Αλλαoφροσύνες

Κι ήταν κι εκείνος που όταν άρχισε
να μπαίνει στον κόσμο της γνώσης,
το θεωρούσε κάπως σαν αβάσταχτο φορτίο
μακαρίζοντας την άγνοια.
Κι ήταν γιατί στεκόταν στο κατώφλι της
μπερδεμένος παρατηρητής.
Μέχρι που συμπλήρωσε τα αβέβαια βήματά του
και τότε άρχισε να την καταλαβαίνει
και να την χρησιμοποιεί.
Και δεν ήταν ότι έφυγε το βάρος της
αλλά ότι μάθαινε τον τρόπο
να γίνεται ο ίδιος ανάλαφρος...

Τέκνα

Σήμερα, στον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι μου, σκεφτόμουν τα εξής:

Ένα από τα αποδεδειγμένα πράγματα σ' αυτήν την ζωή είναι ότι μαθαίνουμε να εμβαθύνουμε στον εαυτό μας και στην αυτογνωσία, κυρίως μέσα από τις δυσκολίες και τον πόνο που περνάμε.
Κανονική και κυριολεκτικότατη παίδευση αυτή η εκπαίδευση ζωής!


Μήπως, λοιπόν, μετά από την τιμωρία για το φάγωμα του καρπού από το δέντρο της γνώσης, αυτό το περίφημο:
"καὶ τῇ γυναικὶ εἶπε· πληθύνων πληθυνῶ τὰς λύπας σου καὶ τὸν στεναγμόν σου· ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα"
που είπε ο θεός στην Εύα, δεν ήταν μόνο κυριολεκτικό αλλά και μεταφορικό;

Μήπως, αυτοί οι πόνοι δεν αναφερόταν μόνο στα παιδιά και στις ωδίνες του τοκετού, αλλά και στον πνευματικό τοκετό μας;
Στα εσωτερικά παιδιά μας στις σκέψεις μας και στην αντίληψη. Στο κάθε τι που αντιλαμβανόμαστε, σε κάθε γνώση που κερδίζουμε και προστίθεται στην εσωτερική ανάβαση και την εσωτερικότητα που κατακτιέται με τόσους κόπους και πόνους; Στις εν ζωή αναγεννήσεις μας, στα στάδια της επανάληψης του κύκλου του ήρωα;


Και στην Ελληνική μυθολογία έχουμε κάτι παρόμοιο: Ο Προμηθέας έδωσε στους ανθρώπους τη γνώση της φωτιάς και οι θεοί, για τιμωρία (επειδή βιάστηκε να το κάνει), στείλανε για αντιστάθμισμα την Πανδώρα με το κουτί που περιείχε όλα τα κακά και τις δυστυχίες.

Σαν, η τόσο εύκολα κλεμμένη απόκτηση της "γνώσης", να έπρεπε να αντισταθμιστεί και με ανάλογη επίπονη βιωματική εμπειρία κατοχής της...




[Με την πρώτη ευκαιρία, θα ψάξω και σε μυθολογίες άλλων λαών στο βιβλίο του Τζ. Κάμπελ περισσότερες πληροφορίες για παρόμοιες αναφορές στην θεϊκή τιμωρία και στον πόνο, κι αν βρω κάτι θα επανέλθω]

All paintings by  Kazuya Akimoto

Κυκλοδιωκτική Αριθμοσοφία

Έχει λίγο καιρό που σκέφτομαι μια δικής μου έμπνευσης Αριθμοσοφία σχετικά με την εξέλιξη του ανθρώπου, την ηλικία του και τους σημαντικούς σταθμούς στη ζωή του.

Κρίνοντας εξ ιδίων, σκεφτόμουν ότι μετά από κάποιο χρονικό διάστημα συμβαίνουν ριζικές αλλαγές στη ζωή μας, με την έννοια του κύκλου. Κλείνει δηλαδή ο ένας κύκλος βιωμάτων, εμπειριών, ωριμότητας, προσωπικής εξέλιξης και μπαίνουμε στον επόμενο.

Έτσι, θεώρησα ως αρχή των κύκλων αυτών την αρχή των αριθμών, δηλαδή το 1 και ως κλείσιμο του κύκλου το τέλος των αριθμών, δηλαδή το 9.
Σε κάθε 1 αντιστοιχεί ένα νέο ξεκίνημα, μια νέα περίοδος και σε κάθε 9 το κλείσιμο αυτής της περιόδου για να δώσει τη θέση της στο επόμενο ξεκίνημα.
(Το μηδέν εξαιρείται για ευνόητους λόγους, εκτός αν θέλουμε να το βάλουμε στην αρχή και στο τέλος της ζωής του ανθρώπου.)

Και βέβαια, δεν γίνονται πάντα όλα τόσο απότομα και τόσο εμφανώς, αλλά με τον ομαλό τρόπο του συνεχούς και της αλληλουχίας των γεγονότων και των όσων μας συμβαίνουν είτε σε εξωτερικό είτε σε εσωτερικό επίπεδο.


Με βάση λοιπόν το 1, το 9 και την περιοδικότητα της αλλαγής των κύκλων, η αυθαίρετη αριθμοσοφία μου λέει, ότι οι σταθμοί αλλαγών στη ζωή του ανθρώπου συμβαίνουν, συνήθως, στις εξής ηλικίες:

1 (γέννηση)
9  (τέλος παιδικότητας)
----------------------------------------
10 (ξεκίνημα εφηβείας)
18 (τέλος εφηβείας)
------------------------------------------
19 (ξεκίνημα ενήλικης ζωής)
27
------------------------------------------
28 (ξεκίνημα εποχής ωριμότητας)
36
------------------------------------------
37 (αρχή εξοικείωσης με την έννοια της νεότητας που φεύγει και την έννοια του γήρατος)
45
--------------------------------------------
46 (το απώγειο της νοητικής ωριμότητας του ανθρώπου)
54
--------------------------------------------
55 (εμβάθυνση στο πραγματικό νόημα της ζωής)
63
---------------------------------------------
64 (ξεκίνημα της 3ης ηλικίας)
72
----------------------------------------------
73 (αποδοχή και εξοικείωση με την έννοια του θανάτου και του πεπερασμένου της ζωής)
81
----------------------------------------------
82 (γηρατειά και απολογισμός ζωής)
90
-----------------------------------------------
91 (όταν τυχόν φτάσω ως εκεί θα σκεφτώ και κάτι για τον τίτλο του κύκλου του υπεργήρατος)
99
--------------------------------------------------------------------
100 (μηδενισμός και ξανά από την αρχή)
............
--------------------------------------------------------------------


Κάπως έτσι, λοιπόν, σκέφτηκα αριθμοσοφικά τις περιόδους της ζωής μας.
Και φυσικά, οι τίτλοι για τον κάθε κύκλο είναι ενδεικτικοί και η πορεία του καθενός μας ξεχωριστή και προσωπική με όλες τις ιδιαιτερότητες και τις αποκλίσεις της.
Υπάρχουν άνθρωποι που ωριμάζουν από την εφηβεία τους κι άλλοι που παραμένουν ξεροκέφαλοι σαν μωρά μέχρι τα βαθιά γεράματά τους. Άλλοι που αποδέχονται την έννοια του θανάτου από μικροί κι άλλοι που τον τρέμουν και αποφεύγουν κάθε σκέψη γι αυτόν ως τα βαθιά γεράματα.
Και υπάρχουν και οι άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν νωρίς πριν καν ολοκληρώσουν κάποιο ή κάποια από τα στάδια αυτά.
Μία μέση κατάσταση και μία γενικότητα εκφράζει ένας τέτοιος πίνακας με το εν δυνάμει της ζωής του ανθρώπου.

[Σημ. Θεώρησα αυτονόητο και περιττό να σημειώσω δίπλα στην κάθε ηλικία την πρόσθεση των αριθμών που μας δίνουν το 1 ή το 9 του κύκλου, π.χ. 54: 5+4=9,  64: 6+4=10, 1+0=1.)

All artworks by Mary Mendell       

[Θα μου πείτε, γιατί αυτοί οι κύκλοι ζωής να μην ακολουθούν τον πιο συμπαντικό νόμο των Οκτάβων και θα σας απαντήσω δεν ξέρω. Μόνο και μόνο γιατί μου φαίνεται πιο λογικός και ταιριαστός, ο κύκλος του 9, στη ζωή και στους σταθμούς ενηλικίωσής μας.]

Σκιερό πρωινό

Carlos Castañeda

-Κι είναι δύσκολο να ελευθερωθεί κάποιος από τη σκιά του;
-Από τα δυσκολότερα! Σκέψου πόσο σου πήρε εσένα...
-Πάνω από δέκα χρόνια...
-Και περιμένεις να συμβεί μέσα σε λίγες μέρες;
-Η ελπίδα πάντα είναι πιο ανθεκτική από τη λογική!
-Τέτοια άμεσα θαύματα μόνο η αγάπη πέρα από το Εγώ μπορεί να καταφέρει. Υπήρχαν ποτέ τέτοια δείγματα;
-Όχι ως τώρα...
-Το ίδιο λέμε!

Αποδοχή

Υπάρχει κι ένας κανόνας στη ζωή με δύο σκέλη που λέει πως:

"Ό,τι έρχεται δεν το διώχνεις
κι ό,τι θέλει να φύγει δεν το εμποδίζεις."

Να, όμως, που οι άνθρωποι γαντζωνόμαστε από ανθρώπους, καταστάσεις και πράγματα και όταν είναι να φύγουν δεν το αφήνουμε να συμβεί.
Και μετά περνάει λίγο ο καιρός και ξαναεπαναλαμβάνεται η φυγή με άλλους τρόπους και ξανά το εμποδίζουμε, μέχρι να γίνει κάτι πιο τρανταχτό και να το κατανοήσουμε επιτέλους, καταφέρνοντας τελικά να απαγκιστρωθούμε και να δεχτούμε τον αποχωρισμό ή να ρθουν έτσι οι καταστάσεις ώστε ακόμα κι εκεί που δεν τον επιθυμούσαμε να τον προκαλέσουμε και μόνοι μας.


Κάπως έτσι κι όταν έρχεται κάτι νέο στη ζωή μας, κάποιος άνθρωπος ή ένα γεγονός, εκδηλώνουμε άρνηση και το εμποδίζουμε να φτάσει ως εμάς, μη αφήνοντάς το να λειτουργήσει πρώτα για να δούμε τι έχει να μας δείξει και για ποιο σκοπό ήρθε στη ζωή μας.


Γιατί, είμαι σχεδόν πεπεισμένη, ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία και όλα όσα μας συμβαίνουν έχουν τον δικό τους λόγο.


Και νομίζω ότι και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση, η ζωή μάς δίνει ευκαιρίες για να καταλάβουμε και να αφεθούμε στα σχέδιά της. Κι αν δεν καταλαβαίνουμε και αντιστεκόμαστε και επιμένουμε να γίνει το δικό μας, τότε μας κάνει αυτή τη χάρη και περνάει η άρνησή μας μέχρι να το καταλάβουμε κάποτε (όσος χρόνος κι αν χρειαστεί) με τον δύσκολο τρόπο της αποτυχίας και της εμπειρίας.


Με άλλα λόγια, ο κανόνας μάς λέει. να μην αρνιόμαστε αλλά να αποδεχόμαστε και να λειτουργούμε τις καταστάσεις γύρω μας μέχρι όπου λειτουργούν και όταν σταματούν να μην αντιστεκόμαστε.



Και δεν θα 'κανα αυτήν την ανάρτηση αν δεν ήμουν ένοχη παρακοής του κανόνα που προσπαθώ γράφοντας να τον εμπεδώσω επιτέλους...

 Οι εικόνες από τον by James C. Christensen 

Συλλογικότητα

Τις προάλλες, ενώ σκεφτόμουν την εσωτερική μας ανύψωση και ποια η χρησιμότητά της σε ατομικό επίπεδο και γιατί να προσπαθεί κανείς κι ότι αντανακλάται στους γύρω σαν πέτρα σε λίμνη και διάφορα τέτοια, μου 'ρθε μια απάντηση/σκέψη που δεν την περίμενα:

"Γιατί προστίθεται στο συλλογικό επίπεδο!"

Και μονομιάς έτρεξαν αλληλουχίες σκέψεων να τη συμπληρώσουν ώσπου κατέληξα στα εξής προσωπικά συμπεράσματα:


Οι άνθρωποι προχωράμε όλοι μαζί σαν ένα τεράστιο κύμα ή καλύτερα σαν μια κυματοειδής μορφή.
Άλλοι σηκώνουν αυτό το κύμα προς τα πάνω κι άλλοι το κατεβάζουν προς τα κάτω.
Αυτοί που σηκώνουν το κύμα προς τα πάνω - οι ευγενικές ψυχές - αντισταθμίζουν την αρνητικότητα αυτών που σέρνουν προς τα κάτω το συνολικό επίπεδο της ανθρωπότητας.






Έτσι εξηγείται και η χρησιμότητα των μοναχικών ταγμάτων και του δικού τους αγώνα, που δεν είναι προσφορά σε υλικό και άμεσο αντίκρυσμα στους ανθρώπους με την έννοια του πλησίον, αλλά σε πνευματικό και είναι προσφορά μη ορατή, σε ανώτερο επίπεδο.
(Το ότι ο θεσμός έχει χρησιμοποιηθεί για διάφορους άλλους υποδεέστερους σκοπούς, δεν αφορά αυτό το κείμενο, αναφέρομαι στους μοναχούς και στους ασκητές που δίνουν πραγματικό πνευματικό αγώνα.)


Γιατί πρέπει όλοι μαζί να προχωρήσουμε, όλοι μαζί να ανυψωθούμε. Δεν είναι κανένας μόνος του και κανενός οι πράξεις δεν επηρεάζουν μόνο τον εαυτό του ή τους γύρω του.
Ακόμη ένας λόγος, λοιπόν, να νοιαζόμαστε περισσότερο και για τους άλλους και να μην κατακρίνουμε την πτώση τους/μας. Γιατί κι αυτοί/εμείς είναι κομμάτι μας/τους. Κι αν δεν προχωρήσουν/με κι αυτοί/εμείς, ούτε εμείς/αυτοί προχωράμε. Να βγούμε από τον ατομισμό μας και να νοιαστούμε και για τους άλλους.



Γιατί η Κόλαση αυτού του κόσμου νικιέται μόνο από αυτό το επίπεδο αγώνα. Από αυτό το επίπεδο συνειδητοποίησης. Υπό αυτούς τους νόμους δονήσεων, πέστε τους υλικούς. Από κάτω προς τα πάνω.

Βρισκόμαστε σε μια πτώση, σε ένα χαμηλό επίπεδο ύπαρξης και πρέπει να βγούμε από αυτό δίνοντας ο καθένας τη δική του εσωτερική μάχη με τους όρους και τις δυσκολίες που παρουσιάζονται σε αυτό το επίπεδο δονήσεων.

Είμαστε σε μια φυλακή υπό τους νόμους και τους κανόνες του 'διευθυντή' αυτής της φυλακής (πείτε τον και διάβολο σε πιο λαϊκή και παραστατική γλώσσα) και πρέπει, όλοι μαζί οι φυλακισμένοι, να βρούμε τον τρόπο να νικήσουμε και να ξεφύγουμε ανατρέποντας τους νόμους και τους κανόνες αυτούς. Ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί. Να βρούμε τον τρόπο που ανατρέπονται οι νόμοι και τα δεσμά και να τον δείξουμε και στους άλλους, μέχρι που να μπορέσουμε να τα καταφέρουμε όλοι μας.
 (Και ναι, υπάρχουν "πολλοί οδοί", πάμπολλες διδασκαλίες και θρησκείες και πρακτικές για τους τρόπους...)

Δεν θα αναφερθώ στον Γιουνγκ και πως έχει ανακαλύψει από τα όνειρα των ασθενών του ότι υπάρχει συλλογικότητα σε εσωτερική μορφή που την ονόμασε 'συλλογικό ασυνείδητο'.
Μόνο τα δικά μου συμπεράσματα εκθέτω και μέχρι εκεί που μου 'κοψε να κατανοήσω.
Περισσότερα πώς και γιατί δεν ξέρω να εξηγήσω.


Όμως αν προχωρήσω τη σκέψη μου θυμούμενη το "όπως επάνω έτσι και κάτω", τι αποκλείει και στα επόμενα επίπεδα (αυτά που για μας θεωρούνται ως ανύψωση) να γίνεται κάτι παρόμοιο; Και ως πού να επεκτείνεται; 
Να ΄ναι ολόκληρο το σύμπαν που αντιλαμβανόμαστε σε μια τέτοια κατάσταση αλλαγής και ανύψωσης επιπέδου; 
Κι αν ναι, τι υπάρχει μετά, και μετά από το μετά, και... και... και...

Θρι μάνκιες

Pans Labyrinth Film, Picturehouse

Αν θες να σε απωθήσουν και να σε μισήσουν οι άνθρωποι,

προσπάθησε να τους δείξεις

αυτά που αρνούνται και αποφεύγουν να δουν.

[και δεν αναφέρομαι σε εικόνες και ταινίες]

Ταο

Gilbert Garcin

Έχει αρκετό καιρό που συνειδητοποίησα ότι μέσα μου υπάρχει ένα κέντρο ισορροπίας (θα μπορούσα να το πω και κέντρο αρμονίας) κι όλο έλεγα να κάνω μια ανάρτηση με αναφορά σε αυτό, γιατί, οι αναρτήσεις πολλές φορές με βοηθούν και μένα να διευκρινίζω και να ξεκαθαρίζω καλύτερα τα όσα μου συμβαίνουν.


Κι όταν μου έρχονται στη ζωή άσχημες καταστάσεις, ο τρόπος που αντιδρώ σε αυτές, όταν περιέχει στοιχεία αρνητικότητας ή μη καθαρότητας με επηρεάζει, με κλονίζει και με αποσυντονίζει, με αποτέλεσμα να χάνω αυτήν την εσωτερική ισορροπία που μου λείπει και να αποζητώ άμεσα να την επαναφέρω. Ένα ενοχλητικό θολό αίσθημα σαν να είμαι κάπως χαμένη, σαν να έχω βγει από την πορεία μου, σαν να μην έχω πια εποπτεία των καταστάσεων...

Christian Schloevery

Και τότε προσπαθώ να βρω τι πρέπει να κάνω και ποια ενέργειά μου θα ξαναφέρει πίσω αυτό το κεντράρισμα. Κι όταν αναδυθεί μέσα μου ομορφιά και γαλήνη, καταλαβαίνω ότι έχω ενεργήσει ευσυνείδητα (είτε με λέξεις είτε με πράξεις) κι έχω κάνει το σωστότερο για την περίσταση και έτσι επιστρέφω πάλι σ' αυτήν την αρμονία.


Χθες, διάβασα για την ισορροπία του Ταό και το νόμο του εκκρεμούς και αισθάνθηκα να επιβεβαιώνομαι γι αυτό που αισθάνομαι και από άλλες πηγές. Ότι υπάρχει δηλαδή κι ότι δεν είναι μόνο δική μου φαντασίωση.

Christian Schloevery

"Ο καθένας μας υπόκειται στον Νόμο του Εκκρεμούς. Καθένας μας νιώθει καλά και μετά νιώθει άσχημα, την μια είναι ευτυχισμένος μκαι την άλλη δυστυχισμένος... Αυτό σημαίνει να ζεις μηχανικά. Να παρασύρεσαι από το εκκρεμές της ζωής κι ό,τι κέρδισες να το χάσεις, με αποτέλεσμα να παραμένεις στο ίδιο επίπεδο ύπαρξης...

Ο Τσουάγνκ Τσου, ο αρχαίος κινέζος σοφός είπε: 'Μπορούμε να δούμε τα πάντα από δυο πλευρές από αυτήν κι από εκείνη. Αλλά αυτή η οπτική περιλαμβάνει μια πλευρά σωστή και μια λάθος...'
Το Ταό είναι η συμφιλίωση των αντιθέτων στον εαυτό μας - είναι το να φτάσεις σε ένα νέο μέρος όπου τα αντίθετα δεν σε ελέγχουν. Ταό σημαίνει δρόμος, ο δρόμος της αρμονίας..."

[Απόσπασμα άρθρου του περιοδικού ΑΒΑΤΟΝ, από μετάφραση κειμένου του Μωρίς Νικόλ) 

Ενδυμασίες

Doctor Adhamudhi and the big hand by Agim Meta

Ήταν κι εκείνος ο ηλικιωμένος φύλακας του ζωολογικού κήπου
που στεκόταν πίσω απ' τον μεγάλο τοίχο δίπλα στη λίμνη με τις αγριόπαπιες και εμφανιζόταν ξαφνικά, ρωτώντας και τρομάζοντας όποιον επισκέπτη καθρεφτιζόταν στα ήρεμα νερά της:
-Εσύ, με τι όνομα βάπτισες τον εγωισμό σου;

(Νομίζω ότι, παρά τα παράπονα, ακόμα δεν τον απέλυσαν γιατί τον λυπήθηκαν που του έμειναν ακόμη λίγοι μήνες για να πάρει την σύνταξή του, αν και τώρα τελευταία διαδόθηκε πως σταμάτησε να ρωτά από τότε που κάποιος του απάντησε: "Δεν είναι εγωισμός, είναι οι πληγές μου!", όμως ποιος να ξέρει με σιγουριά... )

Hearts

Γι αυτούς που έχουν μάθει να ψάχνουν
σημάδια πορείας γύρω τους,
θεωρώ, ότι όταν βλέπουν καρδούλες
σε διάφορα τυχαία σχήματα
που συναντούν,
δεν θα πρέπει να ανησυχούν και πολύ.
Προς το παρόν, καλά βαδίζουν!

Και δεν εννοώ να ψάχνουν επίτηδες να τις βρίσκουν, αλλά να τους βγαίνει αυθόρμητα...




Ή όπως λέει και ο Καστανέντα, για την προσωπική μας πορεία:

" Κάθε δρόμος είναι μονάχα ένας δρόμος και δεν είναι ντροπή, ούτε για σένα ούτε για τους άλλους, να τον εγκαταλείψεις κάποια στιγμή, αν έτσι σου υπαγορεύει η καρδιά σου... Κοίταξε κάθε δρόμο, με προσοχή κι επιφυλακτικότητα. Δοκίμασε τον όσες φορές κρίνεις εσύ πως είναι απαραίτητο. Σκέψου και διαλογίσου πάνω σ'αυτόν. Κι ύστερα θέσε στον εαυτό σου ένα και μόνο ερώτημα: Έχει αυτός ο δρόμος καρδιά; αν έχει είναι καλός, αν δεν έχει είναι άχρηστος...

Θέλεις να σου πω πού οδηγεί ο δρόμος σου; Είναι εύκολο. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο ίδιο μέρος: Πουθενά. Αυτό που έχει σημασία είναι να ακολουθείς τα Μονοπάτια που έχουν Καρδιά. Να ρωτάς: έχει καρδιά το μονοπάτι που βαδίζω; Αν ναι, ακολούθησε το και μη φοβάσαι τίποτε, ακόμη και αν όλος ο κόσμος θέλει να σε αποτρέψει από το να τ' ακολουθήσεις. Αν όχι, άφησέ το, δεν είναι καλό μονοπάτι. Να ψάχνεις πάντα τα μονοπάτια που έχουν καρδιά, κι όταν καταλαβαίνεις ότι δεν έχουν, να μη διστάζεις να τα εγκαταλείπεις. Ποιο μονοπάτι σου λέει η καρδιά σου ότι είναι το σωστό; Σε περιμένει να το βαδίσεις. Πήγαινε. Τα μονοπάτια μπορούν να περιμένουν απίστευτα πολύ. Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν αρκετό χρόνο στη διάθεσή τους!''


(Κάρλος Καστανέντα - Η διδασκαλία του Δον Χουάν)

Της νύχτας τα καμώματα!

Καμιά φορά, όταν επιστρέφω με τα πόδια αργά το βράδυ από τη δουλειά και ξεχνιέμαι και αποτραβιέται το μυαλό μου από την ετοιμότητα και την επιφυλακή να προσέχω τυχόν απειλές γύρω μου, μπαίνω σε άλλου είδους σκέψεων που με απορροφούν τόσο πολύ που όταν επανέρχομαι βρίσκομαι να έχω περπατήσει μεγάλη απόσταση χωρίς να το καταλάβω και χωρίς να θυμάμαι τι και ποιον προσπέρασα...


Κάποιες από τις αποψινές μου σκέψεις ήταν ότι, τελικά, δεν υπάρχουν μυστικά σ' αυτόν τον κόσμο (υπαρξιακού και φιλοσοφικού περιεχομένου, όχι από τα άλλα τα κατασκοπικά).
Ο καθένας μας θα τα 'χει ακούσει λίγο πολύ, αλλά μια κι από μικρά μάς μαθαίνουν τι να πιστεύουμε και τι όχι και μας βάζουν φίλτρα διήθησης/και βάζουμε από μόνοι μας, ο κάθε νους δέκτης τα διαστρεβλώνει και τα καλουπώνει έτσι ώστε να τα χωρέσει στην υπαρξιακή του κατάσταση δυνατότητας κατανόησης (όσο του κόβει που λένε) ή απλώς τα θεωρεί άνευ σημασίας και τα προσπερνάει.


Μάλλον αυτήν την διαστρέβλωση προσπαθούσαν να αποφύγουν ρητά όπως "αμύητον μη εισιέναι", "μη ρίξεις μαργαρίτες σε χοίρους" κ.λπ. γιατί άμα του κολλήσει κάποιου στραβά κάτι μέσα στο μυαλό του, άντε να του το βγάλεις σαν ιδέα! Πολύ πιο δύσκολο να ξεμαθαίνει και να ξαναμαθαίνει κανείς, από ότι στην αρχική μάθηση. Γι αυτό και οι μαθητές του Πυθαγόρα σιωπούσαν τα πρώτα χρόνια. Όλες οι αντιρρήσεις τους διαμορφωνόταν σε εσωτερικό πεδίο κι όχι σε εξωτερικό...

(κάτι τέτοιο κάνω κι εγώ με το μπλογκ μου που το προστατεύω από τα μάτια άσχετων γνωστών μου)

Head with Hornes, wood sculpture by Paul Gauguin

Μια άλλη μου σκέψη ήταν ότι συνειδητοποίησα σήμερα (κι αυτή είναι καθαρά προσωπική μου άποψη που δεν θέλω να την επιβάλω σε κανέναν να την αποδεχτεί) γιατί εμφανίζουν εικονικά και συμβολικά τον διάβολο με κέρατα!

Γιατί, κάποιος άνθρωπος (για άλλα όντα δεν ξέρω) που έχει υπερβολική αρνητική ενέργεια, την συσσωρεύει στο δεξιό και στο αριστερό μέρος του μετώπου του και σου την εκτοξεύει σα να σε τρυπάει με μεγάλα μυτερά κέρατα.
Και εκτός του ότι το κάνει για να σε διαπεράσει με αυτήν, το κάνει μάλλον και για να σε εγκλωβίσει ανάμεσα σ' αυτήν την περιοχή ελέγχου του...
Τέτοια άτομα σκύβουν ελαφρά το κεφάλι όταν σου μιλάνε και σου προβάλουν ασυνείδητα το μέτωπό τους για να σε στοχεύσουν και να σε εμβολίσουν καλύτερα.


Παραμιλητό τέλος και για σήμερα, ώρα να κοιμηθώ και λιγουλάκι....

Focused

Αχ, μόνο αν
καταλαβαίναμε
πως ένα απά μυστικά του κόσμου μας
είναι τόσο απλό όσο
η εστίαση και η προσοχή μας...