Ταπείνωση

Μιλώντας με τα σύννεφα σήμερα, μου αποκάλυψαν ένα μυστικό:
Υπάρχει η ταπείνωση της άγνοιας και η ταπείνωση της γνώσης.
Η εξωτερική πλευρά της και η εσωτερική της.

Η ταπείνωση της άγνοιας είναι όταν πείθεσαι να λυγίσεις το Εγώ σου μπροστά σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου και την ύπαρξή σου. Το κάνεις λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά.
Λειτουργείς σε εξωτερικό επίπεδο.

Η ταπείνωση της γνώσης είναι όταν αντιληφθείς το εσωτερικό επίπεδο στο οποίο βρίσκεσαι.
Δεν χρειάζεται να λυγίσεις κανένα Εγώ, δεν υπάρχει Εγώ.

Στην άγνοια, ο άνθρωπος αντιστέκεται σε θρησκευτικές λεκτικές έννοιες όπως: σκύβω, δούλος Θεού, γονατίζω...
Τις παίρνει κυριολεκτικά και του δημιουργούν υποβιβαστικά αγκάθια στο αίσθημα ελευθερίας και στην ανάγκη επιβεβαίωσης της ύπαρξης και της μεγαλοσύνης του.
Ίσως να φταίνε και οι ταγοί της θρησκείας που τις επικροτούν στο τυπικό μέρος της λατρείας.


Στη γνώση, δεν υπάρχουν λεκτικές έννοιες, δεν υπάρχει παρερμήνευση, δεν υπάρχει περιορισμός.
Οίδες ότι είσαι ταυτόχρονα τα πάντα και η μονάδα, η αλυσίδα και ο κρίκος, το μικρό και το Μέγα.
Κι είναι η γνώση της μονάδας, του κρίκου, του μικρού που περικλείεται και σε ταπεινώνει, όχι ηθικά ή νοητικά αλλά υπαρξιακά.







Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή ή αν χρησιμοποίησα λάθος λέξεις.

Κάποια πράγματα τα αισθάνεσαι ή στα ομολογούν τα σύννεφα κι όταν μετατρέπονται σε λέξεις περιορίζονται στο νόημα που θέλει ο καθένας να εκμαιεύσει...

Στις εικόνες οι αλλαγές των συννέφων

μέχρι την έκρηξη της ανατολής, στις 7:09,

όπως την είδα από το μπαλκόνι μου σήμερα.