Σε όλους τους αγώνες που χάθηκαν στο βόλεμα

.
Ο Ρίψασπης

Ήρθε από μέρη μακρινά
στο κράνος κόκκορου φτερά
(γεμάτος υποσχέσεις)

Μ' ένα πιο φουσκωμένο ΕΓΩ
κι από ΔΕΗς λογαριασμό
(με σιλικονοενέσεις)

Με 'θα' δεινού πολιτευτή
και με ολόασπρη στολή
(ποιος να μην τον θαυμάσει;)

Έψαχνε συμπολεμιστή
για κάποια μάχη φοβερή
(στου φεγγαριού τη χάση)

Μα, εκεί στη μάχη, συμφορά
παν' του κοκκόρου τα φτερά
(πώς θα καυχιέται τώρα;)

Με μία μόνο γρατσουνιά
όλα τα 'θα' μείναν γυμνά
(να φύγει έφτασε η ώρα)

Κι εκεί, στης νύχτας τη σιωπή
κρυφά- ματιά να μην τον δει
(πετάει την ασπίδα)

Αφήνει συμπολεμιστή
ξεχνάει υποσχέσεις και ορμή
(και φεύγει σαν βολίδα)

Ωρέ ετούτος ο λαγός
δεν ήταν ένας στρατηγός
(στον πιτανάτη λόχο;)

-Πού πήγε η περηφάνια πια;
-Του 'μεινε μόνο στα αυτιά
(για να μην δίνει στόχο!)


Αν και δεν πρέπει πια ούτε να ασχολούμαι, χαλάλι αυτό το ποστάκι "τιμής ένεκεν",
για έναν ακόμη αγώνα που έγινε μόνο στα λόγια και χάθηκε στο βόλεμα!

Καμιά φορά έρχονται κάποια άτομα και μας ξεσηκώνουν για να λάβουμε μέρος σε διάφορους αγώνες.
Είτε πολιτικούς, είτε περιβαλλοντολογικούς, οικολογικούς, θέματα της πόλης ή της τοπικής κοινωνίας, του δήμου, της γειτονιάς, επαγγελματικά κλπ κλπ κλπ.
Έρχονται με ορμή και φόρα και πολλά-πολλά λόγια, ιδέες, σχέδια κλπ κλπ κλπ...
Μόλις όμως έρθει η στιγμή οι θεωρίες να γίνουν πράξη κι αρχίσουν οι πρώτες δυσκολίες, από Στρατηγοί γίνονται Λαγοί.
Όπου φύγει-φύγει.
Γιατί, αλλιώς είναι να τα λες κι αλλιώς να τα κάνεις.
Αλλιώς να μιλάς εκ του ασφαλούς απ' τα μετόπισθεν της πολυθρόνας κι αλλιώς να κινδυνεύεις στην πρώτη γραμμή.
Σ' αυτά τα άτομα και στις χαμένες τους μάχες είναι αφιερωμένο αυτό το Αριστιχούργημά μου (κι ας κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και κυρίως ότι δεν ακούν).