Αποδοχή

Υπάρχει κι ένας κανόνας στη ζωή με δύο σκέλη που λέει πως:

"Ό,τι έρχεται δεν το διώχνεις
κι ό,τι θέλει να φύγει δεν το εμποδίζεις."

Να, όμως, που οι άνθρωποι γαντζωνόμαστε από ανθρώπους, καταστάσεις και πράγματα και όταν είναι να φύγουν δεν το αφήνουμε να συμβεί.
Και μετά περνάει λίγο ο καιρός και ξαναεπαναλαμβάνεται η φυγή με άλλους τρόπους και ξανά το εμποδίζουμε, μέχρι να γίνει κάτι πιο τρανταχτό και να το κατανοήσουμε επιτέλους, καταφέρνοντας τελικά να απαγκιστρωθούμε και να δεχτούμε τον αποχωρισμό ή να ρθουν έτσι οι καταστάσεις ώστε ακόμα κι εκεί που δεν τον επιθυμούσαμε να τον προκαλέσουμε και μόνοι μας.


Κάπως έτσι κι όταν έρχεται κάτι νέο στη ζωή μας, κάποιος άνθρωπος ή ένα γεγονός, εκδηλώνουμε άρνηση και το εμποδίζουμε να φτάσει ως εμάς, μη αφήνοντάς το να λειτουργήσει πρώτα για να δούμε τι έχει να μας δείξει και για ποιο σκοπό ήρθε στη ζωή μας.


Γιατί, είμαι σχεδόν πεπεισμένη, ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία και όλα όσα μας συμβαίνουν έχουν τον δικό τους λόγο.


Και νομίζω ότι και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση, η ζωή μάς δίνει ευκαιρίες για να καταλάβουμε και να αφεθούμε στα σχέδιά της. Κι αν δεν καταλαβαίνουμε και αντιστεκόμαστε και επιμένουμε να γίνει το δικό μας, τότε μας κάνει αυτή τη χάρη και περνάει η άρνησή μας μέχρι να το καταλάβουμε κάποτε (όσος χρόνος κι αν χρειαστεί) με τον δύσκολο τρόπο της αποτυχίας και της εμπειρίας.


Με άλλα λόγια, ο κανόνας μάς λέει. να μην αρνιόμαστε αλλά να αποδεχόμαστε και να λειτουργούμε τις καταστάσεις γύρω μας μέχρι όπου λειτουργούν και όταν σταματούν να μην αντιστεκόμαστε.



Και δεν θα 'κανα αυτήν την ανάρτηση αν δεν ήμουν ένοχη παρακοής του κανόνα που προσπαθώ γράφοντας να τον εμπεδώσω επιτέλους...

 Οι εικόνες από τον by James C. Christensen