Το Θείο Τραγί - Τρίτο Μέρος

.
(Σημείωση: Για να μην προκληθεί σύγχυση κειμένων, έβαλα διαφορετικά χρώματα.
Με καφέ γραμματοσειρά τα κείμενα του Σκαρίμπα, με γκρίζα οι παραθέσεις από τον Λιαντίνη και με μαύρη οι δικοί μου σχολιασμοί.)

"Το πρώτο ερώτημα και επιχείρημα του κάθε ανθρώπου είναι η Θεολογία του: Ποιος έφτιαξε τον κόσμο (τον Ήλιο, τη Γη, και τους αστέρες;) Ο θεός! Ε! καλά και το Θεό ποιος τον έφτιαξε; Απορία ψάλτου – βηξ. Κανείς δεν μπόρεσε να απαντήσει. Ο φαύλος κύκλος, χαίνει –στο ερώτημα- μπροστά τους. Η παραπέρα συζήτηση επί του θέματος είναι στην πραγματικότητα μια "αθεολογία". Έτσι ο άνθρωπος (=η ανθρωπότητα) εν τη αγωνία του να συλλάβει επαυτοφώρω την αλήθεια, ενέπεσε σε πλάνες πολύ δεινότερες από την άγνοια και την αδυναμία του να εξηγήσει τα ανεξήγητα. Μόνο η Βίβλος υπαινίχθη –πως- την σχετική αλήθεια (γιατί ολόκληρη είναι για τους ανθρώπους ανέφικτος) λέγουσα –που- ότι ο Θεός είναι "πανταχού παρών και τα πάντα πληρών" αλλά διάβηκε από πλάι της χωρίς να το εξηγήσει και χωρίς να αντιληφθεί πόσο εγγύς της σχετικότητας" αυτής επέρασε –απαράσκευη.
Τι άλλο μπορεί να είναι αυτό που ο Θεός είναι πάνω του πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, παρά η φύση; Τον Θεό ποιος τον είδε;….
'Θεός είναι το άπειρον – δεν έχει ούτε αρχήν ούτε τέλος' έλεγαν και λένε σχεδόν σύξυλοι οι θεολόγοι και οι άξιοι του ονόματος φιλόσοφοι και σκεπτόμενοι άνθρωποι. Η θρησκεία μας τον λέει Άναρχον(=χωρίς αρχήν) και προαιώνιον (=πριν χρόνου).
Ο μέγας όμως Αϊνστάιν, είπε το Σύμπαν 'πεπερασμένον' (άρα λέω εγώ –θνητόν, και άρα και το Θεό!). (σημ: Αφού το σύμπαν-φύση είναι 'πεπερασμένον', επομένως έχει αρχή και τέλος, άρα το τέλος σημαίνει θνητότητα και το ίδιο και ο Θεός σαν πανταχού παρών και τα πάντα πληρών)
Ο δικός μας όμως Ηράκλειτος (ο πρόδρομος αυτών αυτός τον "Εξελικτών" και του Δαρβίνου) είπε ότι 'τα πάντα ρεί'! δηλαδή ότι μεταβάλλονται, εξελίσσονται ή διαφοροποιούνται. Δεν είπε διόλου ότι ξεπερνώνται και ώστε 'πεθαίνουν'! Κοτζάμ σοφός (ο Αϊνστάιν δηλαδή) δεν εκατάλαβε ή και δεν… διάβασε τον μεγαλύτερον του κόσμου αυτόν Έλληνα σοφό;
Ο Θεός (είτε ως υπερούσιος, είτε "διάχυτος") ας με συγχωρέσει ότι σκανδαλίστηκα με την "κοσμογονία" του μεγάλου Αϊνστάιν εγώ ένας ταπεινός γραφιάς και πληβείος του λόγου."
(Γ. Σκαρίμπας)Ειλικρινά με τρελαίνει αυτό το ειρωνικό ύφος (το τάχα αμαθές), του "ταπεινού γραφιά και πληβείου του λόγου"!
Ο Θεός (είτε ως υπερούσιος, είτε διάχυτος), ας τον συγχωρέσει!
Τι κρύβεται σε αυτήν την απλή παρένθεση, την τάχατες έτσι πρόχειρα βαλμένη συμπληρωματικά, στην πρόταση;
Μήπως η βάση όλης της θεολογικής διαμάχης ανά τους αιώνες; (Της 'θεουσιάνικης αθεολογίας' όπως την χαρακτηρίζει παρακάτω).

Υπερούσιος (υπέρ, εκτός ουσίας), είναι ένας εξωκοσμικός Θεός, που προϋπήρχε της Φύσης (του κόσμου γενικά), δεν υπόκειται στους 'θνητούς' νόμους της, μένει αιωνίως έξω από αυτήν (υπέρ αυτής), την βλέπει όπως π.χ. ο αστροναύτης βλέπει τη γη από το φεγγάρι, αλλά όντας παντοδύναμος, μπορεί να προκαλεί εκτροπές στους φυσικούς νόμους μέσω των θαυμάτων.

Διάχυτος (πανταχού παρών και τα πάντα πληρών), είναι ο Θεός που γεννήθηκε από τη Φύση, ζει μέσα στη Φύση και συνεπώς υπόκειται στους νόμους της, ταυτίζεται με αυτήν, είναι η ίδια η Φύση (αεί μεταβαλλόμενη).

Και συνεχίζει:

"(Ειρήσθω εν παρόδω ότι ο ίδιος είπε ότι: 'Το σύμπαν είναι καμπύλον!' Και θα τον ρώταγα εγώ ο αφελής διαγνοητής του σώζοντος λόγου: 'Και όξω από την καμπύλην τι υπάρχει; Τίποτα; Μα και το τίποτα είναι και αυτό φύση, η δε φύση "εχθαίρει το κενόν" – κλείνει η παρένθεση.)
Η αντιφατική αυτή θεώρηση του υλικού – Σύμπαντος από τους δύο αυτούς μεγαλύτερους φυσιολογοφιλόσοφους της ανθρωπότητας, σκορπίζει περισσότερη ταραχή και σύγχυση στο θέμα. Μια απέραντη και πολλαπλή διελκυστίνδα, ένα αδυσώπητο αλληλοτραμπάλισμα άρχισε να ταρακουνάει την ανθρωπότητα, η οποία μη μπορούσα να χωρέσει 'ολόκληρο το Θεό' στο βρωτό μυαλουδάκι της, τον κατατεμάχισε σε διάφορα ονόματα, σε μορφές και σε πρόσωπα και τον έκαμε χιλιάδες θρησκείες, αιρέσεις και τοτέμ διαφέρουσες μεταξύ τους, αλληλομισούμενες και συχνά αλληλοσφαζόμενες υπέρ πίστεως και σωτηρίας των πιστών τους!
Οι πυρές, τα βασανιστήρια, οι σταυρώσεις και οι κάθε είδους κακούργες μισαλλοδοξίες, οι πόλεμοι, οι Ιερές εξετάσεις, ερήμωναν συνοικίες, χωρία, πόλεις και ολόκληρα έθνη.
Σαν δηλητηριώδη μανιτάρια απεμύζησαν τις ρίζες του ανθρώπινου πλατάνου. Ανεφάνησαν οι Σοφοί, οι μάγοι και οι Προφήτες των διαφόρων θεοτήτων. Η Ασία γιόμισε από αναστάσεις εκ νεκρών και η Ευρώπη από Αγίους και Άγιες, από σημεία και θαύματα από Ιερεμίες των καιρών και από ..έκπτωτους Αγγέλους!
…Η τύφλα, η αμάθεια, η δεισιδαιμονία και ο κοπαδιασμός μαστίζουν ανελέητα την θρησκευτική ανθρωπότητα.
Η Θεουσιάνικη "α-θεολογία" για τα συμφέροντα, μώραναν το Θείον άλας των μυαλών, την κρίση και τη λογική του ανθρώπου.
Ο λέγων ότι υπάρχει Θεός, λέγει μια ανοησία.
Και ο λέγων ότι δεν υπάρχει Θεός λέγει μια άλλη.
Η καταζήτησή Του, είναι μια πάλη κατά του πασιφανούς. Είναι άπελπις η προσπάθεια της επί τα ίχνη του ανέφικτου θέσεως των βημάτων του ανθρώπου.
Τούτο, είναι μια ανόητη και φρούδη εθελοκαθαίρεση των πεπρωμένων του, να είναι μακάριος, εφήμερος και ευτυχής εν τω μέσω της γήινης χαράς και των ανατολών του Ηλίου, των πετεινών του ουρανού και των 'Φωνηέντων' ζώων του Αισώπου. Η επί του Πλανήτου δυστυχία του, είναι έργο δικό του. "



Ας συνεχίσω και πάλι την εξήγηση-συμπλήρωση του Σκαρίμπα με Λιαντίνη:

"Ο λέγων ότι υπάρχει Θεός, λέγει μια ανοησία.
Και ο λέγων ότι δεν υπάρχει Θεός λέγει μια άλλη."
"Ποιος τολμάει να ειπεί πιστεύω στο Θεό;
Ποιος τολμάει να ειπεί δεν πιστεύω στο Θεό;
Έτσι αποκρίθηκε ο Φάουστ στην ερώτηση της Μαργαρίτας. ('Πιστεύεις στο Θεό;')

"...από την άγνοια και την αδυναμία του να εξηγήσει τα ανεξήγητα... "
"...γιατί ολόκληρη -η αλήθεια- είναι για τους ανθρώπους ανέφικτος..."
"...μη μπορούσα να χωρέσει 'ολόκληρο το Θεό' στο βρωτό μυαλουδάκι της..."

"Εάν είμαι άνθρωπος, κατά την έννοια ότι έχω συνείδηση των ορίων μου και επίγνωση του πόσο βαθύ είναι το πρόβλημα του όντος, δεν είναι δυνατό να δώσω άλλη απάντηση στην ερώτηση της Μαργαρίτας.
Όταν στην ερώτηση αποκριθώ, ναι! …γίνομαι αυτοστιγμεί μωρός. Γιατί δέχομαι στενόκαρδα και στενόμυαλα, κάτι που δεν το ξέρω, σαν αληθινό. Καταντώ δογματικός. Και η επιστήμη θα με πετάξει αυτόματα έξω από τα όριά της με την παρατήρηση: διότι λες ανοησίες.
Όταν στην ερώτηση αποκριθώ, όχι! …γίνομαι αυτοστιγμεί μωρός. Γιατί δέχομαι στενόκαρδα και στενόμυαλα, κάτι που δεν το ξέρω, σαν αληθινό. Καταντώ δογματικός. Και η επιστήμη θα με πετάξει αυτόματα έξω από τα όριά της με την παρατήρηση: διότι λες ανοησίες.
Τι απομένει να αποκριθώ; Αυτό ακριβώς είναι το λεπτό σημείο, που γεννά την ανεξάντλητη γονιμότητα του προβλήματος." (Γκέμμα-Λιαντίνης)

Αυτό το λεπτό σημείο που γεννάει "μια απέραντη και πολλαπλή διελκυστίνδα, ένα αδυσώπητο αλληλοτραμπάλισμα που ταρακουνάει την ανθρωπότητα".

"Ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη παράπεσε η αληθινή σου μέρα" (Ελύτης)

"...μια ανόητη και φρούδη εθελοκαθαίρεση των πεπρωμένων του..."

(εθελοκαθαίρεση: η εκουσίως ακούσια οικειοθελής παράδοσή μας άνευ όρων στην αδράνεια της μοιρολατρίας)
"Ό,τι σου μένει κι ό,τι σου δίνεται είναι εκείνο το σημείο, το άπειρα ελάχιστο ανάμεσα στο όχι και το ναι, να το ευρύνεις, να το πλατύνεις, να το βαθύνεις, να το εντείνεις. Να το μεταχειριστείς μ' ένα τέτοιο τρόπο απόπειρας, και δοκιμασίας, και βασανισμού, και αγωνίας, ώστε από το απειροελάχιστο σημείο να δημιουργήσεις διάσταση, και έκταση, και διάρκεια, χώρο και χρόνο.
Να πλάσεις, δηλαδή, από το ανάμεσα στο ναι και στο όχι ζωή, αλήθεια και ύπαρξη.
Είναι χρεία το σημείο το ελάχιστο της αδυνατότητας και της ουτοπίας ανάμεσα στο ναι και στο όχι να το κοιτάξουμε έτσι, ώστε να απορροφήσει σε όλη τη ζωή τη ζωή μας. Τη βιοτική μας μέριμνα, δηλαδή, την πνευματική ορμή, την υπαρκτική ετοιμότητα, την ηθική πράξη."

Όποιος πιστεύει στο Θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό Θεό.
Όποιος δεν πιστεύει στο Θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό άνθρωπο.
Όποιος πιστεύυει αλλά και δεν πιστεύει στο Θεό, έχει μέσα του ζωντανό το νόμο της φύσης.
Απλά καταληπτά, και στα μέτρα του ανθρώπου ζει το θαύμα του κόσμου." (Γκέμμα-Λιαντίνης)

"Η καταζήτησή Του (Θεού), είναι μια πάλη κατά του πασιφανούς. Είναι άπελπις η προσπάθεια της επί τα ίχνη του ανέφικτου θέσεως των βημάτων του ανθρώπου."
"Εάν η υπαρκτική μας εφόπλιση, η λογική δηλαδή το βίωμα η φαντασία η διαίσθηση το συναίσθημα και τα πάθη μας, δεν υπερβαίνει τη χωρητικότητα των φυσικών μας ορίων – εάν γνωρίζει και καταφέρνει να μας συγκρατεί στα μέτρα της φυσικής μας κατασκευής – εάν δε διαχέεται από το χάος της υπερβολής, σ' εκείνη την τύφλα που οι έλληνες τραγικοί την είπανε Ύβρι, τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρά να παραδεχτεί την απόκριση που έδωκε ο Φάουστ στην Μαργαρίτα.
Ζήτα το άγνωστο. Χτύπα να σου ανοίξει να περάσεις ο τοίχος που δεν έχει πόρτα. Κάμε να μεταλλάξεις την απορία σου σε δημιουργία, και το ανθρώπινό σου σε λύτρωση." (Γκέμμα-Λιαντίνης)

(Συνεχίζεται…)

Το Θείο Τραγί - Δεύτερο Μέρος

.
(Σημείωση: Για να μην προκληθεί σύγχυση κειμένων, έβαλα διαφορετικά χρώματα. Με καφέ γραμματοσειρά τα κείμενα του Σκαρίμπα, με γκρίζα οι παραθέσεις από τον Λιαντίνη και με μαύρη οι δικοί μου σχολιασμοί.)



Παίρνοντας αυτόκλητα τη σκυτάλη από τον Μιλτιάδη Θαλασσινό, συνεχίζω -μέσα από το αφιέρωμά μου στον Σκαρίμπα- περί ηθικής :

"Ο τίμιος, είναι τίμιος όχι γιατί πράγματι είναι τέτοιος, αλλά γιατί, καπάτσο κι επιτήδειο δεν τον έχει μαγκώσει του ποινικού νόμου η τσιμπίδα. Μάλιστα, όχι σπάνια, τόσην η τιμιότητά του έχει αυθεντία, που μπορεί να ποιεί εκ του ασφαλούς κάθε ατιμία χωρίς το φόβο των χειροπέδων και του Νόμου. Ποιος θα τόλμαε να τον έλεγε άτιμον αυτόν, χωρίς ο ίδιος να πάει σηκωτός στις φυλακές; Ο υβρισθείς είναι "ανώτερος υπονοιών!" Παίζει την τιμή, την αρετή και τα αποδέλοιπα στα χέρια του όπως κάθε παιδούλα μας – τις κούκλες. Τις ντύνει, τις χτενίζει, τις γιορτάζει, και καθιστές στο καροτσάκι τους τις σουλατσαίρνει στην πλατεία. Να τις δουν, να τις χαρούν, να τις θαμάξουνε οι μη έχοντες… τόσες τιμές και αρετές και "υπεράνω υπονοιών" τους!
Και έχουμε πολλές και τουρλου-τουρλού τιμές.
Πρώτον και χειρότερη την τιμή της συζύγου μας. Ακολουθεί η τιμή της παλλακίδας μας και έπεται η τιμή της αδερφής μας.
Τα ζώα δεν έχουν ιδέαν περί ταύτα. Κατά τούτο υπερέχομεν εμείς οι ξεπατωτές των μαύρων της Αφρικής και των γυναικόπεδων της Χιροσίμας και του Ναγκασάκι…

Τα θηρία είναι αφίλια αναμεταξύ τους, ωστόσο είναι φιλικά στο περιβάλλον τους και γενικά στην όλη φύση. Τρων καμμιά φορά και κάναν άνθρωπο αλλά (το ξαναλέμε) με τα δόντια, κι όχι με την μαχαιροβγάλτα ηθική και την αρετολογία των ανθρώπων.
Αυτό (=το πάσα τρώειν τους) τους το επιβάλλει "ο νόμος της ζούγκλας" – ο λεγόμενος η ανάγκη της επιούσιας ύπαρξής τους. Ευθύς μόλις χορτάσουν μνέσκουν εφήσυχα, μακάρια και πράα. Μέχρις ότου ξαναπεινάσουν, ποτέ δεν επιτίθενται, εκτός αν κινδυνεύσουν. Μάλιστα απομακρύνονται ανόρεχτα σε τυχόν εμφάνιση ανθρώπου. Γιατί πιστεύουν… στα φαντάσματα. Γιατί, πικρότατη της α ζ ο υ γ κ λ ί α ς του, αυτά έχουν την πείρα.
Δεν συμβαίνουν όπως στα θηρία, τα ίδια ταύτα με τον άνθρωπο. Ο φουκαράς αυτός, δεν νοιώθει τίποτα. Αγνοεί τα πάντα και σαν τα ψάρια, βλέπει ε π ί π ε δ ο τον κόσμο (στη μια μόνο διάσταση) να πούμε σαν μια φωτογραφία. Το να σκεφτεί, είναι σ' αυτόν ό,τι σε μια μαϊμού να παίξει (και δη με νότες) … βιολεντζέλο!
Λέει: "ο νόμος της ζούγκλας" κι εννοεί –ο απελέκητος- κάτι το άδικο, το ατιμωτικό και αποτρόπαιο! Ντιπ δεν γροικάει ότι όχι τα θεριά, αλλά ακριβώς αυτός παραλογίζεται εφεύραντας τη λογική και τα καπέλλα…
Το ότι η γουστέρα παραμονεύει το πουλί (αχ το πουλάκι!) όχι ως "μη υγιώς σκεπτόμενον", αλλά να το φάει κι επιβιώσει, το θεωρεί αυτός δολοφονία. Παρά να παίξει κείνη η μαϊμού καμιά ρομάνς στο βιολεντζέλο, κάλιο να, με… τις βιολεντζελιές της να τον άρχιζε αυτόν τον κύριο με τον Πίλο! … Οφρύξας τα μαλλιά και χύσας στις ποδιές, ά σ π ρ α τα μάτια των παιδιών της Χιροσίμα, έλεγε τη γουστέρα δολοφόνισσα, που έφαγε το επιούσιό της σπουργιτάκι! Πού είναι στα αλήθεια αυτή η ζούγκλα και ο νόμος της; Στ' άγρια δάση κι τις έρημους; Στα "άλογα" ζώα και τα θεριά;
Έτσι κατάντησε παν το λογικό νάναι ανήθικο (μια και, κ α ι την "αφηρημενολογία" εφευρήκαμε) και παν το αληθινό, νάναι απάτη –πράγματα και τα δυο ολότελα άγνωστα στους (ειπείν με) αγριόγατους, στις λεοπάρδαλες, ή στους ψύλλους.
Και, (απίστευτο ειπείν) τα τόσο απλά και κραυγαλέα αυτά πράγματα, δεν τα εννοεί, και δεν τα ξέρει ο άνθρωπός μας. Ούτε οι ακαδημαϊκοί, ούτε οι προφέσσορες τα σκέφτηκαν – αυτοί που καμαρώνουν πως είναι της γης το άλας!" (Γ. Σκαρίμπας)
Κι αν δεν καταλάβατε τι θέλει να πει ο Μπάρμπα-Γιάννης, συμπληρώνω με ένα ακόμη απόσπασμα:

"Ένα λευκό τσακάλι κυνηγά ένα λευκό λαγουδάκι. Στις απέραντες χιονισμένες στέπες του Καναδά. Το σαρκοβόρο είναι πεινασμένο και άγριο ως την άκρη των νυχιών κι ως την άκρη της τρίχας του. Το λαγουδάκι το αλαλιάζει τρελός ο φόβος του θανάτου. Τρέχει σα σφαίρα…
Πόλεμος φρικαλέος χωρίς όρια και χωρίς όρους ξετυλίγεται στο πεδίο της φύσης.
Παρακολουθούμε τη σκηνή στην οθόνη. Ένα μόλις πήδημα χωρίζει το χορτοφάγο από το σαρκοβόρο…
-Μη! φωνάζουμε έντρομοι. Όχι! Να σωθεί το αθώο άκακο ζώο… (αχ το πουλάκι!)Ορμόψυχα και αυθόρμητα, σα να μας κυνηγά τους ίδιους η τρομάρα (τι να σου κάνει μια οθόνη για προστασία vs κοτζάμ θανάτου), ψηφίζουμε σωτηρία για το λαγό και αστοχιά για το τσακάλι. Φωνάζουμε, βόηθα θεέ! Πάψε το κακό και το άδικο που συντελιέται τώρα στη φύση! Πάψε την οργή σου! Ξαφνικά και ενώ το αγρίμι αγγίζει με τη μουσούδα του την ουρά του λαγού, γίνεται το απρόσμενο…
….Μπράβο! φωνάζουμε, και φτεροκοπάμε τα χέρια και τα πόδια μας. Λύνεται ο κακός μας βραχνάς. Η ανάσα μας ξαναγυρίζει. Ένα αίσθημα λύτρωσης χτυπά σαν το γέλιο τη διάθεσή μας. Δόξα στον κόσμο και το Θεό. Το λαγουδάκι εγλύτωσε.
Λάθος, τίμιε αναγνώστη. Το λαγουδάκι εγλύτωσε, αλλά το τσακάλι θα πεθάνει από την πείνα.
Αυτό δεν το 'χαμε σκεφθεί.
Η ιστορία μας χαρίζει δύο συμπεράσματα. Το ένα είναι συμπέρασμα περί της μεθόδου. Ότι η σκέψη μας είναι μονόδρομος ("μία μόνο διάσταση" είπε ο Μπάρμπα-Γιάννης; δεν θυμάμαι καλά)…
Εμάθαμε να σκεφτόμαστε με οδηγό το ακρατές μας συναίσθημα. Ανάλατα και πλαδαρά. Ευνουχισμένα, γελοία, και μονόφθαλμά. Και παροπλίσαμε τη λογική και τη γνώση.
(κοίτα να δεις που ξεχνώ –"Έτσι κατάντησε παν το λογικό νάναι ανήθικο", είχε πει ο θειοτρ_άγιος εκείνος άνθρωπος;)Το άλλο είναι συμπέρασμα περί της ουσίας. Μπροστά στα μάτια μας ξετυλίχτηκε ένα επεισόδιο της φύσης με δύο όρους ισοσθενείς και αντίρροπους. Και ως προς την αγριότητα ακραίους.
Εδώ είναι για να ζήσει το ένα από τα δύο. Ή το τσακάλι ή ο λαγός. Ή ο λαγός ή το τσακάλι. Ούτε και τα δύο γίνεται να ζήσουν, ούτε και τα δύο γίνεται να πεθάνουν.
Ωστόσο, αν φύγουμε από τη λογική του είτε… είτε, και πάμε στη λογική του τόσο.. όσο, ο συλλογισμός μας θα ξετυλιχθεί εντελώς διαφορετικά. Από αντιθετικός γίνεται συμπληρωματικός.
… Με άλλα λόγια, η ζωή στο προκείμενο είναι συνάρτηση του θανάτου, και ο θάνατος είναι συνάρτηση της ζωής…
Αυτή η κυριαρχική τάξη μέσα στη φύση καταργεί τον έναν από τους τέσσερις νόμους της κλασικής λογικής. Καταργεί το νόμου του τρίτου ή μέσου αποκλείσεως........
Ο νέος νόμος της μη αποκλείσεως του μέσου ή του τρίτου, μετά το 1927 που ο Χάιζενμπεργκ διατύπωσε την αρχή της Απροσδιοριστίας γίνεται ο υπερνόμος και της λογικής του ανθρώπου και της φύσης του κόσμου.........
Με την αρχή της Απροσδιοριστίας αναποδογυρίστηκε ολόκληρο το σύμπαν της λογικής του ανθρώπου.........
-Είναι δυνατόν η φύση να ναι τρελή;................."
(Αν το βρήκατε ενδιαφέρον και θέλετε περισσότερα, διαβάστε την Γκέμμα του Λιαντίνη, σελίδες 129-131 και εκείθεν)


(Τι είχε πει ο Σκαρίμπας; "Και, (απίστευτο ειπείν) τα τόσο απλά και κραυγαλέα αυτά πράγματα, δεν τα εννοεί, και δεν τα ξέρει ο άνθρωπός μας. Ούτε οι ακαδημαϊκοί, ούτε οι προφέσσορες τα σκέφτηκαν – αυτοί που καμαρώνουν πως είναι της γης το άλας! - Ντιπ δεν γροικάει ότι όχι τα θεριά, αλλά ακριβώς αυτός παραλογίζεται εφεύραντας τη λογική και τα καπέλλα…")

Αυτά λοιπόν.
Για να επανέλθω στη σκυτάλη:
Την σήμερον ημέραν (και ιδίως νύχταν και σκοτεινώς), ηθικός και τίμιος είναι αυτός που ξέρει να κρύβει καλύτερα τις ατιμίες του, σε μια χώρα που η γλοιωδία και δη των δημοσίων και επιφανών προσώπων, των "υπεράνω υπονοιών", έχει πάρει σταθερά την ανιούσα (ή κατάφορη και ανυπόφορη κατρακύλα λέγεται;) ως το επικρατέστερο και επικερδέστερο εξαγώγιμο εθνικό προϊόν.
Και, ονομάζουμε "ζούγκλα" (οι απελέκητοι) τηλεοπτικές εκπομπές, που κάνουν κατά καιρούς επιλεκτικές αποκαλύψεις, με θέματα που χορεύουν ανάλογα με τον σκοπό του βιολεντζέλου της μαϊμούς και τις επιταγές της τρέχουσας δημοσιογραφικής (στρατευμένης επι χρήμασι ή όχι; -μα, κάτι απορίες που έχετε ώρες-ώρες...) μοδός.
.
(Αχ, όλες οι πτώσεις τελικά, από το "ο νοών νοήτω" επέρχονται)
.
Αυτά περί του τι δ ε ν είναι ηθική.

Όσον αφορά στο τι είναι...
Ποικίλει ανάλογα με τους λαούς, τους καιρούς, τα εκάστοτε προωθημένα πιστεύω, τα ταμπού…
Όμως κατά βάθος, όλοι ξέρουμε.
Είναι αυτό που μας αφήνει αγνούς από κάθε ίχνος μομφής όταν κοιτάμε ξάστερα τον εαυτό μας έχοντας ξεφορτωθεί ενσυνείδητα και ευσυνείδητα ταις προφάσεις εν αμαρτίαις.

Περισσότερα για πραγματικά ζώα, φύση και συσχέτιση Σκαρίμπα-Λιαντίνη, σε επόμενη ανάρτηση.
.

Το Θείο Τραγί - Πρώτο Μέρος

.
Σε κανέναν καθώς πρέπει που δεν τα 'χει βρει με τον εαυτό του κι έχει βολευτεί σ' αυτήν την ζωή, χωρίς να ξέρει για πού τραβάει, δεν θα συνιστούσα να διαβάσει Σκαρίμπα.
Δεν είναι για όλους ο Σκαρίμπας.
Πολύ εύκολα, όσοι τον διαβάζουν στ' αρπαχτά, μπορούν να τον κατηγορήσουν για ακοινώνητο, υβρεολόγο, βλάσφημο, μη έχοντας όσιο και ιερό.

Διαβάζοντας τον Σκαρίμπα, στην αρχή, τσιτώνεσαι και αντιδράς.
Ποιος είναι τούτος που νομίζει ότι τα ξέρει όλα, που κάνει ότι τα ξέρει όλα, που τα βάζει με όλους, που μιλάει με ύφος ειδήμονα για πράγματα πέραν της αρμοδιότητάς του;
Σκέφτεσαι ότι δεν μπορεί κάποιος να είναι τόσο αδιάλλακτα κλειστόμυαλος και παρωπιδιστής.
Θες να του ανοίξεις τα μάτια και τότε πέφτεις στην παγίδα που έπεσαν πολλοί ειδήμονες "ειδικοί".
Έστειλαν επιστολές σ' αυτόν τον ανίδεο "απότακτο ιατρογνώμονα", για να τους απαντήσει με τον Ο. Ουάιλντ: "Ειδικότητα, ίσον συμπεπυκνωμένη άγνοια επί του ορισμένου θέματος",
μέχρι να τους αποδείξει, σαν τον Σωκράτη, ότι, αν και ειδικοί, τίποτα δεν ξέρουν.

Γιατί, στέκονται στην επιφάνεια των πραγμάτων και χάνουν την ουσία.
Γιατί, αδυνατούν, κλεισμένοι σε μια υπερφίαλη αντίρρηση θέσης, να σωπάσουν για λίγο και να ακούσουν πίσω από τις λέξεις του Μπάρμπα-Γιάννη.
Να δουν πίσω από την ειρωνεία του, την βαθειά αντίφαση και την πίκρα για τον σκάρτο κόσμο που σφυροκοπάει με τα γραφτά του, με αυτόν που πραγματικά ποθούσε η ψυχή του.
Γιατί, είναι ο ίδιος ένα Θείο Τραγί που νηστεύει το ψέμα για να κοινωνήσει την αλήθεια.
Και συμφωνεί με τους ειδικούς, αλλά στην ουσία, κι όχι στα λόγια και στο δείχνεσθαι.
Κι εκεί είναι που χάνουν το παιχνίδι οι μεγαλορρήμονες σπουδαγμένοι.
Εκεί διαφωνεί κι εκεί παρεξηγείται.

Γι' αυτό τον ξέρασε και δεν τον δέχτηκε η εποχή του.
Γι' αυτό δεν δέχτηκε να ενταχθεί σε κανένα λογοτεχνικό ρεύμα και αντιμετωπιζόταν ως ο παρείας των γραμμάτων.

Οι άνθρωποι δεν έχουν συνηθίσει απ' ευθείας στην αλήθεια.
Έχουν μάθει στις τζιριτζάντζουλες, στα κοπλιμεντάκια, στα καλά λογάκια, στα χαϊδέματα των αυτιών, στις κορδέλες και στα μεταξωτά.
Ε..., λέμε και καμιά αλήθεια πού και πού για να περάσει η ώρα.
Όμως, όταν σου τα λένε απ' ευθείας και κατάμουτρα, το εγώ σου αστράφτει και βροντά:
Βρε, ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις εμένα, έτσι στην ψύχρα, τ' αφανέρωτα;
Που θα μου δείξεις την σαθρότητα. Τι είσαι του λόγου σου;

Τι είναι; Τίποτα! Και τα πάντα… Όπως όλοι μας.
Μόνο που πέρασε πιο πολλές ώρες μόνος του ("καθισμένος κάτω από μια μουριά που ασήμιζαν τα φύλλα της στο φεγγαρόφωτο"), θαυμάζοντας και απορώντας με τ' αστέρια.

Πρέπει να ξύσεις πολλές φλούδες από αυτά που έχεις μάθει να βλέπεις ως αλήθεια για να καταλάβεις τον Σκαρίμπα.
Να μην τσιτώνεσαι από προκατάληψη, στενόμυαλο εγωισμό και αντίλογο.
Να έχεις την υπομονή της σιωπής να τον ακούσεις μέχρι το τέρμα.
Τότε μόνο ίσως καταλάβεις και ψηλαφήσεις το μεγαλείο του.
Αποσπασματικά και με επιπόλαιες αναγνώσεις, είναι παρεξηγήσιμος.
Ξέρει να κρύβει καλά την σοφία των λόγων του.

Γι' αυτό δεν σας συστήνω να διαβάσετε Σκαρίμπα.
Μην τυχόν και πέσουν τα άγιά του τοις κυσί και μολύνουν την καθαρότητα και το ανάστημα του ανθρώπου, με βέβηλες μικροκαμωμένες σκέψεις και μεγαλόστομες ύβρεις.
Γιατί του κόστισε ακριβά αυτός ο κόσμος.
Ας μην του τον βαρύνουμε κι άλλο.

(Θα συνεχίσω με Σκαρίμπα σε επόμενη ανάρτηση...)
.

Έχω μεγάλο τρακ!!!

.
Πριν κάποια χρόνια, με αφορμή την ημέρα βιβλίου, είχα μιλήσει σε ένα σχολείο, ως "επίσημη ομιλήτρια-συγγραφέας", παράλληλα με την έκθεση βιβλίου που διοργανώθηκε. (Ακόμα, κρατάω την αφίσα της ανακοίνωσης για ενθύμιο)
Μετά το τέλος της ομιλίας, ακολούθησαν οι ερωτήσεις των παιδιών.
Μαζί με τις ερωτήσεις για το θέμα που ανέπτυξα, με ρωτούσαν με κάτι λαμπερά ματάκια γεμάτα από έναν φανταστικό κόσμο, πώς γράφω, πώς μου έρχονται οι ιδέες, τι κάνω…
Και μετά, ήρθαν δυο κοριτσάκια και μου ζήτησαν ..αυτόγραφο.
Με ξάφνιασαν. Μόνο αυτό δεν περίμενα.
Πόσο μεγάλη ανάγκη έχουν τα παιδιά από πρότυπα, σκέφτηκα. Και τι αίσχη και φτήνια προβάλει και τους πλασάρει συνέχεια η τηλεόραση!
Προσπάθησα να το αποφύγω, να τους πω ότι δεν είναι κάτι σημαντικό, αλλά εκείνα επέμεναν.

Σε λίγο, ένα σωρό παιδάκια, με πρόχειρα κομμένα χαρτιά από τα μαθητικά τους τετράδια, περίμεναν γεμάτα ενθουσιασμό στην ουρά για ένα αυτόγραφο!
Στην κυριολεξία πιάστηκε το χέρι μου να υπογράφω.
Δεν θυμάμαι τα λίγα λόγια που τους έγραφα για να συνοδέψω την υπογραφή μου.
Θυμάμαι όμως τα αισθήματα που μου μετέδιδαν.

Ευθύνη πρώτα απ' όλα. Σκεφτόμουν ότι δεν θα 'πρεπε να τα απογοητέψω με κανέναν τρόπο. Ότι εκείνη η υπογραφή, που ίσως να φύλαγαν κάπου σαν μαθητικό ενθύμιο, έπρεπε να έχει αξία. Το χρωστούσα και στους δασκάλους τους που με φιλοξένησαν στο σχολείο, που μου εμπιστεύτηκαν τόσα παιδάκια, έστω και για λίγο.
Λες κι αυτά που υπέγραφα δεν ήταν παιδιάστικα αυτόγραφα, αλλά επιταγές ή χρεόγραφα που έπρεπε να κρατήσουν και να εγγυηθούν την μελλοντική τους αξία.
Παράλληλα, αισθανόμουνα μικρή και ανάξια ως αποδέκτης όλου αυτού του παιδικού ενθουσιασμού και της ειδωλοποίησης.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά, γιατί η υπεύθυνη της δημοτικής βιβλιοθήκης της περιοχής μου, μού έχει ζητήσει εδώ και καιρό να κάνουμε μια εκδήλωση για παιδιά.
Τακτική δανειστική αναγνώστρια εδώ και χρόνια. Κάποια φορά, πέρυσι, που πήγα να βρω πληροφορίες για τη νέα μου σειρά, ανέφερα ότι έχουν και δικά μου βιβλία. Μου μίλησε γεμάτη ενθουσιασμό γι' αυτά, ότι είναι πολύ καλή σειρά στο είδος της, την προωθεί γιατί της αρέσει… Και μετά πρότεινε να κάνουμε κάτι, μια εκδήλωση αλλά …εξαφανίστηκα.
Φέτος με ξαναθυμήθηκε και μόλις σήμερα συζητήσαμε και κανονίσαμε να γίνει τελικά γύρω στο Πάσχα.
Με πιάνει τρακ και μόνο που το σκέφτομαι…
Αλλά, από την άλλη, είναι ακόμα μία πρόκληση για τον εαυτό μου που πρέπει να περάσω με επιτυχία.

Έχω διαλέξει το θέμα μου. Είναι κάτι που έχω γράψει παλαιοτέρα.
Για ένα παιδάκι που χάθηκε και διάφορους χαρακτήρες που συνάντησε ψάχνοντας την μητέρα του.
Μια και οι χαρακτήρες αυτοσυστήνονται με τραγουδάκια, σκέφτηκα να 'ναι κάτι σαν μουσικό παραμύθι που θα πω με την κιθάρα, για να έχει περισσότερο ενδιαφέρον και να μη γίνει βαρετή μια σκέτη αφήγηση.
Μετά, θα ακολουθήσει συζήτηση, για τους κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίσουν τα ασυνόδευτα μικρά παιδιά, τι, πώς και ποιους πρέπει να αποφεύγουν.
Αρκετά επίκαιρο και χρήσιμο θέμα με όλα αυτά που ακούγονται όλο και πιο συχνά.

Θα τους πω και για μια δική μου εμπειρία από την παιδική μου ηλικία, όταν δύο τύποι με κάλεσαν να μπω στο αυτοκίνητό τους για να τους δείξω τάχα έναν δρόμο και πώς με απέτρεψε και με γλίτωσε στο τσακ μια φίλη μου, που ευτυχώς η μαμά της είχε φροντίσει να την ενημερώσει έγκαιρα, ενώ η δική μου -θεωρώντας με μικρή ακόμα- με είχε αφήσει στα μαύρα σκοτάδια.
Σκέφτηκα να πάω και στο αστυνομικό τμήμα, για να πάρω πληροφορίες για το τι συνιστούν οι επίσημες αρχές και τους σχετικούς αριθμούς της περιοχής μας για ώρα ανάγκης.
Όσο καλύτερα προετοιμαστώ, τόσο καλύτερα θα καλύψω το θέμα από κάθε πλευρά και τόσο περισσότερο θα 'μαι έτοιμη για τις απρόβλεπτες ερωτήσεις που κάνουν τα παιδάκια.
Δεν θα' θελα με κανέναν τρόπο να τα απογοητέψω.

Πιστέψτε με! Έχω πάρα πολύ τρακ από τώρα ακόμα. Σφίγγεται το στομάχι μου!
Ξέρετε τι είναι να σε κοιτάζουν τόσα πολλά σφουγγάρια-ματάκια κι εσύ να έχεις την ευθύνη να διαμορφώσεις ένα κομμάτι από τον κόσμο και τις σκέψεις τους, με κάτι ολότελα δικό σου;
.

Πηλόκοσμος

.Χθες μ' έπιασε η ακατάσχετη επιθυμία να κάνω κάτι με πηλό.
Τελείως άσχετη, και με έναν παλιό ξεραμένο πηλό, που περισσότερο έσπαζε παρά πλαθόταν, έκανα αυτές τις φιγούρες.
Ίσως φαίνονται παιδιάστικες, τελείως άτεχνες και τραχιές, αλλά εμένα μου άρεσαν πάρα πολύ.
Τόσο, που έταξα και κάποιες για… δώρο! Αν μου τις φέρουν στο κεφάλι οι φίλοι μου μόλις τις δουν, δεν ξέρω. Εγώ πάντως ενθουσιάζομαι πολύ με κάτι τέτοια χειροποίητα.
(Τις διαφήμισα ως "μινιμαλιστικές πρωτόγονες φιγούρες" με την αρχική καλλιτεχνική αξία των πρώτων έργων μιας μέλλουσας διάσημης πηλοπλάστριας –...εμένα!)

Εν τω μεταξύ, τα φωτογράφισα μπροστά σε βιβλία τέχνης, σε "τυχαία" τάχα σύγκριση με τα αρχαία "μινιμαλιστικά" κυκλαδίτικα αγαλματάκια (που επίσης λατρεύω), για να τους προσδώσω συγκριτικά μια υποβόσκουσα ιδιαίτερη αξία…
Υ.Γ.Α. Μα, δεν είναι φανταστικά; Με φρέσκο εύπλαστο πηλό νομίζω θα τελειοποιήσω την "τεχνική" μου.
Υ.Γ.Β. Πω-πω δώρα που θα 'χω να κάνω! Νομίζω θα γεμίσω όλο τον κόσμο με στρατιές από έναν καινούργιο πήλινο κόσμο. (Αλλά ,δεν θα το πιστέψετε, μου είναι δύσκολο να τα αποχωριστώ!)

Υ.Γ.Γ. Τρέμε καλλιτεχνικέ κόσμε! Μόλις ξεπετάχτηκε άλλο ένα "ιερό τέρας" της τέχνης!

Υ.Γ.Δ. Μου ρθαν ιδέες και για άλλα πηλοκαλλιτεχνήματα. Στα Προσεχώς!

Υ.Γ.Ε. Αν θέλετε κι εσείς τέτοιο δώρο, παρακαλώ να τηρήσετε τη σειρά προτεραιότητας!


.

Πώς περάσατε το τριήμερο + Το "Κάτι"

Κοίτα κάτι ερωτήσεις που βρίσκουν και σου κάνουν:
"Πώς περάσατε το τριήμερο;"

(Ποιο τριήμερο; Κάποιο επίσημο; Λες να πέρασε η Καθαρά Δευτέρα και να μην το πήρα χαμπάρι; Α, το άλλο το συνηθισμένο;)

Πώς να περάσαμε; Δουλειά και ύπνος. Ύπνος και δουλειά.
Ύπνος στη δουλειά;
Μπα, με το πρώτο χασμουρητό παράγγελνα κάτι δυνατούς καφέδες, τύφλα να 'χει το …ρεντ γκούγκλ (κάπως έτσι).
Δουλειά στον ύπνο;
Ίσως. Γιατί το πρωί όλο με κάτι αναλαμπές ξυπνώ.


Είδα κι όνειρο με χιούμορ, τρομάρα μου:

Ήμαστε, λέει, δυο ψιλοπιτσιρίκια που είχαν μπλεχτεί σε μια μυστηριώδη αναζήτηση και βρισκόμασταν έξω από την καραμυστηριώδη επτασφράγιστη σκέτη πόρτα χωρίς χερούλια, χωρίς τίποτα.. Ψάχναμε τρόπο να την ανοίξουμε για να λύσουμε το μυστήριο. Ψάχναμε, ψάχναμε, ψάχναμε... τίποτα. 

Μέχρι που μου 'ρθαν οι μαγικές λέξεις:

σαλά σε λαμ
κουά λε μπαμ

Μόλις τις είπα, η πόρτα άρχισε να ανοίγει αργά και βασανιστικά, περιβάλλοντάς μας με εκείνη την αγωνία του τι θα αποκαλυφθεί.
Και τι αποκαλύφθηκε;
Ένας Κινέζος μάγειρας που άνοιγε σιγά-σιγά με δυσκολία την πόρτα καθώς ήταν φορτωμένος με σκουπίδια κι αποφάγια. Η πόρτα ήταν η πίσω είσοδος ενός κινέζικου εστιατορίου.

Μα, είναι όνειρο τώρα αυτό για να το δει ένας άνθρωπος;
Τουλάχιστον μου 'μειναν οι μαγικές λέξεις να τις χρησιμοποιήσω σε καμιά δύσκολη περίπτωση.
 Ιδίως αν εκείνο το μπαμ συνοδεύεται με κάτι "κατακέφαλο", νομίζω θα είναι πιο αποτελεσματικές.


Ουφ! Τελικά, πέρασαν.
Οι τρεις weekend μέρες των παθών και των πόθων των ανερμήνευτων, των ανεκμετάλλευτων, των ανερμάτιστων, των άνευ γενικά.
(Των παθών είπα; Ιδέα μου ή όλο και περικυκλώνω την ιδέα του επερχόμενου ...Πάσχατος;)

.
Α, ξέχασα! Ήταν κι εκείνο το γεγονός στη στάση.

Εκεί που περίμενα λοιπόν αμέριμνη να έρθει το λεωφορείο για να πάω στη δουλειά (βράδυ λέμε τώρα) και κοιτώντας τα άστρα σκάρωνα στιχάκια τύπου γιαλαντζί:

Περιμένοντας στη στάση
το λεωφορείο να περάσει
το μόνο που επέρασε ως τώρα
είναι μοναχά η ώρα

...και κάτι τέτοια στιχοειδή… φαπ, έρχεται από πίσω μου και με σκουντάει ένα 'Κάτι'.

-Σιγά κυρά μου; Προσέξτε λίγο. Τόσο χώρο έχει το πεζοδρόμιο. Πηγαίνετε λίγο πιο κείθε!
Το 'Κάτι' δε μίλησε, μόνο με κοιτούσε και πετάριζε τα μακριά βλέφαρά του.
Το κοιτούσα κι εγώ και σκεφτόμουν αν έπρεπε να βρω χαρτί να καταγράψω τους υπέροχους στίχους μου μην τυχόν και τους χάσω με τόσες παρεμβολές και ύστερα κλαίω την έμπνευση.
Μέχρι που δεν άντεξε το 'Κάτι' να περιμένει να αντιδράσω και μίλησε πρώτο.
-Καλέ! Εγώ είμαι!
-Η παλιά συμφοιτήτριά μου από τα Φάρσαλα, πετάχτηκα από τη χαρά μου! Χριστός και Παναγιά! Πού; Πώς βρέθηκες εδώ;
-Καλέ τι λες; Ποια Φάρσαλα; Η καλή σου νεράιδα είμαι. Δε με αναγνώρισες;
-Μα, τόση ομοιότης; Φτου-φτου, κακιά ώρα, έφτυσα τον κόρφο μου, ενώ κρυφοκοίταξα το κινητό να δω αν πήγε κιόλας δώδεκα μεσάνυχτα, η ώρα που βγαίνουν τα… ξέρετε ποια.
-Καλέ, τι φτου; ξεφτού! Καλή ώρα!
-Για τι;
-Για οτιδήποτε. Τι θες; Πες το και θα γίνει.
-Πώς θα γίνει;
-Όπως ακριβώς το θέλεις. Εδώ και τώρα!
-Βρε; μπας και είσαι Πασοκσού; Ένα παλιό σύνθημα μου θυμίζει αυτό…
-Καλέ όχι! Πώς σου ήρθε; Εμείς οι νεράιδες είμαστε ανεξάρτητες!
-Σαν τον Κουκοδήμο ένα πράμα;
-Ποιος είναι αυτός;
-Τι; δεν τον ξέρεις; Πες μας τώρα ότι δεν έχεις ακούσει και για DVD και τέτοια.
-Τι είναι αυτά; είπε το 'Κάτι' κι άρχισε να εκνευρίζεται και να κουνιέται πέρα δώθε.
-Μα, πού ζεις χρυσή μου; Και, πιφ! τραβήξου λίγο και μην κουνιέσαι τόσο! Με φλόμωσες στη χρυσόσκονη.
-Μα, πού να ξέρω από αυτά; Εγώ ζω στη νεραϊδοχώρα.
-Από εκεί που μας έρχεται το μαλακό στο μαλακτικό ρούχων;
-Ποιο μαλακό;
-Άσε-άσε, σε ψυχολόγησα. Ούτε τηλεόραση θα βλέπεις.
-Καλέ τι μου λες; Κάνε τρεις ευχές να σου τις πραγματοποιήσω.
-Δε μου λες; Ό,τι ευχή και να 'ναι;
-Ε, ναι! Αλλά μην κάνεις ό,τι κι ό,τι. Σκέψου λίγο. Ζήτα κάτι καλό. Αξίας!
-Σαν τα καλά ρούχα με τα χρυσά βολάν και τους ταφτάδες που φορώ μόνο κάθε Χριστούγεννα και στους γάμους; Α-πα-πα-πα, κάτι πιο πρόχειρο θα ζητήσω, δεν τα μπορώ αυτά...
-Με ζάλισες. Καλά! Ζήτα κάτι πρόχειρο αλλά γρήγορα. Τελειώνει η ώρα σου.
-Μπα! Υπάρχουν νεράιδες με ημερομηνία λήξεως; Δεν το 'ξερα!
-Γρήγοραααα! Έτσι όπως πας σου έμεινε ίσα-ίσα μόνο μια ευχή.
-Εεεε… τέτοια ώρα τι άλλο να θέλω από το να έρθει το λεωφορείο γιατί θ' αργήσω;
-Έγινε. Η ευχή σου πραγματοποιήθηκε! Να 'το που έρχεται.

Κοιτάω προς τα πέρα. Το ευλογημένο λεωφορείο, επιτέλους, έρχεται.
Κοιτάω προς τα πίσω… κανένας.
Όχι και κανένας δηλαδή.
Δύο τύποι έσβηναν τα τσιγάρα τους, μια παρέα κοριτσιών ετοίμαζαν τα εισιτήρια τους, ένας μεσήλιξ μόνος με κοιτούσε κάπως…
Το 'Κάτι' όμως πουθενά.
Μπας και με πειράζουν τα πολλά στιχάκια;

Anyway, να θυμηθώ να τηλεφωνήσω στην παλιά συμφοιτήτριά μου από τα Φάρσαλα.
Τι να απέγινε; Κάναμε καλή παρέα κάποτε. Μου 'φερνε και ωραίο χαλβά, θυμάμαι. Ταιριάζαμε!


.

Ποιητική Άσκηση

.
Λέξεις.
Καλύμματα σιωπής.
Επιπόλαιας επίπλευσης.
Συνήθεια ψευδαισθήσεων.
Μην φωτιστούν τα κρυμμένα.
Μην πυρποληθούν στην αλήθεια.


Η αντοχή της για λίγους.
Αγώνισμα.
Εκεί που τα κρυμμένα με τα φανερωμένα
αλλάζουν ρόλους.


Όλα εδώ.
Δικά μας και ξένα.
Αμπαρωμένα
σε ιδιωτικό παραμυθένιο πύργο.
Λάτρεις της απατηλότητας.
Σπαταλητές της ουσίας.

Μια σπίθα
αρκεί.
Ένα γνήσιο ερωτηματικό
να ανάψει στο βλέμμα.
Μόνο το φως.
Για να καταλάβεις.
Μόνο στο φως.
Για να πυρποληθείς.
Μόνο στο φως.
Για να φτάσεις.

Μόνο.
Πάντα.
Όλα.
Στο φως.


Ετούτο 'δω δεν είναι ένα ποίημα που θέλησα να γράψω λόγω οίστρου, αλλά κάτι που προέκυψε από μία άσκηση...
Περισσότερα Τι και Πώς... δεν...
.

Μονόγραμμα

.
"Έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να 'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν' ακολουθεί

Και να παίζει με τ' άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!

Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πριν από την αγάπη και μαζί
Για τη ρολογιά και για το γκιούλ μπρισίμι
Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος, και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο
Μόνος, και ας είμ' εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ' ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς
..........τον Παράδεισο!"

(Εκδόσεις Ίκαρος, σελ. 258-259)

.

.
Τι αναπάντεχη και ευχάριστη έκπληξη να ακούς να διαβάζουν στίχους του αγαπημένου σου ποιητή! Ολόκληρο το Μονόγραμμα...

.

.