Ντυμένοι Ουρανό

Thomas Lamadieu - SkyArt

-Να φοράς πιο συχνά τον ουρανό, σου πάει πολύ!

Του είπα σαν τον είδα πανέμορφο μες τη γαλάζια μπλούζα του.

Και τότε εκείνος, τύλιξε τα χέρια του γύρω μου

και μ' αγκάλιασε για να τον φορέσω κι εγώ.

Η εικόνα είναι από τον Thomas Lamadieu, ενός καλλιτέχνη που φωτογραφίζει κτήρια

με προοπτική ύψους και γεμίζει τα κενά που αφήνουν με ζωγραφιές του.

.

Μαθηματικές Πρωταρχικές Έννοιες

"Δυο σημεία που ενώνονται ορίζουν, κατά μοναδικό τρόπο μια ευθεία."


"Δύο άνθρωποι που ενώνονται, ορίζουν κατά μοναδικό τρόπο ένα μικρό σύμπαν."

Στο φως!

"Περπατάς σε ένα σκοτεινό τοπίο κι έρχεται κάποιος και σου βάζει ένα αναμμένο κερί στο χέρι.
Και το τοπίο ζωντανεύει κι αποκτά χρώματα.
Και μια νύχτα, έρχεται και σου σβήνει το κερί και σε αφήνει ξανά στα μαύρα σκοτάδια.
Κι όσο κι αν ρωτάς το 'γιατί', απάντηση δεν παίρνεις.
Και σκύβεις κάτω και ψάχνεις ψηλαφητά ένα-ένα τα πατήματά σου να δεις τι έκανες λάθος.
Δεν μπορείς να προχωρήσεις πια, είναι οδυνηρή η επιστροφή στο σκοτάδι και υποφέρεις αφάνταστα. Είναι σημαντικό να βρεις τι πήγε στραβά και γιατί έπρεπε να σταματήσεις να βλέπεις χρώματα γύρω σου.
Και εγκλωβίζεσαι σε εκείνο το σημείο και βασανίζεσαι και παιδεύεσαι άδικα και ψάχνεις ατέλειωτα με το μικρό μυαλό σου και δεν καταλαβαίνεις.


Και  επιτέλους, μετά από αρκετό καιρό, σε λυπάται κάποια στιγμή και σου εξηγεί γιατί έπρεπε να σβήσει το κερί.
Τώρα ξέρεις πια γιατί χάθηκε το φως. Μαθαίνεις πού έφταιξες, τι πήγε στραβά. Απελευθερώνεσαι από το μαρτύριο. Τώρα μπορείς να αντέξεις ξανά στο σκοτάδι και να συνεχίσεις την υποχρεωτική πορεία σου.

Και ξαναπροσπαθείς να σταθείς στα πόδια σου όπως και πριν και να ξεκινήσεις κούτσα-κούτσα, όμως με μία διαφορά: Κρατάς σφιχτά στο χέρι το κερί, ελπίζοντας να ξανανάψει κάποτε..."



Η ερώτηση που με βασάνιζε ήταν η εξής:
Γιατί εγκλωβίστηκε και υπόφερε τόσο πολύ και δεν μπορούσε να προχωρήσει πλέον;
Ποια ικανοποίηση ζητούσε ο νους με την εξήγηση του 'Γιατί';
Γιατί απλώς δεν το άφηνε πίσω του για να συνεχίσει όπως και πριν;


Γράφοντας αυτήν την ανάρτηση κατάφερα να βρω και την απάντηση:

Επειδή, δεν μπορούσε να πάρει θέση μέσα του γι' αυτόν που του άναψε και μετά του έσβησε το κερί και του ήταν σημαντικό κάτι τέτοιο γιατί έτσι μόνο μπορούσε να το ξεπεράσει και να προχωρήσει.

Όταν πιστεύεις πολύ σε κάτι και στο γκρεμίζουν, προσπαθείς να μάθεις το γιατί, επειδή θες να συνεχίσεις να πιστεύεις. Ο παραλογισμός και η μη αιτίαση των γεγονότων σκοτώνει την Πίστη και ακυρώνει και εσένα τον ίδιο που έδειξες εμπιστοσύνη.
Γι αυτό δεν μπορείς να συνεχίσεις. Είναι σα να σου παρακράτησαν ένα πολύτιμο κομμάτι σου και να αρνούνται να στο επιστρέψουν:  

Την ικανότητά σου να πιστεύεις και να εμπιστεύεσαι!

Υ.Γ.
Ένας άλλος τρόπος για να συνεχίσεις, είναι να γκρεμίσεις αυτόν που το έκανε, όμως δεν τον συνιστώ σε κανέναν. Χάρη στο χέρι που σου άναψε το κερί μπόρεσες να δεις -έστω και για λίγο- τόσα χρώματα. Να είσαι ευγνώμων!

Δύσκολες Μέρες

Όταν με παίρνει από κάτω
-είναι και τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη που με αποπροσανατολίζουν-
παρασύρομαι και πλατειάζω παραπαίοντας

Κι είναι σαν μια άσκοπη ανακύκλωση χωρίς διέξοδο
μια αυτοφάγα περιπλάνηση
στο ίδιο επίπεδο σκέψης, με τα ίδια δεδομένα

Και μετά σα να βρίσκω μια αχτίδα
που μου θυμίζει να κοιτάξω προς τα πάνω
κι αρχίζω να ψάχνω ένα σκαλοπάτι...




Υ.Γ.
Αρνούμαι πεισματικά να κάνω αυτό που κάνουν οι πολλοί.
Να κατεβάζουν τους άλλους απομονώνοντας τα λάθη και τις μικρότητές τους.
Προτιμώ να προσπαθήσω να ανεβάσω εμένα για να μη με αφορούν.

Κόκκινη Σκούφια Επιπλέουσα

The Mysterous Moon - Marriana Mills

''Στη Ρόδινη Σκιά του Κάφκα''

Νίκος Καρούζος

...

Ο θάνατος είναι φόβος

δεν είναι θάνατος.

...

Ο χρόνος έχει πια σκουληκιάσει

...

Paul Biddle photography

Πάλι θα μας κεράσει τα αιωνόβια

δευτερόλεπτα σε όλες τις ποικιλίες

το δίκιο και το άδικο περιττά και τα δύο

...

Εκείνος που σεβάστηκε πολύ τα πράγματα

θυμήθηκε χωρίς τη μνήμη


...


Έτσι λοιπόν χαζεύοντας

αιώνες κ’ αιώνες τώρα

τον πόνο του στη διάρκεια των ωρών

Shadow Puppet by Geijyutsuka

όπως ακούμε το δελτίο ειδήσεων

ετοιμαζότανε για τη σφαγή του.

Παραμονή τυχαία βρέθηκε στο κουκλοθέατρο

και γέλασε με την καρδιά του όταν

πέφτοντας από λαμπρό σπαθί

το κεφαλάκι της πιο έξαλλης μαριονέτας

απόμεινε στον αέρα ορθή η κόκκινη σκούφια της.

Little Red by Beatriz Martin Vidal

Χθεσινό Αύριο

Το όνειρο-το όνειρο! Μη χάσουμε το όνειρο!
Να το κόψουμε, να το συμβιβάσουμε, να το χωρέσουμε στη ζωή μας όπως-όπως.
Γιατί έτσι το σκεφτήκαμε, έτσι το πλάσαμε, έτσι το προσαρμόσαμε στα μέτρα μας, έτσι το περιμένουμε να μας έρθει.
Το έχουμε προκαθαρίσει.
''Χρόνια πολλά κι ό,τι ποθείς, όπως τα θες, όπως τα περιμένεις!'' λέμε στις ευχές ανόητα κι απερίσκεπτα.
Το όνειρο-το όνειρο, αυτό που σχεδιάσαμε με τα δεδομένα του χθες για το αύριό μας.
Τι σημασία έχει που δε θα 'μαστε ίδιοι πια;
Τι σημασία έχει που τα πάντα αλλάζουν;
Εμείς θα μείνουμε πιστοί στο προαποφασισμένο μας όνειρο.


(Μη δίνετε σημασία, τυχαίνει κάποιες φορές να παραμιλάω γραπτά...)

Ο Άμυαλος Ιππότης

Περπατούσε ανάμεσα

Vladislav Erko (from Kievo)

σε εχθρούς και φίλους
δίχως πανοπλία.

-Θα σκοτωθείς!
του ΄λεγαν οι Συνετοί,
μα, αυτός συνέχιζε.

Η πρώτη μαχαιρία
ήρθε -πισώπλατα-
από χέρι αγαπημένο.

Συνέχισε να προχωράει.
-Θα πεθάνεις!
του φώναζαν οι Συνετοί.

-Θα νικήσω!
-Τι πολεμάς;
-Τον φόβο μας.

Ρήμα το Εκλιπόν

Οδυσσέας Ελύτης,  'Τα Ελεγεία της Οξώπετρας'  (επιλογές)



Η καθημερινή πρώτη σελίδα του μετα-θανάτου.


Ρήμα το σκοτεινόν

Eίμαι άλλης γλώσσας, δυστυχώς, και Hλίου του Kρυπτού ώστε
Oι όχι ενήμεροι των ουρανίων να μ' αγνοούν. Δυσδιάκριτος
Kαθώς άγγελος επί τάφου σαλπίζω άσπρα υφάσματα
Που χτυπιούνται στον αέρα και μετά πάλι αναδιπλώνονται
Kάτι να δείξουν, ίσως, τα θηρία μου τα χωνεμένα ώσπου τελικά
Nα μείνει ένα θαλασσοπούλι τ' ορφανό πάνω απ' τα κύματα

Όπως και έγινε. Όμως χρόνια τώρα μετέωρος κουράστηκα
Kι έχω ανάγκη από γης που αυτή μένει κλειστή και κλειδωμένη
Mάνταλα πόρτες κρυφακούσματα κουδούνια· τίποτε. A
Πιστευτά πράγματα μιλήστε μου!

Mιλήστε μου! Έχω ανάγκη από γης
Που αυτή μένει κλειστή και κλειδωμένη

Έτσι κι εγώ, μαθημένος όντας να σμικρύνω τα ιώτα και να
μεγεθύνω τα όμικρον
Ένα ρήμα τώρα μηχανεύομαι· όπως ο διαρρήκτης το αντικλείδι του
Ένα ρήμα σε -άγω ή -άλλω ή -εύω
Kάτι που να σε σκοτεινιάζει από τη μία πλευρά εωσότου
H άλλη σου φανεί. Ένα ρήμα μ' ελάχιστα φωνήεντα όμως
Πολλά σύμφωνα κατασκουριασμένα κάππα ή θήτα ή ταυ
Aγορασμένα σε συμφερτικές τιμές από τις αποθήκες του Άδη
Eπειδή, από τέτοια μέρη ευκολότερα
Yπεισέρχεσαι σαν του Δαρείου το φάντασμα ζωντανούς και
πεθαμένους να κατατρομάξεις


Ώστε λοιπόν, αυτό που λέγαμε "ουρανός" δεν είναι· "αγάπη" δεν·
"αιώνιο" δεν. Δεν
Yπακούουν τα πράγματα στα ονόματά τους. Πλησιέστερα του
σκοτωμού

Kι είναι πάντοτε -φευ- νωρίς.  Aχ
Δεν υποψιαστήκαμε ποτέ πόσο υπονομευμένη από θεότητα είναι
H γη· τι χρυσός ρόδου αέναου της χρειάζεται ν' αντισταθμίζει
Tο κενό που αφήνουμε, όμηροι όλοι εμείς μιας άλλης διάρκειας
Που η σκιά του νου μάς αποκρύπτει. Aς είναι


Φίλε συ που ακούς, ακούς της ευωδιάς των κίτρων
Tις μακρινές καμπάνες; Ξέρεις τις γωνιές του κήπου όπου
Eναποθέτει τα νεογνά του δειλινός ο αέρας; Oνειρεύτηκες
Ποτέ σου ένα καλοκαίρι απέραντο που να το τρέχεις
Mη γνωρίζοντας πια Eρινύες;
Που οι βαριές υποχωρούν αμπάρες τρίζοντας κι οι μεγάλες θύρες
ανοίγονται
Στο φως του Ήλιου του Kρυπτού μια στιγμούλα, η φύση μας η
τρίτη να φανερωθεί


Έχει συνέχεια. Δε θα την πω. Kανείς δεν παίρνει τα δωρεάν
Στον κακόν αγέρα ή που χάνεσαι ή που επακολουθεί γαλήνη

Aυτά στη γλώσσα τη δική μου. Kι άλλοι άλλα σ' άλλες. Aλλ'
H αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται.

Όλοι οι Πίνακες είναι του Salvador Dali 

Παραμυθεύματα

Illustrator: Alessia Girasole

Και αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα,
και η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει·
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.
(Γ. Σεφέρης)

Illustrator: Anette Heiberg

Κάποτε, που μαθαίναμε για τη γλώσσα των παραμυθιών είχαμε μιλήσει και για τα θεραπευτικά παραμύθια.
Για τα παραμύθια που θέλουν να τα ακούνε ξανά και ξανά τα παιδιά για να ταυτίζονται με τα κατορθώματα του ήρωα κι έτσι να ξεπερνούν έμμεσα και πιο ανώδυνα τους φόβους και τα δικά τους προβλήματα.

Για τον μύθο του Αισώπου 'Το Λιοντάρι και ο Ξυλοκόπος' που τον προτιμούν τα παιδιά στα νοσοκομεία για να ανακουφίζει κάπως τον πόνο από αυτές τις ψυχούλες, επειδή σε ένα σημείο του περιέχει τη μαγική πρόταση: "Όλες οι πληγές κάποτε γιατρεύονται..." που λέει το τραυματισμένο και τελικά γιατρεμένο λιοντάρι στον ξυλοκόπο.
(Και μετά του λέει ότι 'μόνο τα λόγια που ειπώθηκαν δεν ξεχνιούνται', αλλά επειδή είμαι ασυγκράτητη και χείμαρρος λέξεων και ένοχη μέχρι θανάτου, δε θα πιαστώ με αυτό το θέμα...)

Irisz Agocs, Illustrator

Ο Εισηγητής, μας είχε πει τότε ότι αυτή η μέθοδος εφαρμόζεται και στους μεγάλους κι αν ποτέ έχουμε κάποιο πρόβλημα να δοκιμάσουμε να το μετατρέψουμε σε παραμύθι.

Πέρασαν πολλά χρόνια και είχα ξεχάσει αυτήν τη συμβουλή.
Σήμερα μου βγήκε τυχαία. Πήγα να γράψω μια μικρή ιστοριούλα και μου προέκυψε κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Η συμβολική του γλώσσα με βοήθησε να βάλω σε τάξη και να καταλάβω περισσότερα πράγματα, να δω κι άλλες απόψεις από όσες κατάφερνε το πτωχό μυαλό μου με τις αναλύσεις του και τελικά να φέρει μια γαλήνη -για όσο κρατήσει- στη μεγάλη μου τρικυμία.


Κι επειδή το 'χα ξεχάσει σαν μέθοδο, τώρα που τη δοκίμασα, το γράφω εδώ για να τη συστήσω και σε σας ανεπιφύλακτα.

Bob Canada, Illustrator

Έρθης δεν Έρθης

Antonio Canova, Psyche Revived by Cupid's Kiss-1796

Ἔρθης δὲν ἔρθης
Κωστής Παλαμάς

Ἔρθης, δὲν ἔρθης, ἐγὼ θὰ σύρω
τἀργὰ τὰ πόδια γοργὰ ὡς ἐκεῖ,
τὸ κουρασμένο κορμὶ νὰ γείρω
στὴν ἔρμη πέτρα τὴ μυστική.

Καὶ θὰ προσμένω καὶ θὰ πεθαίνω
καὶ θἀνασταίνομαι -μιλῶ, μένω-
μὲ τὴ μιλιά σου·
ἔρθης δὲν ἔρθης, θὰ σ᾿ ἀγκαλιάζω
καὶ μὲ τὴ σκέψη μου θὰ ταιριάζω
τὴ ζωγραφιά σου.

Νύχτα. Στὸ χῶμα θὰ πάω νὰ ψάξω
τὸ πάτημά σου νὰ βρῶ, θὰ δράξω
γῆ μέσ᾿ στὴ φούχτα νὰ τὴ φιλήσω,
κι ἀπὸ κλωνάρια κι ἀπὸ χορτάρια
μέσα στὰ χέρια δροσιὰ θὰ κλείσω,
σὰν ἀπ᾿ τὴ σάρκα κι ἀπ᾿ τὴ δροσιά σου.

                 .            Rodin, "The Kiss"                .               

Πέρα τῆς χώρας ἀνάρια ἀνάρια,
παιζογελώντας με, τὰ λυχνάρια
θὰ μ᾿ ἀχνοστέλνουν τὸ φάντασμά σου.
Μ᾿ ὅλα της νύχτας τὰ λυχνιτάρια
θὰ ψάξω νἅβρω τὸ πέρασμά σου.

Καὶ μὲ τὸ σεῖσμα τἀχνοῦ τοῦ τρόμου
ἢ μὲ τὸ κάρφωμα ἐκστατικό,
στὴ γνωρισμένη πλαγιὰ τοῦ δρόμου,
ἔρθης δὲν ἔρθης, θὰ καρτερῶ.


Τρελὸ καρτέρι, καὶ ὁλόγυρά μου
ἡ κρυφὴ νύχτα καὶ ἡ σιγανή·
μόνο γιομάτη θὰ εἶν᾿ ἡ καρδιά μου
ἀπὸ τὴν ψάλτρα σου τὴ φωνή.

"Solitude of the Soul" love sculpture 1901, by Lorado Taft (1860-1936)

Καὶ οἱ στρατολάτες ποὺ θὰ περνᾶνε,
καὶ ὅσα τριγύρω μου ριζωμένα,
κάτι ἀπὸ σένα θὰ μοῦ μηνᾶνε,
καὶ θὰ μοῦ παίρνουν κάτι ἀπὸ σένα.

Γιὰ σὲ ξανἅβρα καὶ ξαναπῆρα
τῶν εἴκοσί μου χρονῶν τὴ λύρα,
κ᾿ ἔρριξ᾿ ἀπάνου
στοὺς λυγισμένους μου ὤμους τοῦ πλάνου
πάθους ἀπότομα τὴν πορφύρα.

Τῆς ὁρμῆς εἶμ᾿ ἐγὼ τὸ παιδί,
τανἄσασμα εἶσαι τῶν ἄγριων κρίνων,
τὸ λάτρεμα εἶσαι, τὸ φυλαχτὸ
τῶν ἐρωτόπαθων πελεγρίνων.

Στερνὴ κατάρα, μοῖρα κακὴ
τούτ᾿ ἡ λαχτάρα, κοντά, μακριά σου,
ἢ σπλαχνισμένου ἀγγέλου εὐκὴ
νὰ ξεψυχήσω μὲ τ᾿ ὄνομά σου;

Ἔρθης, δὲν ἔρθης, ἐγὼ θὰ σύρω
τἀργὰ τὰ πόδια γοργὰ ὡς ἐκεῖ,
στὴν ἔρμη ἀπάνου πέτρα θὰ γείρω,
Ἴσκιε, στὰ πόδια σου τὸ κορμί...