Η άλλη θεία στο περβάζι!

Ένας πάνγλυκος άνθρωπος (με πανάγριο βλέμμα) μου ζήτησε αργά χθες βράδυ να του γράψω κάτι με θέμα: 
 "Η αλητεία στο περβάζι".

Μια και δεν ξέρω από αλητείες, κάνω μια μικρή παράφραση και του αφιερώνω –έτσι όπως είναι φρεσκογραμμένο νωρίς σήμερα το πρωί- το: 
 "Η άλλη θεία στο περβάζι".


Αρχή

Είχα δυο θείες που λέτε. Τη θεία Σοφία και την θεία Αγλαΐα.
Δίδυμες. Από μικρές μαζί. Αχώριστες. Γεροντοκόρες και οι δυο.
Μαζί ξυπνούσαν, μαζί έτρωγαν, μαζί έπιναν (καφέ-και χαμομήλια-μην πάει ο νους σας σε τίποτε πιο δυναμιτιστικό), μαζί έβγαιναν το απογευματάκι περίπατο ως το κοντινό πάρκο, μαζί κάθονταν στο παγκάκι (κι αν δεν έβρισκαν θέση ή είχε μόνο για μία την περιφρονούσαν και μαζί στεκόταν όρθιες), μαζί πήγαιναν την Κυριακή στην εκκλησία… Όλα μαζί.
Θυμάστε το ποίημα με τους Κολοκοτρωναίους; Ε, όπου "καβάλα" βάλτε το "μαζί" και είστε μέσα.
Μα, ό,τι δεν κατάφερε τόσα χρόνια η ζωή το κατάφερε η γεροντική άνοια.

Η μία θεία μου (η Αγλαΐα), ξαφνικά, άρχισε να κάνει παρεμβολές στην συντροφικότητα τής άλλης. Για πρώτη φορά εμφανίστηκαν μεταξύ τους παρανοήσεις, γκρίνιες και μικροκαυγαδάκια.
Η μία απ' τις δύο όλο δεν καταλάβαινε, όλο ξεχνούσε, όλο έλεγε κι έκανε άλλα αντ' άλλων. Μέχρι που ένα πρωί προθυμοποιήθηκε να φτιάξει καφέ.
Σερβίρει στην άλλη θεία μου (την Σοφία) το φλιτζάνι με ένα πράγμα σαν ολόφρεσκο λαχταριστό μπουγαδόνερο.
-Τι είναι τούτο μαρή Αγλαΐα;
-Καφές!
-Και γιατί δεν έχει καφέ χρώμα;
-Ε, τελείωσε ο καφές και δεν είχαμε και δεν έβαλα.
-Και τι έβαλες;
-Να, δεν έβρισκα ούτε τη ζάχαρη και έβαλα αλάτι! Μια κοφτή κουταλιά όμως, όπως τον πίνεις. Μέτριο!
- ...... (ας αποφύγω να γράψω τις αντιδράσεις της θείας μου της Σοφίας)
-Τι; δε σου αρέσει; Τον έκανα πολύ γλυκό μήπως;

Αυτό το τραγικό γεγονός ήταν η αιτία που χάλασε μια για πάντα την ιεροτελεστία του πρωινού καφέ και έκανε την πρώτη θεία μου (τη Σοφία) να καταλάβει ότι κάτι πήγαινε πολύ στραβά με τη δεύτερη θεία μου (την Αγλαΐα).
Να, γιατροί, να εξετάσεις, να χάπια, να φάρμακα.
Να 'ναι καλά το βιβλιάριο του ΙΚΑ. Για τέτοιες περιπτώσεις το φύλαγαν ατσαλάκωτο στο πάνω-πάνω συρτάρι της σιφονιέρας στο σαλόνι.
Αλλά τίποτε σημαντικό σαν αποτέλεσμα. Μόνο μια ψιλοβελτίωση.
Ας πούμε ότι αν δεν είχε καφέ, ετοίμαζε τσάι κι όχι βαρυ-γλυκό αλατόνερο (η Αγλαΐα).
Ως εκεί όμως η βελτίωση (της Αγλαΐας).
Αν έκανε ice tea βραστό, κι αν ξεχνούσε να το πιεί μέχρι που ξαναγινόταν κανονικό ice tea, αυτό είναι άλλη ιστορία. Ο καφές πάντως δεν ξαναμαρτύρησε από τα χέρια της.
Αυτή που μαρτυρούσε όμως ήταν η πρώτη θεία μου (η Σοφία).

Στην αρχή είχε υπομονή κι ήταν ευγενική και καρτερική μαζί της (με την Αγλαΐα). Μα, όσο περνούσε ο καιρός τόσο έσπαζαν τα νεύρα της. Γερνούσε κι αυτή βλέπετε. Ήθελε κάποιον να τη φροντίζει κι όχι να τρέχει η ίδια να φροντίζει την ξαναμωραμένη (καταλάβατε ποια).
Κι έτσι, σιγά-σιγά, προσπαθούσε να αποφεύγει τις πολλές-πολλές επαφές μαζί της. Σκεφτόταν ότι καλύτερα να 'χε λιγότερες επαφές γιατί, ε, όσο να πεις, τόσο θα 'χε και λιγότερες παρανοήσεις, συγκρούσεις και συγχύσεις.
Την άφηνε μόνη στο δωμάτιό της και με τον καιρό πια, ούτε που έβγαινε από εκεί (η Αγλαΐα λέμε). Ούτε για να φάει. Της πήγαινε το φαγητό στον δίσκο (η περιποιητική Σοφία), την τάιζε την σκούπιζε και πάπαλα μετά. (Να 'ναι καλά τα πάμπερς για το άλλο θέμα).

Το πιο τραγικό όμως ήταν ότι σταμάτησε να την παίρνει και έξω μαζί της (η Σοφία εννοώ) στους περιπάτους στο πάρκο. Ξεχάστε τους Κολοκοτρωναίους, και τα παγκάκια, τα πάρκα και τις εκκλησίες. Θυμηθείτε το: "Μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα".
Τι χόρευε και πήδα δηλαδή! Μετά βίας στήριζε τα δικά της πόδια. Πού να σέρνει μαζί της και την αδερφή της; Άσε που έβρισκες πιο εύκολα μονές θέσεις σε τέτοια περιζήτητα μέρη.
Και τις είχε πια πολλή μεγάλη ανάγκη γιατί αλλιώς δεν θα τα έβγαζε πέρα με τις απαιτήσεις τέτοιων μακρινών αποστάσεων (νομίζω ότι το είχαμε αναφέρει σε άλλη ανάρτηση ότι ο χώρος και ο χρόνος είναι σχετικός).
Κι αυτά τα σκασμένα τα νιάτα; Ούτε που κουνιόταν όταν την έβλεπαν να της δώσουν θέση να καθήσει ως ευγενική παραχώρηση σεβασμού.
Τι να πεις; Χάλασε ο κόσμος σήμερα!
Αύριο δεν ξέρω! Ίσως γίνει χειρότερος ή καλύτερος (όμως μεταξύ μας: Ό,τι και να γίνει η θεία μου η Σοφία δε θα προλάβει να το μάθει!).

Κι έτσι που λέτε, έμενε η άλλη θεία στο περβάζι, (η Αγλαΐα ντε), με παράπονο κολλημένη στο τζάμι, να κοιτάζει έξω τη ζωή να κάνει μόνη της περιπάτους έχοντάς την ξεχ...ασμένη, μέχρι που -για να μην παραπονιέται άλλο- την πήρε για έναν πολύ όμορφο και μακρινό περίπατο ο καλός Θεούλης.

Τέλος

(σημείωση: το γεγονός με τον καφέ-αλατόνερο αν και μοιάζει απίθανο, είναι πραγματικό! Το 'κανε και το εξήγησε ακριβώς έτσι, η γιαγιά ενός παιδικού μου φίλου)
.
.