Πυρκαγιές

.
Και βλέπεις, βλέπεις… κάθε μέρα… μέχρι που δεν αντέχεις άλλο να βουρκώνεις και αγανακτείς και οργίζεσαι.
Κι η σκέψη σου φωνάζει: Σταματήστε πια να καίτε. Σταματήστε! Μαζί καίτε και τις ψυχές μας. Όχι, άλλο! Φτάνει πια! ΦΤΑΝΕΙ! Νικήσατε! Θα σας υπογράψουμε όσους νόμους θέλετε για καταπάτηση, θα ψηφίσουμε τροπολογίες, θα κατασκευάσουμε την εθνική οδό που θέλετε… ό,τι-ό,τι θελήσετε…
Μόνο σταματήστε!Και δεν μπορείς άλλο πια να βλέπεις κι αλλάζεις κανάλι γιατί η ψυχή δε χωράει άλλο. Έχει γεμίσει ως επάνω αίμα, κόκκινο σαν τις φωτιές. Και πνίγεται στον κόκκινο βούρκο και ασφυκτιά. Το δάσος καίγεται.. ΤΟ ΔΑΣΟΣ!
Καίγεται ξανά και ξανά και ξανά…
Από τα μεγαλύτερα, τα φρικωδέστερα, τα πιο ειδεχθή εγκλήματα.
Ποιος απ' αυτούς που το γνώρισε από κοντά, που έχει ζήσει μέσα του, μπορεί να αντέξει αλύγιστα κάτι τέτοιο;
Η φωτιά στο διάβα της παρασέρνει χωράφια, βιος, σπίτια, ανθρώπους - κόπους μιας ζωής, όπως θα 'λεγαν και σε δελτίο ειδήσεων.
Και μαζί μ' αυτά παρασέρνει και τις ελπίδες μας για την στοιχειώδη ασφάλειά μας, την εμπιστοσύνη μας για το μέλλον.
Μας επιβάλλεται ο φόβος.
Φόβος για ένα ανασφαλές αύριο, για ένα μέλλον αβέβαιο και σκοτεινό, μαυρισμένο από τα αποκαΐδια.
Και παντού διαχέεται, ύπουλα κι αόρατα, ένα αλύτρωτο μήνυμα:
"Πουθενά δεν θα 'χεις γαλήνη! Όλα μπορούμε να σου τα καταστρέψουμε και να σου τα πάρουμε από τη μια στιγμή στην άλλη. Τα δάση σου, τη γη σου, το νερό σου, τον ουρανό σου, το κλίμα σου… Λούφαξε άνθρωπε στο φόβο σου. Κούρνιαξε σε μια γωνιά, ίσα-ίσα για να βγάζεις το ψωμί σου για να λες πάλι καλά που 'χω και τούτο. Και τίποτε άλλο μη ζητάς. Σκύψε το κεφάλι και μην τολμήσεις να κοιτάξεις προς τα πάνω γιατί σου ετοιμάζουμε χειρότερα…".
Και η απελπισία μάς περικυκλώνει.
Μόνο ένα μικρό φωτάκι σκέψης σπιθίζει.
Αν αυτή είναι η κόλαση, τότε θα υπάρχει και ο παράδεισος.
Κι αν η κόλαση είναι αυτή εκεί έξω, τότε ο παράδεισος είναι μέσα μας.
Θα τον θεριέψουμε αυτόν τον παράδεισο και θα προχωρήσουμε.
Όσο αντέξουμε.
Με το κεφάλι πάντα αγέρωχα ψηλά.
Θα προχωρήσουμε μέσα από τις καταστροφές, δημιουργώντας μονοπάτι για το μέλλον.
Κι αν είναι να πέσουμε, θα πέσουμε αγέρωχα, όρθιοι και μαχητές, κι όχι δουλικά σκυφτοί κι ευγνώμονες στα ψίχουλα.
(Μήπως έτσι δεν κάναμε πάντα;)