Τέκνα

Σήμερα, στον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι μου, σκεφτόμουν τα εξής:

Ένα από τα αποδεδειγμένα πράγματα σ' αυτήν την ζωή είναι ότι μαθαίνουμε να εμβαθύνουμε στον εαυτό μας και στην αυτογνωσία, κυρίως μέσα από τις δυσκολίες και τον πόνο που περνάμε.
Κανονική και κυριολεκτικότατη παίδευση αυτή η εκπαίδευση ζωής!


Μήπως, λοιπόν, μετά από την τιμωρία για το φάγωμα του καρπού από το δέντρο της γνώσης, αυτό το περίφημο:
"καὶ τῇ γυναικὶ εἶπε· πληθύνων πληθυνῶ τὰς λύπας σου καὶ τὸν στεναγμόν σου· ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα"
που είπε ο θεός στην Εύα, δεν ήταν μόνο κυριολεκτικό αλλά και μεταφορικό;

Μήπως, αυτοί οι πόνοι δεν αναφερόταν μόνο στα παιδιά και στις ωδίνες του τοκετού, αλλά και στον πνευματικό τοκετό μας;
Στα εσωτερικά παιδιά μας στις σκέψεις μας και στην αντίληψη. Στο κάθε τι που αντιλαμβανόμαστε, σε κάθε γνώση που κερδίζουμε και προστίθεται στην εσωτερική ανάβαση και την εσωτερικότητα που κατακτιέται με τόσους κόπους και πόνους; Στις εν ζωή αναγεννήσεις μας, στα στάδια της επανάληψης του κύκλου του ήρωα;


Και στην Ελληνική μυθολογία έχουμε κάτι παρόμοιο: Ο Προμηθέας έδωσε στους ανθρώπους τη γνώση της φωτιάς και οι θεοί, για τιμωρία (επειδή βιάστηκε να το κάνει), στείλανε για αντιστάθμισμα την Πανδώρα με το κουτί που περιείχε όλα τα κακά και τις δυστυχίες.

Σαν, η τόσο εύκολα κλεμμένη απόκτηση της "γνώσης", να έπρεπε να αντισταθμιστεί και με ανάλογη επίπονη βιωματική εμπειρία κατοχής της...




[Με την πρώτη ευκαιρία, θα ψάξω και σε μυθολογίες άλλων λαών στο βιβλίο του Τζ. Κάμπελ περισσότερες πληροφορίες για παρόμοιες αναφορές στην θεϊκή τιμωρία και στον πόνο, κι αν βρω κάτι θα επανέλθω]

All paintings by  Kazuya Akimoto