Πώς περάσατε το τριήμερο + Το "Κάτι"

Κοίτα κάτι ερωτήσεις που βρίσκουν και σου κάνουν:
"Πώς περάσατε το τριήμερο;"

(Ποιο τριήμερο; Κάποιο επίσημο; Λες να πέρασε η Καθαρά Δευτέρα και να μην το πήρα χαμπάρι; Α, το άλλο το συνηθισμένο;)

Πώς να περάσαμε; Δουλειά και ύπνος. Ύπνος και δουλειά.
Ύπνος στη δουλειά;
Μπα, με το πρώτο χασμουρητό παράγγελνα κάτι δυνατούς καφέδες, τύφλα να 'χει το …ρεντ γκούγκλ (κάπως έτσι).
Δουλειά στον ύπνο;
Ίσως. Γιατί το πρωί όλο με κάτι αναλαμπές ξυπνώ.


Είδα κι όνειρο με χιούμορ, τρομάρα μου:

Ήμαστε, λέει, δυο ψιλοπιτσιρίκια που είχαν μπλεχτεί σε μια μυστηριώδη αναζήτηση και βρισκόμασταν έξω από την καραμυστηριώδη επτασφράγιστη σκέτη πόρτα χωρίς χερούλια, χωρίς τίποτα.. Ψάχναμε τρόπο να την ανοίξουμε για να λύσουμε το μυστήριο. Ψάχναμε, ψάχναμε, ψάχναμε... τίποτα. 

Μέχρι που μου 'ρθαν οι μαγικές λέξεις:

σαλά σε λαμ
κουά λε μπαμ

Μόλις τις είπα, η πόρτα άρχισε να ανοίγει αργά και βασανιστικά, περιβάλλοντάς μας με εκείνη την αγωνία του τι θα αποκαλυφθεί.
Και τι αποκαλύφθηκε;
Ένας Κινέζος μάγειρας που άνοιγε σιγά-σιγά με δυσκολία την πόρτα καθώς ήταν φορτωμένος με σκουπίδια κι αποφάγια. Η πόρτα ήταν η πίσω είσοδος ενός κινέζικου εστιατορίου.

Μα, είναι όνειρο τώρα αυτό για να το δει ένας άνθρωπος;
Τουλάχιστον μου 'μειναν οι μαγικές λέξεις να τις χρησιμοποιήσω σε καμιά δύσκολη περίπτωση.
 Ιδίως αν εκείνο το μπαμ συνοδεύεται με κάτι "κατακέφαλο", νομίζω θα είναι πιο αποτελεσματικές.


Ουφ! Τελικά, πέρασαν.
Οι τρεις weekend μέρες των παθών και των πόθων των ανερμήνευτων, των ανεκμετάλλευτων, των ανερμάτιστων, των άνευ γενικά.
(Των παθών είπα; Ιδέα μου ή όλο και περικυκλώνω την ιδέα του επερχόμενου ...Πάσχατος;)

.
Α, ξέχασα! Ήταν κι εκείνο το γεγονός στη στάση.

Εκεί που περίμενα λοιπόν αμέριμνη να έρθει το λεωφορείο για να πάω στη δουλειά (βράδυ λέμε τώρα) και κοιτώντας τα άστρα σκάρωνα στιχάκια τύπου γιαλαντζί:

Περιμένοντας στη στάση
το λεωφορείο να περάσει
το μόνο που επέρασε ως τώρα
είναι μοναχά η ώρα

...και κάτι τέτοια στιχοειδή… φαπ, έρχεται από πίσω μου και με σκουντάει ένα 'Κάτι'.

-Σιγά κυρά μου; Προσέξτε λίγο. Τόσο χώρο έχει το πεζοδρόμιο. Πηγαίνετε λίγο πιο κείθε!
Το 'Κάτι' δε μίλησε, μόνο με κοιτούσε και πετάριζε τα μακριά βλέφαρά του.
Το κοιτούσα κι εγώ και σκεφτόμουν αν έπρεπε να βρω χαρτί να καταγράψω τους υπέροχους στίχους μου μην τυχόν και τους χάσω με τόσες παρεμβολές και ύστερα κλαίω την έμπνευση.
Μέχρι που δεν άντεξε το 'Κάτι' να περιμένει να αντιδράσω και μίλησε πρώτο.
-Καλέ! Εγώ είμαι!
-Η παλιά συμφοιτήτριά μου από τα Φάρσαλα, πετάχτηκα από τη χαρά μου! Χριστός και Παναγιά! Πού; Πώς βρέθηκες εδώ;
-Καλέ τι λες; Ποια Φάρσαλα; Η καλή σου νεράιδα είμαι. Δε με αναγνώρισες;
-Μα, τόση ομοιότης; Φτου-φτου, κακιά ώρα, έφτυσα τον κόρφο μου, ενώ κρυφοκοίταξα το κινητό να δω αν πήγε κιόλας δώδεκα μεσάνυχτα, η ώρα που βγαίνουν τα… ξέρετε ποια.
-Καλέ, τι φτου; ξεφτού! Καλή ώρα!
-Για τι;
-Για οτιδήποτε. Τι θες; Πες το και θα γίνει.
-Πώς θα γίνει;
-Όπως ακριβώς το θέλεις. Εδώ και τώρα!
-Βρε; μπας και είσαι Πασοκσού; Ένα παλιό σύνθημα μου θυμίζει αυτό…
-Καλέ όχι! Πώς σου ήρθε; Εμείς οι νεράιδες είμαστε ανεξάρτητες!
-Σαν τον Κουκοδήμο ένα πράμα;
-Ποιος είναι αυτός;
-Τι; δεν τον ξέρεις; Πες μας τώρα ότι δεν έχεις ακούσει και για DVD και τέτοια.
-Τι είναι αυτά; είπε το 'Κάτι' κι άρχισε να εκνευρίζεται και να κουνιέται πέρα δώθε.
-Μα, πού ζεις χρυσή μου; Και, πιφ! τραβήξου λίγο και μην κουνιέσαι τόσο! Με φλόμωσες στη χρυσόσκονη.
-Μα, πού να ξέρω από αυτά; Εγώ ζω στη νεραϊδοχώρα.
-Από εκεί που μας έρχεται το μαλακό στο μαλακτικό ρούχων;
-Ποιο μαλακό;
-Άσε-άσε, σε ψυχολόγησα. Ούτε τηλεόραση θα βλέπεις.
-Καλέ τι μου λες; Κάνε τρεις ευχές να σου τις πραγματοποιήσω.
-Δε μου λες; Ό,τι ευχή και να 'ναι;
-Ε, ναι! Αλλά μην κάνεις ό,τι κι ό,τι. Σκέψου λίγο. Ζήτα κάτι καλό. Αξίας!
-Σαν τα καλά ρούχα με τα χρυσά βολάν και τους ταφτάδες που φορώ μόνο κάθε Χριστούγεννα και στους γάμους; Α-πα-πα-πα, κάτι πιο πρόχειρο θα ζητήσω, δεν τα μπορώ αυτά...
-Με ζάλισες. Καλά! Ζήτα κάτι πρόχειρο αλλά γρήγορα. Τελειώνει η ώρα σου.
-Μπα! Υπάρχουν νεράιδες με ημερομηνία λήξεως; Δεν το 'ξερα!
-Γρήγοραααα! Έτσι όπως πας σου έμεινε ίσα-ίσα μόνο μια ευχή.
-Εεεε… τέτοια ώρα τι άλλο να θέλω από το να έρθει το λεωφορείο γιατί θ' αργήσω;
-Έγινε. Η ευχή σου πραγματοποιήθηκε! Να 'το που έρχεται.

Κοιτάω προς τα πέρα. Το ευλογημένο λεωφορείο, επιτέλους, έρχεται.
Κοιτάω προς τα πίσω… κανένας.
Όχι και κανένας δηλαδή.
Δύο τύποι έσβηναν τα τσιγάρα τους, μια παρέα κοριτσιών ετοίμαζαν τα εισιτήρια τους, ένας μεσήλιξ μόνος με κοιτούσε κάπως…
Το 'Κάτι' όμως πουθενά.
Μπας και με πειράζουν τα πολλά στιχάκια;

Anyway, να θυμηθώ να τηλεφωνήσω στην παλιά συμφοιτήτριά μου από τα Φάρσαλα.
Τι να απέγινε; Κάναμε καλή παρέα κάποτε. Μου 'φερνε και ωραίο χαλβά, θυμάμαι. Ταιριάζαμε!


.