Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2007

Άσκηση Θάρρους

.
Άσκηση Θάρρους Νο 54


Εκείνες τις πρώτες ημέρες της διάγνωσης, συνειδητοποίησα ότι, συχνά, φοβόμαστε τις λέξεις πολύ περισσότερο απ' όσο φοβόμαστε την ίδια την πραγματικότητα. Τρομάζουμε και μόνο στην ιδέα να εκστομίσουμε, για παράδειγμα, τη λέξη "καρκίνος". Έτσι τελικά, ετούτη η ανεκδιήγητη ανοησία και δειλία των ανθρώπων, εφεύρε λέξεις για ν' αντικαταστήσουνε τις λέξεις! Θαρρείς και τα λόγια, συνθέτουν κάποιο είδος κατάρας, φοβερής και τρομερής, κάποιο ξόρκι ανίερο, που όποιος το απαγγείλει θα πέσει λευχαιμία να τον κάψει! Ε, δεν υπάρχει ζώο πιο ηλίθιο απ' τον τρομοκρατημένο άνθρωπο. Ο ανθρώπινος πανικός, ξεπερνάει και την πιο πανικόβλητη αντιλόπη, η οποία πάνω στον τρόμο της να γλιτώσει, κάνει τόσα πολλά ζιγκ-ζαγκ που τελικά καταλήγει, από μόνη της, στην αγκαλιά της λέαινας.

Δεν υπάρχουν, λοιπόν, λέξεις φοβερές. Υπάρχουν αρρώστιες φοβερές, υπάρχουν άνθρωποι φοβεροί, υπάρχουν όσπρια με παρενέργειες φοβερές, όμως οι λέξεις δεν είναι παρά λέξεις. Η απέχθειά μας για μερικές από αυτές δε φανερώνει παρά τον απερίγραπτο τρόμο που μας προκαλεί η πραγματικότητα την οποία υποδηλώνουν. Όταν μας χτυπήσει ο καρκίνος λέμε η "νόσος η επάρατος", όταν μας πέφτουν τα μαλλιά δεν "καραφλιάζουμε" αλλά "έχουμε τριχόπτωση", όταν πεθαίνει η γιαγιά μας δε λέμε "πέθανε η γυναίκα", αλλά λέμε "έφυγε" (λες και πήγε για τσιγάρα και σε κάνα 5λεπτο θα 'χει επιστρέψει), λέμε "κοιμήθηκε" (και μάλιστα είπε να μην την ξυπνήσουμε για κανένα λόγο), λέμε "έσβησε" (τη φύσηξε κατά λάθος το ρεύμα κι έσβησε), λέμε "τη χάσαμε" (φάγαμε τον κόσμο αλλά δε μπορεί, κάπου εδώ τριγύρω θα μας έπεσε), λέμε "ξεκουράστηκε", λέμε οτιδήποτε προκειμένου ν' αποφύγουμε τη λέξη "θάνατος"!

Υποκρισία; δειλία; μοιρολατρία; ηττοπάθεια; ή μήπως όλα μαζί; Ας μην είμαστε τόσο σκληροί με τους εαυτούς μας. Δεν είμαστε παρά μικρά και φοβισμένα ανθρωπάκια! Πίσω από φιλοσοφίες και τεχνολογίες, πίσω από χιλιάδες χρόνια εξέλιξης είμαστε, πάντα, το ίδιο εύθραυστοι, το ίδιο ανυπεράσπιστοι, το ίδιο μικροί! Ε, λοιπόν, ένας λόγος παραπάνω! Αν δε μπορούμε ν' αποφύγουμε κάποια πράγματα, αν δε μπορούμε ν' απαλλαγούμε απ' την αρρώστια, τον πόνο, το θάνατο, ε τουλάχιστον, ας υποκύψουμε με το κεφάλι ψηλά. Μικροί ναι, καταδικασμένοι ναι, αλλά και περήφανοι! Αν δεν υπάρχει καμία δύναμη στον κόσμο ικανή να αποτρέψει τον μπαλτά του δήμιου, που λικνίζεται μετέωρος πάνω απ' το κεφάλι σου, ε τότε, χαμογέλασε και τέντωσε το λαιμό σου για να τον διευκολύνεις! Αν δε μπορείς να τον αντιμετωπίσεις, φέρ' τον τουλάχιστον σε δύσκολη θέση!

Αυτό, λοιπόν, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε. Αν το πεπρωμένο μας, στέκει καταμεσής του δρόμου, απειλητικό, ανυπέρβλητο και αμετάβλητο, αν δεν υπάρχει κανένας τρόπος ώστε ν' αλλάξουμε τη μοίρα μας, ας αλλάξουμε τότε εμείς! Μέχρι και την τελευταία στιγμή, έχουμε πάντοτε την ευκαιρία αλλά και τη δύναμη ν' αλλάξουμε. Αρκεί να το πιστέψουμε! Ας προσπαθήσουμε να εξοικειωθούμε με τις έννοιες, με τις απειλές, με την πραγματικότητα. Και σε πρώτη φάση, το να κατακτήσουμε τις λέξεις, το να μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα, δίχως ταμπού και υπονοούμενα, για τη νόσο μας, για τον πόνο μας, για το θάνατο, είναι ένα πολύτιμο, ένα πολύ σημαντικό βήμα μπροστά. Ένα βήμα ακόμα πλησιέστερα στις δυνάμεις, τις αστείρευτες και τις ακατανίκητες, οι οποίες κρύβονται στα βάθη της ύπαρξής μας και περιμένουν. Περιμένουν να τις ανακαλύψουμε, να τις ξεθάψουμε και να τις αγαπήσουμε! Περιμένουν να τις σφυρηλατήσουμε στα μέτρα μας. Να φτιάξουμε θώρακες, πανοπλίες και ασπίδες. Να φτιάξουμε δόρατα, ξίφη και βαλλίστρες. Κι έπειτα να χιμήξουμε στη μάχη με λύσσα, να ξεχυθούμε με αποκοτιά και δίχως έλεος να σφαγιάσουμε τις στρατιές του παλιού μας εαυτού! Να ξεχυθούμε, λάβροι και ακάματοι αγωνιστές, με τις πληγές να χάσκουν ορθάνοιχτες και το αίμα να ρέει άφθονο, κι εκεί, καταμεσής της μάχης, ν' αναστήσουμε τους ήρωες!
ΘΑ ΖΗΣΩ!ΜΑ ΤΙ ΛΕΩ; ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΘΑ ΖΗΣΩ,ΑΛΛΑ... ΘΑ ΖΗ-ΣΩ!!!
ΘΑ ΣΑΡΩΣΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!ΘΑ ΝΙΚΗΣΩ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ,ΘΑ ΝΙΚΗΣΩ ΘΑΝΑΤΟΥΣ,

ΘΑ ΙΣΟΠΕΔΩΣΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΜΟΥ!

ΚΙ ΑΝ ΔΕ ΖΗΣΩ,ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ,Θ' ΑΓΩΝΙΣΤΩ ΣΑΝ ΤΟ ΣΚΥΛΙ!ΠΟΙΟ ΣΚΥΛΙ; ΣΑΝ ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ!!!Θ' ΑΓΩΝΙΣΤΩ ΜΕ ΟΛΕΣ ΜΟΥ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ!
ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΦΤΟ ΜΟΥ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ,ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΩ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ!ΜΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ,ΑΝ ΜΠΟΡΕΣΩ,ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΑΝΑ
ΣΑ!
ΟΧΙ! ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ!

ΔΕ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΗ ΧΑΡΗ!ΘΑ ΣΟΥ ΒΓΑΛΩ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΑΝΑΠΟΔΑ!

Έτσι λαμπεροί να ζήσουμε και να πεθάνουμε, όταν μας είναι ορισμένο. Τέτοια να είναι η λάμψη μας που να σκιαχτεί το χώμα, να διστάσει! Τόσο να είναι το φέγγος της ψυχής μας που να ντραπεί η γης να μας σκεπάσει, μες στην αστρόσκονη να μας αξίζει να θαφτούμε και στους πυρήνες των αστεριών...
Αποσπάσματα από την ιστοσελίδα:
http://users.hol.gr/~sirkoll/
----------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------------------

«O ατομικισμός»,έγραφε τον 19ο αι. ο Τοκβίλ, «είναι ένα συναίσθημα συνετό και φιλήσυχο, που προδιαθέτει κάθε πολίτη να αποσυρθεί με την οικογένεια και τους φίλους του. Έτσι,αφού πρώτα δημιουργήσει μία μικρή κοινωνία για δική του χρήση,εγκαταλείπει πρόθυμα τη μεγάλη κοινωνία στον εαυτό της.»
Η απέχθεια των Αθηναίων για τον ατομικισμό διασώθηκε μέχρι τις μέρες μας στην αγγλική γλώσσα. Όπως και οι αρχαίοι Αθηναίοι, οι Άγγλοι χρησιμοποιούν ως ακραία υβριστική και μειωτική έκφραση τη λέξη «ιδιώτης» (idiot).


Η παραπάνω σελίδα όμως με τις υπέροχες χιουμοριστικές ζωγραφιές (δύο από αυτές μετέφερα κι εδώ) αποτελεί μια φωτεινή εξαίρεση.
Δεν μπορώ να βρω επαρκή λόγια για να επαινέσω μια τέτοια διαδικτυακή προσπάθεια-φάρο που εκπέμπει (έξω από τα δόντια) πραγματικά μηνύματα ζωής κι όχι χιλιοειπωμένες ξερές λέξεις παρηγοριάς.



Είχα κατά νου πως το ποστ με το "Χρόνια Πολλά" θα έμενε μέχρι να περάσουν οι γιορτές.
Να, όμως πουδεν αποφασίζουμε μόνο εμείς...
.

16 σχόλια:

Unknown είπε...

Πέρασα ξανά από τα μέρη σου μετά από καιρό.Ξαφνιάστηκα από τα κείμενα τις απαντήσεις τόση ομορφιά και τόσος πλούτος τόση διαφορετικότητα.
Καλή χρονιά δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να πώ τίποτα άλλο. Ολες οι στιγμές νάχουν την ομορφιά της σκέψης σου

fish eye είπε...

Μεγάλο και σοβαρό το θέμα σου,πονάει και πληγώνει..φοβίζει..όμως τα λες όπως πάτα τόσο όμορφα και τόσο σωστά!!Απεριόριστη δύναμη θέλει..μόνο αυτό..
Σου εύχομαι μία υπέροχη πρωτοχρονιά..κι ο νέος χρόνος μετά την υγεία ας μας δώσει ότι επιθυμούμε!!φιλιααα!!

Ανώνυμος είπε...

Kyklodiwkton said:

Πόσο ειρωνική ακούγεται η συνηθισμένη ευχή αυτών των ημερών "χρόνια πολλά" για ένα βουρκωμένο παλλικάρι 32 χρονών ως εκεί πάνω, που σου λέει ότι έχει καρκίνο για δεύτερη φορά, ότι θέλει να ζήσει, αλλά επειδή πέρασε τόσα πολλά δεν έχει άλλες αντοχές και δύναμη να αντισταθεί...

Γι αυτόν ανέβασα αυτό το ποστ.
Γιατί τίποτε δεν παραδίνουμε αμαχητί... πόσο μάλλον τον εαυτό μας...
Εύχομαι να του ανάψει μια σπίθα αντίστασης και να θελήσει να επισκεφτεί και τη σελίδα αυτή που μεταδίδει σθένος, ή καλύτερα που βοηθάει να αφυπνήσουμε τις δυνάμεις και τις αντοχές που νομίζουμε ότι δεν έχουμε πια...
Να 'ναι καλά ο Άνθρωπος συντάκτης της που θέλησε να μοιραστεί την εμπειρία και τη γνώση που απέκτησε από αυτό του τον αγώνα.
Γιατί όποιος το 'χει ζήσει άμεσα, έχει διαφορετικό τρόπο να πει κάποιες αλήθειες από εμάς που μιλάμε "έξω από το χορό".


Έλλη, Φεγγαρένια μου, σας ευχαριστώ που περάσατε και αφήσατε τα καλά σας λόγια και τις ευχές σας.
Καλή χρονιά!
Υγεία πάνω απ' όλα για όλο τον κόσμο, να μπορεί να παλεύει για τα υπόλοιπα.

ector p είπε...

Τη γιορτή το νήπιο του κάμπου ομορφαίνει
το κορίτσι τη σφαγή μάχεται αγαπά
πλημμυρίζει της παπαρούνας η βασίλισσα
το κρεβάτι του μαργαριταριού αχόρταγα
ποτέ το θυσιαστήριο δεν λησμονεί το γλέντι
του σκότους την ελπίδα η βεβαιότητα
κι όμως η μάχη προβλέπει φωνάζει ο ίσκιος
την αύρα αγαπημένα μυρίζει η λεύκα
ο χρόνος δεν μάχεται την ανατολή
σκοτεινά η πανσέληνος τη νωθρότητα
ποτέ η ελαφρότητα δεν γερνάει τον έρωτα
απρόσμενα το φύλλωμα πίνει μακαριότητα
κατέχει το όνειρο τη γλώσσα το πέλαγο ανάβει δίκαια
του θάρρους κράζει η αδυναμία η πλήξη κλαίει
φωτιές των τάφων φοβισμένα
ξάφνου του αγιάσματος χαρά
το βιός το φύλλωμα η ειρήνη
το φύλλωμα της τραγικότητας
η ηρεμία τον Ιούνη

George είπε...

Δεν περίμενα οτι ο νέος χρόνος θα αρχίσει τόσο νωρίς να μου δίνει τις χάρες του. Ανακάλυψα ήδη ένα όμορφο μπλόγκ που μιλάει με γεναιότητα για θέματα που συχνά προσπαθούμε να αποφύγουμε. Να είσαι καλά να γράφεις πάντα με την ίδια δύναμη.

Εξύμνoς είπε...

Λοιπον αυτο που λες με ειχε προβληματισει πριν λιγες μερες οταν διαβαζα ενα ποστ σε καποιο αλλο blog. Μαλιστα το παραδειγμα με τον καρκινο ειχε αναφερθει και εκει. Εχεις δικιο και δεν το ειχα παρατηρησει. Υπαρχει φοβος στο να πεις τα πραγματα με το ονομα τους. Το θεμα ειναι οτι οταν μιλας ξεκαθαρα καταλαβαινεις για τι μιλας. Αντιλαμβανεσαι τη σοβαροτητα του θεματος και δεν το αφηνεις να κοιμαται.

Δεν ξερω αν τα γραφω κατανοητα.
Καλη χρονια και υγεια πανω απ' ολα. Τα υπολοιπα γινονται.

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

ector p, κάπως δυσνόητο το ποίημά σου, με δυσκόλεψε...

George,Eximnos, νομίζω ότι κάνετε ένα λάθος. Δεν μίλησα εγώ με γεναιότητα.
Απλώς μετέφερα μέρος του κειμένου από την "ασκηση θάρρους" που περιέχεται στην ιστοσελίδα:
http://users.hol.gr/~sirkoll/

Όποιος και να τα λέει όμως, το αποτέλεσμα αυτών των λόγων είναι που μετράει.

Καλή χρονιά να έχουμε!

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Μια και δε θα 'θελα για κανένα λόγο να γίνομαι αποδέκτης ευσήμων για τη δουλειά άλλων, άλλαξα το χρώμα του κειμένου και πρόσθεσα διαχωριστική γραμμή, ώστε να γίνει πιο κατανοητό τι, πού και σε ποιον ανήκει.

Οι έπαινοι σας λοιπόν, είναι για τον ιδρυτή αυτής της σελίδας, που τα λέει έξω από τα δόντια και την δημιουργησε για να προσφέρει, να μοιραστεί και να βοηθήσει κι άλλους που βρίσκονται στην θέση που βρέθηκε κι αυτός.

(Συγνώμη για την παρανόηση)

Εξύμνoς είπε...

Σιγουρα ομως το να σε κανει να το βαλεις στο blog σου σημαινει κατι παραπανω απ' το οτι συμφωνεις με οσα γραφονται.
Ετσι μπραβο στον συγγραφεα και μπραβω και ευχαριστω σε εσενα που μας το παρουσιαζεις!
;)

Εξύμνoς είπε...

Κατι συμβαινει με εσενα... Κατ' αρχην δεν ξερω αν τον εχεις κατι τον Στελιο Φραγγοπουλο που εχεις ενα link του εκει αριστερα αλλα να σου πω οτι εγω τον εχω καθηγητη. Τωρα ειμαι σε αναζητηση να διαπιστωσω μηπως σε ξερω...
Σου λεει κατι η περιοχη Ναυπακτος?
Αν οχι παω πασο.

Stelios Frang είπε...

eximnos, δεν ξέρω αν και από πού μπορεί να με ξέρει η Κυκλωδίωκτη, εγώ την ξέρω από τα ωραία γραπτά της, παρ' ότι διαφωνούμε σε πολλά γραφόμενά μας.

Στο θέμα του κειμένου που έχει αναρτήσει εδώ δεν ήθελα αρχικά να πάρω θέση, έχω λόγους γι' αυτό. Εύχομαι όμως στο παλικάρι δύναμη ψυχής και θάρρος, φυσικά και καλή τύχη, χωρίς την οποία πολλές ελπίδες μας δεν πραγματοποιούνται.

Υγεία και χαρά για όλο τον κόσμο...

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

eximnos, όχι, σίγουρα δεν γνωριζόμαστε.
Ο Στέλιος, (που παρ' ότι διαφωνούμε - εκτιμώ τα μάλλα), νομίζω κάλυψε την άλλη ερώτησή σου.

......

Και επειδή αρκετά μελαγχολήσαμε, ευελπιστώ το επόμενο ποστ μου να σας κλέψει ένα γελάκι :)

Εξύμνoς είπε...

??Λογοκριθηκα??

Ανώνυμος είπε...

Kyklodiwkton said:

eximnos, τι εννοείς;
Δεν κατάλαβα!

Εξύμνoς είπε...

μμμ... λαθος μου!
No problem!!

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

O.K.