτει με το τέλος τους, και επομένως υπάρχει ακόμα η 'ελπίδα' του κύκλου, σαν τη φεγγαρωπή χάση και φέξη, ήρθε ένα μήνυμα στο κινητό μου:
"Οπλίσου με δύναμη, υπομονή και κουράγιο. Εγώ θα σε βοηθήσω με όλη μου τη δύναμη. Όποτε θες κάτι, κάνε μου αναπάντητη" .
Ο ίδιος ο Μίτος, αυτοπροσώπως, μου επιβεβαίωνε ότι θα με βοηθήσει να βγω από εκεί.

Και κράτησε το λόγο του.
Κάθε φορά που βρισκόμουν στο αδιέξοδο, λες και το 'ξερε.
Δεν περίμενε αναπάντητη.
Προλάβαινε και μου τηλεφωνούσε πρώτος: "Όλα καλά; Χρειάζεσαι την βοήθειά μου;".
Κι όλο άπλωνε κι άλλο το νήμα για το δρόμο προς την έξοδο.
Με δάκρυ και συγκίνηση το έπιανα και προχωρούσα γιατί μήτε αδερφός δε νοιάστηκε.

"Θάμα-θάμα" απορούσαν κάτι περαστικές κυράτσες, χαμένες εκεί από χρόνια.
"Τόσο πολύ νήμα! Δεν έχει λίγο και για μας; Τυχερή είσαι..." και προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να απλώσουν χέρι.
"...και υπέρ του δέοντος θετική", συμπλήρωσε κάποιος που μασούσε αμερικάνικες τσίχλες και πετούσε αναιδώς κάτω τα χαρτάκια. "Θα χρειαστείς και αρνητισμό τώρα που θα βγεις εκεί έξω".
"Αν είναι να γίνω έτσι και να πετώ τα χαρτάκια κάτω, να μου λείπει", του απάντησα οικολογικά.

Πρώτα είδα τα σύννεφα.
Τι πολύ ουρανό και σύννεφα που θα 'χει το νέο μου τοπίο!
Κι ένα μεγάλο μέρος από την διαδρομή του φεγγαριού στον ουρανό.
Ώστε έτσι είναι τελικά η έξοδος!
Καθώς ξεκούραζα το βλέμμα μου στο νέο ουρανό, παρατηρώντας την πορεία της Αριάδνης, μού 'ρθε μια σκέψη:
Πώς μπορεί να υπάρχει μόνο ένα κομμάτι Θεού μέσα μας;
Αυτόματα θέτονται όρια στο Θείο. Αρχή και τέλος.
Επομένως δεν μπορεί να έχουμε μόνο ένα πεπερασμένο κομμάτι αλλά όλο το άπειρο του ορισμένου ως "Θεός".
Είμαστε το παν, κι όχι κουκίδες στο σύμπαν.

Κι όπως λέει ο Ελύτης:
"Ποιος, πώς και γιατί καταφέρνει, το μέρος της ζωής, το φαίνον, το μη θολούμενον, να το καθιστά σχεδόν αόρατο για τους άλλους;"

Ποιος από μας θα καταφέρει να σηκώσει ολοκληρωτικά το πέπλο της ύπαρξής για να δει ότι όλα εμπεριέχονται σε αυτό που είμαστε αυτή τη στιγμή;
Είμαστε το σύμπαν ολόκληρο!
Όχι εγωκεντρικά, αλλά ενσωματωμένο μέρος του όλου….
Εμείς η αρχή και το τέλος, εμείς το Α και το Ω…

" είναι που πλέον δε νογάει κανένας
τι πάει να πει αντανάκλαση μεσημεριού
πώς κι από πού ακουμπάει τ' ωμέγα στο άλφα
ποιος εντέλει αποσυνδέει τον Χρόνο"

Απάγγειλα Ελύτη στον ύπνο μου;
Πότε τα 'μαθα αυτά απ' έξω που δε μπορώ να θυμηθώ τι έφαγα χθες;
Ταράχτηκα. Ξαναθυμήθηκα το "λίγο μου"…
Τόσο μικρή!
Ποιο 'παν' τόλμησα να διανοηθώ προηγουμένως;


Ξύπνησα αναστατωμένη, με το βιβλίο του Ελύτη στα χέρια μου.
Κάποιος είχε μαρκάρει με φώςφορο τους στίχους από τα  

Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας:

"Έτσι συμβαίνει
να παραστρατίζω κάποτε
για το καλό μου
έτυχε κι έχανα το νήμα
της Αριάδνης δεν εξετυλίχθηκε ποτέ ως το τέλος

ποιος να συνεχίσει

μέσα σ' επαναστάσεις και πολέμους μεγαλώσαμε όλοι
εξού στο μέτωπό μας
το σημάδι της σφαίρας που δεν έπεσε
ανά πάσα στιγμή εξακολουθεί να προκαλεί το θάνατο

ΥΓ. Μόνο που υπάρχει και μια διαφορετική εκδοχή: μη με πιστεύετε
όσο γερνώ τόσο λιγότερο καταλαβαίνω

η πείρα μου ξέμαθε τον κόσμο. "