Το Θείο Τραγί - Πρώτο Μέρος

.
Σε κανέναν καθώς πρέπει που δεν τα 'χει βρει με τον εαυτό του κι έχει βολευτεί σ' αυτήν την ζωή, χωρίς να ξέρει για πού τραβάει, δεν θα συνιστούσα να διαβάσει Σκαρίμπα.
Δεν είναι για όλους ο Σκαρίμπας.
Πολύ εύκολα, όσοι τον διαβάζουν στ' αρπαχτά, μπορούν να τον κατηγορήσουν για ακοινώνητο, υβρεολόγο, βλάσφημο, μη έχοντας όσιο και ιερό.

Διαβάζοντας τον Σκαρίμπα, στην αρχή, τσιτώνεσαι και αντιδράς.
Ποιος είναι τούτος που νομίζει ότι τα ξέρει όλα, που κάνει ότι τα ξέρει όλα, που τα βάζει με όλους, που μιλάει με ύφος ειδήμονα για πράγματα πέραν της αρμοδιότητάς του;
Σκέφτεσαι ότι δεν μπορεί κάποιος να είναι τόσο αδιάλλακτα κλειστόμυαλος και παρωπιδιστής.
Θες να του ανοίξεις τα μάτια και τότε πέφτεις στην παγίδα που έπεσαν πολλοί ειδήμονες "ειδικοί".
Έστειλαν επιστολές σ' αυτόν τον ανίδεο "απότακτο ιατρογνώμονα", για να τους απαντήσει με τον Ο. Ουάιλντ: "Ειδικότητα, ίσον συμπεπυκνωμένη άγνοια επί του ορισμένου θέματος",
μέχρι να τους αποδείξει, σαν τον Σωκράτη, ότι, αν και ειδικοί, τίποτα δεν ξέρουν.

Γιατί, στέκονται στην επιφάνεια των πραγμάτων και χάνουν την ουσία.
Γιατί, αδυνατούν, κλεισμένοι σε μια υπερφίαλη αντίρρηση θέσης, να σωπάσουν για λίγο και να ακούσουν πίσω από τις λέξεις του Μπάρμπα-Γιάννη.
Να δουν πίσω από την ειρωνεία του, την βαθειά αντίφαση και την πίκρα για τον σκάρτο κόσμο που σφυροκοπάει με τα γραφτά του, με αυτόν που πραγματικά ποθούσε η ψυχή του.
Γιατί, είναι ο ίδιος ένα Θείο Τραγί που νηστεύει το ψέμα για να κοινωνήσει την αλήθεια.
Και συμφωνεί με τους ειδικούς, αλλά στην ουσία, κι όχι στα λόγια και στο δείχνεσθαι.
Κι εκεί είναι που χάνουν το παιχνίδι οι μεγαλορρήμονες σπουδαγμένοι.
Εκεί διαφωνεί κι εκεί παρεξηγείται.

Γι' αυτό τον ξέρασε και δεν τον δέχτηκε η εποχή του.
Γι' αυτό δεν δέχτηκε να ενταχθεί σε κανένα λογοτεχνικό ρεύμα και αντιμετωπιζόταν ως ο παρείας των γραμμάτων.

Οι άνθρωποι δεν έχουν συνηθίσει απ' ευθείας στην αλήθεια.
Έχουν μάθει στις τζιριτζάντζουλες, στα κοπλιμεντάκια, στα καλά λογάκια, στα χαϊδέματα των αυτιών, στις κορδέλες και στα μεταξωτά.
Ε..., λέμε και καμιά αλήθεια πού και πού για να περάσει η ώρα.
Όμως, όταν σου τα λένε απ' ευθείας και κατάμουτρα, το εγώ σου αστράφτει και βροντά:
Βρε, ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις εμένα, έτσι στην ψύχρα, τ' αφανέρωτα;
Που θα μου δείξεις την σαθρότητα. Τι είσαι του λόγου σου;

Τι είναι; Τίποτα! Και τα πάντα… Όπως όλοι μας.
Μόνο που πέρασε πιο πολλές ώρες μόνος του ("καθισμένος κάτω από μια μουριά που ασήμιζαν τα φύλλα της στο φεγγαρόφωτο"), θαυμάζοντας και απορώντας με τ' αστέρια.

Πρέπει να ξύσεις πολλές φλούδες από αυτά που έχεις μάθει να βλέπεις ως αλήθεια για να καταλάβεις τον Σκαρίμπα.
Να μην τσιτώνεσαι από προκατάληψη, στενόμυαλο εγωισμό και αντίλογο.
Να έχεις την υπομονή της σιωπής να τον ακούσεις μέχρι το τέρμα.
Τότε μόνο ίσως καταλάβεις και ψηλαφήσεις το μεγαλείο του.
Αποσπασματικά και με επιπόλαιες αναγνώσεις, είναι παρεξηγήσιμος.
Ξέρει να κρύβει καλά την σοφία των λόγων του.

Γι' αυτό δεν σας συστήνω να διαβάσετε Σκαρίμπα.
Μην τυχόν και πέσουν τα άγιά του τοις κυσί και μολύνουν την καθαρότητα και το ανάστημα του ανθρώπου, με βέβηλες μικροκαμωμένες σκέψεις και μεγαλόστομες ύβρεις.
Γιατί του κόστισε ακριβά αυτός ο κόσμος.
Ας μην του τον βαρύνουμε κι άλλο.

(Θα συνεχίσω με Σκαρίμπα σε επόμενη ανάρτηση...)
.