Άσκηση Θάρρους

.
Άσκηση Θάρρους Νο 54

Εκείνες τις πρώτες ημέρες της διάγνωσης, συνειδητοποίησα ότι, συχνά, φοβόμαστε τις λέξεις πολύ περισσότερο απ' όσο φοβόμαστε την ίδια την πραγματικότητα. Τρομάζουμε και μόνο στην ιδέα να εκστομίσουμε, για παράδειγμα, τη λέξη "καρκίνος". Έτσι τελικά, ετούτη η ανεκδιήγητη ανοησία και δειλία των ανθρώπων, εφεύρε λέξεις για ν' αντικαταστήσουνε τις λέξεις! Θαρρείς και τα λόγια, συνθέτουν κάποιο είδος κατάρας, φοβερής και τρομερής, κάποιο ξόρκι ανίερο, που όποιος το απαγγείλει θα πέσει λευχαιμία να τον κάψει! Ε, δεν υπάρχει ζώο πιο ηλίθιο απ' τον τρομοκρατημένο άνθρωπο. Ο ανθρώπινος πανικός, ξεπερνάει και την πιο πανικόβλητη αντιλόπη, η οποία πάνω στον τρόμο της να γλιτώσει, κάνει τόσα πολλά ζιγκ-ζαγκ που τελικά καταλήγει, από μόνη της, στην αγκαλιά της λέαινας.

Δεν υπάρχουν, λοιπόν, λέξεις φοβερές. Υπάρχουν αρρώστιες φοβερές, υπάρχουν άνθρωποι φοβεροί, υπάρχουν όσπρια με παρενέργειες φοβερές, όμως οι λέξεις δεν είναι παρά λέξεις. Η απέχθειά μας για μερικές από αυτές δε φανερώνει παρά τον απερίγραπτο τρόμο που μας προκαλεί η πραγματικότητα την οποία υποδηλώνουν. Όταν μας χτυπήσει ο καρκίνος λέμε η "νόσος η επάρατος", όταν μας πέφτουν τα μαλλιά δεν "καραφλιάζουμε" αλλά "έχουμε τριχόπτωση", όταν πεθαίνει η γιαγιά μας δε λέμε "πέθανε η γυναίκα", αλλά λέμε "έφυγε" (λες και πήγε για τσιγάρα και σε κάνα 5λεπτο θα 'χει επιστρέψει), λέμε "κοιμήθηκε" (και μάλιστα είπε να μην την ξυπνήσουμε για κανένα λόγο), λέμε "έσβησε" (τη φύσηξε κατά λάθος το ρεύμα κι έσβησε), λέμε "τη χάσαμε" (φάγαμε τον κόσμο αλλά δε μπορεί, κάπου εδώ τριγύρω θα μας έπεσε), λέμε "ξεκουράστηκε", λέμε οτιδήποτε προκειμένου ν' αποφύγουμε τη λέξη "θάνατος"!

Υποκρισία; δειλία; μοιρολατρία; ηττοπάθεια; ή μήπως όλα μαζί; Ας μην είμαστε τόσο σκληροί με τους εαυτούς μας. Δεν είμαστε παρά μικρά και φοβισμένα ανθρωπάκια! Πίσω από φιλοσοφίες και τεχνολογίες, πίσω από χιλιάδες χρόνια εξέλιξης είμαστε, πάντα, το ίδιο εύθραυστοι, το ίδιο ανυπεράσπιστοι, το ίδιο μικροί! Ε, λοιπόν, ένας λόγος παραπάνω! Αν δε μπορούμε ν' αποφύγουμε κάποια πράγματα, αν δε μπορούμε ν' απαλλαγούμε απ' την αρρώστια, τον πόνο, το θάνατο, ε τουλάχιστον, ας υποκύψουμε με το κεφάλι ψηλά. Μικροί ναι, καταδικασμένοι ναι, αλλά και περήφανοι! Αν δεν υπάρχει καμία δύναμη στον κόσμο ικανή να αποτρέψει τον μπαλτά του δήμιου, που λικνίζεται μετέωρος πάνω απ' το κεφάλι σου, ε τότε, χαμογέλασε και τέντωσε το λαιμό σου για να τον διευκολύνεις! Αν δε μπορείς να τον αντιμετωπίσεις, φέρ' τον τουλάχιστον σε δύσκολη θέση!

Αυτό, λοιπόν, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε. Αν το πεπρωμένο μας, στέκει καταμεσής του δρόμου, απειλητικό, ανυπέρβλητο και αμετάβλητο, αν δεν υπάρχει κανένας τρόπος ώστε ν' αλλάξουμε τη μοίρα μας, ας αλλάξουμε τότε εμείς! Μέχρι και την τελευταία στιγμή, έχουμε πάντοτε την ευκαιρία αλλά και τη δύναμη ν' αλλάξουμε. Αρκεί να το πιστέψουμε! Ας προσπαθήσουμε να εξοικειωθούμε με τις έννοιες, με τις απειλές, με την πραγματικότητα. Και σε πρώτη φάση, το να κατακτήσουμε τις λέξεις, το να μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα, δίχως ταμπού και υπονοούμενα, για τη νόσο μας, για τον πόνο μας, για το θάνατο, είναι ένα πολύτιμο, ένα πολύ σημαντικό βήμα μπροστά. Ένα βήμα ακόμα πλησιέστερα στις δυνάμεις, τις αστείρευτες και τις ακατανίκητες, οι οποίες κρύβονται στα βάθη της ύπαρξής μας και περιμένουν. Περιμένουν να τις ανακαλύψουμε, να τις ξεθάψουμε και να τις αγαπήσουμε! Περιμένουν να τις σφυρηλατήσουμε στα μέτρα μας. Να φτιάξουμε θώρακες, πανοπλίες και ασπίδες. Να φτιάξουμε δόρατα, ξίφη και βαλλίστρες. Κι έπειτα να χιμήξουμε στη μάχη με λύσσα, να ξεχυθούμε με αποκοτιά και δίχως έλεος να σφαγιάσουμε τις στρατιές του παλιού μας εαυτού! Να ξεχυθούμε, λάβροι και ακάματοι αγωνιστές, με τις πληγές να χάσκουν ορθάνοιχτες και το αίμα να ρέει άφθονο, κι εκεί, καταμεσής της μάχης, ν' αναστήσουμε τους ήρωες!ΘΑ ΖΗΣΩ!ΜΑ ΤΙ ΛΕΩ; ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΘΑ ΖΗΣΩ,ΑΛΛΑ... ΘΑ ΖΗ-ΣΩ!!!
ΘΑ ΣΑΡΩΣΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!ΘΑ ΝΙΚΗΣΩ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ,ΘΑ ΝΙΚΗΣΩ ΘΑΝΑΤΟΥΣ,

ΘΑ ΙΣΟΠΕΔΩΣΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΜΟΥ!

ΚΙ ΑΝ ΔΕ ΖΗΣΩ,ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ,Θ' ΑΓΩΝΙΣΤΩ ΣΑΝ ΤΟ ΣΚΥΛΙ!ΠΟΙΟ ΣΚΥΛΙ; ΣΑΝ ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ!!!Θ' ΑΓΩΝΙΣΤΩ ΜΕ ΟΛΕΣ ΜΟΥ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ!
ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΦΤΟ ΜΟΥ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ,ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΩ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ!ΜΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ,ΑΝ ΜΠΟΡΕΣΩ,ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΑΝΑΣΑ!
ΟΧΙ! ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ!
ΔΕ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΗ ΧΑΡΗ!ΘΑ ΣΟΥ ΒΓΑΛΩ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΑΝΑΠΟΔΑ!

Έτσι λαμπεροί να ζήσουμε και να πεθάνουμε, όταν μας είναι ορισμένο. Τέτοια να είναι η λάμψη μας που να σκιαχτεί το χώμα, να διστάσει! Τόσο να είναι το φέγγος της ψυχής μας που να ντραπεί η γης να μας σκεπάσει, μες στην αστρόσκονη να μας αξίζει να θαφτούμε και στους πυρήνες των αστεριών...
Αποσπάσματα από την ιστοσελίδα:
http://users.hol.gr/~sirkoll/
----------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------------------

«O ατομικισμός»,έγραφε τον 19ο αι. ο Τοκβίλ, «είναι ένα συναίσθημα συνετό και φιλήσυχο, που προδιαθέτει κάθε πολίτη να αποσυρθεί με την οικογένεια και τους φίλους του. Έτσι,αφού πρώτα δημιουργήσει μία μικρή κοινωνία για δική του χρήση,εγκαταλείπει πρόθυμα τη μεγάλη κοινωνία στον εαυτό της.»
Η απέχθεια των Αθηναίων για τον ατομικισμό διασώθηκε μέχρι τις μέρες μας στην αγγλική γλώσσα. Όπως και οι αρχαίοι Αθηναίοι, οι Άγγλοι χρησιμοποιούν ως ακραία υβριστική και μειωτική έκφραση τη λέξη «ιδιώτης» (idiot).

Η παραπάνω σελίδα όμως με τις υπέροχες χιουμοριστικές ζωγραφιές (δύο από αυτές μετέφερα κι εδώ) αποτελεί μια φωτεινή εξαίρεση.
Δεν μπορώ να βρω επαρκή λόγια για να επαινέσω μια τέτοια διαδικτυακή προσπάθεια-φάρο που εκπέμπει (έξω από τα δόντια) πραγματικά μηνύματα ζωής κι όχι χιλιοειπωμένες ξερές λέξεις παρηγοριάς.



Είχα κατά νου πως το ποστ με το "Χρόνια Πολλά" θα έμενε μέχρι να περάσουν οι γιορτές.
Να, όμως πουδεν αποφασίζουμε μόνο εμείς...
.