Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

Έχω μεγάλο τρακ!!!

.
Πριν κάποια χρόνια, με αφορμή την ημέρα βιβλίου, είχα μιλήσει σε ένα σχολείο, ως "επίσημη ομιλήτρια-συγγραφέας", παράλληλα με την έκθεση βιβλίου που διοργανώθηκε. (Ακόμα, κρατάω την αφίσα της ανακοίνωσης για ενθύμιο)
Μετά το τέλος της ομιλίας, ακολούθησαν οι ερωτήσεις των παιδιών.
Μαζί με τις ερωτήσεις για το θέμα που ανέπτυξα, με ρωτούσαν με κάτι λαμπερά ματάκια γεμάτα από έναν φανταστικό κόσμο, πώς γράφω, πώς μου έρχονται οι ιδέες, τι κάνω…
Και μετά, ήρθαν δυο κοριτσάκια και μου ζήτησαν ..αυτόγραφο.
Με ξάφνιασαν. Μόνο αυτό δεν περίμενα.
Πόσο μεγάλη ανάγκη έχουν τα παιδιά από πρότυπα, σκέφτηκα. Και τι αίσχη και φτήνια προβάλει και τους πλασάρει συνέχεια η τηλεόραση!
Προσπάθησα να το αποφύγω, να τους πω ότι δεν είναι κάτι σημαντικό, αλλά εκείνα επέμεναν.

Σε λίγο, ένα σωρό παιδάκια, με πρόχειρα κομμένα χαρτιά από τα μαθητικά τους τετράδια, περίμεναν γεμάτα ενθουσιασμό στην ουρά για ένα αυτόγραφο!
Στην κυριολεξία πιάστηκε το χέρι μου να υπογράφω.
Δεν θυμάμαι τα λίγα λόγια που τους έγραφα για να συνοδέψω την υπογραφή μου.
Θυμάμαι όμως τα αισθήματα που μου μετέδιδαν.

Ευθύνη πρώτα απ' όλα. Σκεφτόμουν ότι δεν θα 'πρεπε να τα απογοητέψω με κανέναν τρόπο. Ότι εκείνη η υπογραφή, που ίσως να φύλαγαν κάπου σαν μαθητικό ενθύμιο, έπρεπε να έχει αξία. Το χρωστούσα και στους δασκάλους τους που με φιλοξένησαν στο σχολείο, που μου εμπιστεύτηκαν τόσα παιδάκια, έστω και για λίγο.
Λες κι αυτά που υπέγραφα δεν ήταν παιδιάστικα αυτόγραφα, αλλά επιταγές ή χρεόγραφα που έπρεπε να κρατήσουν και να εγγυηθούν την μελλοντική τους αξία.
Παράλληλα, αισθανόμουνα μικρή και ανάξια ως αποδέκτης όλου αυτού του παιδικού ενθουσιασμού και της ειδωλοποίησης.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά, γιατί η υπεύθυνη της δημοτικής βιβλιοθήκης της περιοχής μου, μού έχει ζητήσει εδώ και καιρό να κάνουμε μια εκδήλωση για παιδιά.
Τακτική δανειστική αναγνώστρια εδώ και χρόνια. Κάποια φορά, πέρυσι, που πήγα να βρω πληροφορίες για τη νέα μου σειρά, ανέφερα ότι έχουν και δικά μου βιβλία. Μου μίλησε γεμάτη ενθουσιασμό γι' αυτά, ότι είναι πολύ καλή σειρά στο είδος της, την προωθεί γιατί της αρέσει… Και μετά πρότεινε να κάνουμε κάτι, μια εκδήλωση αλλά …εξαφανίστηκα.
Φέτος με ξαναθυμήθηκε και μόλις σήμερα συζητήσαμε και κανονίσαμε να γίνει τελικά γύρω στο Πάσχα.
Με πιάνει τρακ και μόνο που το σκέφτομαι…
Αλλά, από την άλλη, είναι ακόμα μία πρόκληση για τον εαυτό μου που πρέπει να περάσω με επιτυχία.

Έχω διαλέξει το θέμα μου. Είναι κάτι που έχω γράψει παλαιοτέρα.
Για ένα παιδάκι που χάθηκε και διάφορους χαρακτήρες που συνάντησε ψάχνοντας την μητέρα του.
Μια και οι χαρακτήρες αυτοσυστήνονται με τραγουδάκια, σκέφτηκα να 'ναι κάτι σαν μουσικό παραμύθι που θα πω με την κιθάρα, για να έχει περισσότερο ενδιαφέρον και να μη γίνει βαρετή μια σκέτη αφήγηση.
Μετά, θα ακολουθήσει συζήτηση, για τους κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίσουν τα ασυνόδευτα μικρά παιδιά, τι, πώς και ποιους πρέπει να αποφεύγουν.
Αρκετά επίκαιρο και χρήσιμο θέμα με όλα αυτά που ακούγονται όλο και πιο συχνά.

Θα τους πω και για μια δική μου εμπειρία από την παιδική μου ηλικία, όταν δύο τύποι με κάλεσαν να μπω στο αυτοκίνητό τους για να τους δείξω τάχα έναν δρόμο και πώς με απέτρεψε και με γλίτωσε στο τσακ μια φίλη μου, που ευτυχώς η μαμά της είχε φροντίσει να την ενημερώσει έγκαιρα, ενώ η δική μου -θεωρώντας με μικρή ακόμα- με είχε αφήσει στα μαύρα σκοτάδια.
Σκέφτηκα να πάω και στο αστυνομικό τμήμα, για να πάρω πληροφορίες για το τι συνιστούν οι επίσημες αρχές και τους σχετικούς αριθμούς της περιοχής μας για ώρα ανάγκης.
Όσο καλύτερα προετοιμαστώ, τόσο καλύτερα θα καλύψω το θέμα από κάθε πλευρά και τόσο περισσότερο θα 'μαι έτοιμη για τις απρόβλεπτες ερωτήσεις που κάνουν τα παιδάκια.
Δεν θα' θελα με κανέναν τρόπο να τα απογοητέψω.

Πιστέψτε με! Έχω πάρα πολύ τρακ από τώρα ακόμα. Σφίγγεται το στομάχι μου!
Ξέρετε τι είναι να σε κοιτάζουν τόσα πολλά σφουγγάρια-ματάκια κι εσύ να έχεις την ευθύνη να διαμορφώσεις ένα κομμάτι από τον κόσμο και τις σκέψεις τους, με κάτι ολότελα δικό σου;
.

6 σχόλια:

Pan είπε...

Καλησπέρα.

Η σπουδή μου αφορά
στην εκπαίδευση.

Πιθανόν ο κυριότερος
λόγος για τον οποίο
δεν εξασκώ το επάγγελμα
είναι αυτό ακριβώς.

"Ξέρετε τι είναι να σε κοιτάζουν τόσα πολλά σφουγγάρια-ματάκια κι εσύ να έχεις την ευθύνη να διαμορφώσεις ένα κομμάτι από την κόσμο και τις σκέψεις τους, με κάτι ολότελα δικό σου;"

Η μόνη "συμβουλή" που μπορώ
να σου δώσω, είναι να
χρησιμοποιήσεις το χιούμορ.

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Οι ευσυνείδητοι εκπαιδευτικοί νομίζω ότι στην αρχή θα έχουν αυτό το πρόβλημα.
Μετά όμως συνηθίζουν και αποκτούν την σχετική εμπειρία και πείρα.
Είναι και τα σχολικά βιβλία, η διδακταία ύλη, τα αναλυτικά προγράμματα...
Υπάρχει ένας τυφλοσούρτης βοηθός.

Όμως, όταν τα παιδιά οδηγούνται από τους δασκάλους τους (που στις μικρές ηλικίες ακόμα σέβονται και υπολογίζουν), σε κάποια εκδήλωση με ειδικό θέμα, θεωρούν ότι πηγαίνουν σε κάτι σπουδαίο και σε κοιτούν αλλιώς, με περισσότερες προσδοκίες.
Κι αν δεν μπορούν να εξηγήσουν με λόγια, νιώθουν πολύ καλά την κατάσταση, τις όποιες ανασφάλειες και αδυναμίες του εκάστοτε ομιλητή και αντιδρούν ανάλογα.
Δεν τον προσέχουν και τον σνομπάρουν με το δικό τους τρόπο, μιλώντας μεταξύ τους, πειράζοντας το ένα το άλλο, κοιτούν δεξιά κι αριστερά επειδή βαριούνται...

"Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά
έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα"

Πάνα, αν αγαπάς τα παιδιά και τον κόσμο τους, νομίζω ότι καλό θα 'ναι να ασχοληθείς με αυτό που σπούδασες. Θα 'χεις πολλά να δώσεις.

Μόλις σήμερα άκουσα, τυχαία, επαινετικά σχόλια από κάποιες μανάδες για μια δασκάλα.
"Κοντεύει να βγει στη σύνταξη, έλεγαν, κι ακόμα έχει την ορμή και την διάθεση προσφοράς που έχουν οι νέες..."
Και μιλούσαν για κάτι κατασκευές που έβαλε στα παιδιά τους και τις κάνουν ακόμα και οι ίδιες.

Υπάρχει καλύτερη ανταμοιβή από τέτοια σχόλια για το έργο που αφήνει πίσω του ένας εκπαιδευτικός;

(από την κόσμο, έγραψα; πάω να το διορθώσω)

Γρηγόρης Δερεκενάρης είπε...

(Αγχολυτικό)

Ήταν το γνωστότερο στέκι διασήμων του Παρισιού. Κρατούσε τα σκήπτρα για χρόνια και ήταν στο απόγειο της λάμψης, εκείνη τη δεκαετία. Η πολυτέλεια ξεκινούσε από της τεράστιες επίχρυσες πόρτες και ξεχυνόταν στα ατελείωτα κόκκινα χαλιά. Επικυρωνόταν από τα βαριά μαρμάρινα τραπέζια με τα περίτεχνα σκαλίσματα και τα λευκά τραπεζομάντηλα, με τα ασημένια κεντήματα στις γωνίες. Οι λεπτομέρειες στα σκεύη, τα μαχαιροπίρουνα και τα κρυστάλλινα ποτήρια, μαρτυρούσαν ότι τίποτα μέσα σε αυτό το χώρο δεν ήταν τυχαίο. Οι πέντε τεράστιοι πολυέλαιοι φώτιζαν χλωμά, σχεδόν αναιμικά, πρόσωπα πάνω στα καλύτερα κοστούμια και φορέματα της εποχής. Τους τοίχους πέριξ της σάλας κάλυπταν μεγάλες κουρτίνες, που στο κάτω μέρος κατέληγαν δεμένες με συνθέσεις τριαντάφυλλων. Το άρωμα τους ηδονικό, πλανιόταν στον αέρα μαζί με τον καπνό και μια διάχυτη αγωνία.

Ήταν όλοι οι γνωστοί εκεί, όπως άλλωστε και κάθε Σάββατο. Ένας προσεκτικός παρατηρητής όμως, θα μπορούσε να καταλάβει ότι κάτι συνέβαινε, η καλύτερα, κάτι αναμενόταν να συμβεί. Στα πηγαδάκια που σχημάτιζαν οι θαμώνες αναμετέδιδαν τη φήμη. Είχαν ακούσει ότι βρίσκεται στην πόλη του φωτός και θα ερχόταν κι από εκεί. Λίγο μετά τις δέκα, άνοιξαν διάπλατα οι πόρτες και μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων εισέβαλε. Τράβηξε αμέσως τα βλέμματα καθώς κατευθυνόταν προς το κεντρικό τραπέζι, που ως τότε παρέμενε ευλαβικά ανέγγιχτο. Οι περισσότεροι ήταν καλλιτέχνες και γενικώς αναγνωρίσιμες φυσιογνωμίες της εποχής. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν δυο γάλλοι και ένας γνωστός έλληνας εικαστικός που δεν ήταν μόνος. Μαζί του μια ελληνίδα θεά που πριν μερικές μέρες κέρδισε τον τίτλο της «Miss Universe». Θα περίμενε κανείς να συγκεντρώνει τα βλέμματα και την πλειονότητα του θαυμασμού και των κουτσομπολιών… κι όμως, υπήρχε άλλο ένα μέλος της παρέας που θάμπωνε ακόμα και αυτήν την τέλεια γυναικεία ομορφιά. Ένας λεπτοκαμωμένος, ηλιοκαμένος ισπανός με εκκεντρικό μουστάκι. Ο μεγάλος σουρεαλιστής ζωγράφος, μπήκε τελευταίος αλλά με νευρικό εγωπαθές βάδισμα πρόλαβε να καθίσει πρώτος στην καλύτερη θέση. Γύρω του οι υπόλοιποι, καθήμενοι ή όρθιοι, θύμιζαν αποστόλους σε πίνακα μυστικού δείπνου και ας ξεπερνούσαν τους δώδεκα.

Μετά την αμηχανία των πρώτων λεπτών κάποιοι τολμηροί έκαναν βήματα προς τα εκεί. Μερικοί πιο θαρραλέοι ζήτησαν αυτόγραφο. Ο Σαλβαντόρ για λίγο αντικατέστησε το χαμόγελο με μια γκριμάτσα βαριεστιμάρας. Το ένα φρύδι ανέβηκε εντυπωσιακά ψηλότερα από το άλλο φανερώνοντας υπεροψία. Επανήλθε το γέλιο. Με μια τρελή λάμψη στα μάτια δέχθηκε το μολύβι που του πρόσφερε, με διάθεση για εξυπηρέτηση, ένα από τα γκαρσόνια. Σε λίγο ο κόσμος έκανε ουρά, με ανυπομονησία για την απόκτηση μιας αφιέρωσης συνοδευόμενης με την, παρά τα τέσσερα γράμματα, ακριβή υπογραφή. Τα πρώτα φιλόδοξα χαρτιά τοποθετήθηκαν μπροστά του. Σήκωσε το χέρι του και χωρίς πολύ σκέψη έκανε μια τελεία στο πρώτο χαρτί! Μόνο Αυτό! Το ίδιο και στο δεύτερο, το τρίτο και όλα όσα ακολούθησαν.
Αυτήν την ελάχιστη επαφή της γκρίζας ακίδας με το χαρτί, πήραν για ενθύμιο εκείνο το βράδυ του 1964, οι εκπρόσωποι της καλής κοινωνίας, μιας από τις κορυφαίες πρωτεύουσες της Ευρώπης.

Μαζί, και την αφορμή για προβληματισμό. Θαρρείς και εκείνη η βούλα ήταν το εμφανές μέρος ενός κρυφού ερωτηματικού. Ενός ερωτηματικού που υπάρχει μέσα μας και μας ζητάει επιτακτικά να γίνουμε οι ήρωες του εαυτού μας. Να επαναπροσδιορίσουμε την αξία μας σε σχέση με την αξία των άλλων, όσο ψηλότερα και αν τους νιώθουμε.

Αυτά διάβασα στο παλιό ημερολόγιο που μου άφησε ο δάσκαλος ζωγραφικής. Συμπλήρωσα από κάτω την δικιά μου φράση αφύπνισης:

«Μην φοβάσαι τα παιδιά που ψάχνουν τα πρότυπα τους, μόνο τους ενήλικες που δεν τα έχουν βρει ακόμα.»

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Τώρα που το λες Δερεκενάρη… ας το ξεκαθαρίσουμε καλύτερα.
Δε φοβάμαι τα παιδιά που ψάχνουν τα πρότυπά τους.
Φοβάμαι μη χάσουν την εμπιστοσύνη σε αυτούς που τους προτείνουν πρότυπα.
Κι αυτό θα γίνει αν αυτό το προτεινόμενο πρότυπο τους απογοητεύσει.

Γρηγόρης Δερεκενάρης είπε...

Τα πρότυπα, που προκατασκευάζει για τους πιτσιρίκους η ενήλικη «σοφία», ευτυχώς τα γκρεμίζει ο εφηβικός σεισμός.
Ακόμα και να μην τα γκρεμίζει τουλάχιστον επαναδιαπραγματεύεται την αντοχή, την αξία και την αναγκαιότητα της ύπαρξης τους.
Είναι όντως σπουδαίος ο ρόλος του παιδαγωγού, αλλά και αυτού η μοίρα είναι να αμφισβητηθεί. Οπότε χαλάρωσε – κανείς δεν είναι τέλειος. Την τελειότητα δεν την αντέχει ούτε ο θεός!
Αυτή είναι μια επαφή βασισμένη στο ένστικτο οπότε παρουσίασε φυσικά τον εαυτό σου και όλα θα πάνε καλά…

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Αυτό θα κάνω Δερεκενάρη.
Θα προσπαθήσω να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου, κι από κει και πέρα ας με κρίνει η ..ιστορία!