Το Θείο Τραγί - Τρίτο Μέρος

.
(Σημείωση: Για να μην προκληθεί σύγχυση κειμένων, έβαλα διαφορετικά χρώματα.
Με καφέ γραμματοσειρά τα κείμενα του Σκαρίμπα, με γκρίζα οι παραθέσεις από τον Λιαντίνη και με μαύρη οι δικοί μου σχολιασμοί.)

"Το πρώτο ερώτημα και επιχείρημα του κάθε ανθρώπου είναι η Θεολογία του: Ποιος έφτιαξε τον κόσμο (τον Ήλιο, τη Γη, και τους αστέρες;) Ο θεός! Ε! καλά και το Θεό ποιος τον έφτιαξε; Απορία ψάλτου – βηξ. Κανείς δεν μπόρεσε να απαντήσει. Ο φαύλος κύκλος, χαίνει –στο ερώτημα- μπροστά τους. Η παραπέρα συζήτηση επί του θέματος είναι στην πραγματικότητα μια "αθεολογία". Έτσι ο άνθρωπος (=η ανθρωπότητα) εν τη αγωνία του να συλλάβει επαυτοφώρω την αλήθεια, ενέπεσε σε πλάνες πολύ δεινότερες από την άγνοια και την αδυναμία του να εξηγήσει τα ανεξήγητα. Μόνο η Βίβλος υπαινίχθη –πως- την σχετική αλήθεια (γιατί ολόκληρη είναι για τους ανθρώπους ανέφικτος) λέγουσα –που- ότι ο Θεός είναι "πανταχού παρών και τα πάντα πληρών" αλλά διάβηκε από πλάι της χωρίς να το εξηγήσει και χωρίς να αντιληφθεί πόσο εγγύς της σχετικότητας" αυτής επέρασε –απαράσκευη.
Τι άλλο μπορεί να είναι αυτό που ο Θεός είναι πάνω του πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, παρά η φύση; Τον Θεό ποιος τον είδε;….
'Θεός είναι το άπειρον – δεν έχει ούτε αρχήν ούτε τέλος' έλεγαν και λένε σχεδόν σύξυλοι οι θεολόγοι και οι άξιοι του ονόματος φιλόσοφοι και σκεπτόμενοι άνθρωποι. Η θρησκεία μας τον λέει Άναρχον(=χωρίς αρχήν) και προαιώνιον (=πριν χρόνου).
Ο μέγας όμως Αϊνστάιν, είπε το Σύμπαν 'πεπερασμένον' (άρα λέω εγώ –θνητόν, και άρα και το Θεό!). (σημ: Αφού το σύμπαν-φύση είναι 'πεπερασμένον', επομένως έχει αρχή και τέλος, άρα το τέλος σημαίνει θνητότητα και το ίδιο και ο Θεός σαν πανταχού παρών και τα πάντα πληρών)
Ο δικός μας όμως Ηράκλειτος (ο πρόδρομος αυτών αυτός τον "Εξελικτών" και του Δαρβίνου) είπε ότι 'τα πάντα ρεί'! δηλαδή ότι μεταβάλλονται, εξελίσσονται ή διαφοροποιούνται. Δεν είπε διόλου ότι ξεπερνώνται και ώστε 'πεθαίνουν'! Κοτζάμ σοφός (ο Αϊνστάιν δηλαδή) δεν εκατάλαβε ή και δεν… διάβασε τον μεγαλύτερον του κόσμου αυτόν Έλληνα σοφό;
Ο Θεός (είτε ως υπερούσιος, είτε "διάχυτος") ας με συγχωρέσει ότι σκανδαλίστηκα με την "κοσμογονία" του μεγάλου Αϊνστάιν εγώ ένας ταπεινός γραφιάς και πληβείος του λόγου."
(Γ. Σκαρίμπας)Ειλικρινά με τρελαίνει αυτό το ειρωνικό ύφος (το τάχα αμαθές), του "ταπεινού γραφιά και πληβείου του λόγου"!
Ο Θεός (είτε ως υπερούσιος, είτε διάχυτος), ας τον συγχωρέσει!
Τι κρύβεται σε αυτήν την απλή παρένθεση, την τάχατες έτσι πρόχειρα βαλμένη συμπληρωματικά, στην πρόταση;
Μήπως η βάση όλης της θεολογικής διαμάχης ανά τους αιώνες; (Της 'θεουσιάνικης αθεολογίας' όπως την χαρακτηρίζει παρακάτω).

Υπερούσιος (υπέρ, εκτός ουσίας), είναι ένας εξωκοσμικός Θεός, που προϋπήρχε της Φύσης (του κόσμου γενικά), δεν υπόκειται στους 'θνητούς' νόμους της, μένει αιωνίως έξω από αυτήν (υπέρ αυτής), την βλέπει όπως π.χ. ο αστροναύτης βλέπει τη γη από το φεγγάρι, αλλά όντας παντοδύναμος, μπορεί να προκαλεί εκτροπές στους φυσικούς νόμους μέσω των θαυμάτων.

Διάχυτος (πανταχού παρών και τα πάντα πληρών), είναι ο Θεός που γεννήθηκε από τη Φύση, ζει μέσα στη Φύση και συνεπώς υπόκειται στους νόμους της, ταυτίζεται με αυτήν, είναι η ίδια η Φύση (αεί μεταβαλλόμενη).

Και συνεχίζει:

"(Ειρήσθω εν παρόδω ότι ο ίδιος είπε ότι: 'Το σύμπαν είναι καμπύλον!' Και θα τον ρώταγα εγώ ο αφελής διαγνοητής του σώζοντος λόγου: 'Και όξω από την καμπύλην τι υπάρχει; Τίποτα; Μα και το τίποτα είναι και αυτό φύση, η δε φύση "εχθαίρει το κενόν" – κλείνει η παρένθεση.)
Η αντιφατική αυτή θεώρηση του υλικού – Σύμπαντος από τους δύο αυτούς μεγαλύτερους φυσιολογοφιλόσοφους της ανθρωπότητας, σκορπίζει περισσότερη ταραχή και σύγχυση στο θέμα. Μια απέραντη και πολλαπλή διελκυστίνδα, ένα αδυσώπητο αλληλοτραμπάλισμα άρχισε να ταρακουνάει την ανθρωπότητα, η οποία μη μπορούσα να χωρέσει 'ολόκληρο το Θεό' στο βρωτό μυαλουδάκι της, τον κατατεμάχισε σε διάφορα ονόματα, σε μορφές και σε πρόσωπα και τον έκαμε χιλιάδες θρησκείες, αιρέσεις και τοτέμ διαφέρουσες μεταξύ τους, αλληλομισούμενες και συχνά αλληλοσφαζόμενες υπέρ πίστεως και σωτηρίας των πιστών τους!
Οι πυρές, τα βασανιστήρια, οι σταυρώσεις και οι κάθε είδους κακούργες μισαλλοδοξίες, οι πόλεμοι, οι Ιερές εξετάσεις, ερήμωναν συνοικίες, χωρία, πόλεις και ολόκληρα έθνη.
Σαν δηλητηριώδη μανιτάρια απεμύζησαν τις ρίζες του ανθρώπινου πλατάνου. Ανεφάνησαν οι Σοφοί, οι μάγοι και οι Προφήτες των διαφόρων θεοτήτων. Η Ασία γιόμισε από αναστάσεις εκ νεκρών και η Ευρώπη από Αγίους και Άγιες, από σημεία και θαύματα από Ιερεμίες των καιρών και από ..έκπτωτους Αγγέλους!
…Η τύφλα, η αμάθεια, η δεισιδαιμονία και ο κοπαδιασμός μαστίζουν ανελέητα την θρησκευτική ανθρωπότητα.
Η Θεουσιάνικη "α-θεολογία" για τα συμφέροντα, μώραναν το Θείον άλας των μυαλών, την κρίση και τη λογική του ανθρώπου.
Ο λέγων ότι υπάρχει Θεός, λέγει μια ανοησία.
Και ο λέγων ότι δεν υπάρχει Θεός λέγει μια άλλη.
Η καταζήτησή Του, είναι μια πάλη κατά του πασιφανούς. Είναι άπελπις η προσπάθεια της επί τα ίχνη του ανέφικτου θέσεως των βημάτων του ανθρώπου.
Τούτο, είναι μια ανόητη και φρούδη εθελοκαθαίρεση των πεπρωμένων του, να είναι μακάριος, εφήμερος και ευτυχής εν τω μέσω της γήινης χαράς και των ανατολών του Ηλίου, των πετεινών του ουρανού και των 'Φωνηέντων' ζώων του Αισώπου. Η επί του Πλανήτου δυστυχία του, είναι έργο δικό του. "



Ας συνεχίσω και πάλι την εξήγηση-συμπλήρωση του Σκαρίμπα με Λιαντίνη:

"Ο λέγων ότι υπάρχει Θεός, λέγει μια ανοησία.
Και ο λέγων ότι δεν υπάρχει Θεός λέγει μια άλλη."
"Ποιος τολμάει να ειπεί πιστεύω στο Θεό;
Ποιος τολμάει να ειπεί δεν πιστεύω στο Θεό;
Έτσι αποκρίθηκε ο Φάουστ στην ερώτηση της Μαργαρίτας. ('Πιστεύεις στο Θεό;')

"...από την άγνοια και την αδυναμία του να εξηγήσει τα ανεξήγητα... "
"...γιατί ολόκληρη -η αλήθεια- είναι για τους ανθρώπους ανέφικτος..."
"...μη μπορούσα να χωρέσει 'ολόκληρο το Θεό' στο βρωτό μυαλουδάκι της..."

"Εάν είμαι άνθρωπος, κατά την έννοια ότι έχω συνείδηση των ορίων μου και επίγνωση του πόσο βαθύ είναι το πρόβλημα του όντος, δεν είναι δυνατό να δώσω άλλη απάντηση στην ερώτηση της Μαργαρίτας.
Όταν στην ερώτηση αποκριθώ, ναι! …γίνομαι αυτοστιγμεί μωρός. Γιατί δέχομαι στενόκαρδα και στενόμυαλα, κάτι που δεν το ξέρω, σαν αληθινό. Καταντώ δογματικός. Και η επιστήμη θα με πετάξει αυτόματα έξω από τα όριά της με την παρατήρηση: διότι λες ανοησίες.
Όταν στην ερώτηση αποκριθώ, όχι! …γίνομαι αυτοστιγμεί μωρός. Γιατί δέχομαι στενόκαρδα και στενόμυαλα, κάτι που δεν το ξέρω, σαν αληθινό. Καταντώ δογματικός. Και η επιστήμη θα με πετάξει αυτόματα έξω από τα όριά της με την παρατήρηση: διότι λες ανοησίες.
Τι απομένει να αποκριθώ; Αυτό ακριβώς είναι το λεπτό σημείο, που γεννά την ανεξάντλητη γονιμότητα του προβλήματος." (Γκέμμα-Λιαντίνης)

Αυτό το λεπτό σημείο που γεννάει "μια απέραντη και πολλαπλή διελκυστίνδα, ένα αδυσώπητο αλληλοτραμπάλισμα που ταρακουνάει την ανθρωπότητα".

"Ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη παράπεσε η αληθινή σου μέρα" (Ελύτης)

"...μια ανόητη και φρούδη εθελοκαθαίρεση των πεπρωμένων του..."

(εθελοκαθαίρεση: η εκουσίως ακούσια οικειοθελής παράδοσή μας άνευ όρων στην αδράνεια της μοιρολατρίας)
"Ό,τι σου μένει κι ό,τι σου δίνεται είναι εκείνο το σημείο, το άπειρα ελάχιστο ανάμεσα στο όχι και το ναι, να το ευρύνεις, να το πλατύνεις, να το βαθύνεις, να το εντείνεις. Να το μεταχειριστείς μ' ένα τέτοιο τρόπο απόπειρας, και δοκιμασίας, και βασανισμού, και αγωνίας, ώστε από το απειροελάχιστο σημείο να δημιουργήσεις διάσταση, και έκταση, και διάρκεια, χώρο και χρόνο.
Να πλάσεις, δηλαδή, από το ανάμεσα στο ναι και στο όχι ζωή, αλήθεια και ύπαρξη.
Είναι χρεία το σημείο το ελάχιστο της αδυνατότητας και της ουτοπίας ανάμεσα στο ναι και στο όχι να το κοιτάξουμε έτσι, ώστε να απορροφήσει σε όλη τη ζωή τη ζωή μας. Τη βιοτική μας μέριμνα, δηλαδή, την πνευματική ορμή, την υπαρκτική ετοιμότητα, την ηθική πράξη."

Όποιος πιστεύει στο Θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό Θεό.
Όποιος δεν πιστεύει στο Θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό άνθρωπο.
Όποιος πιστεύυει αλλά και δεν πιστεύει στο Θεό, έχει μέσα του ζωντανό το νόμο της φύσης.
Απλά καταληπτά, και στα μέτρα του ανθρώπου ζει το θαύμα του κόσμου." (Γκέμμα-Λιαντίνης)

"Η καταζήτησή Του (Θεού), είναι μια πάλη κατά του πασιφανούς. Είναι άπελπις η προσπάθεια της επί τα ίχνη του ανέφικτου θέσεως των βημάτων του ανθρώπου."
"Εάν η υπαρκτική μας εφόπλιση, η λογική δηλαδή το βίωμα η φαντασία η διαίσθηση το συναίσθημα και τα πάθη μας, δεν υπερβαίνει τη χωρητικότητα των φυσικών μας ορίων – εάν γνωρίζει και καταφέρνει να μας συγκρατεί στα μέτρα της φυσικής μας κατασκευής – εάν δε διαχέεται από το χάος της υπερβολής, σ' εκείνη την τύφλα που οι έλληνες τραγικοί την είπανε Ύβρι, τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρά να παραδεχτεί την απόκριση που έδωκε ο Φάουστ στην Μαργαρίτα.
Ζήτα το άγνωστο. Χτύπα να σου ανοίξει να περάσεις ο τοίχος που δεν έχει πόρτα. Κάμε να μεταλλάξεις την απορία σου σε δημιουργία, και το ανθρώπινό σου σε λύτρωση." (Γκέμμα-Λιαντίνης)

(Συνεχίζεται…)