Δύσκολες Μέρες

Όταν με παίρνει από κάτω
-είναι και τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη που με αποπροσανατολίζουν-
παρασύρομαι και πλατειάζω παραπαίοντας

Κι είναι σαν μια άσκοπη ανακύκλωση χωρίς διέξοδο
μια αυτοφάγα περιπλάνηση
στο ίδιο επίπεδο σκέψης, με τα ίδια δεδομένα

Και μετά σα να βρίσκω μια αχτίδα
που μου θυμίζει να κοιτάξω προς τα πάνω
κι αρχίζω να ψάχνω ένα σκαλοπάτι...




Υ.Γ.
Αρνούμαι πεισματικά να κάνω αυτό που κάνουν οι πολλοί.
Να κατεβάζουν τους άλλους απομονώνοντας τα λάθη και τις μικρότητές τους.
Προτιμώ να προσπαθήσω να ανεβάσω εμένα για να μη με αφορούν.