Έχω μεγάλο τρακ!!!

.
Πριν κάποια χρόνια, με αφορμή την ημέρα βιβλίου, είχα μιλήσει σε ένα σχολείο, ως "επίσημη ομιλήτρια-συγγραφέας", παράλληλα με την έκθεση βιβλίου που διοργανώθηκε. (Ακόμα, κρατάω την αφίσα της ανακοίνωσης για ενθύμιο)
Μετά το τέλος της ομιλίας, ακολούθησαν οι ερωτήσεις των παιδιών.
Μαζί με τις ερωτήσεις για το θέμα που ανέπτυξα, με ρωτούσαν με κάτι λαμπερά ματάκια γεμάτα από έναν φανταστικό κόσμο, πώς γράφω, πώς μου έρχονται οι ιδέες, τι κάνω…
Και μετά, ήρθαν δυο κοριτσάκια και μου ζήτησαν ..αυτόγραφο.
Με ξάφνιασαν. Μόνο αυτό δεν περίμενα.
Πόσο μεγάλη ανάγκη έχουν τα παιδιά από πρότυπα, σκέφτηκα. Και τι αίσχη και φτήνια προβάλει και τους πλασάρει συνέχεια η τηλεόραση!
Προσπάθησα να το αποφύγω, να τους πω ότι δεν είναι κάτι σημαντικό, αλλά εκείνα επέμεναν.

Σε λίγο, ένα σωρό παιδάκια, με πρόχειρα κομμένα χαρτιά από τα μαθητικά τους τετράδια, περίμεναν γεμάτα ενθουσιασμό στην ουρά για ένα αυτόγραφο!
Στην κυριολεξία πιάστηκε το χέρι μου να υπογράφω.
Δεν θυμάμαι τα λίγα λόγια που τους έγραφα για να συνοδέψω την υπογραφή μου.
Θυμάμαι όμως τα αισθήματα που μου μετέδιδαν.

Ευθύνη πρώτα απ' όλα. Σκεφτόμουν ότι δεν θα 'πρεπε να τα απογοητέψω με κανέναν τρόπο. Ότι εκείνη η υπογραφή, που ίσως να φύλαγαν κάπου σαν μαθητικό ενθύμιο, έπρεπε να έχει αξία. Το χρωστούσα και στους δασκάλους τους που με φιλοξένησαν στο σχολείο, που μου εμπιστεύτηκαν τόσα παιδάκια, έστω και για λίγο.
Λες κι αυτά που υπέγραφα δεν ήταν παιδιάστικα αυτόγραφα, αλλά επιταγές ή χρεόγραφα που έπρεπε να κρατήσουν και να εγγυηθούν την μελλοντική τους αξία.
Παράλληλα, αισθανόμουνα μικρή και ανάξια ως αποδέκτης όλου αυτού του παιδικού ενθουσιασμού και της ειδωλοποίησης.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά, γιατί η υπεύθυνη της δημοτικής βιβλιοθήκης της περιοχής μου, μού έχει ζητήσει εδώ και καιρό να κάνουμε μια εκδήλωση για παιδιά.
Τακτική δανειστική αναγνώστρια εδώ και χρόνια. Κάποια φορά, πέρυσι, που πήγα να βρω πληροφορίες για τη νέα μου σειρά, ανέφερα ότι έχουν και δικά μου βιβλία. Μου μίλησε γεμάτη ενθουσιασμό γι' αυτά, ότι είναι πολύ καλή σειρά στο είδος της, την προωθεί γιατί της αρέσει… Και μετά πρότεινε να κάνουμε κάτι, μια εκδήλωση αλλά …εξαφανίστηκα.
Φέτος με ξαναθυμήθηκε και μόλις σήμερα συζητήσαμε και κανονίσαμε να γίνει τελικά γύρω στο Πάσχα.
Με πιάνει τρακ και μόνο που το σκέφτομαι…
Αλλά, από την άλλη, είναι ακόμα μία πρόκληση για τον εαυτό μου που πρέπει να περάσω με επιτυχία.

Έχω διαλέξει το θέμα μου. Είναι κάτι που έχω γράψει παλαιοτέρα.
Για ένα παιδάκι που χάθηκε και διάφορους χαρακτήρες που συνάντησε ψάχνοντας την μητέρα του.
Μια και οι χαρακτήρες αυτοσυστήνονται με τραγουδάκια, σκέφτηκα να 'ναι κάτι σαν μουσικό παραμύθι που θα πω με την κιθάρα, για να έχει περισσότερο ενδιαφέρον και να μη γίνει βαρετή μια σκέτη αφήγηση.
Μετά, θα ακολουθήσει συζήτηση, για τους κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίσουν τα ασυνόδευτα μικρά παιδιά, τι, πώς και ποιους πρέπει να αποφεύγουν.
Αρκετά επίκαιρο και χρήσιμο θέμα με όλα αυτά που ακούγονται όλο και πιο συχνά.

Θα τους πω και για μια δική μου εμπειρία από την παιδική μου ηλικία, όταν δύο τύποι με κάλεσαν να μπω στο αυτοκίνητό τους για να τους δείξω τάχα έναν δρόμο και πώς με απέτρεψε και με γλίτωσε στο τσακ μια φίλη μου, που ευτυχώς η μαμά της είχε φροντίσει να την ενημερώσει έγκαιρα, ενώ η δική μου -θεωρώντας με μικρή ακόμα- με είχε αφήσει στα μαύρα σκοτάδια.
Σκέφτηκα να πάω και στο αστυνομικό τμήμα, για να πάρω πληροφορίες για το τι συνιστούν οι επίσημες αρχές και τους σχετικούς αριθμούς της περιοχής μας για ώρα ανάγκης.
Όσο καλύτερα προετοιμαστώ, τόσο καλύτερα θα καλύψω το θέμα από κάθε πλευρά και τόσο περισσότερο θα 'μαι έτοιμη για τις απρόβλεπτες ερωτήσεις που κάνουν τα παιδάκια.
Δεν θα' θελα με κανέναν τρόπο να τα απογοητέψω.

Πιστέψτε με! Έχω πάρα πολύ τρακ από τώρα ακόμα. Σφίγγεται το στομάχι μου!
Ξέρετε τι είναι να σε κοιτάζουν τόσα πολλά σφουγγάρια-ματάκια κι εσύ να έχεις την ευθύνη να διαμορφώσεις ένα κομμάτι από τον κόσμο και τις σκέψεις τους, με κάτι ολότελα δικό σου;
.