 |
| Photo by Andrius Aleksandravičius |
Κι αν καμιά φορά έρχονται στον δρόμο μας
άτομα με υπερτροφικό Εγώ,
δεν γίνεται για να κρίνουμε αυτούς,
αλλά για να συνειδητοποιήσουμε καλύτερα πάνω τους
τα αποτελέσματά του και
το καταστροφικό του θόλωμα
και τη σκιά που ρίχνει στην ψυχή μας
ώστε να γίνουν οι άλλοι
ένας μεγεθυντικός καθρέφτης
για να ανακαλύψουμε
τα δικά μας εγωιστικά λάθη
στην εσωτερική μας πορεία.
 |
| Laura Williams |
Εξ άλλου, νομίζω ότι είναι γνωστό πια
ότι υποσυνείδητα
επισημαίνουμε στους άλλους
τις ελλείψεις και τα ελαττώματα
που έχουμε ανάγκη να βρούμε σε μας.
Το λάθος μας είναι ότι τυφλωνόμαστε
από αυτό που απωθούμε
και δεν θέλουμε να δούμε
και ασχολούμαστε με τους καθρέφτες μας
κι όχι με το είδωλό μας.
1 σχόλιο:
Σύμφωνα με τον Ρύντιγκερ Ντάλκε (Ιατρός-Ψυχοθεραπευτής με ειδίκευση τις Φυσικές Θεραπείες και την Ψυχοσωματική ιατρική)
«Τα αισθητήρια όργανα είναι τα παράθυρα της ψυχής μας, μέσα από τα οποία βλέπουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτό που αποκαλούμε περιβάλλον ή εξωτερικό κόσμο, είναι αντικατοπτρισμοί της ψυχής μας.
Ο καθρέφτης, μάς επιτρέπει να κοιτάξουμε τον εαυτό μας και να τον γνωρίσουμε καλύτερα, γιατί αντανακλά κι εκείνες τις περιοχές, που δεν θα μπορούσαμε να δούμε δίχως την παράκαμψη - τέχνασμα του κατοπτρισμού.
Το "περιβάλλον" μας είναι το πιο μεγαλειώδες βοηθητικό μέσο στην πορεία προς την αυτογνωσία. Κι επειδή η ματιά σ' αυτόν τον καθρέφτη δεν είναι πάντοτε ευχάριστη - γιατί καθρεφτίζεται κι η σκιά μας - κάνουμε κάθε προσπάθεια να διαχωρίζουμε το "εξωτερικό" από τον εαυτό μας και να τονίζουμε ότι "σ' αυτήν την περίπτωση δεν έχουμε καμία σχέση μ' αυτό". Να λοιπόν ο κίνδυνος.
Προβάλλουμε προς τα έξω τον τρόπο ύπαρξής μας και πιστεύουμε στην αυτονομία αυτής της προβολής μας. Μετά παραλείπουμε να αποσύρουμε αυτήν την προβολή - κι έτσι αρχίζει η περίοδος της κοινωνικής πρόνοιας, κατά την οποία καθένας βοηθά τον άλλο, αλλά κανείς δεν βοηθά τον εαυτό του.
Στον δρόμο της συνειδητοποίησης χρειαζόμαστε τον αντικατοπτρισμό μέσω του έξω κόσμου. Δεν πρέπει όμως να παραλείψουμε να ξαναβάλουμε μέσα μας τις προβολές, αν θέλουμε να τελειωθούμε. Όταν ο άνθρωπος στη διάρκεια της ζωής του παραλείπει να ενσωματώνει, βήμα προς βήμα, αυτό που αντιλαμβάνεται έξω, και υποχωρεί αντίθετα στη δελεαστική ψευδαίσθηση, ότι το έξω δεν έχει καμία σχέση μ' αυτόν, τότε το πεπρωμένο αρχίζει σταδιακά να εμποδίζει την αντίληψη.
Για την ακρίβεια, αντίληψη σημαίνει να λαμβάνεις υπόψη την πραγματικότητα. Αυτό επιτυγχάνεται μόνον εφόσον αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας σε καθετί που αντιλαμβανόμαστε.
Αν ο άνθρωπος λησμονήσει αυτήν την αρχή, τα παράθυρα της ψυχής του, τα αισθητήρια όργανα, θαμπώνουν σιγά-σιγά και γίνονται αδιαπέραστα, αναγκάζοντάς τον να κατευθύνει τελεσίδικα την αντίληψή του προς τα μέσα. Στο μέτρο που τα αισθητήρια όργανα δεν λειτουργούν πλέον σωστά, ο άνθρωπος διδάσκεται να κοιτάζει προς τα μέσα, να αφουγκράζεται προς τα μέσα, να ακούει προς το εσωτερικό του...»
Δημοσίευση σχολίου