Χρώματα

Να, καθόμαστε με αυτό το 5χρονο αγγελάκι/κοριτσάκι και ζωγραφίζουμε μαζί διάφορα, όπως πολυκατοικίες, δάση, πρίγκιπες και πριγκίπισσες, λαγουδάκια και ζωάκια, θάλασσες με καραβάκια, ψάρια, αστερίες και μέδουσες, αραχνούλες και φιδάκια, αυτοκίνητα που πηγαίνουν εκδρομή, τρένα, φατσούλες περίεργες και αστείες και ολόκληρους πίνακες, με πολλά-πολλά χρώματα...




 (Το δέντρο που γέρνει το 'κανε η μικρούλα σαν αυτά που βλέπουμε στον δρόμο που τα 'χει λυγίσει ο άνεμος, αλλά -όπως έχουμε πει- κάποια από τα δέντρα ήταν πιο δυνατά και άντεξαν και μεγάλωσαν κόντρα στον άνεμο, έστω και στραβά.)

Οι ζωγραφιές των παιδιών του Νηπιαγωγείου
με την αλεπού και την χελώνα.

Όταν μπήκα μια μέρα στην αίθουσα του νηπιαγωγείου που κάνουν μάθημα, δεν μπόρεσα να μην καμαρώσω την ξεχωριστή δική της ζωγραφιά με την αλεπού και την πολύχρωμη χελώνα!

Από τα διάφορα που ζωγραφίζει στην τάξη, η δασκάλα της νόμιζε ότι πηγαίνει σε μαθήματα ζωγραφικής...

Κι άλλες από τις ζωγραφιές που κάνουμε μαζί:

Στα σύννεφα

Ήταν εκεί, το ήξερα.
Ένα θολό συννεφάκι αρνητικότητας μέσα μου.
Που δεν μπορούσα να καταλάβω
το πώς, το από πού και το γιατί του.

Ίσως από κάτι απωθημένο και αδιευκρίνιστο δικό μου,
ίσως από κάποιον άλλον που μου το 'στειλε,
ίσως από κάποιο περιβάλλον που βρέθηκα
(λες να κολλάνε πάνω σου σαν την σκόνη;).

Δεν ξέρω τα πώς και τα γιατί της αρνητικότητας
κι ούτε πολυπιστεύω σε θεωρίες αν δεν είναι
δικά μου βιώματα.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι
το παραμικρό ίχνος αρνητικότητας μέσα μου
με ενοχλεί...
(άντε πάλι κι άλλος συμβολισμός για το παραμύθι με το μπιζέλι)

Κι αυτό το αδιευκρίνιστο
που το κουβαλούσα
και δεν μπορούσα να βρω την πηγή του
για να το διώξω
το αισθανόμουν αγκάθι
και επιπλέον λειτουργούσε προσθετικά
στα άλλα μου προβλήματα
και με έκανε να πετάγομαι
και δυο και τρεις φορές τις νύχτες
και να μην μπορώ να κοιμηθώ από το άγχος
ή μη ξέροντας τι ακριβώς μου φταίει.

Κι έπρεπε να φύγω από τον νου
σ' αυτά τα ταξίδια εποπτείας από ψηλά,
στον 'μη νου',*
σ' αυτό το ευγενέστατο και πανέμορφο
αρμονικό πεδίο λεπτοφυιών δονήσεων,
για να βρω απαντήσεις.

Ομολογώ ότι αυτή τη φορά δεν τα κατάφερα.
Ο νους μας φύλακας και φυλακή
δεν σε αφήνει εύκολα να τον υπερβείς.
Λίγη έπαρση να κουβαλάς στα φτερά σου
λίγη μη καθαρότητα
και σε τσακίζει στους λαβύρινθούς του.

Είναι ο πιο ισάξιος αντίπαλος
που θα βρεις ποτέ μπροστά σου.
Σε αντιμετωπίζει όπως τον αντιμετωπίζεις,
με ευγένεια ή με σκοτεινότητα,
με όποια όπλα διαλέξεις εσύ,
με ό,τι κουβαλάς μέσα σου
και το στήνεις εμπρός σου,
συνειδητά ή ασυνείδητα.
Κι αν φανείς ανάξιος
σε καταπίνει και
σε καταποντίζει στα δικά του...

Δύσκολο αυτό το ταξίδι μου
με βεβαρημένα τα φτερά.
Έπρεπε να μάχομαι συνέχεια
για να στέκομαι σε κάποιο ύψος.

Έστω κι έτσι όμως
και μέχρι τα όρια
που δεν μπόρεσα τελικά να ξεπεράσω,
σε μια από τις ευγενικότερες μάχες
που 'χω ποτέ βιώσει εσωτερικά,
επέστρεψα με αποκαλύψεις για τον εαυτό μου
που ούτε σε 100 χρόνια ψυχανάλυσης
δεν θα ανακάλυπτα.

Επέστρεψα με έναν ήλιο μέσα μου
(για όσο κρατήσει)
φωτεινή και λαμπερή

(τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι)
με εν-πιστοσύνη
(στον σκοπό των όσων μου συμβαίνουν)
και τελικά χωρίς την ύπουλη αρνητικότητα
(που ακόμα δεν έχω καταλάβει την προέλευσή της).

Επέστρεψα από τα σύννεφα, λοιπόν,
για να σκύψω το κεφάλι κοιτάζοντας τη γη
(το κεφάλι μόνο συμβολικά, όχι το πνεύμα)
και να συνεχίσω την πορεία μου...



(*όπως άκουσα πρόσφατα να τα ονομάζουν σε μια συζήτηση στο γιουτιουμπ 
που μου επιβεβαίωσαν ότι δεν είμαι αλλοπαρμένη κι ότι όντως υπάρχουν - νομίζω στον χριστιανισμό το συσχετίζουν με την γνώση της καρδιάς και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ήταν η λεγόμενη 'μύηση' στα αρχαία μυστήρια...)







Κι αν αποφάσισα να το εκθέσω εδώ, είναι γιατί ψάχνω παρόμοιους ταξιδιώτες (που να καταλαβαίνουν τι εννοώ) προς τον ουρανό, προς την καρδιά, προς το έσω μας, προς τα όπως θέλει ο καθένας να το ονομάσει, που έφτασαν σ' αυτά τα όρια του νου για να συζητήσουμε τις εμπειρίες και τις δυσκολίες...

(Διευκρινίζω ότι δεν ανήκω σε καμιά θρησκεία, ομάδα, οργάνωση, διδασκαλία ή ό,τι άλλο - οδηγός μου μόνο τα βιώματα από τα δικά μου εσωτερικά βήματα και η αναζήτηση, χρόνια τώρα, το εις βάθος 'γνώθι' του εαυτού μου.)

Μαντάλες

Σήμερα είδα στον ύπνο μου την πιο ξεκάθαρη Μαντάλα (όρα συλλογικό ασυνείδητο - Γιούνγκ) που έχω δει ποτέ.

Ήταν ένας πολύ τεράστιος ισομερής επίπεδος σταυρός σαν κέλτικος, με κύκλο στη μέση κι εγώ έσκυψα να τον σηκώσω που ήταν σκεπασμένος με καφέ χώμα...

Chili Peppers

Πόσα χρόνια είχε νεκρωθεί μέσα μου η ομορφιά, δεν ξέρω.
Αυτή η απάθεια του να κοιτάς γύρω σου και να μη σε αγγίζει τίποτα ως το βάθος.
Να μην υπάρχει καμιά εσωτερική δόνηση ανταπόκρισης και σύνδεσης με τη φύση.

Κι ύστερα σιγά-σιγά, ξανάρχισε το σκίρτημα.
Στην αρχή ερχόταν σπάνια κάπου-κάπου και το χαιρόμουν και το καλωσόριζα σαν ακριβό δώρο που είχα κάποτε και στερήθηκα.
Και τώρα όλο και πιο συχνά.

Την Παρασκευή καθόμουν στο μπαλκόνι μου κι έβλεπα πάνω στο τραπέζι την γλάστρα με τα κατακκόκινα πιπεράκια και τα ντοματάκια πάνω στο καρό τραπεζομάντηλο κι ένα πιάτο με κίτρινες βρασμένες πατάτες έτσι όπως τα φώτιζε ο ήλιος και μου φαινόταν τόσο πανέμορφα τα χρώματά τους κι η απλή αυτή στιγμή!
Όχι τίποτα μεγάλα πράγματα όπως θέα στη θάλασσα, στον ωκεανό σε βουνά και τέτοια.

Και σήμερα το απόγευμα το ρόδινο ηλιοβασίλεμα και δυο τρεις γραμμές απο αεροπλάνα που το χάραζαν. Κι έλεγα από μέσα μου με απέραντο θαυμασμό, μα πόσο όμορφα είναι!

Γιατί αυτή η ομορφιά δεν μένει μόνο στα μάτια.
Μπαίνει ως τα βάθη και νομίζω αγγίζει την ψυχή μου και με τυλίγει ολόκληρη σε ένα σύννεφο και με παίρνει μαζί στο πέταγμά της.
Και δεν ξέρω να το βάλω καλά σε λόγια, αλλά αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που ξαναγύρισε και μπορώ να το αισθάνομαι.
Να εκτιμώ τις απλές δόσεις ομορφιάς που μας χαρίζονται απλόχερα σε κάθε στιγμή μας, που όμως κλεισμένοι μέσα στις σκέψεις μας δίνουμε την προσοχή μας σε άλλα πράγματα κι έτσι τις χάνουμε και τις αφήνουμε να περνούν ανεκμετάλλευτες.

Γιατί πρέπει να τις εκμεταλλευόμαστε. Να πιανόμαστε γερά από ένα ξέφτι της άκρης του κόσμου και να τον αφήνουμε να μας παρασέρνει ως όπου μπορεί, ως όπου μπορούμε.



Και προχθές σαν να ψυχανεμίστηκα ακόμα ένα από τα πιο όμορφα πράγματα σ' αυτήν την γη.
Μια καθάρια ψυχή να κρατάει το χέρι μιας άλλης καθάριας ψυχής και να πορεύονται μαζί...
Καθάριες όχι ως προς τον αγώνα τους και την πορεία τους, αλλά ως προς την σχέση τους και το δέσιμό τους.
Και η ένωσή τους να συμβολίζεται με δύο ωοειδείς κρίκους ενωμένους, εισχωρώντας λίγο ο ένας μέσα στον άλλον.


Αλλά μάλλον γηράσκω αεί αλλοπαρμένη, μη δίνετε σημασία στα γραφόμενά μου...


(Τις φωτογραφίες τις μάζεψα από το ίντερνετ, όσο όμορφη κι αν μου φαινόταν η γλαστρούλα μου, εκείνη την στιγμή ήθελα να την κρατήσω στην μνήμη μου, στο γέμισμα μέσα μου, να την απολαύσω όσο διαρκεί κι όχι να τρέχω με το κινητό σαν άγαρμπος τουρίστας να την αποτυπώσω σε φωτογραφία.)

Κατεύθυνση

photo by Laura Williams

Πέφτω - Ανεβαίνω
Ανεβαίνω - Πέφτω
ξανά και ξανά και ξανά...
μέχρι να καταλάβω
τα Βήματα
μέχρι να βρω
τον Τρόπο...

Με το βλέμμα
στον κατήφορο
δεν είχα καταλάβει
πόσο όμορφο πράγμα
είναι η Ανηφόρα
όταν σου μαθαίνει
υποχρεωτικά
να αναρριχάσαι...

Άνθρωποι Μαθήματα

Photo by Andrius Aleksandravičius

Κι αν καμιά φορά έρχονται στον δρόμο μας
άτομα με υπερτροφικό Εγώ,
δεν γίνεται για να κρίνουμε αυτούς,
αλλά για να συνειδητοποιήσουμε καλύτερα πάνω τους
τα αποτελέσματά του και
το καταστροφικό του θόλωμα
και τη σκιά που ρίχνει στην ψυχή μας
ώστε να γίνουν οι άλλοι
ένας μεγεθυντικός καθρέφτης
για να ανακαλύψουμε
τα δικά μας εγωιστικά λάθη
στην εσωτερική μας πορεία.

Laura Williams

Εξ άλλου, νομίζω ότι είναι γνωστό πια
ότι υποσυνείδητα
επισημαίνουμε στους άλλους
τις ελλείψεις και τα ελαττώματα
που έχουμε ανάγκη να βρούμε σε μας.

Το λάθος μας είναι ότι τυφλωνόμαστε
από αυτό που απωθούμε
και δεν θέλουμε να δούμε
και ασχολούμαστε με τους καθρέφτες μας
κι όχι με το είδωλό μας.

Στρώματα και Μπιζέλι

Προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τη διάθεση των σκέψεών μου.
Ανακαλύπτω ότι βρίσκονται σε στρώματα-στρώματα.
Όπως ο φλοιός της γης ή όπως τα στρώματα της πριγκίπισσας με το μπιζέλι.
Το μπιζέλι δεν το έφτασα ακόμη, ανακαλύπτω όμως την υφή των στρωμάτων.

Αυτό της αναβολικότητας, πάνω-πάνω. Μετά της παραίτησης. Πιο κάτω της τρελής ανησυχίας για τα όσα διαγράφονται στο μέλλον μου. Αυτό είναι και το πιο ταραγμένο που μου τα κάνει όλα άνω-κάτω όταν έρχεται στην επιφάνεια.



Ψάχνω πιο κάτω. Με εκπλήσσει που υπάρχει μια ηρεμία και μια γαλήνη. Είναι τόσο καλά κρυμμένη. Τόσο καλά κερδισμένη και σιγουρεμένη, θα έλεγα, που περιμένει τη σειρά της για να βγει και να γαληνέψει την τρικυμία. Να πάρει τα ήνια του ηγέτη όταν θα 'ρθουν οι μεγάλες δυσκολίες.
Είναι η αποδοχή και η εμπιστοσύνη στη ζωή που προσπαθώ πολύ καιρό να αποκτήσω.
Αφήνει την ανησυχία να παίζει το ρόλο της, να παίρνει το μερίδιό της. Έτσι έχει κακομάθει χρόνια τώρα. Έτσι κινητοποιεί ή αδρανοποιεί τον εαυτό μου. Είναι το εύκολο συναίσθημα, το πιο ενστικτώδες που η ορμή του κατακλύζει το μυαλό πριν προλάβει να το ελέγξει η ηρεμία της φιλοσόφησης, η πιο πρόσφατα κερδισμένη.




Και πιο κάτω; Τι υπάρχει πιο κάτω;
Λες και είναι εύκολο να ανακαλύπτεις ακόμα κι αυτά τα πάνω-πάνω.
Αναλαμπές συνειδητοποίησης που πριν τις καταλάβεις καλά-καλά τις χάνεις.
Έστω και για λίγο όμως σου ξεσκεπάζουν τον τρόπο που λειτουργείς, που λειτουργώ δηλαδή (σε α' πρόσωπο).
Επειδή ως τώρα νόμιζα ότι το κάθε συναίσθημά μου ήταν το μοναδικό και το κυρίαρχο. Δεν υποπτευόμουνα ότι από κάτω του υπήρχαν ταυτόχρονα κι άλλες στρώσεις και εκδηλωνόταν η πιο κυρίαρχη ή μάλλον σε όποια άφηνα περισσότερο χώρο.







Κάπως έτσι, έχει αρκετό καιρό που ανακάλυψα τι συμβαίνει στο μυαλό μου και τις στιγμές που αποκοιμιέμαι κοιτάζοντας ένα έργο ή παρακολουθώντας κάτι σε μια οθόνη.
Συνήθως κοιμόμαστε με έναν γλυκό ύπνο χωρίς να καταλάβουμε τι και πώς.

Παρατήρησα, λοιπόν, ότι εκείνες τις ελάχιστες στιγμές, όταν είναι να αποκοιμηθώ, αρχίζουν να μπερδεύονται τα όσα βλέπω με δικές μου φαντασίες ή αλληλουχίες, μη πραγματικές (με όσα έχω καταγράψει κι έχω κρατήσει στο μυαλό μου).
Σαν να χάνεται η λογική και να 'χει ανοίξει το κουτάκι των συνδέσεων και των συνειρμών και να ενώνεται η πραγματικότητα με μια ονειρική διάθεση, μέχρι που να κερδίσει ολοκληρωτικά η δεύτερη.

Μπαίνουν τα όσα έχω αποθηκεύσει στο μυαλό μου μέσα στα όσα βλέπω εκείνη τη στιγμή, παίρνουν αναφορές από αυτά,γίνονται άσχετοι συσχετισμοί  και μεταφέρομαι σταδιακά από την εξωτερική εικόνα στις εσωτερικές εικόνες και διαδρομές που σχηματίζουν οι αλληλουχίες των συνειρμών, μέχρι να χάσω πια τελείως τη συνείδησή μου και να βυθιστώ στον ύπνο.
Σαν σε μια σκυταλοδρομία, που καθώς παραδίδει ο ένας στον άλλον την σκυτάλη, την κρατούνε για λίγο και οι δυο μαζί.

Καμιά φορά (τώρα που έχω καταλάβει τι μου συμβαίνει), αντιδρώ στις συνδέσεις αυτές, λίγο πριν παραδοθώ τελείως στον ύπνο. Μα, τι άσχετα πράγματα είναι αυτά, σκέφτομαι, πώς μπόρεσε να γίνει τέτοια συσχέτιση; Μένω έκπληκτη παρατηρώντας τις φανταστικές αυτές διαδρομές και μετά ή ξυπνώ και επανέρχομαι ή αφήνομαι να αποκοιμηθώ τελείως.



Κι είναι ένα καλό παράδειγμα αυτό για το ότι η λογική μας δεν έχει πάντα τον πρώτο λόγο (όπως έχω γράψει και σε παλιότερη ανάρτηση για τον λόγο που δεν θυμόμαστε πάντα τα όνειρά μας - επειδή, κάποιες φορές δεν έχουν λογικό συνειρμό, μέσες και άκρες κι είναι όλα ένα μπέρδεμα, ένα κουβάρι σαν τον γόρδιο δεσμό, που δεν μπορείς να τον βάλεις σε εικονα και σκέψη και λόγο).









Οι εικόνες είναι από τις εικονογραφήσεις του παραμυθιού της πριγκίπισσας με το μπιζέλι, γιατί πού ξέρουμε; Μπορεί το παραμύθι να είναι κάπως λίγο ανάποδα.
Μπορεί να μην μας ενοχλεί επειδή είμαστε πριγκίπισσες, αλλά να γινόμαστε πριγκίπισσες (και πρίγκιπες) όταν τελικά μπορέσουμε να ανακαλύψουμε το μικρούλι και ταπεινό μπιζέλι, κατεβαίνοντας προς τα κάτω, βγάζοντας ένα-ένα τα άνετα πολυτελή και βολικά στρώματα και παπλώματα που μας το κρύβουν.

(Κάπως όπως και με το βάτραχο: "φίλα/φύλα το μπιζέλι σου!")