Chili Peppers

Πόσα χρόνια είχε νεκρωθεί μέσα μου η ομορφιά, δεν ξέρω.
Αυτή η απάθεια του να κοιτάς γύρω σου και να μη σε αγγίζει τίποτα ως το βάθος.
Να μην υπάρχει καμιά εσωτερική δόνηση ανταπόκρισης και σύνδεσης με τη φύση.

Κι ύστερα σιγά-σιγά, ξανάρχισε το σκίρτημα.
Στην αρχή ερχόταν σπάνια κάπου-κάπου και το χαιρόμουν και το καλωσόριζα σαν ακριβό δώρο που είχα κάποτε και στερήθηκα.
Και τώρα όλο και πιο συχνά.

Την Παρασκευή καθόμουν στο μπαλκόνι μου κι έβλεπα πάνω στο τραπέζι την γλάστρα με τα κατακκόκινα πιπεράκια και τα ντοματάκια πάνω στο καρό τραπεζομάντηλο κι ένα πιάτο με κίτρινες βρασμένες πατάτες έτσι όπως τα φώτιζε ο ήλιος και μου φαινόταν τόσο πανέμορφα τα χρώματά τους κι η απλή αυτή στιγμή!
Όχι τίποτα μεγάλα πράγματα όπως θέα στη θάλασσα, στον ωκεανό σε βουνά και τέτοια.

Και σήμερα το απόγευμα το ρόδινο ηλιοβασίλεμα και δυο τρεις γραμμές απο αεροπλάνα που το χάραζαν. Κι έλεγα από μέσα μου με απέραντο θαυμασμό, μα πόσο όμορφα είναι!

Γιατί αυτή η ομορφιά δεν μένει μόνο στα μάτια.
Μπαίνει ως τα βάθη και νομίζω αγγίζει την ψυχή μου και με τυλίγει ολόκληρη σε ένα σύννεφο και με παίρνει μαζί στο πέταγμά της.
Και δεν ξέρω να το βάλω καλά σε λόγια, αλλά αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που ξαναγύρισε και μπορώ να το αισθάνομαι.
Να εκτιμώ τις απλές δόσεις ομορφιάς που μας χαρίζονται απλόχερα σε κάθε στιγμή μας, που όμως κλεισμένοι μέσα στις σκέψεις μας δίνουμε την προσοχή μας σε άλλα πράγματα κι έτσι τις χάνουμε και τις αφήνουμε να περνούν ανεκμετάλλευτες.

Γιατί πρέπει να τις εκμεταλλευόμαστε. Να πιανόμαστε γερά από ένα ξέφτι της άκρης του κόσμου και να τον αφήνουμε να μας παρασέρνει ως όπου μπορεί, ως όπου μπορούμε.



Και προχθές σαν να ψυχανεμίστηκα ακόμα ένα από τα πιο όμορφα πράγματα σ' αυτήν την γη.
Μια καθάρια ψυχή να κρατάει το χέρι μιας άλλης καθάριας ψυχής και να πορεύονται μαζί...
Καθάριες όχι ως προς τον αγώνα τους και την πορεία τους, αλλά ως προς την σχέση τους και το δέσιμό τους.
Και η ένωσή τους να συμβολίζεται με δύο ωοειδείς κρίκους ενωμένους, εισχωρώντας λίγο ο ένας μέσα στον άλλον.


Αλλά μάλλον γηράσκω αεί αλλοπαρμένη, μη δίνετε σημασία στα γραφόμενά μου...


(Τις φωτογραφίες τις μάζεψα από το ίντερνετ, όσο όμορφη κι αν μου φαινόταν η γλαστρούλα μου, εκείνη την στιγμή ήθελα να την κρατήσω στην μνήμη μου, στο γέμισμα μέσα μου, να την απολαύσω όσο διαρκεί κι όχι να τρέχω με το κινητό σαν άγαρμπος τουρίστας να την αποτυπώσω σε φωτογραφία.)