Συλλογικότητα

Τις προάλλες, ενώ σκεφτόμουν την εσωτερική μας ανύψωση και ποια η χρησιμότητά της σε ατομικό επίπεδο και γιατί να προσπαθεί κανείς κι ότι αντανακλάται στους γύρω σαν πέτρα σε λίμνη και διάφορα τέτοια, μου 'ρθε μια απάντηση/σκέψη που δεν την περίμενα:

"Γιατί προστίθεται στο συλλογικό επίπεδο!"

Και μονομιάς έτρεξαν αλληλουχίες σκέψεων να τη συμπληρώσουν ώσπου κατέληξα στα εξής προσωπικά συμπεράσματα:


Οι άνθρωποι προχωράμε όλοι μαζί σαν ένα τεράστιο κύμα ή καλύτερα σαν μια κυματοειδής μορφή.
Άλλοι σηκώνουν αυτό το κύμα προς τα πάνω κι άλλοι το κατεβάζουν προς τα κάτω.
Αυτοί που σηκώνουν το κύμα προς τα πάνω - οι ευγενικές ψυχές - αντισταθμίζουν την αρνητικότητα αυτών που σέρνουν προς τα κάτω το συνολικό επίπεδο της ανθρωπότητας.






Έτσι εξηγείται και η χρησιμότητα των μοναχικών ταγμάτων και του δικού τους αγώνα, που δεν είναι προσφορά σε υλικό και άμεσο αντίκρυσμα στους ανθρώπους με την έννοια του πλησίον, αλλά σε πνευματικό και είναι προσφορά μη ορατή, σε ανώτερο επίπεδο.
(Το ότι ο θεσμός έχει χρησιμοποιηθεί για διάφορους άλλους υποδεέστερους σκοπούς, δεν αφορά αυτό το κείμενο, αναφέρομαι στους μοναχούς και στους ασκητές που δίνουν πραγματικό πνευματικό αγώνα.)


Γιατί πρέπει όλοι μαζί να προχωρήσουμε, όλοι μαζί να ανυψωθούμε. Δεν είναι κανένας μόνος του και κανενός οι πράξεις δεν επηρεάζουν μόνο τον εαυτό του ή τους γύρω του.
Ακόμη ένας λόγος, λοιπόν, να νοιαζόμαστε περισσότερο και για τους άλλους και να μην κατακρίνουμε την πτώση τους/μας. Γιατί κι αυτοί/εμείς είναι κομμάτι μας/τους. Κι αν δεν προχωρήσουν/με κι αυτοί/εμείς, ούτε εμείς/αυτοί προχωράμε. Να βγούμε από τον ατομισμό μας και να νοιαστούμε και για τους άλλους.



Γιατί η Κόλαση αυτού του κόσμου νικιέται μόνο από αυτό το επίπεδο αγώνα. Από αυτό το επίπεδο συνειδητοποίησης. Υπό αυτούς τους νόμους δονήσεων, πέστε τους υλικούς. Από κάτω προς τα πάνω.

Βρισκόμαστε σε μια πτώση, σε ένα χαμηλό επίπεδο ύπαρξης και πρέπει να βγούμε από αυτό δίνοντας ο καθένας τη δική του εσωτερική μάχη με τους όρους και τις δυσκολίες που παρουσιάζονται σε αυτό το επίπεδο δονήσεων.

Είμαστε σε μια φυλακή υπό τους νόμους και τους κανόνες του 'διευθυντή' αυτής της φυλακής (πείτε τον και διάβολο σε πιο λαϊκή και παραστατική γλώσσα) και πρέπει, όλοι μαζί οι φυλακισμένοι, να βρούμε τον τρόπο να νικήσουμε και να ξεφύγουμε ανατρέποντας τους νόμους και τους κανόνες αυτούς. Ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί. Να βρούμε τον τρόπο που ανατρέπονται οι νόμοι και τα δεσμά και να τον δείξουμε και στους άλλους, μέχρι που να μπορέσουμε να τα καταφέρουμε όλοι μας.
 (Και ναι, υπάρχουν "πολλοί οδοί", πάμπολλες διδασκαλίες και θρησκείες και πρακτικές για τους τρόπους...)

Δεν θα αναφερθώ στον Γιουνγκ και πως έχει ανακαλύψει από τα όνειρα των ασθενών του ότι υπάρχει συλλογικότητα σε εσωτερική μορφή που την ονόμασε 'συλλογικό ασυνείδητο'.
Μόνο τα δικά μου συμπεράσματα εκθέτω και μέχρι εκεί που μου 'κοψε να κατανοήσω.
Περισσότερα πώς και γιατί δεν ξέρω να εξηγήσω.


Όμως αν προχωρήσω τη σκέψη μου θυμούμενη το "όπως επάνω έτσι και κάτω", τι αποκλείει και στα επόμενα επίπεδα (αυτά που για μας θεωρούνται ως ανύψωση) να γίνεται κάτι παρόμοιο; Και ως πού να επεκτείνεται; 
Να ΄ναι ολόκληρο το σύμπαν που αντιλαμβανόμαστε σε μια τέτοια κατάσταση αλλαγής και ανύψωσης επιπέδου; 
Κι αν ναι, τι υπάρχει μετά, και μετά από το μετά, και... και... και...