Στρώματα και Μπιζέλι

Προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τη διάθεση των σκέψεών μου.
Ανακαλύπτω ότι βρίσκονται σε στρώματα-στρώματα.
Όπως ο φλοιός της γης ή όπως τα στρώματα της πριγκίπισσας με το μπιζέλι.
Το μπιζέλι δεν το έφτασα ακόμη, ανακαλύπτω όμως την υφή των στρωμάτων.

Αυτό της αναβολικότητας, πάνω-πάνω. Μετά της παραίτησης. Πιο κάτω της τρελής ανησυχίας για τα όσα διαγράφονται στο μέλλον μου. Αυτό είναι και το πιο ταραγμένο που μου τα κάνει όλα άνω-κάτω όταν έρχεται στην επιφάνεια.



Ψάχνω πιο κάτω. Με εκπλήσσει που υπάρχει μια ηρεμία και μια γαλήνη. Είναι τόσο καλά κρυμμένη. Τόσο καλά κερδισμένη και σιγουρεμένη, θα έλεγα, που περιμένει τη σειρά της για να βγει και να γαληνέψει την τρικυμία. Να πάρει τα ήνια του ηγέτη όταν θα 'ρθουν οι μεγάλες δυσκολίες.
Είναι η αποδοχή και η εμπιστοσύνη στη ζωή που προσπαθώ πολύ καιρό να αποκτήσω.
Αφήνει την ανησυχία να παίζει το ρόλο της, να παίρνει το μερίδιό της. Έτσι έχει κακομάθει χρόνια τώρα. Έτσι κινητοποιεί ή αδρανοποιεί τον εαυτό μου. Είναι το εύκολο συναίσθημα, το πιο ενστικτώδες που η ορμή του κατακλύζει το μυαλό πριν προλάβει να το ελέγξει η ηρεμία της φιλοσόφησης, η πιο πρόσφατα κερδισμένη.




Και πιο κάτω; Τι υπάρχει πιο κάτω;
Λες και είναι εύκολο να ανακαλύπτεις ακόμα κι αυτά τα πάνω-πάνω.
Αναλαμπές συνειδητοποίησης που πριν τις καταλάβεις καλά-καλά τις χάνεις.
Έστω και για λίγο όμως σου ξεσκεπάζουν τον τρόπο που λειτουργείς, που λειτουργώ δηλαδή (σε α' πρόσωπο).
Επειδή ως τώρα νόμιζα ότι το κάθε συναίσθημά μου ήταν το μοναδικό και το κυρίαρχο. Δεν υποπτευόμουνα ότι από κάτω του υπήρχαν ταυτόχρονα κι άλλες στρώσεις και εκδηλωνόταν η πιο κυρίαρχη ή μάλλον σε όποια άφηνα περισσότερο χώρο.







Κάπως έτσι, έχει αρκετό καιρό που ανακάλυψα τι συμβαίνει στο μυαλό μου και τις στιγμές που αποκοιμιέμαι κοιτάζοντας ένα έργο ή παρακολουθώντας κάτι σε μια οθόνη.
Συνήθως κοιμόμαστε με έναν γλυκό ύπνο χωρίς να καταλάβουμε τι και πώς.

Παρατήρησα, λοιπόν, ότι εκείνες τις ελάχιστες στιγμές, όταν είναι να αποκοιμηθώ, αρχίζουν να μπερδεύονται τα όσα βλέπω με δικές μου φαντασίες ή αλληλουχίες, μη πραγματικές (με όσα έχω καταγράψει κι έχω κρατήσει στο μυαλό μου).
Σαν να χάνεται η λογική και να 'χει ανοίξει το κουτάκι των συνδέσεων και των συνειρμών και να ενώνεται η πραγματικότητα με μια ονειρική διάθεση, μέχρι που να κερδίσει ολοκληρωτικά η δεύτερη.

Μπαίνουν τα όσα έχω αποθηκεύσει στο μυαλό μου μέσα στα όσα βλέπω εκείνη τη στιγμή, παίρνουν αναφορές από αυτά,γίνονται άσχετοι συσχετισμοί  και μεταφέρομαι σταδιακά από την εξωτερική εικόνα στις εσωτερικές εικόνες και διαδρομές που σχηματίζουν οι αλληλουχίες των συνειρμών, μέχρι να χάσω πια τελείως τη συνείδησή μου και να βυθιστώ στον ύπνο.
Σαν σε μια σκυταλοδρομία, που καθώς παραδίδει ο ένας στον άλλον την σκυτάλη, την κρατούνε για λίγο και οι δυο μαζί.

Καμιά φορά (τώρα που έχω καταλάβει τι μου συμβαίνει), αντιδρώ στις συνδέσεις αυτές, λίγο πριν παραδοθώ τελείως στον ύπνο. Μα, τι άσχετα πράγματα είναι αυτά, σκέφτομαι, πώς μπόρεσε να γίνει τέτοια συσχέτιση; Μένω έκπληκτη παρατηρώντας τις φανταστικές αυτές διαδρομές και μετά ή ξυπνώ και επανέρχομαι ή αφήνομαι να αποκοιμηθώ τελείως.



Κι είναι ένα καλό παράδειγμα αυτό για το ότι η λογική μας δεν έχει πάντα τον πρώτο λόγο (όπως έχω γράψει και σε παλιότερη ανάρτηση για τον λόγο που δεν θυμόμαστε πάντα τα όνειρά μας - επειδή, κάποιες φορές δεν έχουν λογικό συνειρμό, μέσες και άκρες κι είναι όλα ένα μπέρδεμα, ένα κουβάρι σαν τον γόρδιο δεσμό, που δεν μπορείς να τον βάλεις σε εικονα και σκέψη και λόγο).









Οι εικόνες είναι από τις εικονογραφήσεις του παραμυθιού της πριγκίπισσας με το μπιζέλι, γιατί πού ξέρουμε; Μπορεί το παραμύθι να είναι κάπως λίγο ανάποδα.
Μπορεί να μην μας ενοχλεί επειδή είμαστε πριγκίπισσες, αλλά να γινόμαστε πριγκίπισσες (και πρίγκιπες) όταν τελικά μπορέσουμε να ανακαλύψουμε το μικρούλι και ταπεινό μπιζέλι, κατεβαίνοντας προς τα κάτω, βγάζοντας ένα-ένα τα άνετα πολυτελή και βολικά στρώματα και παπλώματα που μας το κρύβουν.

(Κάπως όπως και με το βάτραχο: "φίλα/φύλα το μπιζέλι σου!")